Στον Πολιούχο της Θεσσαλονίκης ο Μητροπολίτης Βεροίας Παντελεήμων

Βεροίας Παντελεήμων: Την Παρασκευή 22 Οκτωβρίου ο Μητροπολίτης Βεροίας κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως, χοροστάτησε στην Ακολουθία του Επιταφίου του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου στον Ιερό Προσκυνηματικό Ναό της Θεσσαλονίκης.

Με την ευκαιρία της εορτής της μετακομιδής των χαριτοβρύτων Ιερών Λειψάνων της Αγίας Ανυσίας πραγματοποιήθηκε εντός του Ιερού Ναού λιτανεία της λάρνακος της Οσιομάρτυρος.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τον πολιό Ποιμενάρχη της των Θεσσαλονικέων Αποστολικής Εκκλησίας Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο για την σχετική άδεια και ευλογία καθώς και προς τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού του Πολιούχου και Εφόρου των Θεσσαλονικέων, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Δαμασκηνό Πέτικα για τη φιλοξενία και την πρόσκληση που του απηύθυνε.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Μακαρίζομέν σε, αθλητά τού Χριστού, καί τιμώμεν τήν αγίαν σου λάρνακα, ως πηγάζουσαν τά μύρα τοίς πιστοίς».

Mέ τήν ευγενή πρόσκληση τού ιερατικώς προϊσταμένου τού παν­σέπτου τούτου ναού, πανοσιολο­γιω­τάτου αρχιμανδρίτου π. Δαμα­σκηνού, καί τήν άδεια καί ευλογία τού Ποιμενάρχου, τού Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, τόν οποίο καί θερμώς ευχαριστούμε, μα­καρίσαμε από­ψε μέ βαθεία συγ­κίνηση καί καρ­διακή κατάνυξη, εν ενί στόματι, κλήρος καί λαός τής αγιοτόκου καί αγιοφρουρήτου πό­λεως τής Θεσσαλονίκης καί οι πα­ρε­πιδημούντες ευλαβείς προ­σκυ­­νητές καί λάτρεις τού μυρο­βλύ­­του πολιούχου της, «τόν μέγαν οπλί­την καί αθλητήν, τόν στεφα­νηφό­ρον καί εν μάρτυσι θαυμα­στόν», τόν μυρορρόα Δημήτριο, τό καύ­χη­μα τής γενετείρας του καί τό αγλάι­σμα τής υπ’ ουρανόν οικου­μέ­νης.

Τόν μακαρίσαμε ψάλλοντας κατά τήν παλαιά βυζαντινή παράδοση, τήν οποία διέσωσε ο τελευταίος πρό τής αλώσεως τής πόλεως από τούς Τούρκους αρχιεπίσκοπος Θεσ­σα­λονίκης, άγιος Συμεών ο μυστα­γωγός, διαμορφώνοντάς την συγ­χρόνως κατά τόν τύπο τής Μεγά­λης Εβδομάδος τού θείου Πάθους, καθώς η διά τού λογχισμού τής πλευράς μαρτυρική τελείωση τού αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου εθεωρήθη ανέκαθεν ως μίμηση τού Πάθους τού Κυρίου μας καί τό μαρ­τύριό του χριστομίμητο.

Μακαρίσαμε καί εμείς, «τόν ευ­θαρ­σώς εναθλήσαντα μάρτυρα τού Χριστού», ψάλλοντας τούς θεσπε­σί­ους ύμνους, τούς οποίους συνέ­θεσε η πλημμυρίζουσα από αγάπη καρδία τού αγίου Συμεών πρός τόν φιλόπολι μάρτυρα γιά τή Μεγάλη Παρασκευή τού χριστομιμήτου πάθους τού αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ενώπιον τής χαριτο­βρύ­του καί μυροβλύτου λάρνακός του στόν περίκλυτο αυτόν ιερό ναό, όπου αναπαύεται καί πάλι τό μαρτυρικώτατό του σώμα, 43 χρό­νια μετά τήν επανακομιδή τής τι­μίας του κάρας καί 41 μετά τήν επι­στροφή καί τού λοιπού ιερού λει­ψάνου του, κατόπιν ενός μηνός παραμονής τής ελαχιστότητός μου στό Μιλάνο καί διαπραγμα­τεύ­σεων μέ τίς εκκλησιαστικές αρχές τού San Lorenzo in Campo, μέ τήν ευλογία καί τή συμπαράσταση τού μα­κα­ριστού Μητροπολίτου Θεσσα­λο­νίκης Παντε­λεήμονος τού Β/, ο οποίος καί συνόδευσε τά χαριτό­βρυ­­τα λείψανα στήν πόλη τού αγίου Δη­μητρίου.

