Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Τρίτη 8 Μαρτίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην Ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου στον Ιερό Ναό του Αγίου Λουκά του Ιατρού στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά Βεροίας.
Η Ιερά Ακολουθία μεταδόθηκε απευθείας στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως, στην αντίστοιχη σελίδα στο Facebook και στον ραδιοφωνικό σταθμό «Παύλειος Λόγος 90,2 FM».
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Εισήλθαμε από χθές στήν Αγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, κατά τήν οποία μάς καλεί η Εκκλησία μας νά αγωνισθούμε πνευματικά καί νά ζήσουμε σύμφωνα μέ τίς εντολές τού Θεού, νά ζήσουμε όπως έζησαν οι άγιοι τής Εκκλησίας μας, όπως οι άγιοι τεσσαράκοντα μάρτυρες τής Σεβαστείας, τούς οποίους εορτάζουμε αύριο.
Άς ακούσουμε, λοιπόν, τί λέγει ο άγιος Λουκάς σέ μία ομιλία του γιά τούς αγίους.
Ήταν στρατιώτες, γράφει, τού ρωμαϊκού στρατού καί ομολογούσαν ότι όντως ήταν χριστιανοί, δέν τό απέκρυπταν Όταν ο διοικητής τους απαίτησε νά αρνηθούν τήν πίστη τους καί νά θυσιάσουν στά είδωλα, οι άγιοι δέν δέχθηκαν. Τότε τούς συνέλαβαν καί μετά από διάφορα βασανιστήρια τούς οδήγησαν στή λίμνη τής Σεβαστείας πού ήταν παγωμένη καί τούς έριξαν μέσα γυμνούς, γιά νά πεθάνουν από τό κρύο. Γιά νά κάνουν μάλιστα πιό δύσκολο τό μαρτύριό τους είχαν όλη τή νύκτα ανοικτό κοντά στή λίμνη ένα λουτρό πού προσέφερε θαλπωρή καί ανάπαυση. Μεγάλος πειρασμός, αλλά οι άγιοι μάρτυρες υπέμεναν τή δοκιμασία, εκτός από έναν πού δειλίασε. Βγήκε από τή λίμνη, έτρεξε πρός τό λουτρό, αλλά δέν πρόλαβε νά μπεί μέσα, γιατί πέθανε στό κατώφλι του.
Εκείνη ακριβώς τή στιγμή ένα ουράνιο φώς έλαμψε μέσα στό σκοτάδι καί οι μάρτυρες είδαν φωτεινά στεφάνια νά κατεβαίνουν από τόν ουρανό. Τό θέαμα ήταν μοναδικό, καί δέν τό έβλεπαν μόνο οι μάρτυρες, αλλά καί οι στρατιώτες οι οποίοι τούς επιτηρούσαν. Ένας μάλιστα από αυτούς, βλέποντας τό θαυμαστό γεγονός, πίστευσε στόν Χριστό καί φωνάζοντας ότι είναι καί εκείνος χριστιανός, έβγαλε τά ρούχα του καί μπήκε στά παγωμένα νερά γιά νά λάβει τόν στέφανο τού μαρτυρίου, πού είχε στερηθεί εκείνος ο οποίος είχε δειλιάσει.
Άς αφήσουμε όμως γιά λίγο τούς αγίους μάρτυρες καί άς σταθούμε σέ εκείνον πού δειλίασε. «Εδειλίασαν φόβω, ού ουκ ήν φόβος», λέγει ο ψαλμωδός Δαβίδ. Φοβήθηκε, εκεί πού δέν υπήρχε φόβος, γιατί ο Θεός υπόσχεται ότι θά ενισχύει καί θά φυλάσσει τούς μάρτυρές του.
Άν όμως εκείνος ο ταλαίπωρος δειλίασε καί, θέλοντας νά ζήσει, αρνήθηκε τόν Χριστό, χάνοντας τελικά καί τήν εδώ ζωή αλλά καί τήν αιώνια, άς σκεφθούμε πόσες φορές δειλιάζουμε καί εμείς καί αρνούμεθα τόν Χριστό, χωρίς κάν νά βρισκόμεθα στή θέση πού βρέθηκε εκείνος. Διότι κάθε φορά πού ο πειρασμός ή ο λογισμός μάς παρακινεί νά παρακούσουμε τό θέλημα τού Θεού καί νά κάνουμε κάτι αντίθετο, καί εμείς υποχωρούμε, στήν πραγματικότητα αρνούμεθα τόν Χριστό καί μάλιστα χωρίς νά έχουμε κανένα κίνδυνο καί κανένα φόβο. Καί τόν αρνούμεθα, χωρίς νά σκεπτόμαστε τί είπε ο Χριστός γιά εκείνους πού τόν αρνούνται, ότι θά τούς αρνηθεί καί Εκείνος ενώπιον τού Πατρός του τού εν ουρανοίς.
Άς σκεφθούμε, λοιπόν, πόσες φορές έχουμε αρνηθεί τόν Χριστό καί άς μετανοήσουμε γιά τίς μικρές, έστω, αυτές καί καθημερινές αρνήσεις μας, όσο έχουμε χρόνο. Διότι τό μόνο πού μάς αποκαθιστά ενώπιον τού Χριστού γιά τήν άρνησή μας είναι η μετάνοια.
Καί η Εκκλησία μας δέν μάς προβάλλει μόνο παραδείγματα αγίων, όπως τών εορταζομένων αύριο αγίων τεσσαράκοντα μαρτύρων τών εν Σεβαστεία μαρτυρησάντων, αλλά καί παραδείγματα ανθρώπων πού τόν αρνήθηκαν ή πού έζησαν μακριά του, αλλά μετανόησαν καί κέρδισαν τήν αιώνιο ζωή.
