Επιμέλεια: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Συνεχίζεται για 20η ημέρα σήμερα η στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία με την στάση της διοίκησης της ρωσικής Εκκλησίας να έχει σκανδαλίσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα ανεξαρτήτως δόγματος.
Ο Πάπας Φραγκίσκος καταδίκασε την «απαράδεκτη ένοπλη επίθεση» του Πούτιν, ο Βαρθολομαίος μίλησε για «μεγάλη αδικία σε βάρος ομοθρήσκων» και 280 ρωσορθόδοξοι ιερείς από όλο τον κόσμο προειδοποίησαν σε ανοιχτή επιστολή για την «αιώνια Κόλαση» που περιμένει όσους έδωσαν τις «δολοφονικές εντολές».
Πατρών Χρυσόστομος: Δυστυχώς είναι πόλεμος μεταξύ Ορθοδόξων Λαών
“Η εφετινή εορτή τής Ορθοδοξίας τελείται σε κλίμα συνοχής καρδίας ένεκα του πολέμου, ο οποίος μαίνεται στην Ουκρανία. Δυστυχώς είναι πόλεμος μεταξύ Ορθοδόξων Λαών”, ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος στο κήρυγμα του κατα την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας για την Κυριακή της Ορθοδοξίας στον Μητροπολιτικό ιερό ναό Ευαγγελιστρίας.
Αναλυτικά το ανακοινωθέν από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών:
Με λαμπρότητα τιμήθηκε και εορτάστηκε η Κυριακή της Ορθοδοξίας 13/3/2022 στον Μητροπολιτικό ιερό ναό Ευαγγελιστρίας χοροστατούντος του σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου και συλλειτουργούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου.
Μετά τό πέρας τής Θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε η λιτάνευσις τών Ιερών Εικόνων κατά τήν Εκκλησιαστική τάξη.
Στό κήρυγμά του ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος μίλησε γιά τόν θρίαμβο τής Ορθοδοξίας καί εστίασε στό τί σημαίνει Ορθόδοξος πίστις καί στό ότι η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη τού Θεού στόν άνθρωπο είναι η Αλήθεια, είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είναι η Εκκλησία μας. Μεταξύ τών άλλων είπε:
Η Ορθοδοξία ταυτίζεται μέ τήν Εκκλησία, εντός τής οποίας καί διά τής οποίας, σώζεται ο άνθρωπος, αφού στήν Εκκλησία ευρίσκει τό πλήρωμα τής ζωής, τής χαράς καί τής Αληθείας, πού είναι ο ίδιος ο Θεός. Δηλαδή, στήν Εκκλησία ο άνθρωπος συναντά τόν Θεό, ευρίσκει τόν συνάνθρωπό του καί τόν εαυτό του καί κατανοεί ότι δέν υπάρχει απλώς ως μία βιολογική ύπαρξις, αλλά ουσιαστικά ζεί κοινωνικά μέ τήν σταυρική έννοια τού όρου. Η Εκκλησία είναι η ευχαριστιακή κοινότητα.
Καί επειδή μία είναι η Αλήθεια, είς ο Θεός δηλαδή, μία είναι καί η πίστις, η οποία ταυτίζεται μέ τόν Κύριό μας, «Χριστόν είναι φαμέν τήν ενυπόστατον πίστιν» (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής), ως εκ τούτου μία είναι καί η Εκκλησία. Γι αυτό καί η Ορθόδοξη διδασκαλία επιμένει καί έως τής συντελείας τού αιώνος θά διακηρύττη, ότι μία είναι η Εκκλησία, ως αυτή η αλήθεια απεκαλύφθη από τόν Θεό καί κατεστρώθη εις τά ιερά κείμενα τών Αποφάσεων τών Αγίων καί Οικουμενικών Συνόδων καί ως διακηρύττομε στό ιερώτατον Σύμβολο τής πίστεώς μας. «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν».
Ότι υπάρχει έξω από τήν Ορθόδοξη πίστη καί τήν Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι νόθο καί αποτελεί καταστροφική παρέκλιση από τήν οδόν τής σωτηρίας, μέ ανυπολογίστους συνεπείας διά τόν άνθρωπον, αφού τόν εμποδίζει νά εύρη τόν Δημιουργό του, τόν συνάνθρωπό του καί τόν εαυτόν του.
