ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ: Με λαμπρότητα και την παρουσία πλήθους πιστών πραγματοποιήθηκε η τελετή ενθρόνισης του νέου Καθηγούμενου Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη π. Χρυσοστόμου Β στο Ιερό Κοινόβιο του Οσίου Νικοδήμου Πενταλόφου, το απόγευμα της Κυριακής 30 Μαΐου.
Η ενθρόνιση έγινε πριν από την Ακολουθία του Εσπερινού από τον Πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη π. Ελισαίο, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, Μετόχι της οποίας είναι το Ιερό Κοινόβιο του Οσίου Νικοδήμου.
Ήταν μια στιγμή ορόσημο στην 40ετή ιστορία του Ιερού Κοινοβίου, που σφραγίζει την πνευματική συνέχεια της Μονής, μετά την απώλεια του Μακαριστού γέροντα και κτήτορα της Μονής, Χρυσόστομου Α.
Ο Καθηγούμενος και οι πατέρες της Μονής, καθώς και η Γερόντισσα Ευφημία και οι αδελφές του Μεσαίου υποδέχθηκαν τον Αρχιμανδρίτη π. Ελισαίο στην είσοδο της Μονής και αμέσως μετά πραγματοποίησαν τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Χρυσοστόμου.
Στη λαμπρή τελετή ενθρόνισης παραβρέθηκαν ο υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Γ. Γεωργαντάς, ο Περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας Γ. Κασαπίδης, οι βουλευτές Πέλλας Γ. Καρασμάνης και Δ. Σταμενίτης, οι δήμαρχοι Παιονίας Κ. Σιωνίδης και Πέλλας Γρ. Στάμκος, οι αντιδήμαρχοι Παιονίας Γ. Αδαμόπουλος και Αθ. Τζούρτζος και Πέλλας Αθ. Επιτροπάκης, η δημοτική σύμβουλος Κιλκίς Καλλισθένη Πάκα και πλήθος πιστών, οι οποίοι και παρέμειναν στον αύλειο χώρο της Μονής -λόγω Covid-19- παρακολουθώντας την τελετή από γιγαντοοθόνες.
Με πολύ θερμά λόγια μίλησε για το νέο Καθηγούμενο, τον μακαριστό κτήτορα της Μονής και την 40χρονη πορεία του Ιερού Κοινοβίου ο Καθηγούμενος της Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους π. Ελισαίος, τονίζοντας την ομόφωνη απόφαση των πατέρων της Μονής στην εκλογή του π. Χρυσοστόμου Β και την ενότητά της, που διασφαλίζει τη λαμπρή πορεία και συνέχεια του Ιερού Κοινοβίου.
Ενθρονιστήριος Λόγος π. Χρυσοστόμου
Ο Γέρων Χρυσόστομος ο πατήρ ημών ηγαλλιάσατο ίνα ίδη τήν ημέραν τήν εμήν, καί είδε καί εχάρη (πρβλ. Ιω. 8, 56).
Μέ ιδιαίτερη συγκίνηση σάς καλωσορίζουμε σήμερα εδώ στό μοναστήρι μας, στό «σπίτι» τού Αγίου Νικοδήμου, όπως ο ίδιος ο Άγιος τό αποκάλεσε πρό ενδεκαετίας.
Σάς ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας γιά τήν τιμή πού μάς κάνατε νά έλθετε κοντά μας, αψηφώντας κόπους καί εμπόδια, γιά νά χαρείτε μαζί μας τούτη τήν ιστορική γιά μάς στιγμή.
Σ αυτήν τήν αναστάσιμη καί πανευφρόσυνη περίοδο τού Πεντηκοσταρίου μάς συνήγαγε η χάρις τού Αναστάντος ημών Ιησού Χριστού γιά νά παραστούμε όλοι ομού μάρτυρες ενός σημαντικού γεγονότος, πού αποτελεί ορόσημο στήν τεσσαρακονταετή πορεία τής Μονής μας.
Σεβαστέ μας Γέροντα Ελισαίε, σεπτέ Καθηγούμενε τής Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους,
Σήμερα μέ ενεθρονίσατε καί επισήμως πλέον ως Καθηγούμενον, Πατέρα καί Προεστώτα τού Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, μετοχίου τής Ιεράς Υμών Μονής.
Συγκίνηση καί χαρά κατακλύζουν αυτήν τήν στιγμή τήν καρδιά μου, διότι μέ τήν παρουσία σας σήμερα εδώ πραγματοποιήθηκε κατά γράμμα η επιθυμία καί βουλή τού αοιδίμου καί πεφιλημένου μακαριστού μας Γέροντα καί πατέρα, όπως τήν αναγινώσκουμε στή γραπτή διαθήκη του, τήν οποία καί συνέταξε πρό ένδεκα ετών:
«Σέ αυτόν πού επιθυμώ νά μέ διαδεχθεί, νά βλέπετε στό πρόσωπό του τό δικό μου πρόσωπο, καί στό δικό μου πρόσωπο, τό πρόσωπο τού Θεού. Διάδοχό μου σάς αφήνω τόν παπα-Χρυσόστομο… Έξαρχοι τής κυριάρχου Μονής πρέπει νά ανέλθουν γιά νά τελεσθεί επίσημα η ενθρόνισή του».