Πρώτος από όλους είναι ο μαθητής του, ο απόστολος Πέτρος, ο οποίος, ενώ τόν είχε προειδοποιήσει ο Χριστός ότι θά τόν αρνηθεί, δειλίασε μπροστά σέ μία υπηρέτρια καί τόν αρνήθηκε καί είπε ότι δέν τόν γνωρίζει καί δέν υπήρξε μαθητής του. Καί τί έκανε στή συνέχεια; Όταν λάλησε ο αλέκτωρ καί θυμήθηκε τόν λόγο τού Κυρίου, «εξελθών έκλαυσε πικρώς».
Νά, η μετάνοιά του! Έκλαυσε πικρά, μετανόησε καί ζήτησε τό έλεος τού Θεού καί ο Χριστός όχι μόνο τόν συγχώρησε αλλά καί τόν απεκατέστησε.
Τό δεύτερο παράδειγμα είναι αυτό τού ληστού, ολόκληρη η ζωή τού οποίου ήταν αντίθετη τόσο πρός τόν νόμο τού Θεού όσο καί πρός κάθε έννοια ηθικής καί δικαιοσύνης.
Καί όμως επάνω στόν σταυρό συνειδητοποίησε τί έκανε καί ζήτησε καί αυτός εν μετανοία νά τόν θυμηθεί στή βασιλεία του, καί κέρδισε καί αυτός τήν άφεση. Έκλεψε τόν παράδεισο, όπως λένε οι πατέρες, μέ τή μετάνοια καί τήν ομολογία του.
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα μετανοίας, συνεχίζει ο άγιος Λουκάς. Ο όσιος Βάρβαρος, πού ήταν ληστής, κάποια ημέρα σκεπτόμενος τή ζωή του ανατρίχιασε καί πήγε σέ έναν ιερέα καί τού ζήτησε νά τόν ρίξει σέ ένα στάβλο μέ χοίρους. Καί εκεί έζησε τρία χρόνια καί μετανόησε. Καί ο Χριστός δέχθηκε τή μετάνοιά του καί τού έδωσε τή χάρη τών θαυμάτων. Αλλά καί ο όσιος Ιάκωβος ο θαυματουργός, έλαβε τή χάρη τού Θεού, αφού κλείσθηκε σέ ένα σπήλαιο γεμάτο από οστά νεκρών, θέλοντας νά μετανοήσει, γιατί εξαιτίας τής πανουργίας τού διαβόλου είχε πέσει σέ ένα βαρύ αμάρτημα. Καί ο Χριστός δέχθηκε καί τή δική του μετάνοια καί τού έδωσε, όπως είπαμε, τή χάρη πρός επιβεβαίωση τής αφέσεώς του.
Καθώς, λοιπόν, εισήλθαμε καί εμείς στήν περίοδο αυτή τής μετανοίας, άς διδαχθούμε από τά παραδείγματα τών αγίων τής Εκκλησίας μας, από τά παραδείγματα τής μετανοίας, γιά νά βρούμε καί εμείς τό έλεος καί τή χάρη τού Θεού.
Ένα μεγάλο παράδειγμα γιά όλους μας είναι η αγία Μαρία η Αιγυπτία, μία κοινή γυναίκα, μία γυναίκα η οποία είχε οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στήν αμαρτία καί έφθασε μέχρι τά Ιεροσόλυμα νά αμαρτάνει. Αλλά εκεί ήλθε εις εαυτήν, όπως ο άσωτος. Ενεθυμήθη ότι αυτό πού κάνει είναι φοβερό καί γιά τήν ψυχή της αλλά καί γιά τήν ψυχή τόσων ανθρώπων.
Καί θέλοντας νά μπεί στόν ναό τής Αναστάσεως, νά προσκυνήσει καί εκείνη τόν Σταυρό τού Κυρίου, τή σταμάτησε η χάρη τού Θεού, τής έδωσε δηλαδή μία ευκαιρία νά μετανοήσει. Καί πράγματι, βλέποντας ότι όλοι μπαίνουν καί αυτή δέν μπορεί νά μπεί, ζήτησε τό έλεος τού Θεού, παρακάλεσε τήν Παναγία μας νά τήν βοηθήσει νά είναι σταθερή στή μετάνοιά της. Καί έφυγε στή συνέχεια, πήγε πέρα από τόν Ιορδάνη καί ασκήτευσε σαράντα χρόνια. Καί έφθασε σέ σημείο νά υπερίπταται ως άγγελος. Τόση καθαρότητα πλέον είχε η ζωή της, πού στό τέλος ο Θεός τήν ελέησε, τής έστειλε έναν αββά τής ερήμου, τήν εξομολόγησε, τήν κοινώνησε καί έφυγε από τή ζωή αυτή. Καί είναι πλέον η τόσο αμαρτωλή αυτή γυναίκα παράδειγμα μετανοίας γιά όλους μας.
Θά τή δούμε στό τέλος τής Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής πού τήν προβάλλει η Εκκλησία μας. Δέν προβάλλει τήν αμαρτωλή ζωή της, αλλά προβάλλει τή μεγάλη μετάνοιά της.
Άς ακολουθήσουμε καί εμείς όλους αυτούς, διότι, όπως είπα, καθημερινά είτε στά μικρά είτε στά μεγάλα αμαρτάνουμε. Άς ζητήσουμε εν μετανοία τό έλεος τού Θεού. «Τό έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ημέρας τής ζωής μου».