Πάντα ταύτα απεκάλυψεν ο Θεός στούς Αγίους, στούς Προφήτας, στούς Αποστόλους, στούς Πατέρας καί Διδασκάλους. Πρόκειται γιά τά «άρρητα ρήματα» κατά τόν Παύλειον λόγον, τά οποία παρέδωκαν σέ μάς.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει:
«Πάντας τούς μή ομολογούντας καί πιστεύοντας ως τό πνεύμα τό άγιον προμηνύει διά τών προφητών, ως ο Κύριος εθέσπισε διά σαρκός ημίν επιφανείς, ως οι Απόστολοι εκήρυξαν πεμφθέντες υπ αυτού, ως οι πατέρες ημών καί διάδοχοι αυτών εδίδαξαν ημάς, αλλ΄ αιρέσεως ιδίας ή άρξαντας ή τοίς κακώς άρξασιν εις τέλος επηκολουθηκότας, αποβαλλόμεθα καί αναθέματι καθυποβάλλομεν».
Τούς αιρετικούς ο Ιερός Γρηγόριος τούς κατατάσσει στήν κατηγορία καί τήν τάξιν τών αθέων.
«Γένος άλλον αθεΐας εστίν η πολυσχιδής καί πολύμορφος απάτη τών αιρετικών».
Η Εκκλησία γιά όλους αυτούς προσεύχεται, ώστε εις τήν ευσέβεια νά επιστρέψουν. «Τούς πεπλανημένους επανάγαγε» δεόμεθα στίς Ιερές Ακολουθίες. Καί τόν διάλογον εχρησιμοποίησε καί χρησιμοποιεί, εν αγάπη καί ειλικρινεία, ουδόλως αφισταμένη τών πατρώων αγίων παραδόσεων καί τής Ορθοδόξου, αμωμήτου καί σωζούσης πίστεως. Ουδέποτε θά παύση τά μέτρα ταύτα νά χρησιμοποιή πρός επάνοδον τών πεπλανημένων εις τήν οδόν τής αληθείας. Τούτο έπραξε καί πράττει κατά χρέος η Πρωτόθρονος Εκκλησία, τό Οικουμενικό μας Πατριαρχείον, υπό τήν πεφωτισμένην οιακοστροφίαν τού Παναγιωτάτου καί Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.
Αλλά καί γιά τούς αλλοπίστους καί απίστους δέεται, ώστε νά φωτισθή η διάνοιά τους καί νά γνωρίσουν τόν αληθινόν Θεόν. Διά τούτο καί μέ βαθειά συγκίνηση συμμετέχει στήν ουράνια χαρά καί ευφροσύνη, όταν οι λαοί οι καθήμενοι εν τώ σκότει τής αγνοίας φωτίζονται από τούς Ορθοδόξους Ιεραποστόλους, είτε στήν Αφρικανική Ήπειρο, είτε σέ άλλα μέρη τής υπ ουρανόν.
Η ιερά καί Αποστολική Μητρόπολή μας καί εις τό παρελθόν, αλλά καί σήμερα έδωσε έμψυχο υλικό, Ιεραποστόλους δηλαδή, οι οποίοι εργάστηκαν καί εργάζονται θυσιαστικά γιά τόν φωτισμόν τών αδελφών μας, αλλά καί μέ οποιονδήποτε άλλον τρόπο συμβάλλει στήν Ιεραποστολή αυτή προσπάθεια.
Όμως υπάρχει καί μία άλλη διάσταση τής εορτής.
Η Ορθοδοξία, ως Αποκάλυψη Θεού, ως Εκκλησία, έσωσε, εστήριξε, ελευθέρωσε τό Γένος μας. Πορεύτηκε μαζί του διαχρονικά. Τού έδωσε δύναμη νά διασώση τόν πολιτισμό του, τήν γλώσσα του, τήν ελευθερία του, τήν ιδιοπροσωπία του.
Αυτήν τήν παράδοση, τήν σώζουσα αλήθεια, τήν διετήρησαν οι πατέρες μας καί τήν παρέδωσαν σέ μάς, ώστε νά καυχώμεθα γιά τήν Ορθοδοξία μας, γιά τίς πνευματικές μας ρίζες, γιά τά ιερά καί τά όσια τού Γένους μας, γιά τούς μάρτυρας προγόνους μας, οι οποίοι προτίμησαν, τά ικριώματα, τούς σταυρούς, τά ποικίλα μαρτύρια περνώντας οδύνας εκατοντάδων ετών, προκειμένου νά διατηρήσουν ακέραιη τήν πίστη καί νά εξέλθουν εν τέλει εις τήν αναψυχήν τής Αναστάσεως.