Τόν μακαρίσαμε ως άξιο παντός μακαρισμού, έστω καί άν αυτός προέρχεται από ταπεινά καί χοϊκά χείλη, γιά τήν αγία καί πάναγνο ζωή του, γιά τήν τελεία αγάπη καί τήν ολόθυμη αφοσίωσή του στόν Χρι­στό, γιά τήν παρρησία τού λό­γου καί τής ομολογίας του, γιά τήν ακοίμητη μέριμνά του χάριν τής πόλεώς του καί τών κατοίκων της, γιά τήν ακένωτη ροή τού μύρου καί τά αναρίθμητα θαύματά του, προσωπικά καί συλλογικά.

Διότι, καί όταν τό ιερώτατο λεί­ψανό του ευρίσκετο αναγκαστικά μακριά από τήν πατρίδα του, όταν εκλάπη από τόν τάφο του, τόν οποίο οι Θεσσαλονικείς ουδέποτε εδέχθησαν νά τόν ανοίξουν, παρά τίς παρακλήσεις καί τά αιτήματα πολλών ευσεβών αυτοκρατόρων νά λάβουν τμήμα μόνο τού χαριτο­βρύτου λειψάνου του εις ευλογία, ο φιλόπατρις μεγαλομάρτυς δέν εγκατέλειψε τούς συμπολίτες του.

Ήταν παρών σέ κάθε ανάγκη τους, πρόθυμος συμπαραστάτης σέ κάθε δυσκολία τους, ταχύς αρωγός σέ κάθε κλύδωνα, τόν οποίο αντι­μετώπιζε η Θεσσαλονίκη, όπως στόν μεγάλο σεισμό τού 1978, καί ανύ­στακτος πρεσβευτής στόν θρό­νο τής χάριτος υπέρ τών προσφι­λών του Θεσσαλονικέων αλλά καί υπέρ παντός επικαλουμένου τή βοή­θειά του καί λέγοντος μαζί μέ τόν νεαρό μαθητή του, τόν άγιο Νέ­στορα: «Ο Θεός τού Δημητρίου, βοήθει μοι».

Καί αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ο τιμώμενος άγιος μεγαλομάρτυς καί μυροβλύτης Δημήτριος δέν αξιώ­­­θηκε απλώς χριστομιμήτου μαρτυρίου, αλλά υπήρξε διά βίου μιμητής τού Κυρίου· καί δέν ανε­ζωγράφησε μόνο τό σωτήριο πάθος διά τής λογχονύκτου πλευράς του, αλλά, κατά τούς ιερούς υμνογρά­φους, έλαβε καί «τής σωτηρίου πλευ­­ράς τήν χάριν», η οποία ερμη­νεύει καί τήν απέραντη ευσπλαγ­χνία καί αγάπη τού μεγαλο­μάρ­τυρος αγίου πρός τούς ανθρώπους καί τόν κόσμο.

Έκφραση τής αγαπώσης τόν Χρι­στό καρδίας του ήταν η πίστη του. Έκφραση τής ιδίας αγάπης καί τό κήρυγμά του πρός τούς νέους τής Καταφυγής τής Θεσσαλονίκης. Έκφραση τής αγά­πης του τό μαρ­τύ­ριό του αλλά καί τά θαύματά του καί τό μύρο πού ανέβλυζε καί ανα­βλύζει από τό ιερό λείψανό του καί άρδευε τίς ψυχές τών ανθρώ­πων καί τά πέ­ρατα τής οικουμένης.

Ένα τέτοιο μεγάλο θαύμα ζήσαμε, αελφοί μου, τό 1986, τήν ημέρα τής εορτής τού αγίου, όταν στό Πανεπιστήμιο τό απόγευμα έγινε η καθιερωμένη εορτή ενώπιον τών αρχών καί τών εξουσιών, ενώπιον τού Προέδρου τής Δημοκρατίας αλλά καί τού Παναγιωτάτου Μητροπολίτου, τού αειμνήστου Παντελεήμονος τού Β/, ο ομιλητής δέν κατεδέχθη νά ομιλήσει περί τού αγίου Δημητρίου. Ούτε κάν ανέφερε τό όνομά του. Μίλησε γιά τά ελευθέρια τής πόλεως. Μά ποιός βοήθησε τήν ημέρα τής εορτής τού αγίου Δημητρίου νά ελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη από τούς Τούρκους. Τίποτε όμως.

