Κάλεσμα από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου σε όλους τους χριστιανούς να ξεκινήσουν την 40ημερη νηστεία μέχρι το Πάσχα, παρομοιάζοντας τις σαράντα αυτές μέρες με τα σαράντα χρόνια της πορείας του λαού του Ισραήλ από την Αίγυπτο στην Γη της Επαγγελίες.
Πορείες δύσκολες, επίπονες, αλλά λυτρωτικές…
Αναλυτικά το μήνυμά του:
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, αγαπητοί μου αδελφοί, ανοίγει σήμερα και συμπληρώνεται ύστερα από σαράντα μέρες την Παρασκευή του Λαζάρου. Καθώς η Εκκλησία μας μας εισάγει στο ευλογημένο αυτό στάδιο των πνευματικών αγώνων και των αρετών με κύριο όπλο το όπλο της νηστείας και με συνοδά όπλα την ελεημοσύνη, την προσευχή, τον προσωπικό αγώνα, τα μυστήρια, είναι ευκαιρία νομίζω να εμβαθύνουμε λίγο στον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουμε να διεξέλθουμε αυτόν τον αγώνα, να ολοκληρώσουμε παραγωγικά, δημιουργικά και πνευματικά την πορεία των τεσσαράκοντα ημερών που εκτείνονται μπροστά μας.
Η πορεία αυτή έχει μια αναλογία μέσα στον θησαυρό της Παλαιάς Διαθήκης. Η αναλογία της είναι η πορεία του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο στην Γη της Επαγγελίας, με μία διαφορά• ότι εκεί το σαράντα δεν προσδιορίζει μέρες αλλά προσδιορίζει χρόνια. Η πορεία εκείνη, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Εξόδου, και ολοκληρώνεται η περιγραφή της στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή, κράτησε σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Ήταν υπόδουλοι για πέντε, αν δεν κάνω λάθος γενεές, οι Ισραηλίτες μετά τον Ιωσήφ στους Αιγυπτίους και ύστερα από φοβερό δράμα και έντονη καταπίεση ήθελαν να φύγουν και να επιστρέψουν στη δική τους χώρα. Καί ξεκίνησαν με ηγέτη τον Μωϋσή ύστερα από μια συγκλονιστική περιπέτεια το ταξείδι αυτό της επιστροφής στη γη που, όπως λέει το βιβλίο της Εξόδου, έρρεε το μέλι και το γάλα. Έτσι τους είχε υποσχεθεί ο Μωϋσής.
Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αυτής της πορείας και ας προσπαθήσουμε να βρούμε τις αντίστοιχες αναλογίες στη δική μας σύντομη σαρανταήμερη πορεία στην έρημο αυτή, την ευλογημένη έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής.
Το πρώτο στοιχείο είναι ότι εβάδισαν ως λαός. Δεν πήγε ο καθένας μόνος του να ξεφύγει από την δουλεία, αλλά όλοι μαζί ως έθνος. Μαζεύτηκαν, συναθροίσθηκαν, βρήκαν τον αρχηγό τους, τους δόθηκε ο αρχηγός, κι όλοι ξεκίνησαν αυτήν την πορεία. Γιά φαντασθείτε ένα καραβάνι χιλιάδων ανθρώπων με κοινό στοιχείο την αίσθηση του ότι είναι ο περιούσιος λαός του Θεού και επίσης ότι έχουν την συγγένεια της εθνότητος. Φεύγουν όλοι μαζί από την Αίγυπτο και πορεύονται διασχίζοντας την έρημο. Κι εμείς κατ᾿ αναλογία είμαστε ένας λαός, ο λαός του Θεού. Είμαστε η Εκκλησία, όλοι μαζί.
