ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: Σέ προηγούμενες αναρτήσεις αναφέρθηκα στό θέμα τής θανατικής ποινής τού Αντωνίου καί ζήτησα νά γίνη προσευχή γιά τόν Αντώνιο, γιά νά αντιμετωπίση μέ ειρήνη τό γεγονός τής εκτέλεσής του. Ήδη η εκτέλεσή του έγινε τήν 8 Ιουνίου ώρα Ελλάδος 8.16΄ στήν Αριζόνα.
Γνωστή η ιστορία τού Frank Atwood, πού καταδικάστηκε σέ θάνατο γιά φόνο πού ο ίδιος υποστήριζε μέχρι τελευταία στιγμή ότι δέν διέπραξε, ο οποίος στήν φυλακή υψίστης ασφαλείας βαπτίσθηκε ορθόδοξος μέ τό όνομα Αντώνιος, τού προστάτη τής Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας καί λίγο πρίν τήν εκτέλεσή του εκάρη μοναχός μέ τό όνομα Εφραίμ, τού κτήτορα τής Ιεράς Μονής Αρχιμ. Εφραίμ Αγιορείτη καί Αριζονίτη.
Ο Frank κλεισμένος μέσα στήν φυλακή υψίστης ασφαλείας, πλήρως απομονωμένος γιά 38 χρόνια, θά έπρεπε νά τρελλαθή ή νά αναγεννηθή πνευματικά, δηλαδή ή νά πάη στήν Κόλαση ή νά πάη στόν Παράδεισο. Σέ αυτόν έγινε τό δεύτερο, γιατί έκανε έναν μεγάλο θεολογικό αγώνα μέσα στήν φυλακή, μέ τήν βοήθεια κυρίως πρώτα μιάς γυναίκας, τής Ραχήλ-Σάρρας πού αργότερα τόν παντρεύτηκε καί έγινε καί αυτή ορθόδοξη, καί τού Ηγουμένου τής Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Αριζόνας π. Παϊσίου.
Ο δημοσιογράφος Jimmy Jenkins τής Εφημερίδας «Arizona Republic» δημοσίευσε στήν Εφημερίδα ένα κείμενο καί κατέγραψε τήν εμπειρία του από τήν εκτέλεση, γιατί ήταν παρών σέ όλη τήν διαδικασία της. Ο τίτλος τού άρθρου είναι: «Πίσω από τήν μαύρη κουρτίνα: Ο δημοσιογράφος τής Republic περιγράφει τήν “σουρεαλιστική” εκτέλεση τού Frank Atwood».
Στό άρθρο αυτό φαίνεται τό τραγικό τής εκτέλεσης στόν 21ο αιώνα, αλλά καί τό μεγαλείο τής αντιμετώπισης από τόν Αντώνιο-π. Εφραίμ, παρόμοιο μέ τούς μάρτυρες τής Εκκλησίας. Ο ίδιος κατηύθυνε τούς επιτετραμένους γιά τό πού νά βάλουν τήν ενδοφλέβια ένεση, ήταν ήρεμος, ασφαλώς προσευχόμενος, όπως τού είχα υποδείξει στό τελευταίο γράμμα πού τού έστειλα, καί όταν τού ζήτησαν νά πή τόν τελευταίο λόγο του, εκτός από τίς ευχαριστίες σέ όσους τόν βοήθησαν είπε: «Περισσότερο από όλους (ευχαριστώ) τόν Ιησού Χριστό, πού μέσα από μιά άδικη δικαστική διαδικασία μέ οδήγησε στήν σωτηρία μου. Προσεύχομαι ο Κύριος νά μάς ελεήση όλους καί εμένα».
Επειδή πολλοί άνθρωποι έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιά τήν εκτέλεση τού Αντωνίου-π. Εφραίμ καί προσευχήθηκαν εκείνη τήν ώρα, θά αναδημοσιεύσω σέ μετάφραση τό κείμενο τού δημοσιογράφου, ώστε αφ ενός μέν νά προσευχηθούμε γιά τόν Αντώνιο-π. Εφραίμ, αφ ετέρου δέ νά τόν μιμηθούμε στόν τρόπο αντιμετωπίσεως τής ώρας τού θανάτου.
