Η χώρα οδηγήθηκε για μια ακόμα φορά σε εκλογές, προκειμένου να προκύψη Κυβέρνηση σ’ αυτό τον τόπο, ώστε ο Λαός να βρη; τον δρόμο του και να συνεχίση με τις όποιες δυσκολίες, την κοπιώδη πορεία του.
Μια πορεία που δεν θα μοιάζη καθόλου με όσα έζησε στο παρελθόν, αφού πολλά πράγματα πλέον έχουν αλλάξει.
Ο Λαός πρέπει να ξεχάση πλέον την ευμάρεια, την καλοπέραση και ο,τι άλλο, πιθανώς, απελάμβανε μέχρι σήμερα.
Δεν γνωρίζει κανείς τι θα προκύψη από αυτές τις εκλογές. Δεν είμαστε βέβαιοι πως αυτός ο ταλαιπωρημένος κόσμος θα εκφρασθή και ποιές δυνάμεις θα επηρεάσουν το είναι του.
Αυτή η αβεβαιότητα είναι αποτέλεσμα των όσων προηγήθηκαν από όσους είχαν, στα χέρια τους, τις τύχες της χώρας μας, μέχρι τώρα.
Είναι αποτέλεσμα των λαθών, των επιπολαιοτήτων, της αποϊεροποίησης της ζωής, της εξυπηρέτησις ξένων συμφερόντων και της έλλειψης αγάπης γι’ αυτόν τον τόπο.
Οι αναλύσεις έχουν γίνει. Οι αιτίες γνωστές, τα αποτελέσματα χειροπιαστά. Προεκλογικά δόθηκαν πολλές συνεντεύξεις, ακούστηκαν όπως πάντοτε υποσχέσεις, έγιναν τηλεοπτικές συζητήσεις κλπ.
Δεν γνωρίζω, αν μπόρεσαν οι ομιληταί να πείσουν για τα προγράμματα, τα οποία θέλουν να εφαρμόσουν για «την σωτηρία της χώρας και την έξοδό της από την κρίση». Φοβούμαι πως όχι.
Είναι αλήθεια όμως, ότι τα επόμενα χρόνια, όπως και να έχουν τα πράγματα, θα περάσωμε δύσκολες ημέρες και θα γνωρίσωμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Γνωρίζομε όλοι, ότι πολλά κακά συνέβησαν στο άμεσο η απώτερο παρελθόν. Όμως το μεγαλύτερο απ’ όλα ήταν αυτό που προήλθε από τις εξής παραμέτρους.
α) Δόθηκε ο Έλληνας με πάθος στην ύλη. Πίστεψε, ότι ήταν η σωτηρία του. Τον έσπρωξαν επίτηδες, στην ευμάρεια, στην ψεύτικη χαρά και απόλαυση. Του έταξαν απατηλούς παραδείσους και τον οδήγησαν στον εκτροχιασμό της πορείας του.
β) Τον έπεισαν, δυστυχώς, ότι τα κοσμικά πράγματα αξίζουν περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και τον μετέτρεψαν σε κυνηγό των κοσμικών ηδονών.
γ) Τον οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια και μεθοδικότητα στην παθιασμένη ζωή και τον έρριξαν με σύστημα στην πνευματική καταστροφή, αφού τον έπεισαν ότι είναι ο,τι τρώει (ως έλεγε ο τραγικός Γερμανός φιλόσοφος Φόυερμπαχ). Γέμισαν την Ελλάδα με κέντρα διαφθοράς και αποπροσανατόλισαν την πορεία των νέων μας.
δ) Τον ξέκοψαν από τις πνευματικές του ρίζες, ρήμαξαν την ψυχή του, τον «μαστούρωσαν» με τις εξαρτησιογόνες ουσίες, τον νάρκωσαν ηθικά, διέλυσαν την οικογένεια του, τον έκαναν άπατρι. Κατέστρεψαν την οικονομία, ρήμαξαν την ύπαιθρο, αλλοίωσαν τον πληθυσμό. Γκρέμισαν τα οράματά του και κάλυψαν με απαίσιο σύννεφο κονιορτού τον ουρανό πάνω από το κεφάλι του.