Αφού τελείωσε, ο αείμνηστος Μητροπολίτης χτύπησε τή μαγκούρα ενώπιον τού Προέδρου καί είπε: «Ντροπή, κύριε Πρόεδρε. Τέτοια ημέρα νά μήν μνημονεύεται ποιός; Ο πολιούχος μας, αυτός πού έγινε αιτία νά ελευθερωθεί η πόλη μας μετά από 500 σχεδόν χρόνια». Έφυγε στενοχωρημένος, τόν συνόδευσα στό Επισκοπείο καί επέστρεψα στήν οικία μου. Μόλις έφθασα, μού τηλεφώνησαν από τόν ναό ­­ήμουν τότε προϊστάμενος­­ καί μού είπαν «ελάτε, διότι ο άγιός μας μυρόβλυσε». Καί ώ τού θαύματος! Όταν έφθασα, από τόν δρόμο έξω έτρεχαν τά μύρα καί η ευωδία. Όταν εισήλθα στόν ναό, η λάρνακα ήταν λουσμένη στά μύρα. Καί όχι μόνο η λάρνακα. Οι εικόνες τού τέμπλου, όλες οι εικόνες παντού, ακόμη καί οι κίονες, έτρεχαν μύρα. Ήταν η απάντηση τού αγίου σ’ αυτόν πού ούτε κάν ανέφερε τό όνομά του. Έτσι, λοιπόν, η πόλη μας έχει αυτή τήν ευλογία, τής προστασίας τού μεγάλου μυροβλύτου αγίου Δημητρίου.

Έκφραση όμως τής αγάπης του καί πρός όλους εμάς, οι οποίοι συρ­ρεύσαμε σήμερα στόν περικαλλή ιερό ναό του γιά νά τόν τιμήσουμε, γιά νά τόν υμνήσουμε αλλά καί γιά νά λάβουμε τή χάρη καί τήν ευλο­γία του είναι αυτό πού θά μάς πα­ρό­τρυνε νά κάνουμε, άν θέλαμε νά ακούσουμε τή φωνή του.

Τί θά μάς έλεγε ο άγιος Δημήτριος; Θά μάς επανα­λάμ­βανε τούς λόγους τού πρωτο­κο­­­ρυφαίου αποστόλου Παύλου, τού ιδρυτού τής τοπικής μας Εκ­κλη­­σίας, τούς οποίους ακολού­θησε καί ο ίδιος μέ πιστότητα στή ζωή του: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού».

Άς ακούσουμε τήν παρότρυνση τού προσφιλούς μας αγίου καί άς προσπαθήσουμε νά μιμηθούμε καί εμείς τήν καθαρότητα τής ζωής του, τήν αγάπη του στόν Χριστό καί τούς αδελφούς του καί τήν πίστη στόν Θεό, πού τόν οδήγησε νά θεωρήσει τά πάντα σκύβαλα, ακόμη καί τό υψηλό αξίωμά του, ακόμη καί τή συμπάθεια τού Ρω­μαίου αυτοκράτορα αλλά καί τήν ίδια του τή ζωή. Διότι έτσι θά έχουμε πάντοτε τόν άγιο μεγαλομάρτυρα καί μυροβλύ­τη Δημήτριο βοηθό καί αντιλή­πτορα στή ζωή μας, θά έχουμε τή χάρη του νά μάς προστατεύει καί νά μάς λυτρώνει από κάθε ανάγκη καί θλίψη καί νά μάς σώζει από κάθε κακό.

Μέ αυτή τή βεβαιότητα καί τήν πίστη δεόμεθα καί εμείς απόψε καί τόν ικετεύουμε ταπεινά νά απαλ­λάξει καί τή Θεσσαλονίκη καί τήν πατρί­δα μας καί τόν κόσμο ολό­κλη­ρο, ως μέγας υπέρμαχος όχι μό­νο τής πατρίδος του αλλά καί τής οικουμένης, από τή δεινή αυτή μά­στιγα τού κορωνοϊού, όπως πολ­λές φορές απάλλαξε τή Θεσ­σαλο­νίκη από ποικίλες λοιμώδεις νό­σους, καί νά πρεσβεύει διηνεκώς στόν Χρι­στό γιά όλους μας καί γιά τόν ποιμενάρχη μας, τόν Παναγιώτατο Μη­­τροπολίτη Θεσ­­σαλονίκης κ. Άνθιμο, τόν οποίο ιδιαιτέρως ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας γι’αυτή τήν ευλογία πού μού χάρισε. Τόν ευχαριστώ καί πάλιν καί πολλάκις διά τήν άδειά του νά χοροστατήσω στόν περίκλυτο αυτόν ναό τού πολιού­χου μας καί προστάτου μας αγίου με­γαλομάρτυρος Δημητρίου κατά τήν αποψινή Ακολουθία καί νά συμ­προσευχηθώ μαζί σας καί διά μία εισέτι φορά νά διαπιστώσουμε, αδελφοί μου, ότι «μεθ’ ημών ο χαριτόβρυτος Δημήτριος».