* * *
«Πίσω από τήν μαύρη κουρτίνα: Ο δημοσιογφάφος τής Republic περιγράφει τήν σουρεαλιστική εκτέλεση τού Frank Atwood»
Έχω δή τήν ζωή. Καί έχω δή τόν θάνατο. Αλλά δέν μπορούσε τίποτε νά μέ προετοιμάση γιά τό σουρεαλιστικό θέαμα πού είδα κατά τήν εκτέλεση τού Frank Atwood. Μερικοί μού είπαν ότι θά μπορούσα νά πάθω σόκ, αλλά, όταν είδα τήν πολιτεία τής Αριζόνα νά θανατώνη τόν Frank Atwood γιά τήν απαγωγή καί φόνο τού οκτάχρονου κοριτσιού Vicki Lynne Hoskinson, δέν μέ ζάλισε μόνο μέ άλλαξε βασικά ως πρόσωπο.
Μιά μεγάλη ομάδα ανθρώπων μαζεύτηκαν έξω από τήν φυλακή τής πολιτείας στήν Florence γιά νά περάσουν από κάποιο έλεγχο ασφάλειας νωρίς τό πρωΐ τής Τετάρτης, πολλές ώρες πρίν από τήν προγραμματισμένη εκτέλεση. Έμοιαζε κάπως μέ τό αεροδρόμιο: νά δώσετε όνομα καί ταυτότητα, νά βγάλετε ζώνες καί νά βάλετε ρολόγια σέ μιά πλαστική λεκάνη. Νά πάτε μέσα από ένα δυσλειτουργικό ανιχνευτή μετάλλων, νά περάσετε από ακόμα ένα έλεγχο καί νά προχωρήτε.
Χωριστήκαμε σέ ομάδες. Αρνήθηκαν καί πάλιν μία αίτηση τής Arizona Republic νά είμαι μάρτυρας τών Μ.Μ.Ε. στήν εκτέλεση, καί γι αυτό τόν λόγο ζήτησα από τόν δικηγόρο τού Atwood, άν θά δεχόταν νά μέ βάλη στήν λίστα ως ένα από τούς μάρτυρές του. Συμφώνησε, καί επομένως ήμουν μέ τούς υπόλοιπους μάρτυρες τού Atwood όλη τήν ημέρα. Όμως, εξαιτίας τού ότι δέν ήμουν ένας επίσημος μάρτυρας τών Μ.Μ.Ε., δέν μού επιτρεπόταν νά φέρω μολύβι ή χαρτί. Εν τούτοις, οι λεπτομέρειες τής ημέρας μένουν σαφώς καί έντονα εντυπωμένες στόν νού μου.
«Δέν ήταν σωματική σχέση, αλλή μιά βαθιά πνευματική σχέση», είπε η γυναίκα τού Frank Atwood
Η γυναίκα του, η Rachel, ήταν εκεί μέ ένα μαύρο φόρεμα, καί τά κόκκινα μαλλιά της έπεφταν στό πρόσωπό της μαζί μέ συνεχή δάκρυα. Ήταν παρόντες καί δύο πνευματικοί μέ τά μακριά μαύρα ράσα τους, οι οποίοι γνώριζαν τόν Atwood γιά πολλά χρόνια. Ήταν παρόντες καί δύο μέλη τής εκκλησίας του καί μερικοί από τούς δικηγόρους του.
Υπάλληλοι τής φυλακής φύλαγαν τούς μάρτυρες τού Atwood ξεχωριστά από τούς άλλους μάρτυρες, καί μάς οδήγησαν σέ μιά απέριττη αίθουσα επισκέψεων στήν Κεντρική Μονάδα τής Φυλακής τής Florence όπου περιμέναμε σχεδόν μία ώρα.