ε) Τον πέταξαν στα καταγώγια της ερημιάς, μαζί με τα τρωκτικά της καταστροφής. Τον έσπρωξαν από το φως στο απαίσιο σκοτάδι, με την μυρωδιά του θανάτου να σαπίζη τα πνευμόνια του και να κατατρώγη την ύπαρξή του.
στ) Τα δροσερά πρόσωπα, που ήταν σαν το αστέρι της αυγής, χλώμιασαν και φόρεσαν την κατήφεια. Τα μάτια έχασαν την λαμπρότητά τους και μέσα από το σκοτεινό πλέον βλέμμα τους, προδίδουν το πεσμένο ηθικό και την έλλειψη εμπιστοσύνης στον ίδιο μας τον εαυτό.
Έτσι αυτός ο ξεχωριστός Λαός έχασε:
α) Την χαρά του, η οποία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα και εχαρακτήριζε όλες τις πτυχές της ζωής του.
β) Την ελπίδα, η οποία του έδινε την δυνατότητα να εργάζεται, να παράγη, να δημιουργή, να αξιοποιή τις δυνατότητές του και τα τάλαντα με τα οποία τον έχει προικίσει ο Δημιουργός.
γ) Την αισιοδοξία, με την οποία έκανε όνειρα για το μέλλον, ξεπερνούσε τις φουρτούνες της ζωής, έσπαε τα κύματα και έβγαινε νικητής στην αντίπερα όχθη, ατενίζοντας πλέον ανοικτούς τους δρόμους για την επιτυχία.
Όλοι φωνάζουν: «Πρέπει να δώσουμε όραμα στον Λαό». Σε συζητήσεις που είχαμε αυτό το διάστημα με πολιτικούς, τους άκουσα να μου επαναλαμβάνουν κάτι πολύ γνωστό πλέον. «Ο Λαός έχασε το ηθικό του, πρέπει να τον βοηθήσουμε. Να τονώσουμε τον ψυχισμό του».
Ναι, είπα, αυτό είναι αλήθεια. Ολοι μας πρέπει να βοηθήσωμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και αυτό κάνομε «με νύχια και με δόντια», όπως λέγει πολύ σοφά ο ίδιος ο Λαός.
Εργαστήτε, πρόσθεσα, όσο είναι ακόμα καιρός όλοι σας, με το χέρι στην καρδιά, όχι για τις καρέκλες, όχι για την δόξα, όχι για την εξουσία, αλλά για την διακονία.
Αγωνιστήτε να σώσετε ο,τι απέμεινε. Μιλήστε με την γλώσσα της αλήθειας, η οποία σώζει, όσο σκληρή και πικρή και αν είναι.
Όμως φοβάμαι, ότι θα ισχύση το, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Οι λόγοι της Αγίας Γραφής είναι σκληροί, όμως αληθινοί και επίκαιροι.
«Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145).
Αυτόν τον τόπο δεν θα τον σώση κανείς πολιτικός και κανένα πολιτικό σύστημα.
Αυτό τον τόπο θα τον σώση ο Θεός. Σήμερα το βράδυ θα πληροφορηθούμε τα αποτελέσματα των εκλογών.
Δεν γνωρίζομε, ποιά θα είναι αύριο η κατάσταση στην χώρα μας, η μετά από λίγο καιρό. Δυνάμεθα όμως να επαναλάβωμε με παρρησία, αισιοδοξία και βεβαιότητα αναγέννησης ουσιαστικής, τον Κυριακό λόγο.