Ιδού λοιπόν, «σήμερον πεπλήρωται η γραφή αύτη εν τοίς ωσίν υμών» (Λκ. 4, 21).
Ποιός, αλήθεια, γνώριζε πρίν από σαράντα χρόνια τό όρος αυτό; Πρίν από σαράντα χρόνια μιά ανθηρή πνευματική ρίζα, μπολιασμένη από τήν ουράνια πολιτεία τού Αγίου Όρους απλώθηκε καί έφθασε μέχρις αυτήν τήν άκρη τής Πατρίδας μας, τό όρος Πάϊκο. Αυτή η ρίζα ήταν ο αείμνηστος καί πεφιλημένος Γέροντάς μας Χρυσόστομος.
Ήταν μιά θαλερή ρίζα πού αρδευόταν από τήν χάρη τού Αγίου Πνεύματος καί λιπαινόταν από τά εν κρυπτώ δάκρυα. Αυτή η ρίζα φύτρωσε, βλάστησε καί πέταξε πολλά παρακλάδια, έβγαλε πολλούς νεαρούς βλαστούς. Έφθασε νά γίνει κάποια στιγμή ένα ευσκιόφυλλο καί καρποφόρο δένδρο, τό Ιερό Κοινόβιο τού Αγίου Νικοδήμου.
Καί από έρημο καί άγονο πού ήταν κάποτε αυτό τό όρος, ευδόκησε ο Κύριος καί κατέστη μιά πνευματική όαση, δημιουργήθηκε ένα μικρό περιβόλι τής Παναγίας, έγινε γιά μάς τό προσωπικό μας Άγιον Όρος.
Έγινε τό όρος τής μετανοίας μας, τό όρος στό οποίο, ανεβαίνοντας, προσπαθήσαμε νά ψηλαφήσουμε τόν Κύριο μέ οδηγό τόν πνευματικό πατέρα μας. Έγινε τό όρος όπου ετάξατο ημίν ο Ιησούς (πρβλ. Ματθ. 28, 16) πρός αγιασμόν τών ψυχών μας αλλά καί πρός πνευματικήν ωφέλεια τών κατοίκων τής ευρύτερης περιοχής.
Καί συνέχισε τό σχέδιό του ο Θεός. Τό φώς τού Χριστού υπερεκχείλισε καί διακτινώθηκε μέχρι τό απέναντι από εμάς όρος, όπου ευρίσκεται τό χωρίο Μεσαίον Θεσσαλονίκης.
Καί στό όρος αυτό μέ τρόπο θαυμαστό, συνεστήθη καί ανηγέρθη ένα ακόμη μοναστικό καθίδρυμα, αφιερωμένο στήν Παναγία «Άξιόν Εστιν», ένα κατεξοχήν αγιορειτικό θεομητορικό σέμνωμα.
Εκεί συγκροτήθηκε μία ακμάζουσα γυναικεία αδελφότητα, πιστά πνευματικά παιδιά τού πατρός μας. Μέ πολλή υπακοή καί αυταπάρνηση, μέ πολλή αγάπη γιά τόν Χριστό καί τήν Παναγία, ανέπαυσε τά σπλάγχνα τού Γέροντά μας.
Καί τό αποτέλεσμα; Σήμερα συναγωνίζεται καί αμιλλάται τό ανδρικό μοναστήρι μέ στόχο τήν κατάκτηση τού βραβείου τής Βασιλείας τών ουρανών.
Μετόχι λοιπόν αγιορειτικό εδώ, σέμνωμα αγιορειτικό εκεί, τό Άγιον Όρος εξαπλώνεται καί αγιάζει τήν γή τής Μακεδονίας.
Ο Γέροντας Χρυσόστομος καί οι υπ αυτόν μοναστικές αδελφότητες δέν νοιάζονταν όμως μόνον γιά τό έργο τού προσωπικού τους αγιασμού. Ο Γέροντας φρόντιζε μέ αμείωτο ενδιαφέρον γιά τήν πνευματική πρόοδο καί τών εν τώ κόσμω ευρισκομένων πολυπληθών πνευματικών τέκνων του.
Φρόντιζε νά τά τρέφει μέ νουθεσίες είτε κατ ιδίαν στήν ιερά Εξομολόγηση είτε στίς μηνιαίες συνάξεις πού συγκαλούσε γιά τήν πνευματική τους τροφοδοσία.
