Βέροια: Ιερατικές Συνάξεις επί τη ευκαιρία του νέου εκκλησιαστικού έτους

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας τριπλή ιερατική σύναξη, από μία στις έδρες των τριών μεγάλων αρχιερατικών περιφερειών, με την ευκαιρία της ενάρξεως του νέου εκκλησιαστικού έτους.

Προκειμένου να αποφευχθεί ο μεγάλος συνωστισμός των ιερέων και να μπορέσουν να τηρηθούν οι κανόνες ασφαλείας συνάξεις έγιναν στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξανδρείας, στον Ιερό Ναό Οσίου Αντωνίου Πολιούχου Βεροίας και στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Μεταμοφρώσεως του Σωτήρος Ναούσης.

Στην αρχή των συνάξεων ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας μίλησε στους Ιερείς για θέματα υπηρεσιακής φύσεως και στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων ευχήθηκε πατρικώς με την ευκαιρία της ενάρξεως του νέου εκκλησιαστικού έτους και τόνισε μεταξύ άλλων: Εισήλθαμε πρίν από λίγες ημέρες μέ τή χάρη τού Θεού στό νέο εκκλησιαστικό έτος, γι’ αυτό καί ευλογούμε καί δοξάζουμε τόν Θεό γιά τή νέα ευκαιρία πού προσφέρει σέ όλους μας νά διακονήσουμε στόν αμπελώνα του, νά διακονή­σου­με στήν Εκκλησία του, νά δια­κονήσουμε τόν λαό του.

Αυτό είναι κάτι τό οποίο δέν θά πρέπει νά ξεχνούμε ποτέ, αλλά θά πρέπει νά τό έχουμε διαρκώς κατά νούν, είτε είμεθα νέοι κληρικοί είτε όχι.

Τό έργο μας, η διακονία μας δέν είναι μία προσωπική υπό­θεση, είναι έργο καί διακονία πού γίνεται στό όνομα τού Χριστού. Δική του είναι η Εκκλησία, δικό του είναι τό έργο πού γίνεται, δικές του είναι οι ψυχές τίς οποίες διακονούμε, δέν είναι δικά μας.

Εμείς έχουμε χρέος καί καθήκον ιερό, τό οποίο αναλάβαμε μαζί μέ τή χάρη τής ιερωσύνης πού λάβα­με κατά τή χειροτονία μας, νά διακονούμε ευόρκως.

Καί αυτό τό χρέος τό έχουμε έναντι τού Κυρίου τού αμπελώ­νος. Σέ αυτόν είμεθα υπόλογοι. Αυτός θά μάς ζητήσει λόγο γιά τή διακονία μας καί γιά τούς ανθρώ­πους πού μάς εμπιστεύθηκε νά ποι­μά­νουμε καί νά οδηγήσουμε στή σω­τηρία.

Καί θά πρέπει νά τό κατα­­νοή­σου­με καί νά τό συνειδη­το­­ποιή­σουμε, ώστε νά μήν εφη­συ­χά­ζουμε καί πολύ περισσότερο νά μήν αδρα­νού­με. Τά καθήκοντα τού κάθε κληρικού δέν είναι απλώς διεκπε­ραι­ωτικά, καί αυτό σημαίνει ότι δέν αρκεί νά τελούμε τή θεία Λει­τουργία ή έστω καί τίς άλλες ιερές Ακολουθίες καί τά ιερά μυστήρια στήν ενορία μας καί στή συνέχεια νά επαναπαυόμεθα, νομίζοντας ότι έχουμε εκπληρώ­σει τό καθή­κον μας.

Ο Κύριος τού αμπελώνος περιμέ­νει από εμάς καρπούς. Δέν περιμέ­νει, δηλαδή, μόνο νά φροντίζουμε, ώστε νά διατηρείται ο αμπελώνας του καί νά μήν καταστραφεί, αλλά περιμένει νά μεριμνούμε, ώστε νά αυξάνεται καί νά δίδει καρπούς, όσο τό δυνατόν περισσότερους καί γλυκυτέρους.

Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι θά πρέπει νά εξετάζουμε κάθε φορά, κάθε χρόνο τί μπορούμε νά κά­νου­­με περισσότερο, γιά τόν ναό μας, γιά τήν ενορία μας, γιά τούς ανθρώπους μας καί τήν πνευμα­τι­κή ωφέλειά τους. Καί αυτή η μέρι­μνα νά μήν μάς αφήνει νά ησυχά­ζουμε. Γιατί στή διακονία μας δέν μπορεί νά υπάρχει εφησυ­χασμός. Ο εφησυχασμός είναι ολέ­θριος. Πρέπει νά επαγρυπνούμε καί νά προσπαθούμε νά βρίσκουμε τρό­πους γιά νά βοηθήσουμε πνευ­μα­τι­κά τίς ψυχές, γιά νά προάγε­ται τό έργο τής Εκκλησίας γιά τή σω­τη­ρία τους, γιά νά δοξάζεται τό όνομα τού Θεού καί δι’ ημών.

Ο Χριστός περιμένει τήν προσπά­θειά μας, γιατί θέλει νά αξιοποι­ού­με στό μέγιστο τίς δυνατότητες καί τά χαρίσματα πού μάς έχει δώσει. Περιμένει νά αυξάνονται οι καρποί τής διακονίας μας ημέρα μέ τήν ημέρα, χρόνο μέ τόν χρόνο. Επανειλημμένα, άλλωστε, τό τονί­­ζει μέσα στήν Καινή Διαθήκη ότι δέν θέλει αυτούς πού είναι νω­θροί ή αμελείς, αυτούς πού δέν εργάζονται, αυτούς πού αρκούνται στίς μικρές επιτυχίες τους. «Ο Πα­τήρ μου», λέγει, «έως άρτι εργά­ζεται καγώ εργάζομαι».

Άν, λοιπόν, ο ίδιος ο Θεός ερ­γά­ζεται, άν ο Χριστός εργάζεται γιά τή σωτηρία μας, πώς είναι δυνα­τόν νά αδιαφορούμε καί νά αμε­λούμε εμείς όχι μόνο τή δική μας αλλά καί τή σωτηρία τών ψυχών τίς οποίες μάς εμπιστεύθηκε Εκεί­νος;

Άς θυμηθούμε ακόμη τήν παρα­βο­λή πού ακούσαμε τήν περα­σμέ­νη Κυριακή, τήν παραβολή τού οικοδεσπότου, ο οποίος εφύτευσε αμπελώνα καί τόν εμπιστεύθηκε σέ γεωργούς καί απεδήμησε. Δέν αδιαφόρησε όμως γιά τόν αμπε­λώ­­να του, καί γι’ αυτό έστειλε τούς δούλους του νά πάρουν τούς καρπούς.

Γεωργοί είμεθα καί εμείς, οι κλη­ρικοί, πού μάς έθεσε ο Χριστός στόν πνευματικό αμπελώνα του γιά νά τόν καλλιεργούμε καί νά παράγουμε καρπούς, τούς οποίους οφείλουμε νά αποδίδουμε στόν Θεό. Οφείλουμε, λοιπόν, νά εργα­ζό­μεθα μέ ζήλο, μέ συνέπεια, μέ συναίσθηση τής αποστολής μας, μέ φόβο Θεού, γιά νά μήν βρε­θού­με στή θέση τών γεωργών τής παρα­βολής, γιά τούς οποίους οι ακροατές της απήντησαν στήν ερώ­τηση τού Χριστού, τί θά τούς κάνει ο κύριος τού αμπελώνος, λέγοντας: «κακούς κακώς απολέ­σει αυτούς».

Τό έργο, λοιπόν, τής Εκκλησίας μας, στό οποίο μέ τή χάρη τού Θεού διακονούμε, απαιτεί διαρκή προσπάθεια, απαιτεί διαρκή εγρή­γορ­ση, όχι μόνο διότι ο διάβολος αγρυπνά καί «ως λέων ωρυόμενος » ζητά «τίνα καταπίη», αλλά καί διότι έχουμε χρέος νά εποικοδο­μούμε κάθε χρόνο καί κάτι περισ­σό­τερο στό έργο μας καί νά μήν αρκούμεθα σέ όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα.

