Στην Ιερά Μονή Αναλήψεως του Κυρίου (Σίψα-Ταξιάρχες Δράμας) τελέστηκε η κηδεία της Ελπίδας Αποστολίδου, μητέρας του μακαριστού Μητροπολίτου Δράμας κυρού Παύλου. Και στη συνέχεια, στο Κοιμητήριο της Μονής έγινε η ταφή της.
Ο Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος εκφώνησε τον ακόλουθο επικήδειο λόγο:
Εάν, αδελφοί μου, μπορούσαμε να δούμε πλήρως την όψη των πραγμάτων εσχατολογικά (από το τέλος προς την αρχή), θα έπρεπε σήμερα να μας μιλήσει η μακαριστή Ελπίδα για τα επέκεινα του βίου και για την αιώνια αξιολόγηση του βίου της (όπως και ο μακαριστός και σεβαστός μας προκάτοχος ο Μητροπολίτης Παύλος και ο μακαρίτης Γεώργιος ο πατέρας του και σύζυγος της Ελπίδος).
Διότι η μακαρίτισσα Ελπίδα και ο μακαριστός Μητροπολίτης Παύλος και ο Γεώργιος ο σύζυγός της βλέπουν καθαρότερα την αληθινή όψη των πραγμάτων του βίου, την ομορφιά του βίου και την κακία του βίου.
Όμως, ως Επίσκοπος (και εσείς ως κληρικοί και οι μοναχές και τα λαικά μέλη της Εκκλησίας), επειδή είμαστε ένα σώμα, ζώντες και κεκοιμημένοι, επειδή είμαστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους, μπορούμε να μιλήσουμε για κείνους που έφυγαν και εν προκειμένω για την αοίδιμη Ελπίδα, την μητέρα του Μητροπολίτου Παύλου.
Μπορούμε να δούμε την ομορφιά της ψυχής της, τώρα πιο καθαρά από όταν ζούσε. Όταν ζούσε ανάμεσά σας, τα λόγια σας μπορεί να είχαν κολακεία. Τώρα πλέον, τα λόγια σας και τα λόγια μου έχουν πόνο για το δικό της πέρασμα στην λεγόμενη “μερική κρίση” και την δική της οριακή αγωνία, που κάποτε θα γίνει δικός μας οριακός προσωπικός πόνος και δική μας προσωπική οριακή αγωνία.
Ποντιακής καταγωγής από την Νάουσα, οι ρίζες της ήταν δύο μεγάλες ηρωικές εστίες του γένους μας. Αυτό ζούσε, αυτό ένιωθε, αυτό μετέδωσε στον αοίδιμο και πολύκλαυστο γιό της (και στην κόρη και τα εγγόνια της).
Έζησε επί γης την πιο μεγάλη χαρά, που της αναλογούσε: τον υιό της Επίσκοπο σε μια ηρωική και προσφυγική ιστορική πόλη, εδώ στην Δράμα.
Έζησε επί γης την πιο τραγική εμπειρία βίου: τον εκκλησιαστικά αναγνωρισμένο και κοσμικά αναγνωρισμένο Επίσκοπο-υιό της, ξαφνικά να φεύγει για την άλλη ζωή. Ζυμώθηκε με αυτήν την οριακή οδύνη. Αυτό ήταν και είναι το δεύτερο “παράσημο” της ζωής της.
Η ακούσια ταπείνωση του πιο μεγάλου πόνου για μια μάνα. Από το ζενίθ της ανθρώπινης και εκκλησιαστικής χαράς, να ζήσει το “ναδίρ” της πιο μεγάλης μητρικής οδύνης.
Για τρία (3) περίπου χρόνια έζησε το μυστήριο της ταπεινής εκκλησιαστικής συμμετοχής στο σώμα της Εκκλησίας. Και αυτό ήταν ένα δίδαγμα για τους άλλους. Κι εμείς όλοι εδώ σήμερα ―γι᾽ αυτό ακριβώς― αντικρίζουμε το σώμα της και συνοδεύουμε την μακαρία ψυχή της με πιο μεγάλη συγκίνηση και σεβασμό.
Την προπέμπουμε με άληκτη ευγνωμοσύνη για όλα όσα πρόσφερε στην Εκκλησία, προπαντός διότι σπλάγχνο της και ανάστημά της ήταν ο αλησμόνητος δημιουργικός Μητροπολίτης αυτής της ιστορικής Μητροπόλεως, ο προκάτοχός μας.
Την προπέμπουμε και για το πολύ μεγάλο δίδαγμα της μητρικής οδύνης που πέρασε. Την προπέμπουμε γι᾽ αυτό που η ίδια ήταν και παρέμεινε: γνήσια Ρωμηά, γνήσια Πόντια, γνήσια Ναουσαία, αληθινή Χριστιανή.
Προπέμπουμε την μακαρία Ελπίδα προς την αιώνια Ελπίδα, που είναι ο Χριστός μας. Και όχι μόνο εμείς εδώ οι περιεστώτες, αλλά πρώτος ο Παναγιώτατος και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος (που με εξουσιοδότησε να εκφράσω την πενθηφόρο στοργή του στους οικείους κατά σάρκα και πνεύμα, δηλαδή προς την θυγατέρα της Δήμητρα και προς όλη την Μητρόπολη)·
Και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος (που με εξουσιοδότησαν να εκφράσω τα συλλυπητήρια προς τους οικογενείς).
Ο Κύριος ―δι᾽ ευχών του Παναγιωτάτου, του Μακαριωτάτου και των Συνοδικών και των συμπαρισταμένων Αρχιερέων Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα και Ανθηδώνος κ. Νεκταρίου και όλων σας― να την αναπαύσει εν σκηναίς δικαίων, δίπλα στον αοίδιμο γιό της Μητροπολίτη Παύλο, στην αιώνια πατρίδα μας.