Γράφει ο Αθανάσιος Δέμος,
ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
«Παιδεία είναι η μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου». Τον ορισμό αυτό της Παιδείας έδωσαν οι μεγάλες μορφές της σοφίας της αρχαίας Ελλάδος. Αυτός συμπληρώθηκε και ολοκληρώθηκε με την άφιξη στο κλεινόν Άστυ του Αποστόλου των εθνών Παύλου. Έτσι, η Παιδεία μας ολοκληρώθηκε συμπυκνουμένη στον όρο Ελληνορθόδοξη παιδεία. Από τότε Ελληνισμός και Ορθοδοξία έγιναν μία έννοια αδιαχώριστη. Το ένα δεν εννοείται χωρίς το άλλο. Οι Έλληνες έγιναν διδάσκαλοι της Οικουμένης και αντιμετώπισαν θριαμβευτικά όλες τις αντιξοότητες. Σε καιρούς ειρήνης και ελευθερίας ακτινοβολούσαν το αιώνιο φως της ανθρωπιάς και της προόδου. Στους δύσκολους χρόνους της δουλείας υπέμειναν καρτερικά όλα τα δεινά έχοντας συνείδηση της ανωτερότητάς τους έναντι του δυνάστη τους, αλλά δεν τους έλειψε ποτέ η ελπίδα ότι θα ξανακάνει ξαστεριά. Όπως και έγινε…
Σήμερα, όμως, τι γίνεται; Πρόσφατα παρουσιάστηκε στην Θεσσαλονίκη ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του εκπαιδευτικού Δημήτρη Νατσιού με τον τίτλο «Τα Νεοταξικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου».
Ο συγγραφέας σταχυολογεί απαράδεκτα κείμενα από τα σχολικά βιβλία που διδάσκονται σήμερα και τα οποία είχαν παραγγελθεί και εγκριθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Είναι κείμενα τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα κατάθλιψη.
Στο βιβλίο «Γλώσσας» Α’ Δημοτικού, ευθέως και απροκάλυπτα βάλλονται η πίστη και η πατρίδα με σκοπό την επιβολή στο ελληνικό σχολείο του θολού ιδεολογήματος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το Πάσχα δεν είναι η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού, αλλά μυρουδιές φούρνων, τραπεζώματα, κουλούρια και κόκκινα αυγά. Σε μία άσκηση ο μαθητής καλείται να συμπληρώσει το εξής απαξιωτικό και κακόγουστο για την πατρίδα: «Νοστιμίζει το σέλινο τη φασολάδα και στη μέση δύο λάμδα, φοράει η πατρίδα μας Ελλάδα».
Στο «Ανθολόγιο» των Γ’ και Δ’ τάξεων, που τιτλοφορείται «Στο σχολείο του κόσμου» (και όχι της πατρίδας μας) διαβάζουμε κείμενο με τον τίτλο: «Τότε που πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο». Ακολουθεί βλασφημία και παντελής έλλειψη σεβασμού: «σήκωσαν τον Επιτάφιο ψηλά πάνω κι όλοι περάσαμε από κάτω. Να, όπως παίζουμε το περνά-περνά η μέλισσα».
Σε άλλο κείμενο: «Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας». Τερματοφύλακες στον «αστείο και επεισοδιακό» αυτόν αγώνα είναι ένας παπάς και ένας δάσκαλος, οι οποίοι διαπληκτίζονται κιόλας με φράσεις του τύπου «πίσω και σας έφαγα». Ο παπάς και ο δάσκαλος χλευάζονται ασύστολα. Γκρεμίζεται η εικόνα τους μπροστά στα μάτια των μαθητών!..
Σελ. 72. Παρουσιάζεται ένα «τουρκάκι» ο Νουρεντίν που πήγε σε μια εκκλησία. Εντυπωσιάζεται «απ’ την εκκλησία του χριστιανού Αλλάχ… Δεν μπορούσε να χωνέψει γιατί οι χριστιανοί κάνουν τέτοιες ζωγραφιές. Και τι άσκημοι γέροι με μακριές γενειάδες ήταν αυτοί στους τοίχους!».
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι άσχημοι γέροι. Αξιοθρήνητο κείμενο, εντελώς ακατάλληλο για δεκάχρονα παιδιά, προσβλητικό για την Ορθόδοξη πίστη και το σέμνωμά της τους Αγίους μας…
Γλώσσα Δ’ Δημοτικού, β’ τεύχος. Σελ. 52. Κείμενο με τίτλο: «Η μπουγάδα του Αϊ-Βασίλη», όπου διαβάζουμε: «Μετά από λίγο ο Αϊ-Βασίλης βγαίνει στην αυλή, ν’ απλώσει τη μπουγάδα του. Πρώτα κρεμάει τις κάλτσες του, ύστερα τη φανέλλα του, το μακρύ του σώβρακο, το σκούφο του…». Πλήρης διαπόμπευση του ασκητικού Μεγ. Βασιλείου…
Αλλού συγκρίνει τα μάτια του γατιού με τα μάτια του Χριστού. Σύγκριση άνομη και βλάσφημη…
Γλώσσα Ε’ Δημοτικού σελ. 44. «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο»… Ανεπίτρεπτη και απαράδεκτη αντιμετώπιση της εθνικής μας γιορτής.
Σελ. 29 (β’ τεύχος). Για τα Θεοφάνεια: «Στη χώρα μας ρίχνουμε το σταυρό στη θάλασσα για να τον πιάσει ο καλύτερος και γρηγορότερος κολυμβητής». Δηλ. είναι απλώς ένας αγώνας κολύμβησης και όχι η φανέρωση της Αγίας Τριάδος και η βάπτιση του Σωτήρος Χριστού. Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε: «Την ημέρα της χριστουγεννιάτικης γιορτής στο σχολείο μπορείτε να ασχοληθείτε με ζαχαροπλαστική! Φτιάξτε κορμό με μπισκότα…» και ακολουθεί η συνταγή. Όχι κάλαντα, αλλά… μαγείρεμα.
Αλλά επεμβαίνουν και στα οικογενειακά: Γλώσσα Στ’ τάξης σελ. 89 κείμενο: «Πρέπει να φανώ γενναίος». Γενναίο είναι το μοναχοπαίδι μιας οικογένειας γιατί δέχεται να περάσει, για πρώτη φορά, χωριστά από τους γονείς του τις θερινές διακοπές. Το σχολείο διδάσκει τους μαθητές να φεύγουν από την οικογένεια… Μετά απορούμε όταν ακούμε ότι κάποια παιδιά έφυγαν από τις οικογένειές τους. Για τους συγγραφείς αυτών των βιβλίων η οικογένεια δεν είναι δεσμός αγάπης, στοργής, υπακοής των παιδιών, αφοσίωσης και θυσίας των γονέων. Στο βιβλίο της Β’ Δημοτικού γράφουν: «Την οικογένεια αποτελούν άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας και με διαφορετικούς κοινωνικούς ρόλους. Συχνά μέσα στην οικογένεια προκύπτουν προβλήματα ή συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά».
Η ιερότητα του μυστηρίου του γάμου και του θεσμού της οικογένειας πάνε περίπατο…
Πολύ ορθώς ο κ. Νατσιός στο σημείο αυτό παραθέτει το ποίημα του Στρατήγη «Το σπίτι μας» για να δείξει τι διδάσκονταν παλαιότερα οι μαθητές. Παραθέτω μόνον την πρώτη στροφή:
Ω σπίτι μας καλό και τιμημένο,
χίλιες φορές να είσαι ευλογημένο
κι άγια πάντα του Θεού η ματιά
στ’ αδέλφια μου να δίνει ευλογία
και να μυρώνει αδιάκοπα με υγεία
τα τίμια των γονιών μου γηρατιά κ.λπ., κ.λπ.
Στη σελ. 105 παραθέτουν ένα απόσπασμα από την ομιλία του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα. Στο σημείο που κάνει λόγο ο Γέρος του Μωριά για τους Τούρκους λέει: «Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν διά να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε». Το τμήμα αυτό λογοκρίθηκε και παραλείφτηκε λόγω της περιβόητης ελληνοτουρκικής «φιλίας». Τα τουρκικά σχολικά βιβλία, όμως, συνεχίζουν απτόητα την ανθελληνική προπαγάνδα… Υπάρχει πολλή πολιτισμικότητα!