Άλλοτε μέ κηρύγματα επ εκκλησίαις ή μέ τούς προτρεπτικούς του λόγους κατά τά ιερά Προσκυνήματα. Κι άλλοτε μέ ομιλίες καί εισηγήσεις στά ποικίλα Συνέδρια καί Ημερίδες πού κατά καιρούς διοργάνωνε η Μονή μας.
Κάποτε, όμως, ήλθε τό πλήρωμα τού χρόνου, καί ο Θεός εκάλεσε τόν Γέροντα στούς ουρανούς, γιά νά τόν αναπαύσει από τούς αμετρήτους κόπους του. Εισήλθε εις τήν χαράν τού Κυρίου του.
Όταν ξαφνικά έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος μας πατέρας, ο ήλιος έγινε γιά μάς σκυθρωπός… Τίποτα σ αυτή τήν γή δέν φαινόταν ευχάριστο χωρίς τήν δική του σωματική παρουσία.
Διότι όπως παρόμοια έγραφε καί ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αναφερόμενος στόν πνευματικό του πατέρα, τόν άγιο Πλάτωνα η θέα τού προσώπου τού αγαπητού μας Γέροντα ήταν πιό προσφιλής καί αγαπητή απ ότι τό φώς τού ηλίου πού αντικρίζαμε κάθε ημέρα.
Ποιός, αλήθεια, δέν ήθελε νά καθοδηγείται από τήν σωτήρια διδασκαλία του, ποιός δέν επιθυμούσε νά γίνεται κοινωνός τής γλυκόλαλης συνομιλίας μαζί του; Ποιός δέν χαιρόταν νά ακούει τόν θεοφώτιστο λόγο του;
Αυτός ήταν καί είναι η βακτηρία τής ψυχής μου, η εμή θυμηδία, τό κραταιό στήριγμα τής ζωής μου. Ό,τι είμαι καί ό,τι καλό έχω, τό οφείλω στόν Γέροντά μας, ο οποίος ασφαλώς «αοράτως ενταύθα πάρεστι» καί χαίρεται μέ τήν χαρά μας.
Όντως πεφιλημένε μας Γέροντα, διήλθομεν διά πυρός δοκιμασιών καί διά ύδατος δακρύων καί εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν τής ελπίδος τής εν ουρανοίς αποκαταστάσεως μετά σού εν Ιησού Χριστώ (πρβλ. Ψαλμ. ξε΄).
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου,
Η διαποίμανση ψυχών είναι διακονία γεμάτη ευθύνη ενώπιον Θεού καί ανθρώπων.
Πρώτος ο προεστώς οφείλει νά τηρεί τόν λόγο τού Ευαγγελίου, εφαρμόζοντας τό πρότυπο πού μάς δίδαξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός: «Μάθετε απ εμού, ότι πράός ειμι καί ταπεινός τή καρδία» (Ματθ. 11, 29).
Οι Πατέρες τής Εκκλησίας μας μέσα από τά συγγράμματά τους αποτελούν ασφαλείς οδοδείκτες σέ τούτη τήν πορεία τής θυσίας καί τής προσφοράς.
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης συμβουλεύει τόν ηγούμενο πώς θά πρέπει νά πορεύεται στό αξίωμα πού έχει αναλάβει ως εξής:
«Βλέποντας πόσο υψηλό είναι τό μέγεθος τής ηγουμενίας
επάξια στάσου σ αυτό τό υπούργημα γεμάτος δέος.
Γιατί δέχθηκες έργο γεμάτο πολλούς κινδύνους,
μέ μέριμνες πολλές κι αρκετές φροντίδες.
Πρόσεχε, φρόντισε άγρυπνα όσους οδηγείς
μήπως από δική σου απροσεξία αρπαγεί κάποιο πρόβατο.
Γίνε εσύ ο ίδιος πρότυπο εναρέτων πράξεων.
Διότι γνωρίζεις πολύ καλά ότι θά σού ζητηθεί λόγος,
όταν θά καθίσει ο Χριστός νά κρίνει τούς ανθρώπους».
Αλλά καί ο Μέγας Βασίλειος μέσα από τά ασκητικά έργα του παρουσιάζει τόν αληθή τύπο τού γνήσιου προεστώτα μιάς μοναστικής αδελφότητας.
«Τόν δέ προεστώτα μή επαιρέτω τό αξίωμα». Διότι αυτός πού έχει ορισθεί στήν επιμέλεια καί θεραπεία τών αδυναμιών τών αδελφών «οφείλει νά μήν θεωρεί τήν υπηρεσία αυτή ως αφορμή επάρσεως, αλλά ταπεινώσεως, αγωνίας καί αγώνος διότι ευρίσκεται πλέον ως υπηρέτης όλων καί ως μέλλων νά δώσει λόγον δι όλους».