Ενώ περιμέναμε, υπάλληλοι τής φυλακής έφεραν μέσα μιά παγοθήκη γεμάτη μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό, μαζί μέ μερικές καρέκλες, καί τίς βάλαμε γύρω από τήν Rachel καί τήν ακούγαμε νά μιλάει γιά τίς τρείς καί περισσότερες δεκαετίες πού γνώριζε τόν Atwood.
Η Rachel επισκεπτόταν τόν άνδρα της στήν φυλακή γιά 35 χρόνια. Ήταν οι δύο τους 30 χρόνια παντρεμένοι. Είπε ότι ήρθε σέ επαφή μαζί του αφού παρακολούθησε τήν δίκη του καί άρχισαν νά ανταλλάσσουν γράμματα.
Είπε ότι γιά χρόνια δακτυλογραφούσε τήν χειρόγραφη αλληλογραφία του, καί έγινε ένα συγγραφικό έργο πού κατέληξε νά είναι καί μιά διατριβή του καί μερικά αυτοεκδοθέντα βιβλία.
Είπε ότι έμαθε γιά τήν ελληνική ορθόδοξη πίστη μέσα από τά γράμματά του, καί τελικά έγινε καί αυτή ορθόδοξη. «Δέν ήταν σωματική σχέση, αλλή μιά βαθιά πνευματική σχέση», είπε.
Μέλη τής εκκλησίας τού Atwood μιλούσαν γιά τό ότι φαίνεται ότι τά Μ.Μ.Ε. στή Ελλάδα καί αλλού στόν κόσμο ενδιαφέρονται περισσότερο γιά τήν υπόθεσή του από τά Μ.Μ.Ε. στίς Η.Π.Α.
Είπαν ότι εκατοντάδες μέλη τής εκκλησίας τους ήταν μέσα στόν ναό τους καί προσευχόνταν γι αυτόν, μαζί μέ πολλούς παντού στήν χώρα καί στόν κόσμο.
Είσοδος στόν θάλαμο εκτέλεσης
Όταν ήρθε η ώρα γιά νά φύγουμε από τήν αίθουσα επισκέψεων καί νά πάμε στόν θάλαμο τής εκτέλεσης, κάναμε σειρά στήν πόρτα. Οι υπάλληλοι τής φυλακής προσπάθησαν νά εμποδίσουν τούς δικηγόρους τού Atwood νά πάρουν μολύβια καί χαρτί. Αυτοί αρνήθηκαν, λέγοντας ότι ήταν ανάγκη γιά νά κρατήσουν σημειώσεις σχετικά μέ τήν χρονομέτρηση τής εκτέλεσης, καί τελικά επιτρεπόταν νά τά φέρουν, όταν ο χειραγωγός μας επικοινώνησε μέ κάποιο άλλο, πού έδωσε τήν έγκριση. Άν καί τά δημοσιευμένα πρωτόκολλα εκτελέσεων σημειώνουν συγκεκριμένα ότι επιτρέπεται στούς μάρτυρες τών Μ.Μ.Ε. νά έχουν χαρτί καί μολύβια, δέν γράφουν συγκεκριμένα άν επιτρέπεται σέ άλλους νά τά έχουν.
Περπατήσαμε γιά 10 λεπτά γιά νά φτάσουμε στόν θάλαμο τής εκτέλεσης. Συνοδευμένη από υπαλλήλους τής φυλακής δεξιά καί αριστερά, η ομάδα μας πήρε τόν δρόμο μέσα από τήν πρόσφατα παροπλισμένη φυλακή τής Florence. Ήταν πάνω από 100oF (38oC) καί ο ήλιος τής Αριζόνα μάς έψηνε. Περάσαμε μέσα από άδειους πύργους φρουράς, κενές ιατρικές μονάδες καί κενές αποθήκες πού κάποτε ήταν εντελώς γεμάτες μέ κρατούμενους.
Τό μόνο πού ακουγόταν ήταν τά βήματά μας καί οι λυγμοί τής Rachel. Περάσαμε από μιά σοβαρή ομάδα saguaro κάκτων πού στέκονταν σάν φρουροί στήν μέση τής αυλής τής φυλακής.
