Το Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών της Μητρόπολης Πειραιώς στέκεται κριτικά στην προ εβδομάδων ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου των Καθολικών, στον ενθρονιστήριο λόγο του, αλλά και σε εκείνους του Ορθοδόξους που έδωσαν το παρών.
Αναλυτικά η ανακοίνωση: “Από την εφημερίδα «Καθολική», (φύλο αρ. 5, 31.10.2014), των εν Αθήναις παπικών πληροφορηθήκαμε την χειροτονία του νέου «Αρχιεπισκόπου» των καθολικών κ. Σεβαστιανού, όπου δημοσιεύεται και ο «ενθρονιστήριος» λόγος του. Πληροφορηθήκαμε επίσης την παρουσία κατά την εν λόγω χειροτονία και πολλών Ορθοδόξων επισκόπων και κληρικών, πράγμα το οποίο προξένησε θλίψη και οδύνη στις ψυχές μας. Η κατά συρροήν παράβαση των Ιερών Κανόνων, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, (πολλώ μάλλον όταν στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαμε μια απλή συμπροσευχή, αλλά συμμετοχή σ’ ένα μείζον γεγονός για τους παπικούς, δηλαδή χειροτονία «επισκόπου»), έχουν γίνει πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του συγχρόνου θρησκευτικού συγκρητισμού, στην οποία ζούμε.
Και είναι βέβαιο, ότι το αλγεινό και απαράδεκτο αυτό φαινόμενο, που βαρύτατα σκανδαλίζει τον πιστό λαό του Θεού, αναμένεται να διογκώνεται και να επεκτείνεται όλο και περισσότερο στο μέλλον, εφ’ όσον οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι. Τι νόημα άραγε είχε η παρουσία των Ορθοδόξων στην εν λόγω «χειροτονία»; Δεν αντιλαμβάνονται, ότι με την συμμετοχή και την συμπροσευχή τους, αποδεικνύουν εν τη πράξει, ότι αναγνωρίζουν έγκυρη μυστηριακή ιεροσύνη στους παπικούς, πράγμα που σημαίνει κατ’ επέκταση, ότι αναγνωρίζουν τον Παπισμό ως αληθή Εκκλησία;
Και ας έρθουμε στον «ενθρονιστήριο» λόγο του. Μελετώντας με προσοχή τον συγκεκριμένο λόγο, διαπιστώνουμε αβίαστα το ιεροκρατικό σύστημα, που κυριαρχεί στον Παπισμό, στην κορυφή τουοποίου βρίσκεται η υπέρτατη αυθεντία του Πάπα. Διότι η εκλογή του νέου «Αρχιεπισκόπου», όπως αναφέρει το δημοσίευμα, δεν ήταν αποτέλεσμα συνοδικής διαδικασίας, αλλά της απόφασης «του επισκόπου της Ρώμης Φραγκίσκου» να καλέσει τον κ. Σεβαστιανό να υπηρετήσει «την εκκλησία του Χριστού».
Εκείνο που εντυπωσιάζει επίσης είναι, ότι ο «Αρχιεπίσκοπος» ομιλεί με την απόλυτη βεβαιότητα του αληθινού ποιμένος της «αληθινής Εκκλησίας», δηλαδή της «Καθολικής», αφού η Ορθόδοξη είναι σύμφωνα με τον Παπισμό, «ελλειμματική» και «ασθενής». Έχει ακράδαντη την πεποίθηση ότι στην νέα αρχιερατική ποιμαντική του διακονία τον καλεί όχι απλώς ο Πάπας της Ρώμης Φραγκίσκος,αλλά αυτός ο ίδιος ο Χριστός, όπως κάποτε, μετά την ανάστασή Του, στην παραλία της λίμνης της Τιβεριάδας κάλεσε και τον Πέτρο για να ποιμάνει τα λογικά του πρόβατα. Φαντάζεται τον εαυτό του στη θέση του μεγάλου και κορυφαίου αποστόλου Πέτρου και βάζει τον Χριστό να του απευθύνει το ίδιο ερώτημα, το οποίο απηύθυνε προς αυτόν: «Σεβαστιανέ μ’ αγαπάς;[…] Αυτά συλλογιζόμενος συνειδητοποίησα, ότι η ερώτηση του Ιησού, και προς εμένα τον ίδιο, ΔΕΝ εκινείτο στο επίπεδο των ικανοτήτων μου, ή των γνώσεών μου, οι οποίες με έκαναν να διστάζω φοβερά και να φοβάμαι. […] Ο Κύριος κινείται πάντοτε στο επίπεδο της αγάπης. Έτσι ένοιωσα, ότι καλούσε και μένα στο επίπεδο της ιδικής μου ανθρώπινης αγάπης προς αυτόν». Είναι βέβαια αληθές, ότι ο Κύριος ποτέ δεν κινείται στο επίπεδο των ανθρωπίνων ικανοτήτων και γνώσεων και ότι πάντοτε κινείται στο επίπεδο της αγάπης, αλλά είναι επίσης αληθές, ότι εξ ίσου πάντοτε κινείται και στο επίπεδο της αληθείας, διότι όσο αγάπη είναι ο Θεός, άλλο τόσο είναι και αλήθεια. («Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω.14,6).