Ο όσιος πατήρ ημών Νείλος, μοναχός τού 5ου αιώνος στό όρος Σινά, υπογραμμίζει τά εξής γι αυτούς πού ανέλαβαν νά διαποιμάνουν ψυχές: «Ούτε νά νομίζουν ότι τό αξίωμα αυτό είναι πρόφαση ανέσεως καί απολαύσεως, γιατί τό πιό κοπιαστικό πράγμα είναι τό νά κυβερνά κανείς ψυχές. Εκείνοι πού κυβερνούν άλογα καί κτήνη δέν συναντούν αντίσταση από τά κοπάδια καί γι αυτό εύκολα τά διοικούν τίς πιό πολλές φορές. Σ εκείνους όμως πού κυβερνούν ανθρώπους, η ποικιλία τών χαρακτήρων καί η πανουργία τού λογισμού κάνουν πιό δύσκολη τήν επίβλεψη. Καί πρέπει εκείνοι πού τό αναλαμβάνουν νά προετοιμαστούν όπως γιά κοπιαστικό αγώνα, γιά νά υπομείνουν τά ελαττώματα όλων μέ μεγάλη ανεξικακία, κι εκείνα πού τούς διαφεύγουν από άγνοια νά τούς τά διδάσκουν μέ μακροθυμία.[] Πρέπει ακόμη ο ηγούμενος νά έχει γνώση καί πείρα τέτοια, ώστε νά μήν αγνοεί καμμιά από τίς μεθόδους τού εχθρού, γιά νά αποκαλύπτει στούς υποτακτικούς του τά κρυφά τεχνάσματά του καί νά προλέγει σ αυτούς τή νίκη χωρίς κόπους καί νά τούς βγάλει στεφανωμένους από τόν αγώνα».
Ο μέγας Κοινοβιάρχης όσιος Παχώμιος, πού διηύθηνε τήν «Κοινωνία» η οποία αποτελείτο από εννέα ανδρικά καί δύο γυναικεία Κοινόβια, ζούσε ως απλός μοναχός καί ήταν υποταγμένος στήν κοινή τάξη. Ήταν ακλόνητα στερεωμένος στήν πέτρα τής ταπεινοφροσύνης καί δέν σκεπτόταν ποτέ ότι ήταν επικεφαλής ή πατέρας τών μοναχών, παρά μόνον διάκονός τους (Συναξαριστής Ι.Κ.Ευαγγελισμού Ορμύλιας, 15 Μαΐου).
Ο δέ όσιος Ιωάννης τής Κλίμακος παρομοιάζει τόν προεστώτα τών μοναχών ως τόν προφήτη Μωϋσή, ο οποίος ήταν μεσίτης τών ανθρώπων πρός τόν Θεό, αφού είχε ορισθεί νά οδηγήσει τόν λαό τού Θεού μακριά από τήν Αίγυπτο καί τήν δουλεία τού Φαραώ. Έ
τσι καί ο αληθινός ηγούμενος γίνεται ο μεσίτης τών μοναχών πρός τόν Θεό, ο οποίος οδηγεί τόν λαό τού Θεού, τούς μοναχούς του, μακριά από τήν Αίγυπτο καί τήν δουλεία τού Φαραώ, δηλαδή τήν δυναστεία τής αμαρτίας. Καί καταλήγει ο Όσιος λέγοντας: «Τόν αληθινό ποιμένα θά τόν φανερώσει η αγάπη του. Από αγάπη άλλωστε ο Ποιμήν εσταυρώθη».
Ο ηγούμενος, ακολουθώντας τά ίχνη τού Δεσπότου Χριστού, οφείλει νά βρίσκεται ανεβασμένος στόν τόπο τού Χριστού, πού είναι ο Γολγοθάς, καί ανηρτημένος στόν τύπο Του, πού είναι ο Σταυρός.
Ο πραγματικός θρόνος τού ηγουμένου, λοιπόν, είναι αυτός πού διάλεξε καί ο Κύριος γιά τόν Εαυτό Του: ο Σταυρός. Ο ηγούμενος κατεξοχήν οφείλει νά πραγματώνει τό αποστολικό: «εμοί δέ μή γένοιτο καυχάσθαι ει μή εν τώ σταυρώ τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ. 6, 14).
Ο ηγούμενος οφείλει ακόμη, εξομοιούμενος μέ τόν Δεσπότη Χριστό, νά καταστεί αγωγός τής θείας Χάριτος, νά μετοχετεύει τό εν αυτώ αλλόμενον ύδωρ, τό πηγάζον εκ Πνεύματος Αγίου, καί νά τό προσφέρει αφθόνως εις τά πνευματικά του τέκνα εις ζωήν αιώνιον.
Σκοπός τής ζωής τού ανθρώπου, σύμφωνα μέ τόν άγιο Σεραφείμ τού Σαρώφ, είναι η απόκτηση τού Αγίου Πνεύματος.
