Βεροίας Παντελεήμων: “Αναζητούμε θαύματα και όταν συμβαίνουν αμφιβάλλουμε και δυσπιστούμε”

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Κυριακή του Τυφλού 6 Ιουνίου το πρωί o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό Υπαπαντής του Κυρίου Πατρίδας.

Με αφορμή την συμπλήρωση 100 ετών από την μετεγκατάσταση των Ελλήνων του Πόντου από τις αλησμόνητες πατρίδες στην τοπική κοινότητα της Πατρίδας Ημαθίας, τελέστηκε μνημόσυνο για τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ενώ στο τέλος ο πρώην νομάρχης κ. Κωνσταντίνος Καραπαναγιωτίδης ομίλησε για την Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με τρισάγιο στο μνημείο πλησίον του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ευστάθιος Χωραφάς» και κατάθεση στεφάνων.

Τις εκδηλώσεις τίμησαν με την παρουσία τους ο Υφυπουργός Οικονομικών κ. Απόστολος Βεσυρόπουλος, οι Βουλευτές του Νομού κ. Λάζαρος Τσαβδαρίδης, κ. Αναστάσιος Μπαρτζώκας και κ. Φρόσω Καρασαρλίδου, ο Αντιπεριφερειάρχης Ημαθίας κ. Κωνσταντίνος Καλαϊτζίδης, ο Δήμαρχος Βεροίας κ. Κωνσταντίνος Βοργιαζίδης, ο πρόεδρος της ΠΟΕ κ. Γεώργιος Βαρυθυμιάδης και λοιποί τοπικοί στρατιωτικοί και πολιτικοί άρχοντες.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά την Θεία Λειτουργία ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τί εποίησέν σοι; πώς ήνοιξέν σου τούς οφθαλμούς;».

Άλλο ένα θαύμα τού Κυρίου μας μάς παρουσίασε η σημερινή ευαγ­γελική περικοπή, τό θαύμα τής θεραπείας ενός εκ γενετής τυφλού, τόν οποίο συνάντησε στόν δρόμο.

Καί ενώ οι μαθητές του ρωτούν τόν Χριστό ποιά είναι η αιτία τής τυφλώσεως αυτού τού ανθρώπου, Εκείνος τόν θεραπεύει μέ έναν ασυνήθιστο τρόπο, μέ έναν τρόπο πού θά έλεγε κανείς ότι θά μπο­ρούσε νά τόν τυφλώσσει περισσό­τερο, παρά νά τόν θεραπεύσει. «Έπτυσεν χαμαί καί εποίησεν πη­λόν εκ τού πτύσματος καί επέ­χρισεν αυτού τόν πηλόν επί τούς οφθαλμούς».

Ο Χριστός κατασκευάζει πηλό από τό χώμα τής γής, αποκαθι­στώ­ντας μέ τόν ίδιο δημιουργικό τρό­πο, μέ τόν οποίο έπλασε ο Θεός τόν πρώτο άνθρωπο, τήν αρχική ατέ­λεια, τήν τυφλότητα, γι’ αυτό καί ο πηλός δέν τυφλώνει τόν πάσχο­ντα.

Στή συνέχεια τόν στέλνει νά πλυθεί στήν κολυμβήθρα τού Σι­λω­άμ, παραπέμποντας έτσι στήν κολυμβήθρα τού αγίου βαπτίσμα­τος, πού φωτίζει καί αναγεννά τόν άνθρωπο, όπως τό φυσικό νερό χαρίζει στόν εκ γενετής τυφλό τό φώς καί μία νέα ζωή.

Άν όμως τό θαύμα τής θεραπείας τού τυφλού είναι τό πιό εντυπω­σιακό στοιχείο τής σημερινής ευ­αγ­γελικής περικοπής, τό πιό σημα­ντικό είναι οι αλήθειες πού μάς διδάσκει στή συνέχεια ο ιερός ευαγ­γελιστής Ιωάννης, παραθέτο­ντας τίς συνομιλίες τού τυφλού καί τίς αντιδράσεις τών Φαρι­σαί­ων.