Αυτόν τόν σκοπό άλλωστε εξυ­πη­­ρετεί καί ο συμβολικός σταθμός τής εισόδου μας στό νέο εκκλησια­στικό έτος.

Τό έργο τής Εκκλη­σίας, τό πνευ­ματικό καί ποιμα­ντικό μας έργο, δέν σταματά ποτέ. Όμως οι συν­θή­κες τής ζωής μάς προσφέρουν τήν ευκαιρία νά ορί­σουμε αφετη­ρίες επανεκκινήσεως τού έργου μας. Καί μία από αυτές είναι καί η αρχή τού νέου εκκλη­σια­στικού έτους, πού συμπίπτει εν πολλοίς μέ τό τέλος τών θερινών διακο­πών καί τήν αρχή καί τού νέου σχολικού έτους.

Όπως, λοιπόν, κάθε νέα αφε­τη­ρία μάς δίδει τή δυνατότητα νά σκεφθούμε καί νά αξιολογήσουμε τί έχουμε κάνει μέχρι τή στιγμή εκείνη, νά διορθώσουμε τά τυχόν λάθη ή τίς αστοχίες μας, νά βρού­με τρόπους ώστε νά ανταποκρι­θούμε καλύτερα στίς νέες προκλή­σεις καί στίς νέες απαιτήσεις καί νά σχεδιάσουμε τή συνέχεια τής πορείας μας, έτσι καί η αρχή τού νέου εκκλησιαστικού έτους μάς προσφέρει παρόμοιες ευκαιρίες τόσο γιά τήν προσωπική μας πνευ­μα­τική πορεία όσο καί γιά τήν πορεία τού εκκλησιαστικού μας έργου.

Άς μήν χάσουμε αυτή τήν ευκαι­ρία μέ τή σκέψη ότι όλα τά έχουμε τακτοποιημένα από τόν προηγού­μενο χρόνο στήν ενορία μας. Όσο καλά καί νά λειτουργούσαν τά πάντα, έχουμε τή δυνατότητα νά κάνουμε βελτιώσεις, νά κάνουμε αλλαγές, νά κάνουμε προσθήκες στό έργο μας, γιατί αυτό περιμένει ο Θεός από εμάς, αλλά καί αυτό περιμένουν καί οι άνθρωποι από εμάς. Η στασιμότητα δέν βοηθά καί δέν ικανοποιεί κανένα. Τό αντί­θετο μάλιστα, δημιουργεί μία αδράνεια η οποία φθείρει καί κατα­­στρέφει τό ίδιο τό έργο. Τό βλέπουμε γύρω μας, τό διαπιστώ­νουμε στόν κόσμο μέσα στό οποίο ζούμε. Πόσα όμορφα σπίτια κατή­ντησαν ερείπια, γιατί δέν τά φρό­ντι­σαν οι άνθρωποι, όταν έπρεπε. Πόσοι όμορφοι καί περιποιημένοι κήποι χορτάριασαν, γιατί κάποιοι νόμισαν ότι δέν έχουν ανάγκη εργασίας καί αδιαφόρησαν γι’ αυτούς.

Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός οργανισμός καί έχει ανάγκες, ανά­γκες υλικές καί πνευματικές, ανά­γκες πού εξελίσσονται καί διαφο­ροποιούνται μέσα στόν χρόνο, ανάγκες πού αλλάζουν, γιατί αλλά­­ζουν καί οι συνθήκες μέσα στίς οποίες ζούμε.

Τό ίδιο ισχύει καί γιά τίς ψυχές τών ανθρώπων, πού έχουν ανά­γκη διαφορετικής μεταχειρίσεως, όταν βρίσκονται στήν αρχή τής πνευματικής ζωής, όταν δέν γνω­ρίζουν πολλά γιά τήν Εκκλησία, γιά τήν πίστη μας, γιά τή λει­τουρ­γική ζωή. Δέν μπο­ρούμε όμως νά τούς προσφέρουμε πάντοτε τήν ίδια πνευματική τρο­φή. Έχουμε χρέος απέναντί τους, γιατί καί οι ίδιες οι ψυχές τό αναζητούν καί θά πρέπει νά τούς τό προσ­φέ­ρουμε, καθώς διαφορε­τικά θά είμεθα έκθετοι απέναντί τους καί υπόλογοι ενώπιον τού Θεού γιά τήν αδιαφορία μας.

