Το Σάββατο 26 Μαρτίου 2016, το απόγευμα, στα πλαίσια της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως, πραγματοποιήθηκε η τέταρτη συνάντηση της Σχολής στην αίθουσα εκδηλώσεων «Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου» του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιάτιστας.
Ομιλητής ήταν ο κ. Ηλίας Λιαμής, θεολόγος, παιδαγωγός, συγγραφέας εξαιρετικών βιβλίων και μουσικολόγος, καλεσμένος της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Δύο στάλες κουράγιο για συντρόφους και γονείς», το οποίο είχε πολύ ενδιαφέρον.
Η παρουσίαση του κυρίου Λιαμή, η οποία ήταν εξαιρετική και άρτια οργανωμένη, κέντρισε το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων γονέων και έδωσε απαντήσεις σε θέματα αντιμετώπισης, όχι μόνο όσον αφορά στη συμπεριφορά μας προς τα παιδιά αλλά ακόμα και προς τους ενήλικες.
Ο κ. Λιαμής, με τις πολύπλευρες γνώσεις του, τις πολλές εμπειρίες του και την άνεση του λόγου του, καθήλωσε το πολυπληθές ακροατήριό του, λέγοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:
«…Η έννοια του φόβου είναι μια από τις πλέον διαλυτικές δυνάμεις της ανθρώπινης ζωής. Όποιος καταφέρει και διαχειριστεί τον φόβο έχει κάνει ένα πάρα πολύ μεγάλο βήμα προς την ευτυχία. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κάτι ακόμα.
Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα, για το οποίο έχουμε και μέσα στο Ευαγγέλιο υπαινιγμούς… «Τον φόβο έξω βάλλει η αγάπη…» Φόβος και αγάπη. Ο φόβος και η αγάπη είναι κάτι σε σύγκρουση. Μα, θα μου πείτε, αμφισβητείς την αγάπη προς τα παιδιά μας, επειδή φοβόμαστε γι’ αυτά; Είναι ένδειξη ενός γονιού το ότι φοβάται για τα παιδιά του, ότι δεν τα αγαπά; …
Η αγάπη σας προς τα παιδιά δεν μετριέται με την έννοια που έχετε γι’ αυτά. Γιατί αυτή η έννοια δεν είναι κατόρθωμά σας. Είναι ένα φυσικό γεγονός, που το κουβαλάμε ως θηλαστικά στα κύτταρά μας…
Η αγάπη έχει μέσα της ελευθερία. Η αγάπη της μάνας δεν μετριέται με την έννοια της, αλλά με την ελευθερία που θα δώσει στο παιδί της… Η μάνα οφείλει στο παιδί της πολύ περισσότερα πράγματα από μια απλή έννοια… Η αγάπη είναι κέρασμα, δεν είναι αρπαγή και δεν είναι δικαίωμα. Είναι κέρασμα και δώρο.
Ο φόβος είναι μια επίπτωση της πτώσης μας. Είμαστε άνθρωποι, που χάσαμε κάτι πολύ ποιοτικό στο παρελθόν, και βιώνουμε μια ζωή πεσμένη. Φεύγοντας από τον Παράδεισο, ο Θεός μας δίνει το φόβο. Και είναι χρήσιμος ο φόβος. Όταν όμως ο φόβος φτάνει στον παραλογισμό, έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας να αναρωτηθούμε. Όταν φύγαμε από τον Παράδεισο, μεταβληθήκαμε σε όντα πανικού. Όντα φοβισμένα ότι, η ζωή μας ανά πάσα στιγμή τελειώνει. Χάσαμε αυτή την ασφάλεια, την πληρότητα της ζωής…
Έχοντας δίπλα μας διαρκώς το θάνατο, κοιτάμε από πού να πιαστούμε. Δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά πολλές φορές τα παιδιά μας γίνονται δικό μας χερούλι, για να αντέξουμε το φόβο του θανάτου.
Έχουμε παιδιά για να στηρίξουμε εμείς την τραγική και θλιβερή ψευδαίσθηση της ασφάλειάς μας… Μερικές φορές τα παιδιά μας γίνονται κομμάτι της όποιας ασφάλειάς μας. Είναι το στήριγμά μας, είναι η δύναμή μας, να συνεχίσουμε να ζούμε. Εκεί κρίνονται όλα….
Οι Εβραίοι, όταν γεννιόταν αρσενικό παιδί, γιόρταζε όλη η κοινότητα, γιατί αυτό το αρσενικό παιδί ήταν ένας εν δυνάμει Μεσσίας… Γεννιόταν το παιδί και η μάνα και ο πατέρας έλεγαν ότι, αυτό το παιδί μπορεί να είναι εργαλείο του σχεδίου του Θεού, για όλη την ανθρωπότητα…
Ο στενόκαρδος άνθρωπος, μέσα στη στενή του καρδιά θα κλείσει και το παιδί του. Όσο πλαταίνει η καρδιά, συνειδητοποιείς ότι, και συ και το παιδί σου, κατά βάσιν, δεν είστε αυτή η σχέση γονέα – παιδιού, αλλά αδέλφια κοινού Πατέρα. Αυτή η μετάβαση από τον γονεϊκό ρόλο στο ρόλο του αδελφού, είναι ξεκάθαρα το σύνορο της ωριμότητας μιας μάνας κι ενός πατέρα. Όποιος δεν κάνει αυτή τη μετάβαση, να σέβεται το παιδί του σαν έναν αδελφό του, δεν θα καταφέρει ποτέ να καταλάβει, τι υπέροχο κοινό Πατέρα έχουμε όλοι. Διαχειριστές ψυχών είμαστε. Μεγαλώνουμε παιδιά Άλλου. Και ενός Άλλου, που και καλύτερα τα ξέρει και περισσότερο. Χίλιες φορές περισσότερο τα αγαπάει απ’ ό, τι εμείς, γιατί η καρδιά μας ούτε την αγάπη των παιδιών μας δεν αντέχει. Γιατί, η αγάπη, την καρδιά τη σπάει…
Επειδή, βγαίνοντας από τον Παράδεισο έγινε πέτρα η καρδιά μας. Ο Θεός μας δίνει αυτή τη φυσική λαχτάρα, που δεν είναι κατόρθωμα, είναι πρόγραμμα, είναι DNAϊκό πρόγραμμα, και στο DNA δεν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει αναγκαιότητα. Και η αγάπη, για την οποία μιλάμε στην Εκκλησία, είναι προϊόν ελευθερίας.
