Η Σκήτη Βεροίας εόρτασε τους προστάτες Αγίους της – Μνημόσυνο για τον μακαριστό μοναχό Αρσένιο Προδρομίτη

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ – Την Τρίτη 25 Ιουνίου o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Σκήτης Βεροίας για την εορτή (εκ μεταθέσεως) της Συνάξεως των εν Σκήτη Βεροίας Αγίων.

Στο τέλος τελέστηκε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού μοναχού Αρσενίου Προδρομίτου με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 50 ετών από την κοίμηση του (1 Ιουνίου 1974). Ο φετινός εορτασμός συμπίπτει και με την επέτειο 40 ετών από την καθιέρωση της εορτής της Συνάξεως των εν Σκήτη Βεροίας Αγίων (24 Ιουνίου 1984).

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του αναφέρθηκε στον μακαριστό μοναχό Αρσένιο, αναφέροντας μεταξύ άλλων: «Κοσμείται την χάριν νυν, η Εκ­κλησία του Πνεύματος, και κατα­φαιδρύνεται και ωραίζεται», ψαλ­λει σήμερα ο ιερός υμνογράφος για την απόδοση του γενεσίου του Τιμίου Προδρόμου, του προστάτου και εφόρου της Ιεράς αυτής Μονής της Σκήτης Βεροίας, της αφιερω­μένης στον καθηγητή των μοναζό­ντων και Πρόδρομο του Κυρίου μας.

Καταφαιδρύνεται όμως και ωραί­ζεται και από τη χορεία πάντων των εν τη Σκήτη της Βεροίας οσίων πατέρων, τη Σύναξη των οποίων επιτελούμε σήμερα, μαζί με τη μνήμη της αγίας οσιο­μαρ­τυρος Φεβρωνίας.

Καταφαιδρύνεται και ωραίζεται όλως ιδιαιτέρως η Ιερά αυτή Μονή, διότι κοσμείται από την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, το οποίο δεν επεφοίτησε μόνο στους μαθητές του Κυρίου κατά την ημέ­ρα της Πεντηκοστής, αλλά φώτισε και καθοδήγησε και τον Τίμιο Προ­δρομο, για να αναγνωρίσει τον Χρι­στο και να τον παρουσιάσει στους ανθρώπους ως τον αναμενό­μενο Μεσσία και λυτρωτή του κο­σμου. Φώτισε και σόφισε ακόμη και τους ταπεινούς μοναχούς και ασκη­τες, που εγκατέλειψαν τον κόσμο και έζησαν στον τόπο αυτόν με νηστεία και προσευχή, με άσκη­ση και αγρυπνία, αγιαζόμενοι με τη χάρη του Θεού και αγιάζοντας τον τόπο αυτό με την οσιακή βιοτή τους και με τα ιερά λείψανά τους.

Και εάν χθες τιμήσαμε μαζί με τον Πρόδρομο «της παρουσίας Χρι­στού», αυτόν που ετοίμασε «την οδόν του Κυρίου», και τον Παρά­κλητο, το Πνεύμα το άγιο, που έστειλε ο Χριστός στον κόσμο για να μένει στην Εκκλησία και να μας οδηγεί στη σωτηρία, σήμερα εορτά­ζουμε όλους εκείνους, τους γνω­στους και αγνώστους, που μιμή­θηκαν το παράδειγμα του Τιμίου Προδρόμου, που ακολούθησαν τα ίχνη του όχι στην έρημο του Ιορ­δάνου, όπου εκείνος ασκήτευε, αλλά εδώ, στη Σκήτη του Αλιάκμο­νος, και επέτυχαν με την άσκηση και την προσευχή να ελκύσουν τη χάρη του Θεού, να καθάρουν την ψυχή τους, και με τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος να ζήσουν την προσωπική τους Πεντηκοστή και να αισθανθούν το φως της θείας χάριτος να τους καταυγάζει και να τους αγιάζει.

Τους τιμούμε, γιατί η ζωή των αγίων μας αποτελεί απόδειξη ότι η αγιότητα δεν είναι απλώς εφικτή με τη χάρη του Θεού, αλλά είναι και αυτό το οποίο θα πρέπει να επιδιώκουμε όλοι και πολύ περισ­σότερο όσοι τιμούμε και πανηγυ­ρίζουμε τη μνήμη τους.