Ο κ. Νατσιός μας πληροφορεί ότι υπάρχει στο Τετράδιο Εργασιών της Στ’ Δημοτικού, β’ τεύχος άσκηση στην οποία καλούνται οι μαθητές να γράψουν «Την ιστορία και την περιπέτεια», στην οποία θα πρωταγωνιστούν ο Καραγκιόζης, η Κοκκινοσκουφίτσα και ο… Μ. Αλέξανδρος! O tempora, o mores…
Στα βιβλία των Νέων Ελληνικών του Γυμνασίου συνεχίζεται και εντείνεται η προσπάθεια των νεοταξικής υφής συγγραφέων για απαξίωση της εθνικής ταυτότητας, η προβολή της παγκοσμιοποιημένης ουτοπίας, η πολεμική κατά της Εκκλησίας, η στρέβλωση του ιστορικού παρελθόντος, ο εθισμός των μαθητών στον ευδαιμονισμό του σύγχρονου καταναλωτισμού, η ακατανόητη, επικίνδυνη και απαράδεκτη για την ηλικία των παιδιών εμμονή στον ερωτισμό.
Ο κ. Νατσιός παραθέτει εδώ αποσπάσματα κειμένων για του λόγου το αληθές… Είναι εκτεταμένα αποσπάσματα.
Ένα μικρό δείγμα: Ενώπιον του Επιταφίου διαβάζουμε τα εξής παγανιστικά «…μία φορά τον έλεγαν Άδωνη, τώρα (τον λένε) Χριστό. Γύρω του γονατισμένες χλωμές μαυροφορεμένες γυναίκες, σκυφτές απάνω του, τον θρηνούσαν. Όλη η εκκλησία μύριζε κερί σαν κυψέλη και θυμήθηκα τις άλλες ιέρειες, τις Μέλισσες, στο ναό της Εφέσιας Άρτεμης. Θυμήθηκα τον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, χτισμένο από κερί και φτερά…»»
Για τα νέα ελληνικά επιλέγουν τα χειρότερα και εντελώς ακατάλληλα για ανήλικους μαθητές, όπως «…δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησιές, έχει ένα θερμό αίμα…». Αλλού, βρίσκουμε ένα τρισάθλιο ορισμό για την πατρίδα μας: «…ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα…». Μάθημα γλώσσας Α’ Γυμνασίου! (Άγγλου συγγραφέα).
Για την Β’ Γυμνασίου: Αρχίζουμε πρόβες για την 25η Μαρτίου. Τέλεια! Θα χάνουμε μαθήματα! Το ρεπερτόριο θάναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δώσ’ του… Και η καλλιτεχνικού, η Βαφιώτη, μας λέει ότι θέλει μία ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες… (Σίγουρα θα τρίζουν τα κόκκαλα των αθανάτων ελευθερωτών μας).
Στη σελ. 190 του βιβλ. Β’ Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα από την συλλογή του Ιβάν Γκολ «Τα ερωτικά ποιήματα». Αφού παρατίθεται το «αισθησιακό» ποίημα, οι μαθητές καλούνται να απαντήσουν στην εξής απαράδεκτη ερώτηση: «Περιγράψτε με δικά σας λόγια τη συναισθηματική ένταση των ερωτευμένων. Έχετε νιώσει ποτέ ανάλογα συναισθήματα;»…
Τα ολίγα που παρουσίασα από τα σημερινά σχολικά βιβλία είναι αρκετά να καταλάβει κανείς ποιους νέους ετοιμάζουμε για αύριο. Τα βιβλία αυτά γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν τον αισθησιασμό και το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες της πατρίδας. Η μόρφωση χωρίς αρετή είναι πανουργία, διδάσκει ο γίγαντας της φιλοσοφίας Πλάτων: «Πάσα τε επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία, ου σοφία φαίνεται (Μενέξενος 246e). Η Παιδεία παύει να είναι «μόρφωση του Έλληνος ανθρώπου».