Θέλουμε όλοι να ξεκινήσουμε κι όλοι μαζί να φθάσουμε. Δεν αρκούμεθα στην αίσθηση ότι μόνος μου η μόνη μου εγώ θα κάνω αυτόν τον αγώνα, θα τον διεκπεραιώσω και στο τέλος θα βγω νικητής η νικήτρια χωρίς να με ενδιαφέρει τι θα γίνει με τους άλλους. Τη σωτηρία μας, τον αγώνα μας, τον θέλουμε κοινωνικώς να επιτελεσθεί μέσα στο μυστικό σώμα της Εκκλησίας, όλοι μαζί. Όχι μόνον όσοι είμαστε τώρα, ούτε μόνον όσοι ομολογούν πως αποτελούν την Εκκλησία, αλλά ακόμη κι αυτοί που είναι μέσα στην αγκαλιά του Θεού χωρίς ίσως οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν.
Όπως ο ίδιος ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», κατά τον ίδιο τρόπο κι εμείς, ο νέος Ισραήλ, θέλουμε να φύγουμε από την Αίγυπτο αυτού του κόσμου, του κοσμικού φρονήματος, των παθών, της εφημερότητος, της ψευτιάς και της απάτης, και να περάσουμε μέσα από την έρημο των αγώνων μας για να φθάσουμε στον τόπο της επαγγελίας του Θεού, στην επαφή και επικοινωνία με τους αγίους Του, στην αίσθηση της βασιλείας Του, στη συνάντηση του προσώπου Του, στην Ανάσταση.
Το πρώτο λοιπόν στοιχείο είναι ότι τον αγώνα μας αυτόν της νηστείας τον κάνουμε με την αίσθηση ότι τον κάνουμε όλοι μαζί. Γι᾿ αυτό ξεκινάμε με την ακολουθία της Συγχωρήσεως, για να συμφιλιωθούμε. Είμαστε χωρισμένοι, είμαστε ψυχραμένοι, έχουμε τις διαφορές μας, τις μικρότητές μας, τα βάζουμε όλα στην άκρη και ως ένα σώμα, ένας λαός, ξεκινούμε την πορεία, συγχωρεμένοι, συμφιλιωμένοι και αδελφωμένοι, κοινωνούντες και περιχωρούντες αμοιβαίως, με την αίσθηση ότι είμαστε όλοι μαζί που χρειαζόμαστε την σωτηρία μας.
Δεύτερο στοιχείο. Αν βρείτε την ευκαιρία αυτές τις μέρες να διαβάσετε λίγο τα πρώτα κεφάλαια, κυρίως το πέμπτο και το έκτο, από το βιβλίο της Εξόδου. Εκεί θα δείτε συγκλονιστικούς διαλόγους να διαμείβονται μεταξύ του Θεού και του Μωϋσέως. Θα δείτε τον Μωϋσή να επικαλείται ένα σωρό δικαιολογίες για να μην ανταποκριθεί στην τιμητική γι᾿ αυτόν οπωσδήποτε πρόσκληση του Θεού να αναλάβει αυτός την ηγεσία του Ισραηλιτικού λαού και αυτός να είναι ο οδηγός τους. Τελικώς όμως ο Θεός τον πείθει. Τον πείθει και τον ετοιμάζει. Σε πρώτη φάση του αποκαλύπτει ο Θεός το όνομά Του. Ρωτάει ο Μωϋσής «ποιός είσαι;» και απαντά εκείνος «εγώ είμαι ο Ων, αυτός που υπάρχει, η πηγή της ζωής και της υπάρξεως, του είναι, στην φύση και στην ουσία μου είμαι ο Ων».
Το δεύτερο δώρο που του κάνει είναι ότι του δίνει τη δυνατότητα να είναι θαυματοποιός, πρόσωπο σημείων, ώστε να μπορέσει να πείσει τους Ισραηλίτες, που είχαν χίλια δύο στραβά, εγωισμούς, αναποδιές, ελαττώματα, αδυναμίες, δυσπιστία, μιζέρια και γκρίνια, όπως φαίνεται καθ᾿ όλην την πορεία. Τού δίνει λοιπόν αυτά τα δύο δώρα και ταυτόχρονα την ευλογία Του, αυτός να είναι ο ηγέτης τους.
Ξεκίνησαν τον αγώνα με οδηγό. Καί για μας αυτό σημαίνει κάτι.