Κατά τό παρελθόν έτος εορτάσαμε τήν επέτειον τών διακοσίων έτη από τήν Επανάσταση τού 1821, η οποία έγινε πρώτον διά τού Χριστού τήν πίστιν τήν αγίαν καί δεύτερον διά τήν ελευθερία τής Ορθοδόξου πατρίδος μας.
Φέτος ενθυμούμεθα τούς Μάρτυρας τής Μικρασιατικής καταστροφής καί γύριζομε νοερώς μέ δέος καί ιερά συγκίνηση εκατό χρόνια πίσω, προσκυνηταί, εκεί στούς αιματοβαμμένους ορθοδόξους τόπους καί στίς άγιες γαίες καί αλησμόνητες πατρίδες μας καί προσκυνούμε μέ ευλάβεια τά αιματοπισμένα χώματα, πού ως θησαυρόν πολύτιμον κρύπτουν καί θά κρύπτουν μέχρι, έως τής κοινής Αναστάσεως, κόκκαλα ιερά καί Λείψανα αγιασμένα.
Υποκλινόμεθα μπροστά σέ όσους έφτασαν στήν μητέρα Πατρίδα, χωρίς υλικά εφόδια, χωρίς μοίρα στόν αισθητό ήλιο, όπως λέγει ο Λαός, όμως έχοντας βαθειά στήν καρδιά τους τόν Χριστό, τήν πίστη, τήν Ορθοδοξία. Μετέφεραν στόν κόρφο τους, τό σταυρό, τά εικονίσματα, τό αντίδωρο τής ευλαβείας καί ρίζωσαν σ αυτά τά χώματα καί μεγαλούργησαν γιατί πίστευαν στόν Θεό καί υπέμειναν πολλές δυσκολίες καί βασάνους, μέ ταπείνωση μεγάλη καί μέ αρετή καί ήθος. Η πόλη μας πολλούς ξεριζωμένους αδελφούς αγκάλιασε καί εκείνοι τήν σφραγίδα τής ομορφιάς τής ψυχής τους καί τής ευλαβείας τους άφησαν, είτε στήν «Αγία Φωτεινή», είτε στήν «Αγία Αικατερίνη» είτε στό «Γηροκομειό» καί όπου αλλού.
Καί τώρα ο επίλογος.
Κάθε φορά αδελφοί μου, πού γιορτάζομε τήν νίκη τής Ορθοδοξίας έναντι τών αιρέσεων, τόν θρίαμβο τής αληθείας έναντι τού ψεύδους, διερωτώμεθα μετά συνοχής καρδίας.
Άραγε κρατάμε αυτή τήν σκυτάλη στά χέρια μας όπως τήν παρελάβαμε; Κρατάμε τήν λαμπάδα αναμμένη, όπως μάς τήν έδωσαν οι αγιασμένοι πατέρες μας;
Η ιερά παρακαταθήκη είναι ζωντανή στήν καρδιά μας;
Πολλά δυστυχώς, αδελφοί, άλλαξαν στόν τόπο μας. Προσπάθησαν οι βύθιες δυνάμεις καί λυσσαλέα προσπαθούν τήν αλήθεια νά διαβάλλουν καί ήθη αλλότρια, ξένα μέ τήν Ορθόδοξη πίστη καί τήν πνευματική ιδιοπροσωπία τού Λαού μας, νά εισαγάγουν. Εθεώρησαν ότι επόρθησαν τείχη αιώνων πνευματικά καί κατέλυσαν ρίζες ακατάλυτες. Επίστευσαν ότι εκτύπησαν ίσως (κατ αυτούς) θανάσιμα, τήν πίστη, τήν αρετή, τήν οικογένεια, τήν παιδεία, τόν τρόπο ζωής καί ορθοδόξου σκέψεως. Όμως εις μάτην εκοπίασαν, διότι η, από τούς αιώνας, εσφραγισμένη πραγματικότης, άλλα μαρτυρεί. Άν αυτός ο Λαός άντεξε τόσες σκλαβιές, άν πέρασε από τόσες συμπληγάδες καί παρά ταύτα έμεινεν όρθιος, πόσο μάλλον τώρα θά αντισταθή έστω καί τήν εσχάτη ώρα, έναντι τών επιδόξων καταστροφέων του καί θά ελευθερώση τό πνευματικό ρεύμα γιά νά καταστρέψη ό,τι σαθρό έχει κτισθή στό πέρασμά του. Όπως κάποια στιγμή ο χείμαρος ευρίσκει τόν φυσικό ρούν του καί ότι εκτίσθη άκριτα στήν κοίτη του τό παρασύρει καί τό καταστρέφει, έτσι καί αυτή η εσωτερική δύναμη τού Λαού μας θά καταστρέψη κάποια στιγμή καί θά καταποντίση στό πέλαγος, αφανίζοντας τίς αντίθεες, ολέθριες γιά τήν πίστη καί γένος, δυνάμεις. Καί δέν θά αργήση, δυστυχώς γιά τούς επιδόξους καταστροφείς καί ευτυχώς γιά τόν τόπο μας, δέν θά αργήση νά έλθη αυτή η ώρα.
Οι πάντες γνωρίζομε ότι χωρίς αυτή τήν πνευματική Αγία κληρονομιά δέν έχομε μέλλον, ως Λαός. Τό οξυγόνο μας είναι η πίστη μας. Η αναπνοή μας είναι η Εκκλησία μας. Ο επιστηριγμός μας είναι η Παναγία μας καί οι Άγιοί μας. Οι Εκκλησίες μας στολίζουν, πόλεις, χωριά, βουνά καί κάμπους. Τά Μοναστήρια μας στέκονται αγέρωχοι πύργοι καί μάρτυρες τής πατρογονικής ευσεβείας. Στά μνήματα τών πατέρων μας, υψώνεται ο Σταυρός καί τούς δρόμους μας ομορφαίνουν τά προσκυνητάρια μας. Τά τραγούδια μας τά γλυκαίνουν οι επικλήσεις τού Χριστού καί τής Παναγίας μας. Χαιρόμαστε καί λυπούμαστε μαζί μέ τόν Κύριο, τήν Θεοτόκο καί τούς Αγίους.
Διά τούτο εμμένομε, αγωνιστικά καί επιμένομε μέχρις αίματος, εάν χρειασθή, σταθεροί στήν Ορθόδοξο πίστη μας καί μαζί μέ τόν Άγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά διακηρύττομε:
«Ίτω τοίνυν πειραστής, ίτω δήμος, καιέσθω τό πύρ, θιγέσθω τό ξίφος, οξυνέσθωσαν όνυχες· κάν πάσα βάσανος επ επέ κινήται, δέξομαι σύν προθυμία, μενώ τήν πληροφορίαν ακίνητος, εν αυτώ τό πνεύματι στηριζόμενος».
*Στό τέλος ο κ.κ. Χρυσόστομος αναφέρθηκε στόν πόλεμο στήν Ουκρανία καί είπε μεταξύ τών άλλων.
«Η εφετινή εορτή τής Ορθοδοξίας τελείται σέ κλίμα συνοχής καρδίας ένεκα τού πολέμου, ο οποίος μαίνεται στήν Ουκρανία. Δυστυχώς είναι πόλεμος μεταξύ Ορθοδόξων Λαών.
Ο πόνος μας ιδιαιτέρως γι αυτό είναι μεγάλος. Η Ιερά Μητρόπολή μας συμπαραστέκεται στούς εμπεριστάτους αδελφούς μας καί προέβη στήν συγκέντρωση φαρμακευτικού υλικού καί ειδών πρώτης ανάγκης γιά τήν ανακούφιση τών αδελφών μας αυτών. Η προσπάθεια συνεχίζεται. Κάποιοι αδελφοί μας προσφέρονται νά φιλοξενήσουν ανθρώπους πού φθάνουν από τήν Ουκρανία στήν Πάτρα. Άς δηλώσουν στά Γραφεία τής Μητροπόλεώς μας, τήν επιθυμία τους, ώστε σέ συνεργασία μέ τούς αρμοδίους Φορείς νά πράξωμε τά δέοντα. Τώρα, άς υψώσωμε χείρας ικέτιδας πρός τόν πανοικτίρμονα Κύριο, καί άς παρακαλέσωμε, ώστε νά σταματήση η οδύνη καί η αιματοχυσία από τόν άδικο αυτό πόλεμο, πού μόνο θύματα αφήνει καί από τίς δυό πλευρές καί συντρίμμια.
Καί κατακλείομεν μέ τήν ικεσίαν:
«Πάτερ παντοκράτορ Δημιουργέ, Άρχον τής Ειρήνης, Κυβερνήτα κόσμου σοφέ, ικετεύομέν Σε, κατάπαυσον πολέμους καί δώρησαι ειρήνην, κόσμω σου άπαντι».
