Χθες το πρωί είχαμε την χαρά, κατά την Ευχαριστιακή Σύναξη τής Κυριακής, στον ναό τής Φανερωμένης μας, στο Μπανάτο Ζακύνθου, να παραστεί συμπροσευχόμενος ο φίλτατος και σεβαστός σε όλους μας Επίσκοπος Μοζαμβίκης κ. Ιωάννης, ο οποίος -ως γνωστόν- έχει παλαιούς αδελφικούς δεσμούς με τον Εφημέριό μας.
Πριν το τέλος τής θείας Λειτουργίας, ο π. Παναγιώτης ευχαρίστησε τον Θεοφιλέστατο για την ξαφνική παρουσία του και αναφέρθηκε συνοπτικά, ομιλώντας προς το εκκλησίασμα, στην εμπειρία του από την Επισκοπή Μοζαμβίκης, όπου επί έναν περίπου μήνα (Ιανουάριο-Φεβρουάριο 2012), βοήθησε, με τις ταπεινές δυνατότητές του, τον επιχώριο Επίσκοπο στο αναστατικό έργο του.
«Η μικρότατη εμπειρία μου», είπε συγκεκριμένα, «ήταν πραγματική μαθητεία εκεί στον ιεραποστολικό αγρό τής μακρινής αυτής χώρας. Και τούτο επειδή, ό,τι και να προσφέρουμε στον ευαγγελισμό των εθνών, πολλώ μάλλον οι αφοσιωμένοι ιεραπόστολοι τής Αφρικής ή όπου αλλού ανά τον κόσμο, αποτελεί μαθητεία για εμάς, τους εθισμένους σ’ έναν δυτικόφρονα τρόπο. Εφόσον όμως η καρδιά μιλά και είναι απλόχωρη, οι καρδιές των ιθαγενών μπορούν ορθάνοιχτες να δεχθούν την Αλήθεια τού Ευαγγελίου τού Κυρίου Ιησού».
Ενόψει μάλιστα των πρώτων χειροτονιών, που προγραμματίζει ο κ. Ιωάννης, στο προσεχές μέλλον στην Επισκοπή του, παρέδωσε ο π. Παναγιώτης ένα μικρό, πλην συμβολικό- δώρο για τον πρώτο ιερέα: Ένα «Μικρό Ιερατικό», δηλαδή ένα βιβλίο για την τέλεση τής Θείας Λειτουργίας, δια τής οποίας οι μακράν γίνονται εγγύς και τα Έσχατα παρόντα!
Απαντώντας ο θεοφ. Μοζαμβίκης αναφέρθηκε στα παιδικά χρόνια του στην περιοχή τού Αγκερυκού (:τού χωριού του) και τού Μπανάτου, στα αισθήματα σεβασμού και ευγνωμοσύνης για τους Μητροπολίτες Ζακύνθου κ. Διονύσιο και Δωδώνης κ. Χρυσόστομο (τον και Γέροντά του), στην στέρεη φιλία του με τον π. Παναγιώτη και στις μακρές συζητήσεις τους περί Ιεραποστολής, που έκαναν στον περίβολο τού ίδιου αυτού ναού πριν πολλά-πολλά χρόνια, για το πώς εκείνος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του Ευαγγελισμού των Αφρικανών, υπό την στοργική πνευματική σκέπη τού Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄, για τα πολλαπλά και δυσεπίλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην Επισκοπή του, για την ελπιδοφόρα δύναμη που τού παρέχει στον αγωνιώδη αγώνα του η αναφορά του στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό, η θύμηση τής «ωραίας και μόνης» Ζακύνθου -νήσου Αγίων και Ποιητών- και το μνημόσυνο αγαπημένων νεκρών τής γενέτειρας, για την συντροφιά που τού παρέχει στην μοναξιά τού επισκοπικού κελιού του οικεία πρόσωπα και πράγματα μες από το πολυπεριοδικό τού Νυχθημερόν.
Ευχαρίστησε, εξάλλου, τον π. Παναγιώτη για την σύνολη συμβολή του στους Ορθόδοξους τής Μοζαμβίκης, κυρίως δε στα παιδιά τού σχολείου τής Επισκοπής, εκ μέρους των οποίων και των γονέων τους, έφερε και τού παρέδωσε ένα εβένινο μπαστούνι για τις εν Ζακύνθω τελεταρχίες του ως Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου.