Βέροια: Πανηγύρισε ο Ι.Ν. του Αγίου Σάββα Κυριωτίσσης (ΦΩΤΟ)

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα (Κυριωτίσσης) Βεροίας.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Υποκριτά, έκαστος υμών τώ Σαββάτω ου λύει τόν βούν αυτού ή τόν όνον από τής φάτνης καί απα­γαγών ποτίζει;»

Ένα θαύμα τού Χριστού μάς πα­ρουσίασε η σημερινή ευαγγελική περικοπή, τή θεραπεία μιάς ευλα­βούς αλλά ταλαίπωρης γυναίκας, η οποία επί δεκαοκτώ χρόνια, εξαι­τίας κάποιας ασθενείας, ήταν συγκύ­πτουσα, δέν μπορούσε δηλα­δή νά κρατήσει όρθιο τό σώμα της καί νά σταθεί, όπως στέκονται όλοι οι άνθρωποι. Καί παρά τήν ασθέ­νειά της, παρά τή δυσκολία πού είχε νά περπατήσει, πήγαινε τά Σάββατα στή Συναγωγή γιά νά προ­­σευχηθεί. Εκεί συνήντησε ένα Σάββατο τόν Χριστό, ο οποίος, μό­λις τήν είδε, χωρίς η συγκύ­πτουσα νά τόν πλησιάσει καί νά τού ζητήσει τήν ίαση, στράφηκε πρός τό μέρος της καί μέ μία φράση καί μέ ένα άγγιγμα τών χεριών του τήν θεράπευσε. «Καί παραχρήμα ανωρθώθη καί εδόξαζε τόν Θεόν», σημειώνει ο ιερός ευαγγελιστής Λου­κάς.

Καί εάν η δοξολογία τού Θεού ήταν μία φυσική αντίδραση τής γυναίκας, πού θεράπευσε ο Κύριος καί παρόμοια ήταν καί η αντίδραση όλων όσων έγιναν μάρτυρες τού θαύματος μέσα στή συναγωγή, υπήρχε καί κάποιος πού αντέδρασε μέ εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κάποιος, πού τήν επέπληξε, γιατί ήλθε Σάββατο στή Συναγωγή γιά νά θεραπευθεί, διαπράττοντας έτσι σοβαρή, κατ’αυτόν, αμαρτία, καθώς τό Σάβ­βα­το ήταν ημέρα απολύτου αργίας σύμφωνα μέ τόν Μωσαϊκό νόμο, καί θά έπρεπε νά έλθει μία άλλη ημέρα τής εβδομάδος γιά νά θερα­πευθεί. Αυτός, πού τόσο αψυχολό­γη­τα επιπλήττει τή γυναίκα, δέν είναι κάποιος τυχαίος, αλλά είναι ο αρχισυνάγωγος, ο οποίος εμμέσως επιπλήττει καί τόν Χριστό, διότι δή­θεν κατέλυσε τήν αργία τού Σαβ­βάτου καί κατεπάτησε τόν θεόσ­δοτο νόμο, θεραπεύοντας αυτήν τήν κακόμοιρη, θά έλεγα, γυναίκα.

Καί άν η γυναίκα δέν υπερασπί­ζεται από συστολή τόν εαυτό της, τήν υπερασπίζεται ο ίδιος ο Χρι­στός, αποκαλύπτοντας συγχρόνως τήν υποκρισία τού αρχισυναγώγου πού τόν οδηγεί σ’ αυτήν τήν ανε­λε­ή­μονα καί σκληρόκαρδη στάση απέ­ναντι σέ μία ταλαίπωρη γυ­ναί­κα, ώστε νά διδαχθούν όλοι οι πα­ρι­στάμενοι πόσο μεγάλη αμαρτία είναι η υποκρισία. «Υποκριτά», τού λέγει ο Κύριος, «έκαστος υμών τώ Σαβ­βά­τω ου λύει τόν βούν αυτού ή τόν όνον από τής φάτνης καί απαγα­γών ποτίζει;» Άν, δηλαδή, τού λέγει, ο καθένας από εμάς δέν αφή­νει τά ζώα του απότιστα τό Σάβ­βατο, αλλά τά λύνει καί τά πηγαί­νει γιά νά τά ποτίσει, πώς ήταν δυ­να­τόν εγώ νά μήν λύσω, νά μήν θεραπεύσω, αυτή τή γυναίκα πού τήν κρατούσε δεμένη ο διάβολος επί δεκαοκτώ χρόνια, επειδή ήταν Σάββατο;