Άς μήν ξεχνούμε, άλλωστε, ότι ο Χριστός δέν θαυματουργεί γιά νά εντυπωσιάσει τούς ανθρώπους είτε τής εποχής του είτε τής εποχής μας, ούτε γιά νά θεραπεύσει έναν καί μόνον άνθρωπο, όσο σημα­ντι­κό καί άν είναι αυτό, αλλά θαυμα­τουργεί γιά νά ωφελήσει τούς αν­θρώπους κάθε εποχής καί νά μάς διδά­ξει τό αληθινό νόημα τής πί­στεως.

Οι Φαρισαίοι εξετάζουν τόν ανα­βλέψαντα τυφλό, βλέπουν τό θαύ­μα, αλλά δέν θέλουν νά τό πιστεύ­σουν.

Γνωρίζουν από τίς προφη­τείες ότι ο Μεσσίας πού θά έρθει θά θεραπεύει τίς ασθένειες τών αν­θρώ­πων, αλλά τώρα πού βλέπουν τίς θεραπείες δέν θέλουν νά πι­στεύ­σουν ότι έχουν ενώπιόν τους τόν Μεσσία.

Επιδεικνύουν τήν πί­στη τους, απαιτώντας τήν τήρηση τού νόμου καί καταδικάζοντας τόν Χριστό, γιατί θεραπεύει κατά τήν ημέρα τού Σαββάτου, αλλά όταν καλούνται νά δείξουν τήν πίστη τους αναγνωρίζοντας τό θαύμα, αυτοί τό αμφισβητούν. Ρωτούν καί ξαναρωτούν, αλλά τελικά δέν πι­στεύουν.

«Σημείον επιζητούν, καί σημείον ου δοθήσεται αυτοίς», γιατί η απιστία τους θέτει συνεχώς προσκόμματα στήν πίστη, καί ενώ θέλουν νά δείξουν ότι ρωτούν γιά νά πιστεύσουν, αυτοί παραμένουν στήν απιστία τους, γιατί η πίστη τούς ενοχλεί.

Δέν είναι όμως μόνο οι Φαρισαίοι τής εποχής τού Χριστού πού δέν πιστεύουν στά θαύματα καί αμφι­βάλλουν γιά τή θεότητά του. Τό ίδιο κάνουμε καί εμείς. Ζητούμε θαύ­ματα από τόν Χριστό, καί όταν συμβαίνουν θαύματα, εμείς αμφι­βάλ­λουμε καί δυσπιστούμε.

Επινο­ούμε προφάσεις γιά νά μήν πιστεύ­σουμε. Εφευρίσκουμε επιχειρήμα­τα γιά νά μειώσουμε τή σημασία τους ή γιά νά τά δικαιολογήσουμε μέ τήν κοινή λογική. Χλευάζουμε τούς ανθρώπους πού τά υποστη­ρί­ζουν, πού τά έζησαν, λέγοντάς τους ότι παραπλανήθηκαν, ή αφή­νουμε τούς εαυτούς μας νά παρα­συρ­θούν από τίς αμφιβολίες καί τήν απιστία άλλων.

Ζητούμε θαύ­μα­τα γιά νά πιστεύσουμε, αλλά αδιαφορούμε γιά όλα τά θαύματα πού συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, γιά τό θαύμα τής ίδιας τής ζωής, γιά τό θαύμα πού ζούμε στό μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας καί τών άλλων ιερών μυστηρίων, γιά τά θαύματα πού επιτελεί η χάρη τού Θεού διά τών αγίων μας καί τών ιερών τους λειψάνων.

Κάποιοι ίσως θά έλεγαν ότι θά περίμεναν κάποιο πιό «εντυπω­σια­κό» θαύμα γιά νά παραδεχθούν ότι ο Χριστός κάνει καί σήμερα θαύ­ματα.

Όμως ο Χριστός δέν είναι θαυματοποιός ούτε θαυματουργεί ανάλογα μέ τά δικά μας μέτρα καί τίς δικές μας επιθυμίες. Θαυμα­τουρ­γεί από αγάπη πρός τά πλά­σματά του καί αφήνει στήν ευχέ­ρεια τών ανθρώπων νά τά πιστεύ­σουν ή νά μήν τά πιστεύσουν.