Εφ’ όσον λοιπόν ο Κύριος πάντοτε κινείται και στο επίπεδο της αληθείας, τότε είναι σίγουρο, ότι ποτέ δεν κινείται στο επίπεδο της πλάνης και της αιρέσεως και άρα ποτέ, σε καμιά περίπτωση, δεν θα καλούσε έναν αιρετικό, να ποιμάνει τα λογικά του πρόβατα. Επομένως και αν ακόμη υποθέσουμε, ότι ο Κύριος πράγματι με θεία αποκάλυψη εμφανιζόταν στον κ. Σεβαστιανό, είναι βέβαιο, ότι δεν θα απαντούσε σ’ αυτόν, όπως απήντησε στον Πέτρο: «Αν μ’ αγαπάς Πέτρε, ποίμαινε τα πρόβατά μου», αλλά θα του έλεγε: «Αν μ’ αγαπάς Σεβαστιανέ, φύγε το γρηγορότερο από την αίρεση του Παπισμού και γίνε μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που είναι η μόνη αληθινή εκκλησία, την οποία εγώ ίδρυσα». Θα του έλεγε ακόμη: «Σου παραγγέλλω επίσης να αναγγείλεις στον Πάπα Φραγκίσκο να παύσει να επικαλείται τους λόγους μου αυτούς, για να στηρίξει την πεπλανημένη διδασκαλία περί του Πρωτείου. Να παύσει να επικαλείται τις φρικτές μεσαιωνικές πλαστογραφίες, που επενόησαν οι προκάτοχοί του (Ψευδοκλημέντια, Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, κλπ), με τις οποίες διαστρέβλωσαν τους λόγους μου».
Πιστεύουμε ακράδαντα, ότι αν ο κ. Σεβαστιανός αγαπούσε την αλήθεια, αν αγαπούσε και αναζητούσε να βρει την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, ο Θεός δεν θα τον άφηνε στην πλάνη του Παπισμού, αλλά ακόμη και με προσωπική αποκάλυψη, όπως κάποτε στον Σαύλο καθ’ οδόν προς την Δαμασκό, τον μετέπειτα απόστολο Παύλο, θα αποκαλυπτόταν σ’ αυτόν και θα τον οδηγούσε στο φως της Ορθοδοξίας. Ωστόσο φαίνεται, ότι δεν είναι άξιος μιας τέτοιας αποκαλύψεως, αλλά έχει τα αυτιά της ψυχής του κλεισμένα με βουλοκέρι και εφαρμόζονται σ’ αυτόν οι λόγοι του αγίου Στέφανου προς τους Ιουδαίους, «σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν» (Πραξ.7.51). Οπότε ούτε την φωνή του Θεού είναι σε θέση να ακούσει, ούτε το σκότος της πλάνης του Παπισμού να διακρίνει, ούτε το φως της αλήθειας της Ορθοδοξίας να εγκολπωθεί. Κινούμενος στο επίπεδο της φαντασίας, νομίζει ότι τάχα τον καλεί ο Θεός, να ποιμάνει τα λογικά του πρόβατα. Όλα δε όσα στη συνέχεια αναφέρει στην ομιλία του, είναι φυσικό και επόμενο, ότι κινούνται στο επίπεδο της πλάνης, όσο αληθοφανή και αν φαίνονται. Είναι μια αλυσίδα από ψεύδη. Το ένα ψεύδος δίπλα στο άλλο, καμουφλαρισμένα μάλιστα με βιβλικέςμαρτυρίες, ώστε να φαίνονται πιο αληθοφανή, ώστε να εξαπατούνται ευκολότερα οι αφελείς και οι αδαείς. Διότι ούτε «νέο ευαγγελισμό» είναι σε θέση να προσφέρει, αλλά αυτό που ονομάζει «νέο ευαγγελισμό», δεν θα είναι τίποτε άλλο στην ουσία παρά ένας ουνιτικός προσηλυτισμός των Ορθοδόξων. Ούτε «νέα Πεντηκοστή» πρόκειται να πραγματοποιηθεί επί των ημερών της ποιμαντορίας του, όπως φαντάζεται, ούτε θα μπορέσει να προσφέρει «την ζωή του Χριστού», όπως φιλοδοξεί, ούτε πρόκειται ποτέ να γευθεί την «χαρά του ευαγγελίου», πολύ δε περισσότερο να την προσφέρει και σε άλλους «από το περίσσευμα της χαράς» του.