Δεν μπορούμε τον αγώνα ούτε της Μεγάλης Τεσσρακοστής ούτε και τον αγώνα της ερήμου αυτής της ζωής, να τον διεξέλθουμε χωρίς να έχουμε έναν πνευματικό οδηγό. Αυτό, να το ξέρετε, είναι παράδοση και ταυτόχρονα δοκιμασμένη εμπειρία της Εκκλησίας. Μάλιστα αυτό ο οδηγός δεν είναι μόνον οδηγός, είναι και πατέρας.
Πρέπει να είναι ο άνθρωπος της προσευχής, της συνομιλίας με τον Θεό. Να είναι ο άνθρωπος της παρρησίας προς τον Θεό, ο άνθρωπος που, μπορεί μεν να είναι ενδεχομένως βραδύγλωσσος, χωρίς λόγο προφορικό, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Εξόδου για τον Μωϋσή, χωρίς ίσως εξωτερικά χαρίσματα, θα είναι όμως ο εντεταλμένος και διορισμένος από τον Θεό άνθρωπος μας για να μπορέσει να μας οδηγήσει σ᾿ αυτήν την πορεία.
Είναι ο πνευματικός μας. Έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη να βρούμε έναν πνευματικό. Να τον έχουμε πατέρα μας, να τον έχουμε δάσκαλό μας, να τον έχουμε οδηγό μας, να τον έχουμε ενδιάμεσό μας μεταξύ ημών και του Θεού, να τον έχουμε μπροστά μας να μας κρατάει από το χέρι και να πορευόμεθα. Ίσως η εποχή μας να είναι τέτοια που δεν μας δίνει ο Θεός τέτοια δώρα. Συχνά παραπονιόμαστε, και δικαιολογημένα ίσως, πως δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι πνευματικοί.
Ας γίνει όμως μέλημα, προσευχή μας, ας γίνει προσπάθειά μας, ας γίνει αγώνας μας να βρούμε έναν άνθρωπο να μας μάθει πέντε-δέκα μυστικά της πνευματικής ζωής, να μπορέσει να συμπληρώσει την ανεπαρκή δική μας προσευχή με την δική του προσευχή. Αυτή είναι η δουλειά του.
Αυτό, αγαπητοί μου αδελφοί, μπορεί να γίνει και στη δική μας ζωή. Πρέπει να γίνει. Να φθάσουμε κι εμείς ανεβαίνοντας σιγά σιγά, πορευόμενοι μέσα στην έρημο, στο όρος το δικό μας του Σινά, κι εκεί να υποδεχθούμε την αποκάλυψη της θεικής βουλήσεως μέσα στην ψυχή μας. Ο αγώνας μας, η προσευχή μας, η πίστη μας, η εμπιστοσύνη στον Θεό, η καλή πνευματική εξάρτηση από τον δικό μας πνευματικό, τον Μωϋσή, η συμμετοχή μας στα μυστήρια, η ελπίδα του θαύματος και της θεικής επεμβάσεως, όλα αυτά μαζί με τον αγώνα της νηστείας, μαζί με τον αγώνα της ελεημοσύνης, μαζί με τον αγώνα που θα διεξάγει ο καθένας μας μπορούν να οδηγήσουν τελικά στο αίσιο πέρας, στην νίκη, στην Γη της Επαγγελίας, στην ευλογία του Θεού, στην χαρά και στην εμπειρία της Αναστάσεως.
Ύστερα από σαράντα μέρες θα έχουμε με την βοήθεια του Θεού ολοκλη-ρώσει την εν χρόνω πορεία αυτής της Σαρακοστής. Να δώσει ο Θεός να είναι ατέλειωτη αυτή η εμπειρία της πορείας, η εμπειρία της αναζητήσεως, η εμπειρία της θεικής φανερώσεως, η εμπειρία του θαύματος για να είναι ατέλειωτη και άληκτη και η εμπειρία της χαράς της θεικής Αναστάσεως. Αμήν.
Μ.Τεσσαρακοστή 2015
-120x86.jpg)