Αυτό σημαίνει βέβαια ότι θά πρέ­πει νά φροντίζουμε καί γιά τήν προ­­σωπική μας πνευματική κα­τάρ­­τι­ση καί πρόοδο, μέ τή μελέ­τη, μέ τήν προσευχή, μέ τήν άσκη­ση, μέ τήν καθημερινή προσπά­θεια, ώστε νά ανταποκρινόμεθα στίς πνευματικές προκλήσεις. Δέν θά πρέπει νά εφησυχάζουμε καί νά αρκούμεθα σέ όσα μάθαμε στή Θεολογική Σχολή κάποτε ή έστω ακόμη καί στίς μεταπτυχιακές σπουδές τίς οποίες κάποιοι μπορεί νά έκαναν. Ο λόγος τού Θεού δέν μαθαίνεται εφάπαξ. Υπάρχουν τόσα βιβλία, τόσοι πατέρες καί άγιοι τής Εκκλησίας μας, από τούς οποίους μπορούμε καί πρέπει νά διδαχθούμε καί τήν κατά Χριστόν ζωή καί τήν ερμηνεία τής Αγίας Γραφής, ώστε νά μπορούμε νά μετα­­δίδουμε τά ιερά αυτά νοήμα­τα καί στούς αδελφούς μας.

Γιά τόν σκοπό άλλωστε αυτό καί η Ιερά Μητρόπολή μας οργανώνει Συνάξεις, Ημερίδες καί Συνέδρια, καί σάς καλεί νά συμμετάσχετε καί νά τά παρακολουθήσετε, ώστε καί νά βοηθηθείτε προσωπικά αλλά καί νά βοηθηθείτε στό πνευ­μα­τικό σας έργο σας καί νά βοη­θήσετε τούς ανθρώπους πού έχουν ανάγκη νά ακούσουν ένα λόγο πνευ­ματικό καί νά παρακινηθούν νά διαβάσουν ένα πνευματικό βι­βλίο.

Καί αυτό μπορεί νά γίνει μέ τή δική σας παρότρυνση, μπορεί νά γίνει μέσα από τό δικό σας κήρυγ­μα, μέσα από τίς δικές σας ομιλίες, εάν βέβαια καί σείς φροντίζετε καί εργάζεστε γιά τήν προετοιμασία τους καί δέν επαναπαύεστε είτε μή ομιλώντας είτε κάνοντας μία τυπι­κή ανάλυση τού Ευαγγελίου πού μπορεί νά τήν δανείζεστε καί από κάποιον άλλο ιεροκήρυκα.

Όταν ο ομιλητής, όταν ο ιεροκή­ρυκας, ο ιερέας ομιλεί προετοιμα­σμένος καί λαμβάνοντας υπόψη όσα απασχολούν τούς ακροατές του, τό πνευματικό τους επίπεδο καί τίς ανάγκες του, τότε μόνο μπο­ρεί νά βοηθήσει πραγματικά τούς ανθρώπους. Δέν υπάρχει αμφι­βολία ότι οι άνθρωποι πού μάς ακούν καταλαβαίνουν πόσο σοβαρά ή όχι παίρνουμε τή διακο­νία τού λόγου τού Θεού καί ωφε­λούνται ανάλογα. Γι’ αυτό καί δέν θά πρέπει επ’ ουδενί νά θεωρούμε τό κήρυγμα ή τήν ομιλία πού κά­νουμε στήν ενορία μας μέ κάποια ευκαιρία είτε ως αναγκαστική υπο­­χρέωση, είτε ως ρουτίνα, είτε πολύ περισσότερο υποτιμώντας τούς ακροατές μας μέ όσα λέμε ή μέ τήν έλλειψη προετοιμασίας.

Προφανώς τό κήρυγμα δέν είναι ούτε επίδειξη γνώσεων ούτε ακα­δη­μαϊκή διάλεξη, αλλά οπωσδή­πο­­τε πρέπει κανείς νά προετοιμά­ζεται γι’ αυτό μέ προσοχή καί μέ προσευχή, νά έχει ως σκοπό νά ωφε­λήσει καί νά καθοδηγήσει τούς ανθρώπους μας καί νά είναι εύληπτο καί κατανοητό από όλους.