Ο ηγούμενος ακριβώς σ αυτόν τόν σκοπό επικεντρώνει τήν πνευματική πορεία τών μοναχών του καί τών πνευματικών του παιδιών αλλά καί τού ίδιου τού εαυτού του.
Έχοντας αυτές τίς πνευματικές υποθήκες χαραγμένες βαθιά μέσα στήν καρδιά μου καί υπακούοντας αφ ενός στό θέλημα τού αοιδίμου πατρός μας, αφ ετέρου δέ στήν αγαπητική καί εν ομονοία ολόθυμη βούληση τών μοναχών τού Κοινοβίου μας, ανέλαβα νά συνεχίσω τό πολύμοχθο έργο πού ξεκίνησε ο Γέροντάς μας πρίν από σαράντα χρόνια.
Επικαλούμενος τήν ευχή καί αρωγή του, μιμούμενος τό παράδειγμά του πού επί τόσα χρόνια είχα πρό οφθαλμών μου, δέν θά παύσω νά κοπιάζω καί νά μεριμνώ γιά τό ποίμνιο πού εκείνος μού κληροδότησε.
Σεβαστέ άγιε Καθηγούμενε,
Η ράβδος αυτή, πού μόλις μού ενεχειρίσατε, δέν είναι σύμβολο εξουσίας, αλλά όργανο διακονίας.
Είναι η βακτηρία μέ τήν οποία θά ποιμαίνω τά λογικά πρόβατα τής μάνδρας τού αγίου Νικοδήμου, τού Ιερού Ησυχαστηρίου «Παναγία Άξιόν Εστιν», καθώς καί τά εν τώ κόσμω αγωνιζόμενα πνευματικά μου τέκνα, ώστε νά τά οδηγήσω εις εύδιον λιμένα σωτηρίας.
Αλλά ταυτόχρονα είναι καί όπλο μέ τό οποίο θά αποδιώχνω μακριά τούς νοητούς ίσως δέ καί αισθητούς λύκους πού θά επιβουλευθούν τήν ενότητα καί ομόνοια τών δύο μοναστικών αδελφοτήτων.
Άγιοι Πατέρες, εύχεσθε παρακαλώ, νά είμαι πράος καί ταπεινός τή καρδία. Νά διακονώ ως προεστώς μέ επιείκεια καί διάκριση· νά αντιμετωπίζω μέ αγάπη τόν καθένα, μή λησμονώντας ότι ενώπιόν μου έχω εικόνες Θεού.
Νά γίνομαι ο ίδιος μέ τήν προσεκτική κατά Θεόν βιοτή μου πρότυπο πρός μίμησιν γιά τά πνευματικά μου τέκνα, εμπνέοντάς τους τόν πόθο γιά πιό ασκητική ζωή, γιά εντονότερο αγώνα.
Μέ ευσπλαγχνία νά αντιμετωπίζω καί μέ μακροθυμία νά ανέχομαι αυτούς πού από αδυναμία δέν μπορούν νά εκπληρώσουν τά καθήκοντά τους, όπως ανέχεται κι εμένα ο Θεός.
Νά επαγρυπνώ γιά τήν πνευματική προκοπή τού ποιμνίου μου. Καί νά προσεύχομαι γιά όλους καί γιά τόν καθένα ξεχωριστά.
Μέ σύνεση νά παρακολουθώ τήν πολιτείαν εκάστου, νά καθοδηγώ, νά παραινώ, νά επιτιμώ καί γενικώς νά ρυθμίζω τήν εν φόβω Θεού, ευσεβεία καί υπακοή εγκαταβίωσή τους.
Εύχεσθε νά μήν διακατέχομαι υπό πολυπραγμοσύνης, βιασύνης καί άγχους, αλλά νά έχω άνεση εσωτερικώς καί εν τοίς τρόποις.
Εύχεσθε νά είμαι δυνατός ώστε νά βαστάζω αγόγγυστα τά ασθενήματα τών αδυνάτων, νά είμαι ικανός νά νουθετώ καί νά καταρτίζω τούς αδελφούς, παρέχοντας κατάλληλο φάρμακο γιά κάθε περίσταση καί γιά κάθε πνευματική ασθένεια.
Εύχεσθε στόν Θεό νά διακονώ ως υπηρέτης Χριστού καί οικονόμος μυστηρίων Θεού, νά προσέχω νά μήν παρεκκλίνω από τό θέλημα τού Θεού, όπως αυτό αποκαλύπτεται μέσα από τίς θείες Γραφές.
Εύχεσθε νά γίνει γιά μένα προσωπικά αλλά καί γιά όλους μας αληθινός ο λόγος τού αποστόλου Παύλου: «Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζώ δέ ουκέτι εγώ, ζή δέ εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).
