Χειροτονία πρεσβυτέρου στην Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού

Ι.Μ. ΒΕΡΟΙΑΣ: Την Κυριακή 20 Νοεμβρίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στην Ιερά Μονή Αγίας Κυριακής Λουτρού Ημαθίας.

Στη διάρκεια της θείας Λειτουργίας τέλεσε την εις πρεσβύτερο χειροτονία του Ιεροδιακόνου π. Νέστορος Μπαρλακοπούλου.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:

«Καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω».

Πριν από μερικές Κυριακές είχαμε ακούσει στο ευαγγελικό ανάγνω­σμα την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου και ει­χαμε δεί, μέσα από την αφήγηση του ιερού ευαγγελιστού Λουκά, την τραγική κατάληξη στην οποία οδήγησε τον πλούσιο η ασπλαγ­χνία και τη σκληροκαρδία του, δηλαδή στη βάσανο της κολάσεως.

Με τη σημερινή παραβολή, την οποία ακούσαμε προ ολίγου, η Εκκλησία μας μας υπενθυμίζει την περίπτωση ενός άλλου πλουσίου. Τα κτήματά του «ευφόρησαν», λε­γει, σε υπερβολικό βαθμό και έδω­σαν πολλούς καρπούς, ώστε δεν χωρούσαν πλέον στις αποθή­κες του. Η πλούσια αυτή εσοδεία, αντί να κάνει τον πλούσιο χαρού­μενο, τον έκανε να ανησυχεί. Προβλημα­τι­ζόταν και ανησυχούσε ο πλού­σιος πως θα μπορούσε να διαφυ­λάξει τον πλούτο του, χωρίς να σκέφτεται ότι θα μπορούσε να βοη­θήσει κάποιους που είχαν ανάγκη και οι οποίοι, αντίθετα προς αυτόν, προβληματιζόταν πως θα μπορέ­σουν να εξοικονομήσουν τα απα­ραί­τητα για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής τους.

Δεν σκεπτόταν ο πλούσιος ότι τον πλούτο τον οποίο απέκτησε, δεν τον απέκτησε με τον κόπο του, δεν τον απέκτησε μόνο με τη δική του προσπάθεια, αλλά ήταν δωρεά του Θεού. Και έτσι αντί ο πλούτος να γίνει αφορμή ευχαριστίας και ευ­γνω­μοσύνης προς τον δοτήρα παντός αγαθού Θεό, να γίνει αφορ­μη καλών λογισμών και καλών πράξεων, έγινε αφορμή μεριμνών και φροντίδων υλικών, έγινε αφορ­μη τελικά επιτιμήσεως και τιμωρίας από τον Θεό.

«Άφρων» χαρακτηρίζεται ο πλού­σιος στο ιερό Ευαγγέλιο. Δεν ονομάζεται κακός ή πονηρός, άπι­στος ή αμαρτωλός, γιατί αυτό που υπερτερεί και τον οδηγεί και στα υπόλοιπα είναι η αφροσύνη του, είναι η ανοησία του. Αυτή είναι που δεν του επιτρέπει να κατα­νοή­σει την αλήθεια, να κατανοή­σει ότι όλα τα πράγματα στη ζωή του αν­θρώπου έχουν μία σημασία και ότι οι δωρεές του Θεού προσφέρουν στον άνθρωπο την ευκαιρία να βοη­θήσει και τους συνανθρώπους του.

Θα έπρεπε να γνωρίζει ο πλούσιος ότι η μεγάλη ευφορία της γης του δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο, διαφορετικά θα είχε ήδη τις κατάλληλες αποθήκες, και ακόμη ότι εφόσον η κανονική συγκομιδή του ήταν αρκετή για να ζει άνετα και να ευημερεί, θα μπορούσε με αυτή την έκτακτη να συνδράμει και τους ενδεείς αδελφούς του. Θα έπρεπε να αντιληφθεί ότι ο Θεός, που του χάρισε πλουσιοπάροχα τα αγα­θα του, περίμενε και από αυτόν να τον μιμηθεί.

Όμως η αφροσύνη του πλουσίου, τον οδηγεί σε άλλες σκέψεις. Επα­να­παύεται στον πλούτο, γιατί πιστεύει ότι του εξασφαλίζει ένα μέλλον χωρίς κόπο και χωρίς εργα­σία, στο οποίο θα μπορούσε να απολαμβάνει τα αγαθά για τα οποία δεν κοπίασε στη ζωή του, χωρίς να υπολογίσει ότι δεν είναι αυτός ο κύριος της ζωής του, και έτσι τελικά χάνει τη δυνατότητα να απολαύσει τον πλούτο για τον οποίο τόσο πολύ φρόντιζε.

