Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου με λύπη πληροφορήθηκε την κοίμηση του Χρήστου Γιανναρά (1935-2024), διακεκριμένου θεολόγου και καθηγητή φιλοσοφίας.
Εμβληματική προσωπικότητα, ο Γιανναράς μεσουράνησε για ολόκληρο σχεδόν το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα στην πνευματική σκηνή του τόπου μας, ανοίγοντας καινούργιους δρόμους στον θεολογικό και φιλοσοφικό στοχασμό στην Ελλάδα, ενώ η σκέψη του δεν έμεινε χωρίς αντίκρισμα και στη Δύση, με μεταφράσεις έργων του σε πολλές γλώσσες αλλά και την έκδοση ειδικών μελετών.
Ο Γιανναράς με την οξύνοια που τον διέκρινε, μπόρεσε να καταστήσει τη θεολογία δημόσια και ικανό συνομιλητή με τα προβλήματα και τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου, επιχειρώντας με μια βαθιά υπαρξιακή γλώσσα να διαμορφώσει ένα ήθος σχέσης και κοινωνίας που υπερβαίνει τη χρησιμοθηρική καθημερινότητα του ανθρώπινου βίου, ενώ παράλληλα, με τη θεωρία του για την αδιάσπαστη συνέχεια του έλληνος λόγου από τον Ηράκλειτο έως τον Γρηγόριο Παλαμά, επιδίωξε να αναδείξει τις βασικές συνιστώσες που συγκροτούν την ιδιοπροσωπεία του διαχρονικού ελληνικού τρόπου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της περίφημης θεολογίας του ’60, η οποία έμελλε να συμβάλει τα μέγιστα στην αναγέννηση των θεολογικών γραμμάτων στον ελληνόφωνο κόσμο, ο Γιανναράς δεν απέφυγε στο πλαίσιο του πολυσχιδούς και πλούσιου έργου του και αστοχίες (λ.χ. ελληνοκεντρισμός, αντιδυτικισμός, αμφιλεγόμενη αρθρογραφία/επιφυλλιδογραφία), οι οποίες ωστόσο, δεν απομειώνουν τη συνολική του συνεισφορά στον τρόπο που θεολογούμε σήμερα.