Όταν φτάσαμε στήν οικιστική μονάδα 9, μέσα στήν οποία ήταν ο θάλαμος εκτέλεσης, ένας υπάλληλος τής φυλακής άνοιξε τήν πόρτα καί μάς οδήγησε στήν αίθουσα παρατήρησης.
Πήγαμε μέχρι τόν πιό μακρινό τοίχο καί ανέβηκα σέ μιά εξέδρα καί κάθισα σέ μιά θέση πού μπορούσα νά δώ τόν θάλαμο εκτέλεσης μέσα από τό τζάμι. Έπειτα ήρθαν τρείς μάρτυρες τών Μ.Μ.Ε., καί μετά μάρτυρες γιά τήν κατηγορία, υπάλληλοι επιβολής τού νόμου καί η οικογένεια τού θύματος, συμπεριλαμβανομένης τής μητέρας τής Vicki Lynne, τής Debbie Carlson.
Μάς είπαν πολλές φορές νά μήν μιλάμε ή νά μήν κάνουμε φασαρία. Από τήν θέση μου δέν μπορούσα νά δώ τήν οικογένεια τού θύματος ή τίς αντιδράσεις τους.
Περικυκλωμένος από εργαλεία τού θανάτου
Υπήρχαν τρείς οθόνες πάνω από τό παράθυρο στόν θάλαμο, τό οποίο ήταν σκεπασμένο μέ μιά κλειστή κουρτίνα. Δύο από τίς οθόνες έδειχναν τήν ίδια όψη πάνω από τό φορείο. Η τρίτη οθόνη έδειχνε τίς φιάλες μέ τό φάρμακο γιά τήν εκτέλεση, καί τά εργαλεία γιά νά τά βάλουν στούς σωλήνες, πού θά συνδέονταν μέ τό σώμα τού Atwood.
Δέν είδαμε τόν Atwood νά μπή στόν θάλαμο τής εκτέλεσης, άν καί απαιτείται από μιά απόφαση ομοσπονδιακού δικαστηρίου. Άνοιξε η κουρτίνα καθώς η ομάδα τής εκτέλεσης σήκωσε τό αδύνατο σώμα του, πιθανώς από αναπηρικό καροτσάκι, καί τό έβαλε στό φορείο.
Άνοιξαν τήν μαύρη κουρτίνα στόν θάλαμο τής εκτέλεσης καί αποκαλύφτηκε μιά πλαϊνή όψη τού Atwood καθώς ξάπλωνε στό φορείο. Γύρω του ήταν τέσσερα μέλη τής ομάδας τής εκτέλεσης πού φορούσαν μαύρα πουκάμισα, μαύρα καπέλα, μαύρα γάντια, μαύρες μάσκες πού έκρυβαν τά πρόσωπά τους καί μαύρα γυαλιά ηλίου.
Κοιτάζαμε στίς οθόνες καθώς η ομάδα εκτέλεσης τόν έδεσαν. Έβαλαν ένα μαξιλάρι κάτω από τό κεφάλι του γιά νά τόν βοηθήση νά υπομένη τόν πόνο από ένα χρόνιο πρόβλημα στήν σπονδυλική του στύλη. Ήταν δεμένος σέ μερικά σημεία, μέ τά χέρια του εκατέρωθεν τού φορείου.
Ο Atwood φορούσε ένα σκούφο μέ ένα κόκκινο σταυρό. Καθώς τά μέλη τής ομάδας εκτέλεσης άνοιξαν τήν πορτοκαλί φόρμα του γιά νά βάλουν ένα καρδιομόνιτορ στό σώμα του, είδαμε ένα μαύρο σταυρό νά κρέμεται από τόν λαιμό του.
Προετοιμάστηκα, διανοητικά, γι αυτό πού επρόκειτο νά δώ, καί στηρίχθηκα σωματικά σέ ένα κρύο σιδηρένιο τοίχο δίπλα μου, πού κατάλαβα ότι ήταν ο πρόσφατα ανακαινισμένος θάλαμος αερίων. Κυριολεκτικά ήμουν περικυκλωμένος από εργαλεία τού θανάτου.