Εύχεσθε καί πάλιν εύχεσθε όπως στήν διακονία πού τώρα επισήμως πλέον αναλαμβάνω νά έχω αενάως πρό οφθαλμών μου, στόν νού καί στήν καρδιά μου τίς διδαχές καί τό παράδειγμα τού καλού καί αοιδίμου Γέροντός μου.
Αληθινά, ακόμη κι άν ο πατέρας μας δέν ευρίσκεται πιά σωματικά μαζί μας, όμως είναι τώρα εδώ παρών, μέσα στήν καρδιά μας! Καί η παρουσία του είναι έντονη!
Καί κάθε στιγμή πού τόν επικαλούμαι αισθάνομαι πραγματικά νά μέ στηρίζει καί νά μέ καθοδηγεί γιά τό πώς πρέπει νά πορεύομαι σ αυτό τό καθήκον πού μέ κάλεσε νά επωμισθώ.
Έχω τήν βεβαιότητα ότι μαζί μέ τήν Έφορο τού Αγίου Όρους Υπεραγία Θεοτόκο, τόν Κτήτορα, Έφορο καί προστάτη τής «Νέας Βηθλεέμ», τόν όσιο Σίμωνα τόν Μυροβλύτη, τόν Έφορο καί προστάτη τής Μονής μας, τόν άγιο Νικόδημο τόν Αγιορείτη, ο εν ουρανοίς πλέον Γέροντάς μας ευλογεί καί τακτοποιεί τό κάθε τι. Κι άς φαίνεται πολλές φορές ότι η δική μου γνώμη κυβερνά τό μοναστήρι καί διεκπεραιώνει κάθε υπόθεση. Άλλωστε στήν προφορική διαθήκη πού μάς άφησε ο μακάριος Γέροντάς μας, είχε τονίσει ξεκάθαρα ότι θά ευρίσκεται πάντα μαζί μας, λέγοντας τά εξής:
«Νά ξέρετε ότι δέν πρόκειται νά σάς αποχωρισθώ, γιατί αληθινά εις τήν Βασιλεία τού Θεού δέν υπάρχει εδώ καί εκεί. Η Εκκλησία είναι μία».
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου,
Θά ήθελα καί πάλι νά ευχαριστήσω όλους εσάς πού η αγάπη σας γιά τό Μοναστήρι μας σάς έφερε κοντά μας αυτήν τήν τόσο σημαντική γιά μάς ημέρα.
Μέ τήν παρουσία σας δέν τιμάτε μόνο εμένα ως νέο πλέον Ηγούμενο καί Προεστώτα, αλλά αναδεικνύετε περίτρανα πόσο σπουδαίο καί σημαντικό στάθηκε τό γεγονός τής ίδρυσης τής Μονής μας γιά τήν πνευματική ωφέλεια τών πιστών όλης τής Μακεδονίας.
Καί επιπλέον αποδεικνύετε μέ φανερό καί έμπρακτο τρόπο πόσο εδικαιώθηκε ο μακάριος Γέροντάς μας κάνοντας υπακοή στό θέλημα τού Θεού.
Ευχαριστώ τούς σεπτούς Καθηγουμένους καί τίς σεβαστές Καθηγουμένες τών Ιερών Μονών τής Πατρίδος μας πού μέ τίς συνοδίες τους βρέθηκαν μαζί μας συμπροσευχόμενοι, δοξάζοντας καί ευλογώντας τόν άγιο Θεό.
Ευχαριστώ τούς άρχοντες τού τόπου αυτού, οι οποίοι, παρακινούμενοι από τόν σεβασμό καί τήν ιδιαίτερη αγάπη πού έτρεφαν στό πρόσωπο τού μακαριστού μας Γέροντα, παραστέκονταν πάντοτε σέ κάθε προσπάθεια ή πρόβλημα τής μοναστικής μας αδελφότητας.
Αισθάνομαι ότι μέ τήν ίδια εκτίμηση περιβάλλουν καί εμένα τόν ταπεινό. Αυτή η αίσθηση μού δίνει τήν πεποίθηση πώς θά έχω δίπλα μου φίλους καί συμπαραστάτες, οι οποίοι θά συνεχίσουν μέ αμείωτο ενδιαφέρον νά στηρίζουν τό έργο τής Μονής.
Ευχαριστώ ακόμη τούς μόνιμους συναντιλήπτορες στό έργο τής Μονής μας, τό εκλεκτό δηλαδή Διοικητικό Συμβούλιο τού Συλλόγου «Φίλοι Ιερού Κοινοβίου Αγίου Νικοδήμου» καί τά μέλη τής Συμβουλευτικής Επιτροπής, οι οποίοι μέ κάθε δυνατό τρόπο παρέχουν τήν αρωγή καί τή βοήθειά τους κάθε φορά πού θά τούς ζητηθεί.