Δεν είναι παράσημο ωριμότητας, επειδή ως μάνα ή ως πατέρας αγαπάει κάποιος το παιδί του. Παράσημο ωριμότητας είναι δυο πράγματα: «Η ελευθερία, που θα του δώσεις και να αξιωθείς κάποτε να μην φοβάσαι πια, γιατί το προσέχει Άλλος»…
Αγάπη είναι να αφαιρείς τη θηλιά από το λαιμό του παιδιού σου. Αγάπη είναι να φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι και να αφήνουν μια ανθισμένη σχέση στους γονείς τους. Και υπάρχουν πολλές τέτοιες θηλιές…
Ο φόβος είναι μεγάλη απειλή και για τις σχέσεις δύο ανθρώπων, που υποτίθεται αγαπιούνται. Δύο συντρόφων, όπως, λέμε…
Η πρώτη αιτία, πίσω από την βία και την χειροδικία μέσα στην οικογένεια, είναι ο φόβος. Μαθαίνουμε να φοβόμαστε την απόρριψη του συντρόφου. Φτιάχνονται ανθρώπινες σχέσεις, που διαρκώς πρέπει να αποδείξουμε ποιοι είμαστε. Δεν δικαιολογούμε στον άλλο άνθρωπο, στο σύντροφό μας, να είναι αυτό που θέλει να είναι. Και κάποια στιγμή δεν του επιτρέπουμε να είναι θυμωμένος με εμάς. Είμαστε όντα, που θιγόμαστε εύκολα, γιατί μάθαμε να παίρνουμε την αξία μας, από το πώς θα μας συμπεριφερθεί ο άλλος. Δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι αξίζουμε…
Βάθεμα της πνευματικής ζωής δημιουργεί γύρω μας θαύματα. Όταν δεν βρίσκετε λύσεις σε προβλήματα φαινομενικά άλυτα, είτε στις σχέσεις σας με τα παιδιά σας, είτε στις σχέσεις σας με το σύντροφό σας, μη το τραβάτε απ’ τα μαλλιά, αφήστε το, και δώστε βαρύτητα στο να πάτε ένα σκαλάκι ψηλότερα στην πνευματική ζωή. Όλα είναι στο μυαλό μας, και όλα είναι στην καρδιά μας…
Όταν δεν υπάρχει λύση για κάτι, ετοίμασε τον εαυτό σου, ανέβασέ τον, για να μπορέσει να γεμίσει λύσεις. Δεν μπορεί να βρίσκεσαι σε μία διαρκή μάχη με τον εαυτό σου, για χίλια δυο πράγματα, και να έχεις ένα ειρηνικό σπίτι. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί να υπάρχουν εσωτερικές εκκρεμότητες με το Θεό, με τον εαυτό σου, με τις ενοχές σου, και να νομίζεις ότι θα χεις ένα σπίτι ειρηνικό. Δεν γίνεται. Αντίθετα, κοιτάξτε γύρω σας ανθρώπους, που στέκουν καλά ως προσωπικότητες, έχουν μία σοβαρή πνευματική ζωή, είναι ταπεινοί, ξέρουν ότι έχουν να κάνουν πολλά βήματα ακόμα, κοιτάξτε τις ζωές τους και θα δείτε ότι λύνονται πολλά προβλήματα αυτομάτως, από μόνα τους…
Είμαστε πάρα πολύ λίγοι ως άνθρωποι, πολύ λίγοι. Είμαστε, σχετικοί, τραγικοί, αδύναμοι με πολύ καλές προθέσεις. Κι αυτή, ίσως, είναι η τραγικότητά μας. Δεν επαρκούν οι δυνάμεις μας, για τα όνειρά μας και τα σχέδιά μας… Θέλουμε αλλά δεν μπορούμε…
Όποιος κάνει τη σοφή κίνηση κι ακουμπήσει πάνω στις πλάτες του Χριστού, αυτά που εκείνος δεν κατάφερε, θα δει ανάσταση η ζωή του και θα το λέει στους άλλους και δε θα τον καταλαβαίνουν. Θα ξέρει, όμως, ο ίδιος ότι τελικά ανάσταση υπάρχει, και θα την δει μέσα στο σπίτι του, στη σχέση του με το σύντροφο και με το παιδί του…»
Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον κ. Ηλία Λιαμή, για τα όσα είπε, για τον τρόπο που02 τα είπε, και που αποδεικνύουν ότι είναι αποτέλεσμα μιας πολλαπλής εμπειρίας και προσωπικής του.
Μετά το τέλος της ομιλίας, ακολούθησε συζήτηση και το ακροατήριο αποχώρισε εμφανώς ικανοποιημένο από την εμπειρία, που έζησε για δύο περίπου ώρες.
){kind=link}