Ο φυλακισμένος λέει στούς δήμιους πού νά βάλουν τήν βελόνα γιά τήν ενδοφλέβια ένεση
Όπως ο Clarence Dixon, εξαιτίας τού πότε έγινε τό έγκλημα, ο Atwood μπορούσε νά επιλέξη νά πεθάνη ή μέ αέρα ή μέ θανατοφόρα ένεση. Ο Atwood ζήτησε νά θανατωθή μέ αέριο άζωτο, αλλά τά πρωτόκολλα τού Τμήματος Διορθώσεων τής Αριζόνα απαιτούν κυάνιο. Αποφάσισαν ότι η επιλογή του, δέν ίσχυε νόμιμα, καί γι αυτό χρησιμοποιήθηκε η προεπιλεγμένη μέθοδος τής πολιτείας, πού είναι η θανατηφόρα ένεση.
Δύο άνδρες μέ μπλέ ιατρικές ρόμπες καί δίχτυα γιά τά μαλλιά τους μπήκαν στόν θάλαμο, σπρώχνοντας ένα αποδιοργανωμένο καρότσι γεμάτο ιατρικές προμήθειες πού ήταν απαραίτητες γιά νά εισάγουν τίς ενδοφλέβιες ενέσεις στό σώμα τού Atwood.
Η διαδικασία γιά νά βάλουν τήν ενδοφλέβια ένεση στόν Dixon, ο πιό πρόσφατος πού εκτελέστηκε στήν Αριζόνα, χρειάστηκε 40 λεπτά, καί στό τέλος έπρεπε τά μέλη τής ομάδας νά κόψουν τήν μηριαία φλέβα του. Αυτή τήν φορά, άρχισαν μέ τό αριστερό χέρι τού Atwood, σκουπίζοντας τό δέρμα του καί προσπαθώντας νά βρούν μιά φλέβα.
Μετά από λίγα λεπτά καί μερικές προσπάθειες, τά μέλη τής ομάδας εκτέλεσης έβαλαν τόν ενδοφλέβιο καθετήρα στό αριστερό χέρι τού Atwood. Τότε πήραν τό καρότσι στήν άλλη πλευρά του καί τού είπαν ότι θά βάλουν ένα ενδοφλέβιο καθετήρα στήν μηριαία φλέβα του.
«Γιατί;» ρώτησε ο Atwood. «Παίρνουν αίμα από τό δεξί μου χέρι πάντοτε χωρίς πρόβλημα» είπε στήν ομάδα.
Ο Atwood φαινόταν νά κάνη μορφασμούς καί νά πονάη γιατί ήταν αρκετή ώρα δεμένος πάνω στό φορείο, καί δέν ήθελε η διαδικασία νά συνεχίση περισσότερο.
Η ομάδα εκτέλεσης δέν είπε γιατί ήθελαν νά βάλουν δεύτερη γραμμή μέσα στήν μηριαία φλέβα του στήν βουβωνική χώρα, αλλά είπαν στόν Atwood ότι θά προσπαθούσαν νά τήν βάλουν στό δεξί του χέρι – όπως πρότεινε αυτός.
«Θεέ μου», σκέφτηκα μόνος μου, «τά μέλη τής ομάδας εκτέλεσης παίρνουν οδηγίες από τόν άνθρωπο πού προσπαθούν νά τόν εκτελέσουν».
Ο Atwood, ο οποίος έχει υποστηρίξει συνεχώς ότι είναι αθώος, μιλούσε απαλά στά μέλη τής ομάδας εκτέλεσης. Φαινόταν κάπως ανυπόμονος, αλλά συνέχιζε νά προσφέρη οδηγίες στούς ανθρώπους πού δούλευαν νά τόν θανατώσουν.