Άγιε Καθηγούμενε π. Ελισαίε,
Καί πάλι σάς ευχαριστώ ολοψύχως διότι μέ τήν παρουσία σας λαμπρύνατε αυτή τήν τελετή. Μέ ιδιαίτερη συγκίνηση καί εκ μέρους τών δύο μοναστικών αδελφοτήτων, εκφράζω αισθήματα ευγνωμοσύνης πρός τό πρόσωπό Σας γιά όλα όσα έχετε κάνει καί συνεχίζετε νά κάνετε γιά μάς.
Θά ήθελα επίσης νά ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας τούς ευλογημένους συμμοναστάς μου γιά τήν τέλεια διατήρηση τής ενότητος καί ομόνοιας πού επέδειξαν μετά τήν μακαρία κοίμηση τού καλού μας Γέροντα.
Πιστοί καί υπάκουοι όλοι οι αδελφοί στίς τελευταίες προτροπές καί παραινέσεις τού μακαριστού μας πατέρα. Οι αδελφικοί μας δεσμοί έγιναν τώρα πιό εδραίοι, πιό σφιχτοί, πιό κραταιοί.
Μολονότι συγκαταβιούσαμε γιά σχεδόν σαράντα χρόνια συναυλιζόμενοι στίς ιερές ακολουθίες, στά διακονήματα, στήν καθημερινή ζωή τής Μονής, η αγάπη καί η εμπιστοσύνη πού επέδειξαν όλοι οι αδελφοί πρός εμένα τόν ταπεινό υπήρξε έκδηλη καί συγκινητική.
Θά ήθελα ακόμη νά ευχαριστήσω καί τήν σεβαστή Γερόντισσα Ευφημία καί τίς υπ αυτήν αδελφές μας.
Μέ περισσή εμπιστοσύνη καί σεβασμό περιέβαλαν τό πρόσωπό μου από τήν πρώτη στιγμή τής αναχώρησης τού Πατέρα μας γιά τούς ουρανούς, αμιλλώμενες τούς πατέρες τού Ιερού Κοινοβίου στήν υπακοή καί τήν αγάπη πρός εμέ τόν ταπεινό.
Είναι γεγονός ότι η προθυμία όλων τών παιδιών μου, τών μοναστών καί τών μοναστριών, καί ο ζήλος στήν υπακοή καί στήν διακονία, μού δίνουν δύναμη καί κουράγιο νά ανταποκριθώ στά νέα καθήκοντά μου καί νά αναλάβω ολοψύχως τόν ζυγό τής πνευματικής πατρότητας τών δύο Αδελφοτήτων. Ιδιαιτέρως παρακαλώ τόν Παντοδύναμο Θεό νά στολίζει τήν ψυχή μου μέ τήν αγία ταπείνωση, τήν μητέρα όλων τών αρετών, ώστε μιμούμενος τόν Υιόν τού ανθρώπου όστις «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Μάρκ. 10, 45), νά διακονώ από τή θέση αυτή τούς αδελφούς καί πλέον τέκνα μου ως φιλόστοργος πατήρ.
Ποτέ δέν θά πάψει νά αντηχεί στά αυτιά μου η φωνή καί η προτροπή τού μακαρίου Γέροντά μας γιά τό πώς θά πρέπει νά διάκειμαι ως νέος πλέον Γέροντας τών αδελφών μου:
Νά προσέχεις, νά προσεύχεσαι καί νά αγαπάς τούς αδελφούς μας. Άν είσαι μαζί τους, θά είναι μαζί σου καί όλοι μαζί μέ τόν Θεό.
Αυτό πού σάς λέω, παιδιά μου, τακτικά είναι ότι κανένας, μά κανένας, ούτε εμείς οι ίδιοι, δέν αγαπούμε τόν εαυτό μας τόσο πολύ, όσο μάς αγαπάει ο Θεός. …Υπομονή, δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα γιά τόν καθένα σας χωρίς νά τό γνωρίζετε! Καί νά ξεύρετε ότι όσος πόλεμος καί νά γίνει, ένα νά γνωρίζετε, ότι τελικά τού Θεού θά γίνει. Καί νά μή φοβούμεθα.
Τελικά τού Θεού θά γίνει, αρκεί εμείς σταθεροί νά μείνουμε. Ένα πρέπει νά ξέρουμε: Θεέ μου, Θεέ μου, γιά Σένα ζώ, γιά Σένα υπάρχω· κι άν σταματήσω νά ζώ γιά Σένα καί νά υπάρχω γιά Σένα, τότε, Χριστέ μου, μή μ αφήσεις νά μολύνω τόν ιερόν αυτόν τόπον. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε.
Ταπεινά εκζητώ κι εγώ τίς προσευχές πάντων υμών ώστε, χάριτι Θεού, νά μή διαψεύσω τίς ελπίδες καί τίς προσδοκίες τών πνευματικών μου παιδιών.