Ποιός μπορεί νά αρνηθεί αυτή τήν πραγματικότητα; Ποιός δέν μπορεί νά κατανοήσει ότι η θεραπεία τής συγκύπουσας γυναίκας είναι έργο αγάπης, έργο δηλαδή τού Θεού, πού δέν αντίκειται πρός τόν νόμο τού Θεού καί δέν προσκρούει στήν ευσέβεια;

Καί όμως η υποκρισία τού αρχισυναγώγου δέν τού επι­τρέπει νά δεί τήν αλήθεια. Η προσ­κόλλησή του στό γράμμα τού νό­μου, τό οποίο κατά τόν πρωτο­κο­ρυφαίο απόστολο Παύλο, «απο­κτεί­νει», άν δέν συνδυάζεται μέ τό πνεύμα, είχε «αποκτείνει» στήν ψυχή του τήν αγάπη πρός τόν συνάν­θρωπο καί είχε ακόμη «σκο­τώ­σει» καί τή σχέση του μέ τόν Θεό. Γι’ αυτό καί ο αρχισυνάγωγος, παριστάνοντας τόν ευσεβή τηρητή τών εντολών τού Θεού, επικρίνει καί επιτιμά όχι απλώς κάποιον άνθρωπο, αλλά τόν ίδιο τόν Θεάν­θρωπο Κύριο, ότι δήθεν καταλύει τόν θείο νόμο. Καί τό κάνει αντί­θετα στή διαβεβαίωση τού Κυρίου ότι δέν ήλθε γιά νά κατα­λύσει τόν νόμο ή τούς προφήτες, αλλά νά τόν συμπληρώσει μέ τήν καινή εντολή τής αγάπης. Αυτή η αγάπη τόν έκανε νά θεραπεύσει τή συγκύ­πτου­σα κατά τήν ημέρα τού Σαββά­του, δίδοντας καί στούς παριστα­μένους αλλά καί σέ όλους εμάς ένα σπουδαίο μάθημα ποιά είναι η πραγ­ματική ευσέβεια καί η αληθι­νή τήρηση τών εντολών τού Θεού, πού δέν έχει καμία σχέση μέ τήν υποκρισία τού αρχισυναγώγου καί τών φαρισαίων, τήν οποία κατέ­κρι­νε ο Χριστός περισσότερο από κάθε τι άλ­λο, περισσότερο καί από τήν αμαρ­τία.

Όμως υπάρχουν καί στίς ημέρες μας αρκετοί, οι οποίοι δέν ακο­λου­θούν τό παράδειγμα τής αγάπης τού Χριστού αλλά τό παράδειγμα τής υποκρισίας τού αρχισυναγώ­γου. Υπάρχουν αυτοί πού παριστά­νουν τούς ευσεβείς καί απορρί­πτουν τήν αγάπη τού Θεού. Υπάρ­χουν αυτοί πού αποτρέπουν τούς ανθρώπους νά ακολουθήσουν τά μέτρα προστασίας κατά τής πανδη­μίας, νά αξιοποιήσουν τή προστα­σία πού προσφέρουν τά φάρμακα, νά δεχθούν τήν απα­ραίτητη γιά τή θεραπεία τους καί τήν υγεία τους ιατρική καί νοσο­κο­μειακή περίθαλψη, γιατί δήθεν δέν υπάρχει κορωνοϊός, γιατί δήθεν ο Θεός απαγορεύει τίς μάσκες, γιατί δήθεν τό εμβόλιο αντίκειται στίς εντολές του.