Η ομάδα εκτέλεσης προσπάθησε αρκετές φορές νά βάλη τήν βελόνα γιά τήν ενδοφλέβια ένεση στό δεξί του χέρι καί δέν μπορούσε. Ένα μέλος τής ομάδας εκτέλεσης κουνούσε τό κεφάλι του μέ αγανάκτηση καί είπε: «Δέν καταλαβαίνω». Είπε ο Atwood: «Ποτέ δέν είχαν εκείνο τό πρόβλημα πρίν».
Η ομάδα εκτέλεσης πρότεινε πάλιν νά βάλη τόν δεύτερο καθετήρα στήν μηριαία φλέβα του στήν βουβωνική χώρα. «Μπορούσατε νά δοκιμάσετε στό χέρι;» πρότεινε ο Atwood, κάνοντας νεύμα μέ τό κεφάλι του πρός τό δεξί του χέρι, πού ήταν δεμένο, καί κινώντας τά δάκτυλά του. «Καί εκεί μπορούσαν πρίν νά μπούν».
Τά μέλη τής ομάδας εκτέλεσης κοίταξαν πάλιν ο ένας τόν άλλο, καί είπαν: «Μάλιστα, θά τό προσπαθήσουμε.»
Τά πρωτόκολλα τού Τμήματος Διορθώσεων τής Αριζόνα απαιτούν ότι μερικά μέλη τής ομάδας εκτέλεσης πρέπει νά έχουν κάποιο είδος εμπειρίας, άδειας ή ιατρικής κατάρτισης. Υποτίθεται ότι θά εξασκήσουν τήν διαδικασία τουλάχιστον μία φορά πρίν από τήν εκτέλεση. Δέν είναι γνωστό άν αυτοί οι δύο άνδρες είχαν καμμία επίσημη κατάρτιση, αλλά έμεινα έκπληκτος μέ τήν ετοιμότητα τους νά αλλάξουν τό σχέδιο πού, κάθως φαίνεται, είχαν εξασκήσει γιά νά δεχτούν τίς προτάσεις τού Atwood.
Θυμήθηκα τόν πρώην δήμιον τού Τμήματος Διορθώσεων τής Αριζόνα, Jim Klein, πού μού είπε ότι χρησιμοποιούσαν ένα τεχνικό χέρι γιά νά εξασκηθούν πρίν από τίς θανατοφόρες ενέσεις, καί τελικά έβαλαν ενδοφλεβίους καθετήρες ο ένας στόν άλλο.
Είπε ο Klein ότι είπαν στά μέλη τής ομάδας ότι τό ιατρικό προσωπικό τής φυλακής δέν συμμετείχε σέ εκτελέσεις γιατί είχαν δώσει τόν όρκο τού Ιπποκράτη. Γι αυτό, άφησαν τό περίπλοκο έργο τών εκτελέσεων σέ μιά ομάδα τών υπαλλήλων τής φυλακής, πού συνήθως δέν είχαν καμμία απολύτως ιατρική εμπειρία.
Η πρόταση τού Atwood νά βρούν μιά φλέβα στό δεξί χέρι είχε επιτυχία. Μπορούσαν νά βάλουν τήν δεύτερη βελόνα γιά τήν ενδοφλέβια ένεση καί νά τοποθετήσουν τόν καθετήρα. Ασφάλισαν όλα μέ ταινία, σύνδεσαν τούς σωλήνες πού συνδέονταν μέ τά φάρμακα καί έφυγαν από τό δωμάτιο. Υπολογίζω ότι η διαδικασία χρειάστηκε 30 λεπτά.
«Προσεύχομαι ο Κύριος νά μάς ελέηση όλους»
Σέ αυτή τήν στιγμή επιτρεπόταν ο ελληνορθόδοξος πνευματικός τού Atwood ο π. Παΐσιος νά μπή στόν θάλαμο τής εκτέλεσης. Η παρουσία τού Παϊσίου, μιά καινοτομία γιά εκτελέσεις στήν Αριζόνα, ήταν τό αποτέλεσμα μιάς συμφωνίας μεταξύ τού Atwood καί τής πολιτείας. Μέχρι τώρα τά πρωτόκολλα επέτρεπαν σέ ένα πνευματικό σύμβουλο νά είναι σέ ένα άλλο δωμάτιο. Όμως οι δικηγόροι τού Atwood είπαν ότι αυτό παραβίαζε τά συνταγματικά του δικαιώματα καί ζήτησαν νά βρίσκεται ο Παΐσιος στόν θάλαμο κατά τήν διάρκεια τής εκτέλεσης.
