Αυτό δεν είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, αυτό είναι ένα χειροποίητο μουσείο! (φωτο)

Ανθρώπινα έμβρυα, τερατογενέσεις από το Τσέρνομπιλ, αλλά και έμβρυα ζώων που απέβαλαν φυλάσσονται σε βάζα θυμίζοντας  πανεπιστημιακό τμήμα βιολογίας 

Αντικείμενα του χθες αλλά και όλη η πανίδα της Θράκης στις προθήκες του ανήκουν στην προσωπική συλλογή του παπά Γιάννη Κομνίδη

Της Δήμητρας Καγιόγλου

Μεσημέρι στη Νέα Χιλή Αλεξανδρούπολης, με σύννεφα και πολλή βροχή. Μια ταμπέλα πάνω στο δρόμο γράφει: «Μουσείο Λαογραφίας και Φυσικής Ιστορίας». Στρίβουμε, το βρίσκουμε επί της οδού Θερμοπυλών οχτώ, παρκάρουμε, κατεβαίνουμε και ανοίγουμε ομπρέλα. Φτάνουμε στην πόρτα και χτυπάω το κουδούνι:
-Γεια σας ήρθαμε να δούμε το Μουσείο.
Από ποιο σχολείο είστε;

Γελάω! Τόσο νιάνιαρο ακούγομαι; Μετά από λίγη ώρα κατεβαίνει ο Γεώργιος Κομνίδης, ο ιδιοκτήτης του μουσείου, ο οποίος έχει διπλή ιδιότητα, παπάς και δάσκαλος μαζί,  μας καλώς ορίζει και ζητά συγγνώμη γιατί φορούσε τα ράσα του και άργησε να κατέβει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκαμε. Άρχισε η αναδρομή στο παρελθόν και η περιφορά ανάμεσα σε κειμήλια άλλων εποχών. Κάθομαι στο πράσινο θρανίο που φυλάχτηκε σαν απομεινάρι μαθητικό και ξεφυλλίζω βιβλία που διάβαζε η μαμά μου, «Λόλα να ένα μήλο»! Τις κιμωλίες τις πρόλαβα, αλλά είχα ξεχάσει πώς μυρίζουν και πόσο εύκολα λερώνεσαι πιάνοντάς τις.

Το σίδερο με το κάρβουνο, η γραφομηχανή, οι αργαλειοί που θυμίζουν γιαγιά και χωριό και η ανέμη για το μάζεμα της κλωστής. Για το μάζεμα κόκκινης κλωστής, σαν αυτήν των παραμυθιών που είναι τυλιγμένη στην ανέμη και της δίνεις κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινήσει… Κάπως έτσι ίσως ξεκίνησε και για τον παπά- Γεώργιο. Ήθελε να διηγηθεί παραμύθι, ακολουθώντας την ιδιότητά του ως δάσκαλος, ήθελε να γνωρίσει στους μαθητές του την παράδοση και να τους συστήσει με τη φύση, ή μάλλον να τους αφήσει να συστηθούν μόνοι τους μαζί της.

«Οι μαθητές μου αγαπούσαν πολύ το μάθημα, αλλά κι εμένα μου είχαν  πολύ αδυναμία», θα μας πει και θα συνεχίσει να μας ξεναγεί. Τώρα σειρά έχει ο ζωϊκός κόσμος, τα ζώα τα έχει ταριχεύσει ο ίδιος ο παπά- Γιώργης. Μας εξηγεί πόσο δύσκολο είναι για να το κάνει αυτό κανείς και πόσο υπομονή, γνώση και δουλειά χρειάζεται. Πουλιά, ψάρια, πτηνά, και ερπετά, έντομα τα οποία προέρχονται από τον Θρακικό κόσμο. Τεράστιες φωλιές από σφήκες και από μέλισσες, αυγά ζώων, έμβρυα ζώων αλλά και ανθρώπων. Μου έμεινε εικόνα ανεξίτηλη: Δύο έμβρυα τριών μηνών μέσα σε ένα βάζο τα οποία φυλάχτηκαν από τον πάτερ- Γεώργιο αφού η μητέρα απέβαλλε και ένα ακόμη έμβρυο εννιά μηνών με σύνδρομο Down, επηρεασμένο από το Τσέρνομπιλ…

Τον ρωτάμε ποιο είναι το όνειρό του για το Μουσείο και μας λέει πως θέλει να συνεχίσει να υπάρχει και να πορεύεται στο χρόνο. Ίσως αν αλλάξει τοποθεσία μάλιστα να μπορέσει να αναδειχθεί καλύτερα, λέει με αισιόδοξο βλέμμα. Όλες οι ελπίδες του έχουν στραφεί στην κόρη του, δεν έχει πάρει ούτε αναγνώριση ούτε βοήθεια από τοπικούς φορείς και από αρμόδια πρόσωπα. Θα σταματήσει να μιλάει, θα πάρει ένα τεράστιο κοχύλι από αυτά που κάνουν θόρυβο και θα σφυρίξει για να μας δείξει πόσο δυνατά ακούγεται. Ακούγεται; Ή κανείς δεν ακούει;

Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών, υπήρξε πρόσκαιρο ενδιαφέρον από το υπουργείο Πολιτισμού, τον έχουν επισκεφτεί πάρα πολλοί άνθρωποι, αλλά ακούγεται η βουή από το κοχύλι; Δεν ξέρω. Ο παπά- Γιώργης Κομνίδης τα βάζει με την ναφθαλίνη, παλεύει με τη φορμόλη, επισκευάζει τα αντικείμενά του, αναρωτιέται για το τι πρέπει να κάνει για να μαλακώσει τα λάστιχα στο αρχέγονο φυσερό που χρησιμοποιούσαν  οι σιδεράδες. «Χρειάζεται κάποιος ειδικός συντηρητής και δεν μπορώ να το μεταφέρω, ελπίζω να έρθει κάποιος και να το φτιάξει». Δίπλα ένα παλιό πιεστήριο, το πρώτο αυτοσχέδιο φωτοτυπικό μηχάνημα.  Ανοίγει μια θήκη, βγάζει το βιολί του, παίζει και τραγουδάει για την αγάπη, αλλά και ψαλμούς μπαίνοντας στο κλίμα των ημερών. Μετά από ώρα συζήτησης και ξενάγησης κλείσαμε την πόρτα και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε.

«Χάρηκα πολύ που είχα επισκέπτες σήμερα, μπορώ να σας ασπαστώ;», μας ρωτάει. Ο πάτερ Γεώργιος περιμένει το κουδούνι του να χτυπήσει πολλές φορές ακόμη. Είναι περισσότερο από πρόθυμος να εξηγήσει την ιστορία των εκθεμάτων και να σας πάει βόλτα για να περπατήσετε στο παρελθόν. Είσοδο σε αυτό το μουσείο δεν θα πληρώσετε, ίσως γιατί η από καρδιάς φιλοξενία δεν μπορεί να χρεωθεί, ούτε να υπολογιστεί σαν ποσό πληρωμής, μάλλον αποτελεί κι αυτή πια μουσειακό είδος …

Αν λοιπόν βρεθείτε στην Χιλή Αλεξανδρούπολης μη προσπεράσετε την πινακίδα αλλά αναζητείστε το μουσείο, θα εντυπωσιαστείτε.