Γιά όλους αυτούς, πού μέ τίς απόψεις τους καί μέ τίς συμβουλές τους παρασύρουν κάποιους αδελ­φούς μας στή δοκιμασία τής ασθε­νείας καί δυστυχώς κάποτε καί γνωστούς μας ανθρώπους καί φίλους αλλά καί αγνώστους τούς παρασύρουν καί στόν θάνατο, ισχύει ο λόγος τού Κυρίου πού ακού­σαμε στό ευαγγελικό ανάγνω­σμα: «Υποκριτά, έκαστος υμών τώ Σαββάτω ου λύει τόν βούν αυτού ή τόν όνον από τής φάτνης καί απα­γαγών ποτίζει;»

Γιατί τί θά έκανε ο Χριστός εάν βρισκόταν ανάμεσά μας; Δέν θά θε­ράπευε τούς ασθενούντας, ακόμη καί τήν ημέρα τού Σαββάτου, έστω καί φαινομενικά αντίθετα πρός κά­ποια άλλη θεία εντολή; Ασφα­λώς καί θά τό έκανε, γιατί η αγάπη γιά τό πλάσμα του υπερτερεί. Καί όπως έλυσε τή συγκύπτουσα από τόν δεσμό τού διαβόλου, έτσι θά έλυε καί εμάς από τά δεσμά τού πει­ρασμού τής ασθενείας καί τής πανδημίας. Τώρα όμως πού ο Χρι­στός δέν βρίσκεται ανάμεσά μας γιά νά μάς θεραπεύσει μέ τόν λόγο του καί μέ τό άγγιγμα τών χεριών του, μάς θεραπεύει μέ τά χέρια τών ιατρών καί τών επιστημόνων πού Εκείνος φωτίζει καί καθοδηγεί γιά νά βρούν τά αναγκαία φάρμακα γιά τή θεραπεία μας καί τή σωτηρία μας από τήν πανδημία.

Άς ακούσουμε τόν λόγο τού Κυ­ρίου, αυτό μάς προστάζει καί ο άγιος Σάββας ο ηγιασμένος, πού όλη του η ζωή ήταν μία υπακοή στό θέλημα τού Θεού, αλλά ήταν καί μία εκδήλωση αγάπης πρός τούς αδελφούς του, καί άς απορρίψουμε τήν υπο­κρισία τής ευσεβείας τού αρχι­συναγώγου, πού όχι μόνο νεκρώ­νει τήν ψυχή μας, αλλά βλάπτει καί τούς αδελφούς μας. Άς παύ­σουμε νά κρίνουμε καί νά κατα­κρί­νουμε τήν Εκκλησία, τούς ιατρούς, τούς αρχι­ερείς, τούς ιερείς, πού ακο­λου­θώντας τό παράδειγμα τού Χρι­στού μάς συμ­βουλεύουν νά χρη­σιμο­ποιούμε τά μέσα τής επιστή­μης γιά τήν προστασία μας από τήν πανδημία. Καί άς μήν παρασύρουμε μέ υπο­κρι­τικές συμβουλές ευσεβείας δήθεν αν­θρώ­πους στήν ασθένεια καί δυστυχώς στόν θάνατο, γιά νά μήν ακούσουμε καί εμείς όχι μόνο τό επιτίμιο τής υπο­κρισίας μας, αλλά καί νά μήν βρε­θού­με υπόλογοι εν ημέρα κρίσεως γιά τή ζωή τών αδελ­φών μας. Πολλοί, οι οποίοι κάνουν τό έργο αυτό εν ημέρα κρίσεως, ενώπιον τού Κυρίου, θά βρεθούν μαζί μέ αυτές τίς ψυχές, πού τίς πήραν στόν λαιμό τους καί πέθαναν, νά τούς πούν «γιατί; γιατί, πάτερ, μέ οδήγησες σ’ αυτόν τόν δρόμο, νά χάσω τήν ψυχή μου, νά μήν προστατεύσω τόν εαυτό μου;» Γι’ αυτό «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