Ευχηθείτε όλοι ώστε, μέ ακόμη περισσότερη αυταπάρνηση καί αυτοθυσία, νά ανταποκριθώ στίς μοναχικές υποσχέσεις πού ενώπιον τού Θεού καί τών Αγίων μας έδωσα πρίν από τριανταέξι χρόνια, όταν παρέδωσα τόν εαυτό μου στήν υπακοή τού καλού Γέροντά μας.
Δόξα σοι ο Θεός, ό,τι καί νά γίνει· ό,τι καί νά γίνει, δόξα τώ Θεώ.
Μέσα από τά βάθη τής καρδιάς μου αναφωνώ: Ευλόγει η ψυχή μου, τόν Κύριον καί, πάντα τά εντός μου, τό Tριαδικόν Όνομα τό άγιον αυτού. Ευχαριστώ καί ευλογώ Πατέρα, Υιόν καί Άγιον Πνεύμα τόν Κύριον, δέν λησμονώ όλα τά δωρήματα, τίς ευεργεσίες καί τίς ευλογίες πού αφθόνως μού παρέχει· Αυτόν πού δίνει άφεση στά ανομήματα καί τίς αμαρτίες μου, Αυτόν πού θεραπεύει τίς ασθένειές μου· Αυτόν πού ελευθερώνει από τήν φθορά τήν ζωήν μου, Αυτόν πού μέ στεφανώνει μέ τό έλεος καί τήν ευσπλαγχνία του. Ευλογώ Αυτόν πού επλήρωσε μέ αγαθά τήν επιθυμία μου, αυτόν πού ανακαινίζει τήν νεότητά μου, όπως τού αετού (πρβλ. Ψαλμ. ρβ΄).
Ευχαριστώ, ευλογώ καί δοξάζω τόν Άγιον Τριαδικόν Θεόν πού με αξίωσε νά ονομάζομαι τέκνο τοιούτου πνευματικού Πατρός, διότι ο Γέροντάς μας πρώτος εποίει όσα εδίδασκε.
«Ός δ άν ποιήση καί διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τή βασιλεία τών ουρανών» (Ματθ. 5, 19). Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από τήν ίδρυση τού Ιερού Κοινοβίου καί 36 χρόνια από τήν επίσημη ανάληψη τής ηγουμενίας από τόν Κτήτορα Γέροντα Χρυσόστομο. Αυτή η αγιασμένη τεσσαρακονταετία επισφραγίσθηκε μέ τήν κοίμηση τού καλού μας Πατέρα.
Σέ αυτό τό διάστημα ανηγέρθησαν καί εστερώθησαν δύο μοναστήρια, πού παραδόθηκαν όχι στά χέρια μας, αλλά στήν καρδιά μας, σάν τιμαλφή, σάν δώρα Θεού.
Νά υπενθυμίσω στήν αγάπη σας αυτό πού ανέκαθεν έλεγε ο Γέροντάς μας, ότι σκοπός τής σύστασης τού μοναστηριού είναι νά αναδείξει τουλάχιστον έναν Άγιο, πού θά καταχωρισθεί στά μηναία τής Εκκλησίας μας. Ταπεινή μου γνώμη είναι πώς, από τίς 21 Ιανουαρίου 2021, αυτός ο σκοπός επετεύχθη.
Ήδη ο Γέροντας ανήλθε στόν ουρανό καί ετοιμάζει τό άνω μοναστήρι, εκεί όπου δέν υπάρχει πλέον «άρσεν καί θήλυ» (Γαλ. 3, 28), «αλλά τά πάντα καί εν πάσι Χριστός» (Κολασ. 3, 11).
…Τούτη τή στιγμή η ματιά μου στρέφεται πρός τό Πρόσωπο τού ωραίου κάλλει Νυμφίου Χριστού. Καί μιά ικεσία επιθυμώ νά Τού απευθύνω εκ μέσης καρδίας: Όταν κάποτε θά έλθει η στιγμή εκείνη πού θά κλείσω γιά πάντα τά μάτια μου, νά μέ αξιώσει νά επαναλάβω εκείνο τό προφητικό: «Ιδού εγώ καί τά παιδία ά μοι έδωκεν ο Θεός». Καί, μέ τήν ευχή όλων σας καί τού Πατρός μου, νά μήν στερηθώ τής ουρανίου ευφροσύνης.
Περαίνοντας εδώ τόν λόγο μου, ερανίζομαι καί τήν κατακλείδα τού ενθρονιστήριου λόγου τού μακαρίου πατρός μας Γέροντος Χρυσοστόμου, τό σωτήριο έτος 1985.
Είχε πεί τότε ο Γέροντας: Άς είναι τά τελευταία μου λόγια μπροστά στόν Χριστό μας, τά λόγια τού Χριστού μας μπροστά στόν Θεό Πατέρα: «ούς δέδωκάς μοι εφύλαξα, καί ουδείς εξ αυτών απώλετο» (Ιωάν. 17, 12). Γένοιτο.
eidisis.gr.