Ας σκεφθούμε πόσο μεγάλη ευ­λο­γία από τον Θεό είναι να ζούμε στον ίδιο τόπο, όπου έζησαν οι όσιοι και οι άγιοι που εορτάζουμε σήμερα, οι εν ασκήσει διαλάμψα­ν­τες πατέρες της Σκήτης της Βε­ροί­ας. Ας αναλογισθούμε ότι έχου­με την ευλογία να λειτουργούμε και να προσευχόμεθα στον ίδιο ναό, στον οποίο προσευχόταν και αγρυ­πνούσαν και εκείνοι, να βαδί­ζου­με κυριολεκτικά στα ίχνη τους, αλλά και ότι έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες να λαμβάνουμε τη χάρη του Θεού, να λαμβάνουμε τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος, μετέχοντας στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Τι χρειάζεται, λοιπόν, να κάνουμε για να τους τιμούμε πραγματικά και η τιμή μας αυτή να είναι ωφέ­λιμη πνευματικά και ευάρεστη στον Θεό;

Χρειάζεται να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε και εμείς, όπως αγωνιζόταν και οι πατέρες μας, ο καθένας φυσικά ανάλογα με τις δικές του δυνάμεις. Γιατί το άγιο Πνεύμα δεν έπαυσε και δεν θα παύσει ποτέ να αγιάζει τους ανθρώπους. Και μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες και μέσα σε έναν κόσμο, στον οποίο πλεονάζει η αμαρτία, υπάρχουν εκλε­κτοί του Θεού και αναδεικνύ­ο­νται άγιοι, γιατί υπερπερισσεύει η χάρη του Θεού, που δεν επηρεά­ζεται από ο,τι συμβαίνει στον κόσμο, και γιατί η Εκκλησία είναι η κιβωτός εκείνη που σώζει τους ανθρώπους, εφόσον βεβαίως το θέλουν και το επιδιώκουν.

Και όπως οι άγιοι της Σκήτης της Βεροίας που τιμούμε σήμερα αγία­σαν σε διάφορες εποχές και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, γιατί αγωνίσθηκαν να νεκρώσουν τον παλαιό άνθρωπο, να νεκρώσουν το θέλημά τους και να ζήσουν συμ­φω­να με το θέλημα του Θεού την εν Χριστώ ζωή, και έτσι έγιναν δοχεία της χάριτος του Θεού, το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και εμείς. Θα πρέπει να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε να αξιοποιού­με τη χάρη, που μας προσφέρει ο Χριστός διά της Εκκλησίας και των ιερών μυστηρίων, για να είναι η ζωή μας ευάρεστη στον Θεό και για να μας αγιάζει ο Θεός όλους μας, και την Ιερά αυτή Αδελφότητα αλλά και τους ευλαβείς προσκυνη­τες της Ιεράς Μονής, διά πρεσβει­ων του προστάτου και εφόρου της, του Τιμίου Προδρόμου, και πάντων των εν τη Σκήτη της Βεροίας δια­λαμ­ψάντων και τω Θεώ ευαρεστη­σάντων αγίων.

Με την ευκαιρία της εορτής της Συνάξεως των εν τη Σκήτει της Βεροίας αγίων τελούμε σήμερα το μνημόσυνο ενός από τους παλαι­ούς μοναχούς της Ιεράς αυτής Μονής, του αειμνήστου π. Αρσε­νίου, ο οποίος ήλθε εδώ και εγκαταβίωσε στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου προερχόμενος από το Άγιον Όρος και τη Μονή Βατο­πεδίου, όπου ενεδύθη το μο­να­χικό σχήμα. Εξαιτίας όμως των θλιβε­ρων ταραχών που προκάλεσε το ζήτημα του ημερολογίου, το 1927 αναγκάσθηκε να εγκαταλεί­ψει τη Μονή της μετανοίας του μετά από 18 χρόνια και να έλθει εδώ, όπου και παρέμεινε μέχρι σχεδόν την κοίμησή του, το 1974.

Και εδώ αντιμετώπισε ποικίλες δυ­σκο­λίες, λόγω και του πολέμου που ακολούθησε, αλλά πάντοτε τις υπέμενε με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό.

Διακρινόταν για την απλό­τητα, την καλωσύνη και την εργατικότη­τα του, την υπακοή, την ταπείνωση και την αγάπη του και προς τον Θεό και προς τους αν­θρώπους, για τον ζήλο για τις Ακολουθίες και την προσευ­χη, και για τη μεγάλη αγάπη του για τη Μονή αυτή, την οποία αγωνί­σθηκε να προστατεύ­σει με κάθε τρόπο στα δύσκολα χρόνια του πολέ­μου και την οποία αναγκάσθηκε, παρά τη θέλησή του, να εγκαταλεί­ψει για λόγους υγείας και αφού τη διακόνησε επί 40 χρο­νια.

Εκοιμήθη στο Γηροκομείο της πόλεως οσιακά στις 2 Ιουνίου του 1974 και το πρόσωπό του έλαμ­ψε κατά τη στιγμή της εκδημίας του, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των παρόντων.

Καθώς πριν από λίγες ημέρες συμ­πληρώθηκαν 50 χρο­νια από την κοί­μησή του, μνη­μο­νεύουμε σήμε­ρα τον μακαριστό μοναχό Αρ­σένιο και ευχόμεθα και προσευχόμεθα, ο Θεός τον οποίο αγάπησε και τον οποίο επόθησε σε όλη του τη ζωή, να τον αναπαύει πλησίον του στη χαρά της βασιλείας του.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