Όπως ο Atwood, ο Παΐσιος φορούσε ένα μαύρο σκούφο καί είχε μιά μακριά γκριζόλευκη γενειάδα. Έβαλε τό επιτραχήλιον πάνω στό κεφάλι τού Atwood καί τό κρατούσε στήν θέση του μέ τό χέρι του. Ο Παΐσιος έσκυψε κοντά στό πρόσωπο τού Atwood καί τού μιλούσε πολύ σιγά. Ο Atwood χαμογελούσε καί κούνησε τό κεφάλι του καί φαινόταν παρηγορημένος από τήν παρουσία τού Παϊσίου.
Ένας υπάλληλος τού Τμήματος Διορθώσεων μπήκε στόν θάλαμο καί διάβασε τό ένταλμα εκτέλεσης, καί ρώτησε τον Atwood άν είχε κάποια τελευταία λέξη.
Ο Atwood, έχοντας πλήρη συνείδηση, κοίταξε στό ακροατήριο μέ ειρηνικό πρόσωπο.
Ο Atwood ευχαρίστησε τήν γυναίκα του, τήν Rachel, τήν ομάδα τών δικηγόρων του καί τούς πνευματικούς του οδηγούς, οι οποίοι είπε ότι τόν είχαν οδηγήσει «εδώ στό χείλος τού Παραδείσου.»
«Σάς ευχαριστώ, πολύτιμέ μου Πατέρα πού ήρθατε σήμερα καί πού μέ ποιμάνατε μέσα στήν πίστη» είπε ο Atwood. «Θέλω νά ευχαριστήσω τήν όμορφη γυναίκα μου πού μέ έχει αγαπήσει μέ όλο τό είναι της. Θέλω νά ευχαριστήσω τούς φίλους μου καί τήν νομική μου ομάδα καί, περισσότερο από όλους, τόν Ιησού Χριστό, πού μέσα από μιά άδικη δικαστική διαδικασία μέ οδήγησε στήν σωτηρία μου. Προσεύχομαι ο Κύριος νά μάς ελεήση όλους καί εμένα».
Ο υπάλληλος τού Τμήματος Διορθώσεων έφυγε από τόν θάλαμο, καί είδαμε σέ μιά από τίς οθόνες ότι ένα μέλος τής ομάδας εκτέλεσης άρχισε νά βάζη μιά σύριγγα μέ pentobarbital στούς σωλήνες πού ήταν στό σώμα τού Atwood.
Σχεδόν αμέσως ο Atwood έστρεψε τό κεφάλι του πρός τό ακροατήριο, έκλεισε τά μάτια του καί άρχισε νά εκπνέη δυνατά, ροχαλίζοντας καί ρουθουνίζοντας.
Η αναπνοή του έγινε πιό ρηχή, καί μετά δέν ακουγόταν καθόλου.
Ο Παΐσιος κρατούσε τό χέρι του πάνω στό κεφάλι τού Atwood όλη τήν ώρα. Φαινόταν ότι σέ μία στιγμή κουνούσε τό κεφάλι του μέ λύπη, κοιτάζοντας τά φάρμακα πού χύνονταν στό σώμα τού Atwood, καί μετά απέστρεψε τό βλέμμα του.
Ένας υπάλληλος τού Τμήματος Διορθώσεων ξαναμπήκε στόν θάλαμο μετά από λίγα λεπτά καί είπε: «Ο κρατούμενος είναι ναρκωμένος.» Πέρασε λίγη ώρα, καί ο Atwood ήταν εντελώς ακίνητος. Ξαναμπήκε ο υπάλληλος τού Τμήματος Διορθώσεων στόν θάλαμο καί είπε: «Η εκτέλεση τελείωσε».