Δέν χρειάζεται βέβαια νά πώ ότι γιά νά έχει απήχηση, θά πρέπει όσα διδάσκουμε νά έχουμε προ­σπα­θήσει οι ίδιοι νά τά ζήσου­με, όσο αυτό είναι δυνατόν, καί κυ­ρίως όσα λέμε καί συστήνουμε στούς αδελφούς μας νά μήν είναι αντίθετα πρός όσα βλέπουν οι ίδιοι στή ζωή μας.

Σημαντικό είναι ακόμη νά μήν θεωρούμε αυτό πού κάνουμε πά­ρερ­γο, αλλά νά δίνουμε τόν εαυτό μας, γιατί οι αδελφοί μας, ακόμη καί αυτοί πού εκκλησιάζονται χρό­νια, πού έχουν μυστηριακή ζωή, έχουν ανάγκη νά ακούσουν τόν λόγο τού Θεού, έχουν ανάγκη νά ακούσουν τή φωνή τής Εκκλη­σίας γιά τά σύγχρονα προβλήματα, γιά τίς καταστάσεις καί τίς δυσκο­λίες πού όλοι αντιμετωπί­ζου­με. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι όσα θά λέμε, δέν θά είναι προσω­πικές από­ψεις καί γνώμες, τό αντίθετο μάλιστα, θά πρέπει νά είναι η αλήθεια τής Εκκλησίας μας, οι εμπειρίες τών αγίων καί τά βιώ­ματα τών αγίων πατέρων, πού είχαν στή ζωή τους τή χάρη καί τόν φωτισμό τού Θεού πού τούς καθοδηγούσε στήν εν Χριστώ ζωή, η οποία είναι καί πρέπει νά είναι ο στόχος μας.

Σχετικά τώρα μέ τόν άλλο τομέα ενοριακής δράσεως πού είναι τό φιλανθρωπικό έργο τής Εκκλη­σίας μας. Καί γι’ αυτό ισχύει ανα­λο­γικά ό,τι είπαμε καί γιά τό ποιμαντικό καί κατηχητικό έργο. Δέν θά πρέπει νά υπάρχει επανά­παυση πού καταλήγει τελικά σέ αδράνεια καί νωχελικότητα. Ο ίδιος ο Χριστός, άλλωστε, μάς συ­στήνει ότι ακόμη καί άν κάνουμε τά πάντα, νά λέμε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι, διότι κάναμε αυτό τό οποίο οφείλαμε νά κάνουμε. Γι’ αυτό καί, όπως ο καθένας μας φροντίζει διαρκώς νά βελτιώνει τίς συνθήκες τής ζωής του ή τό σπίτι του, έτσι θά πρέπει νά ενδια­φερόμαστε διαρκώς καί γιά τήν αύξηση καί βελτίωση τού φιλαν­θρωπικού καί κοινωνικού έργου τής ενορίας μας.

Μπορεί μία ενορία νά αρχίσει π.χ. δίδοντας κάποια μικρή βοή­θεια σέ ανθρώπους πού έχουν ανά­­γκη, γιατί αυτές είναι οι δυνα­τότητες πού έχει ή οι ανάγκες πού έχουν οι ενορίτες της. Ο ιερέ­ας όμως δέν θά πρέπει νά επανα­παυ­θεί στή δράση αυτή, αλλά θά πρέ­πει νά εξετάσει τί άλλο μπορεί νά προσφέρει, σέ ποιόν άλλο το­μέα είναι ανάγκη νά δραστηριο­ποιη­θεί. Καί είναι βέβαιο ότι είναι πολ­λοί εκείνοι οι αδελφοί μας σέ κάθε ενορία πού έχουν διάθεση νά προσφέρουν εθελοντικά καί νά συνεισφέρουν οικονομικά, όταν βλέ­πουν ότι γίνεται ένα έργο στήν ενορία, όταν ο ιερέας τους ζητά τή συνδρομή τους, προσφέροντάς τους συγχρόνως ευκαιρίες δρά­σεως καί φιλανθρωπίας, όταν αισθά­νονται τή χαρά τής προσφο­ράς πρός τούς αδελφούς τους.

Δέν θά πρέπει, άλλωστε, νά ξεχνούμε ότι έχουμε χρέος καί ευθύνη νά αξιοποιούμε όλα τά μέσα καί τίς δυνατότητες πού έχει η ενορία μας, ο ναός μας, αλλά καί νά επιδιώκουμε νά τίς αυξάνουμε μέ τά μέσα πού έχουμε στή διάθε­σή μας. Δέν δικαιολογείται νά υπάρχει κάποια αίθουσα στόν ναό μας καί νά μήν τήν αξιοποιούμε γιά τίς ανάγκες τής ενορίας καί τών ανθρώπων μας, γιά τά κατη­χη­τι­κά, γιά εσπερινές ομιλίες, ως χώρος αναψυχής γιά τά παιδιά μας, ως τόπος στόν οποίο μπο­ρούμε νά προσφέρουμε ίσως φα­γη­τό στούς αδελφούς μας πού έχουν ανάγκη ή ό,τι άλλο χρειά­ζεται κάθε ενορία καί μπορεί νά σκεφθεί ο καθένας σας.

Τό ζητούμενο δέν είναι τί θά κάνουμε, αλλά τό νά κάνουμε, νά μήν εφησυχάζουμε, νά προσπα­θού­με νά επεκτείνουμε τίς δράσεις μας, γιατί μέ αυτό τόν τρόπο όχι μόνο κινητοποιούμε καί βοηθούμε τούς αδελφούς μας, αλλά τούς κάνουμε νά αισθάνονται τήν Εκ­κλησία ως σπίτι τους καί τήν ενορία ως οικογένειά τους.

Τά τελευταία χρόνια, τά χρόνια τής κρίσεως, όπως όλοι γνωρί­ζου­με, η Εκκλησία μας διαδρα­μά­τισε σημαντικό ρόλο στή στήριξη τής ελληνικής οικογενείας καί κοινω­νίας, αναδιαρθρώνοντας καί επε­κτεί­νοντας τό φιλανθρωπικό καί κοινωνικό της έργο, έστω καί άν είχε στή διάθεσή της λιγότερα μέσα, προκειμένου νά βρεθεί στό πλευρό τών αδελφών μας πού αδυ­νατούσαν νά ανταπεξέλθουν στίς προσωπικές καί οικογενεια­κές τους ανάγκες. Γι’ αυτό καί δώ­σαμε έμφαση στά συσσίτια, ιδρύ­σαμε κοινωνικά παντοπωλεία, στηρίξαμε τά παιδιά μας μέσα από τά κοινωνικά φροντιστήρια, συνερ­­γαζόμενοι μέ πολλούς αν­θρώ­πους, πού δέν ανήκαν ίσως στούς τακτικά εκκλησιαζόμενους ενορίτες ή πού δέν δραστηριο­ποιούντο μέ άλλους τρόπους στίς ενορίες τους, αλλά οι νέες αυτές δράσεις τούς άγγιξαν, τούς κίνη­σαν τό ενδιαφέρον καί έσπευσαν νά συνδράμουν εθελοντικά.

Φέτος βρισκόμαστε μπροστά σέ νέες προκλήσεις πού θά πρέπει νά μάς οδηγήσουν σέ ανασχεδιασμό τού εκκλησιαστικού έργου, καί τού κατηχητικού αλλά καί τού πνευματικού καί φιλανθρωπικού.

Τήν περασμένη άνοιξη, όπως όλοι γνωρίζετε, αντιμετωπίσαμε μιά μεγάλη δοκιμασία, η οποία ήταν αποτέλεσμα τού πειρασμού τής πανδημίας τού κορωνοϊού πού έπληξε καί πλήττει καί τή χώρα μας. Αναγκασθήκαμε νά κλείσου­με τούς ναούς μας, νά αναστεί­λουμε τή θεία λατρεία μέ τή συμ­μετοχή τών πιστών, νά αναστεί­λουμε τή λειτουργία τών κατηχη­τικών καί όλου τού πνευματικού έργου. Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο καί οδυνηρό ήταν γιά όλους μας. Η χάρη τού Θεού καί τών αγίων μας μάς προφύλαξε καί μάς προστάτευσε, καί έτσι μπορέ­σαμε τούς τελευταίους μήνες, έστω καί μέ περιοριστικά μέτρα, νά λειτουργήσουμε καί πάλι τούς ναούς μας.