Ο πλούσιος όμως της σημερινής παραβολής δεν είναι μόνος του στις σκέψεις και τους υπολογι­σμούς που ακούσαμε προ ολίγου. Από τον ίδιο πειρασμό κινδυνεύ­ουμε και εμείς. Γιατί μπορεί να μην έχουμε όλοι τα υλικά αγαθά που απέκτησε ο άνθρωπος του ευαγγε­λίου, αλλά όλοι απολαμβάνουμε χαρίσματα και δωρεές του Θεού, τις οποίες έχουμε χρέος να τις δια­χειριζόμεθα όχι μόνο για το προ­σω­πικό μας όφελος αλλά και για την ωφέλεια και τη στήριξη των αδελφών μας, εργαζόμενοι γι᾽ αυτό με όλη μας τη διάθεση και τον ζη­λο.

Μία τέτοια μεγάλη δωρεά λαμβά­νεις και συ σήμερα. Τη δωρεά της ιερωσύνης και τον πλούτο της χάριτος του Θεού, τον οποίο θα σου εμπιστευθεί σε λίγο η Εκκλησία διά των χειρών του Επισκόπου σου και της επικλήσεως του Παναγίου Πνεύματος.

Πλούτος είναι η χάρη της ιερω­σύνης και μάλιστα απείρως ανώτε­ρος και πολυτιμότερος από κάθε υλικό πλούτο, από κάθε επίγειο αγαθό, γιατί είναι αυτή η θεία χα­ρη, την οποία μεταδίδει ο ιερεύς στους ανθρώπους και από την οποία πηγάζουν και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά.

Γι᾽ αυτό και ο ιερεύς έχει υποχρέ­ω­ση ενώπιον του Θεού, ο οποίος του την δίδει διά της Εκκλησίας, που είναι ταμειούχος της θείας χάριτος, να μην την κρατά για τον εαυτό του, να μην την έχει μόνο για να απολαμβάνει τον σεβασμό και την τιμή των ανθρώπων, αλλά να την προσφέρει στους ανθρώ­πους με τη θυσιαστική διακονία του, με τη συνέπεια στα ιερατικά του καθήκοντα, με την αφοσίωσή του στην τάξη και τους κανόνες της Εκκλησίας, με την προσπάθειά του να αποτελεί πρότυπο και παρά­δειγμα πίστεως και ευσεβείας για τους ανθρώπους που θα του εμπι­στευθεί η Εκκλησία.

Όλα αυτά έχε τα και συ κατά νούν, καθώς σε λίγο θα λάβεις αυτή την υψίστη δωρεά, που συνο­δεύει τον δεύτερο βαθμό της ιερω­σύνης.

Μην λησμονήσεις ποτέ ότι η ιερω­σύνη δεν είναι ανάπαυση, αλλά θυσία, είναι σταυρός καθημε­ρινός, εφόσον θέλεις να ακολου­θείς πραγματικά τον δι᾽ ημάς και διά την ημετέραν σωτηρίαν σταυ­ρω­θέντα αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Είναι θυσία που δεν γίνεται από ανάγκη αλλά από αγάπη προς τους ανθρώπους, στους οποίους οφεί­λεις να μεταδίδεις την χάρη του Θεού, την οποία θα λάβεις σε λίγο. Και έχε υπόψη σου ότι όσο μετα­δίδεις τη χάρη του Θεού στους αν­θρώπους με αγάπη και ταπεί­νωση, όσο αγωνίζεσαι για να ευαρεστείς τον Θεό με την καθαρότητα της ζωής σου και την υπακοή σου στην Εκκλησία και στον Επίσκοπο, τόσο θα αυξάνει και θα πολλαπλα­σιά­ζεται η χάρη του Θεού στην ψυχή σου και θα σε βοηθά να προάγεσαι στην αρετή, αλλά και να επιτελείς τη διακονία σου εν φόβω Θεού και εν καθαρώ τω μαρτυρίω της συνει­δη­σεως, ώστε να μην ακούσεις από τον Θεό την επιτίμηση του άφρο­νος που άκουσε ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, αλλά το «ευ δούλε, αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός επί πολλών σε κατα­στη­σω».

Και εύχομαι πατρικά και από καρ­δίας να αξιωθείς όντως, διακονώ­ντας τον Χριστό και τους ανθρώ­πους ως πιστός οικονόμος των μυ­στηρίων της χάριτος με υπομο­νη, με υπακοή, με ταπείνωση και έχο­ντας τη συμπαράσταση και τις προσευχές και τις δικές μου, και του ιερατείου και του π. Γεωργίου, αλλά και όλων όσων συμ­προσεύχονται στη μεγάλη αυτή ημέ­ρα της ζωής σου, και ιδιαιτέρως των οικείων και των φίλων σου που χαίρονται σήμερα με τη χαρά σου.

«Είσελθε», λοιπόν, «χαίρων εις την χαράν του Κυρίου σου», για να λα­βεις τον δεύτερο βαθμό της ιερω­σύνης.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