Παρά κάτω κάνει λόγο για συνεργασία με τους αδελφούς των άλλων εκκλησιών και χριστιανικών ομολογιών: «Να μαρτυρούμε την χαρά της πίστεως συνεργαζόμενοι και με τους αδελφούς των άλλων εκκλησιών και χριστιανικών ομολογιών, που έχουν την θέληση και τον ενθουσιασμό να δώσομε κοινή μαρτυρία για τον αναστημένο Κύριο». Με τους λόγους αυτούς ο κ. Σεβαστιανός, κινούμενος σε ένα άλλο επίπεδο πλάνης, (βλέπετε η πλάνη έχει πολλά επίπεδα), στο επίπεδο της παναιρέσεως του παπικού Οικουμενισμού, έτσι όπως αυτός θεσμοθετήθηκε στη Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, πιστεύει ότι είναι δυνατόν να δώσει και αυτός από κοινού με τους Ορθοδόξους μαρτυρία «για τον αναστημένο Κύριο». Ωστόσο η μαρτυρία της αλήθειας της Αναστάσεως δεν είναι μια μαρτυρία λόγων, αλλά προ πάντων μαρτυρία βιώματος, μαρτυρία εμπειρίας του Αναστάντος. Η ανάσταση του Χριστού είναι ακόμη ένα γεγονός και της ιδικής μας προσωπικής συναναστάσεως μ’ Αυτόν: «Χθες συνεθαπτώμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι…», «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι…»,
«Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως…». Αυτή όμως η συνανάστασή μας με τον Χριστό επιτυγχάνεται μόνον μέσα στην Ορθοδοξία και ποτέ στο σκότος της αιρέσεως. Είναι λοιπόν αδύνατον να δώσει πραγματική μαρτυρία περί της Αναστάσεως, αφού η Ανάσταση γι’ αυτόν δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διανοητική σύλληψη, ενός γεγονότος του παρελθόντος. Η αλήθεια της Αναστάσεως δεν μπορεί να αποσπασθεί από την αλήθεια – Χριστός. Βιώνεται ομού με τις άλλες αλήθειες της πίστεως ως ένα ενιαίο σύνολο, (και ποτέ αποσπασματικά, όπως πιστεύουν οι Οικουμενιστές), μέσα στο όλο μυστήριο της Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδοξίας.
Περαίνοντας, ευχόμεθα και προσευχόμεθα, ο Θεός «ο πάντας ανθρώπους θέλων σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», «ο μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν», να οδηγήσει και τον αγαπητό κ. Σεβαστιανό, στην επίγνωση της εν Χριστώ αληθείας και να τον λυτρώσει από τα θανατηφόρα δίχτυα της πλάνης του Παπισμού. Το γεγονός ότι είναι έλληνας την καταγωγή και άρα ομιλεί τέλεια τα ελληνικά, αποτελούν γι’ αυτόν τα καλύτερα εφόδια, που μπορούν να του δώσουν την δυνατότητα, να εμβαθύνει στους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, στην Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας και στην Ορθόδοξη Παράδοση. Από την μελέτη αυτή θα μπορέσει να διακρίνει τις αιρετικές διδασκαλίες και καινοτομίες, που επισώρευσε ο Παπισμός κατά την δεύτερη χιλιετία και έτσι να πάρει την σωτήρια απόφαση της επιστροφής του στην Ορθοδοξία. Πράγμα που το ευχόμεθα από καρδίας.
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών”.
){kind=link}