Η Ιερά μας Μητρόπολη, όπως γνωρίζετε, επεδίωξε νά αναπλη­ρώ­σει τά ελλείποντα μέ τίς διαδι­κτυακές μεταδόσεις τόσο τών ιερών Ακολουθιών τής Μεγάλης Εβδομάδος καί τού Πάσχα όσο καί τών εκδηλώσεων τής Ιατρικής Εβδομάδος πρός τιμήν τού αγίου Λουκά καί τών ΚΣΤ/ Παυλείων. Έκανε όμως καί μία σημαντική προσπάθεια γιά τό κατηχητικό έργο, δημιουργώντας μέ τή συμμε­τοχή κληρικών αλλά καί στελε­χών τού νεανικού έργου τής Ιεράς μας Μητροπόλεως, έξι κατηχητικά μαθήματα υπό τόν τίτλο «ΣυνΚα­τή­χηση», πού απευθυνόταν σέ όλα τά παιδιά τών Κατηχητικών μας Σχολείων, προκειμένου νά καλύ­ψει τό κενό πού δημιούργησε η απότομη παύση τών κατηχητικών μαθημάτων εξαιτίας τού κορω­νοϊού.

Δυστυχώς τό θέμα τής πανδημίας τού κορωνοϊού συνεχίζει νά υφί­σταται, έστω καί άν κάποιοι, ακό­μη καί από εσάς, δέν πιστεύουν στήν ύπαρξή του. Όμως υφίστα­ται, όσο καί άν δέν τό θέλουμε, καί έχει κρούσματα καί ανάμεσα στούς πιστούς καί ανάμεσα καί στούς ιερείς μας, καί στή δική μας καί στίς γειτονικές μας Μητροπό­λεις. Όλοι ακούσαμε μέ λύπη μας γιά τούς πολλούς θανάτους στό γηροκομείο τού Ασβεστοχωρίου, αλλά καί γιά τό πρόσφατο συμβάν μέ τόν μεγάλο αριθμό κρουσμά­των στό εργοστάσιο στά Γιαννι­τσά, όπου εργάζονται καί άνθρω­ποι από τήν επαρχία μας.

Γι’ αυτό καί θά πρέπει νά είμεθα όλοι πολύ προσεκτικοί καί νά ακο­λουθούμε πιστά τίς οδηγίες τών ειδικών ιατρών καί τών υπευθύ­νων τής πολιτείας, αλλά καί τίς εντολές τής Ιεράς Συνόδου, όπως έχουμε καθήκον καί υπο­χρέω­ση, χωρίς νά παρασυρόμεθα από όσα διακινούν καί γράφουν διάφοροι γιά τούς δικούς τους λόγους.

Πρέπει νά προσέξουμε καί στούς ναούς μας καί στό έργο τής ενο­ρίας μας, ώστε νά μήν υπάρξουν θλιβερά περιστατικά μέσα στήν Εκκλησία. Έτσι δέν θά δώσουμε δικαίωμα σέ εκείνους πού εύκολα κατηγορούν τήν Εκ­κλησία μας, αλλά καί νά δέν θά γίνουμε αφορ­μή γιά νά ασθενήσει έστω καί ένας αδελφός μας μέσα στούς χώρους τής Εκκλησίας μας, πολύ δέ περισ­σότερο νά χαθεί.

Ήδη, παρά τίς δυσκολίες πού αντι­μετωπίσαμε τήν περασμένη άνοιξη, έχουμε αποκτήσει ήδη κάποια πείρα γιά τούς τρόπους μέ τούς οποίους μπορούμε νά συνε­χίσουμε τό έργο τής Εκκλησίας υπό τίς συνθήκες τής πανδημίας, προκειμένου καί εμείς νά διακο­νούμε μέ ασφάλεια τόν λαό τού Θεού, καθώς είτε εμείς είτε κάποια πρόσωπα μεταξύ τών οικείων μας ανήκουν στίς ευπαθείς ομάδες καί διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από τή διάδοση τού κορωνοϊού, αλλά καί τό έργο τού Θεού νά συνεχισθεί καί νά μήν μείνουν οι άνθρωποί μας χωρίς τίς πνευμα­τικές ευκαιρίες πού τούς προσφέ­ρει η κάθε ενορία.