Η πίστη στό θαύμα δέν εξαρτάται από τό μέγεθος τού θαύματος αλλά από τήν γνησιότητα τής πίστεως. Όποιος δέν πιστεύει αυτά πού θεω­ρεί μικρά, δέν θά πιστεύσει ούτε στά μεγάλα, όπως οι Φαρισαίοι δέν πίστευσαν ούτε στή θεραπεία τού τυφλού αλλά ούτε καί στήν ανά­στα­ση τού Χριστού.

Αντίθετα, όποι­­ος πιστεύει στά «μικρά» θαύ­μα­τα, αυτός, κατά τήν υπόσχεση τού Κυρίου μας, «καί μείζω τούτων όψει».

Καί ένα τέτοιο μεγάλο θαύμα, παρά τήν αδυναμία τής πίστεώς μας, έχουμε τήν ευλογία νά ζούμε καί νά τιμούμε σήμερα. Καί αυτό δέν είναι άλλο παρά η συμπλή­ρωση 100 ετών από τήν εγκατά­στα­ση τών προγόνων σας σέ αυτόν εδώ τόν τόπο, στήν Πατρίδα.

Γιατί ποιός θά μπορούσε νά φα­ντα­σθεί ότι ήταν δυνατόν νά φθά­σουν οι πατέρες σας στόν τόπο αυτό μετά από τόσες ταλαιπωρίες πού υπέστησαν καί οι δικοί τους πατέρες;

Ποιός θά μπορούσε νά φαντασθεί ότι θά αναζητούσαν εδώ μία νέα πατρίδα, αφήνοντας πίσω τους τόν Πόντο καί τήν περιοχή τής Κιόλας γιά νά αποφύγουν τίς σφαγές τπων Τούρκων.

Καί όμως, έφθασαν μέ επικεφαλής τόν Ευστάθιο Χωρα­φά, παίρνοντας μαζί τους όλα τά υπάρχοντά τους, ό,τι μπορούσε νά μετακινηθεί, κυρίως όμως παίρ­νο­ντας μαζί τους καί ό,τι μπορού­σαν νά μεταφέρουν από τήν Εκ­κλη­σία τής Υπαπαντής, τό τέμπλο, τίς εικό­νες, τά ιερά σκεύη καί τά άμ­φια, τά βιβλία ακόμη καί τίς καμπά­νες.

Έφθασαν μέ πλοία στή Θεσσα­λονίκη. Εκεί, στίς δύσκολες συν­θή­κες εξαιτίας τής ελονοσίας κά­ποιοι δέν άντεξαν, οι υπόλοιποι όμως υπό τήν ηγεσία καί πάλι τού Ευστα­θίου Χωραφά καί τού δα­σκάλου Παύλου Ορφανίδη, ήλθαν εδώ, στό Τουρκοχώρι, όπως λεγό­ταν τότε, πού έμοιαζε μέ τίς αλη­σμόνητες πατρίδες, τήν Κασταμο­νή καί τό Ταχτα-γράν, καί εγκατα­στάθηκαν, παρά τήν απόφαση τού ελληνικού κράτους νά εγκατα­σταθούν στό Κιλκίς, καί μετονό­μασαν τό χωριό Πατρίδα, αυτό τό χωριό, τό χωριό σας πού συμπλη­ρώνει φέτος 100 χρόνια ζωής καί ιστορίας, καί έζησαν καί ζούν τό δικό τους θαύμα, χάρη στή δύναμη τής ψυχής τους καί τή βοήθεια τού Θεού.

Τιμώντας σήμερα αυτή τήν επέ­τειο τών 100 ετών τής Πατρίδος, μνημονεύουμε τόν αείμνηστο Ευ­στά­θιο Χωραφά καί όλους όσους ήλθαν μαζί του από τίς αλησμό­νητες πατρίδες καί δημιούργησαν τή νέα Πατρίδα καί συγχαίρουμε τόν Σύλλογο, τούς Προέδρους καί τά μέλη του, πού διατηρούν ζωντα­νή τή μνήμη τής ιστορίας τών πατέρων τους, τή μνήμη αυτού τού θαύματος, καί συνεχίζουν τήν ιστο­ρία.

Καί θά τήν συνεχίζουν εφόσον μένουν προσηλωμένοι στίς παραδόσεις τους, αλλά καί εφόσον μένουν συνδεδεμένοι μέ τόν Θεό πού ευλόγησε αυτό τό θαύμα.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