Καθώς άρχισε η μαύρη κουρτίνα νά κλείνη, οι δύο ηλικιωμένοι άνδρες μέ θρησκευτικά ενδύματα – ο ένας ζωντανός, ο άλλος νεκρός πλαισιώθηκαν από τόν λευκό φόντο τού θαλάμου εκτέλεσης, καί σιγά-σιγά εξαφανίζονταν.
Οι μάρτυρες συνοδεύονταν σέ ομάδες από τήν αίθουσα, σέ αντίθετη σειρά από πρίν, καί επομένως οι μάρτυρες τού Atwood έμειναν πιό πολλή ώρα νά σκεφτούν αυτό πού μόλις είχαν δή.
Μερικοί έκλαιγαν. Άλλοι έδειχναν νά είναι σέ κατάσταση σόκ.
«Η αγάπη τής ζωής μου έχει πεθάνει» είπε η Rachel Atwood, καί έπεσε στήν αγκαλιά ενός δικηγόρου.
Ο πραγματικός χαρακτήρας τής θανατικής ποινής
Καθώς γυρίσαμε στό φώς τού ηλίου καί περάσαμε μέσα από τήν αυλή τής φυλακής, προσπάθησα νά επεξεργαστώ αυτό πού είχε συμβή.
Τά πρωτόκολλα τού Τμήματος Διορθώσεων εξασφαλίζουν ότι λίγοι άνθρωποι θά δούν μιά εκτέλεση, καί δέν γίνεται γνωστή δημοσίως αυτή η πιό σοβαρή καί τελική πράξη τής δικαιοσύνης. Η θανατική ποινή παρουσιάζεται ως μιά καθαρή, αποστειρωμένη διοικητική διαδικασία πού γίνεται χωρίς λάθη καί σύμφωνα μέ τήν τυπική διάταξη τού νόμου. Τώρα ξέρω τί προσπαθούσαν νά κρύψουν.
Έχω κοιτάξει πίσω από τήν κουρτίνα τής θανατικής ποινής καί είδα τί σημαίνει στήν πραγματικότητα: ένας αδύνατος ηλικιωμένος άνδρας, πού σηκώνουν από ένα αναπηρικό καροτσάκι σέ ένα φορείο γιά μιά θανατοφόρα ένεση· νευρικά χέρια καί πρόσωπα πού ιδρώνουν ενώ προσπαθούν νά βρούν φλέβα· βελόνες τρυπώντας τό δέρμα· υγρά φάρμακα πού κατακλύζουν τήν ύπαρξη ενός ανθρώπου καί τόν πνίγουν.
Έχω γράψει αρκετά γιά τήν υπόθεση τού Atwood. Έχω ακούσει τήν οικογένεια τού θύματος μιλώντας γιά τόν πόνο καί τήν θλίψη πού προκάλεσαν ο φόνος τής Vicki Lynne καί τά επόμενα δικαστήρια – άφησαν τραύμα στίς γενεές τής οικογένειας καί στήν κοινότητα τής Tucson. Μίλησα γιά τήν διαδικασία μέ κάθε δικηγόρο πού γνώριζα καί ρώτησα γιά τήν διαδικασία πού επρόκειτο νά μαρτυρήσω.
Αλλά δέν ήμουν έτοιμος νά δώ τήν θανατική ποινή νά πραγματοποιήται μπροστά μου.
Η πολιτεία τής Αριζόνα κάνει εκτελέσεις εκ μέρους όλων μας. Σκέφτηκα ότι κατάλαβα τό βάρος τής διαδικασίας, αλλά τώρα αισθάνομαι τήν πραγματικότητά της. Σήμερα σκοτώσαμε ένα άνδρα. Εγώ σκότωσα σήμερα ένα άνδρα. Καί θά ζήσω μέ αυτή τήν διαπίστωση γιά τό υπόλοιπο τής ζωής μου.