Γιά τόν λόγο αυτό θά πρέπει ο κάθε ένας σας νά εξετάσει καί νά βρεί ποιός είναι ο πιό πρόσφορος τρόπος γιά νά πραγματοποιηθούν τά μαθήματα τών Κατηχητικών Σχολείων στήν ενορία του είτε μέσα στόν ναό είτε σέ κάποια αίθου­σα, εφόσον υπάρχει καί εφό­σον υφίσταται η δυνατότητα, γιά νά κάθονται τά παιδιά σέ απόστα­ση μεταξύ τους καί νά μήν διατρέ­χουν κίνδυνο. Θά πρέπει ακόμη νά επιλεγούν ώρες, πού θά εξυπηρε­τούν τά παιδιά, αλλά καί πού θά διευκολύνουν τήν τήρηση τών απαιτουμένων προϋποθέσεων γιά τή διασφάλιση τής υγείας.

Θά πρέπει νά τό προσέξουμε ιδιαι­τέρως αυτό, καθώς οι γονείς εμπιστεύονται τά παιδιά τους στήν Εκκλησία, καί έχουμε ευθύνη καί γι’ αυτά αλλά καί γιά τίς οικογέ­νειές τους.

Τό ίδιο θά πρέπει νά κάνουμε καί γιά τίς εσπερινές καί άλλες ομι­λίες στίς ενορίες πού πραγματο­ποιούνται. Θά πρέπει ο κάθε ένας από εσάς νά δημιουργήσει τίς κα­τάλ­ληλες συνθήκες, ώστε νά συνε­χί­ζεται μέ ασφάλεια τό έργο τής Εκκλησίας πρός ωφέλεια τών ανθρώπων, αλλά καί γιά νά μήν ανα­γκασθούν κάποιοι αδελφοί μας, εξαιτίας τής απροσεξίας ή τής αδια­φορίας ορισμένων, είτε νά στερηθούν τίς πνευματικές ευκαι­ρίες πού προσφέρει η ενορία τους είτε νά εμπλακούν σέ συζητήσεις καί διαφωνίες μέ άλλους αδελ­φούς, γεγονός πού όχι μόνο δέν καλλιεργεί τήν ενότητα μέσα στήν ενορία, αλλά δημιουργεί καί σχί­σματα τά οποία δυναμιτίζουν τό κλίμα καί σκανδαλίζουν τούς ανθρώπους.

Θά πρέπει νά προσέξουμε ιδιαιτέ­ρως αυτό τό ζήτημα. Διότι εκτός από τόν πειρασμό τού κορωνοϊού τήν περίοδο αυτή η πατρίδα μας αντιμετωπίζει καί ένα άλλο πειρα­σμό πού σχετίζεται μέ τά εθνικά μας θέματα. Καί γι’ αυτό τόν λόγο δέν χωρά διχόνοια μεταξύ μας.

Θά πρέπει νά είμαστε όλοι ενωμένοι καί νά παρακαλούμε όλοι μαζί τόν Θεό καί τήν Παναγία μητέρα μας, τήν Υπέρμαχο Στρατηγό, νά προ­στατεύει τήν πατρίδα μας, τά σύνο­ρά μας, τά νησιά μας καί όσους αγρυπνούν γιά τή φύλαξή τους καί όσους κοπιάζουν γιά νά ζούμε εμείς ελεύθεροι καί νά διακονούμε τόν λαό τού Θεού.

Εύχομαι μέ τή χάρη τού Θεού καί τίς πρεσβείες τών αγίων μας, αλλά καί τήν προσπάθεια όλων μας νά έχουμε ένα ευλογημένο καί πλού­σιο σέ πνευματικούς καρπούς νέο εκκλησιαστικό έτος πρός δόξαν Θεού καί σωτηρία τών αδελφών μας καί τή δική μας.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