«Μείνατε εν εμοί…» (Μείνατε ενωμένοι μαζί μου). «Μείνατε εν εμοί, ίνα βότρυν φέρητε, εγώ γαρ ειμί της ζωής η άμπελος» ( Μείνατε ενωμένοι μαζί μου, για να φέρετε οίνον γλυκύν (καρπόν δηλαδή) διότι είμαι η άμπελος της ζωής). (Από την Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδος)
Η ένωση μας με τον Χριστό και την Εκκλησία Του είναι η μόνη ελπίδα, η μόνη οδός, είναι η σωτηρία μας. Οι κοσμικοί άρχοντες επρόδωσαν και πιθανόν να προδώσουν και πάλι τις ελπίδες του Λαού.
Διαχειρίσθηκαν κακώς τις τύχες του, μη λαμβάνοντας υπ’ όψη τους τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τις βαθειές του αναζητήσεις, την πίστη του, την παράδοσή του, την ιστορία του, τις ανάγκες του, το θέλημά του. Το ίδιο, ίσως, κάνουν και πάλι.
Όμως σ’ αυτή την χώρα υπάρχει ευτυχώς κάτι που μένει σταθερό, ανέπαφο με την φθορά του χρόνου, ξένο με την όποια εγκατάλειψη του Λαού.
Υπάρχει η ρίζα, που δίνει χυμούς για να μην ξεραθή το δέντρο. Υπάρχει η πηγή, που δεν στερεύει ποτέ, αλλά αρδεύει τον τόπο και δροσίζει τους ανθρώπους.
Υπάρχει το φως, που διασχίζει τα φοβερά σκοτάδια. Υπάρχει το βάλσαμο, που θεραπεύει τις πληγές. Υπάρχει η παρηγοριά, που σφογγίζει τα δάκρυα και δίδει νόημα στην ζωή.
Θέλησαν να ξεράνουν την ρίζα, να στερέψουν την πηγή, να σβήσουν το φως, να σκοτώσουν την παραμυθία. Χρησιμοποίησαν, ανέκαθεν, ποικίλα τεχνάσματα.
Από την συκοφαντία μέχρι την όποια άλλη απειλή (Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσωμε πάλι αν χρειασθή όμοιες η χειρότερες καταστάσεις).
Ποτέ όμως δεν κατάφεραν τίποτε. Γιατί αυτή η ρίζα, είναι πολύ βαθειά και ανίκητη. Η πηγή είναι αστείρευτη, ο ήλιος λαμπρός, η αγάπη μεγάλη, η αγκαλιά ατελείωτη και για τούτο η θεραπεία και η παρηγοριά δεδομένη.
Μιλάω για ο,τι απέμεινε όρθιο σ’ αυτό τον τόπο. Γι αυτό που ποτέ δεν θα λυγίση, γιατί δεν είναι ανθρώπινο, αλλά θεϊκό. Δεν είναι ψεύτικο, αλλά αληθινό.
Ποτέ δεν απεγοήτευσε, αλλά αντίθετα με την θυσιαστική αγάπη εγοήτευσε. Ποτέ δεν είπε ψέματα, αλλά με την γλώσσα της αλήθειας έσωσε.
Ποτέ δεν εγκατέλειψε, αλλά μάζεψε πάντοτε τα κομμάτια αυτού του τόπου και του Λαού και συναρμολόγησε τον σκελετό του, στον οποίο ενεφύσησε πνοή ζωής.
Μετέτρεψε το ρημαδιό σε παράδεισο, ξαναχτίζοντας ο,τι η ασύνετη και σπάταλη δύναμη του κακού, έρριξε σε ερείπια.
Είναι η Εκκλησία. Όσο θα υπάρχη Εκκλησία, αυτός ο τόπος δεν θα χαθή.
Και εφ’ όσον η Εκκλησία είναι το αναστημένο Σώμα του νικητού του θανάτου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αυτός ο τόπος και ο Λαός θα ζήση έως της συντελείας του αιώνος.
Από αύριο αυτή την αλήθεια πρέπει να την συνειδητοποιήσωμε ακόμη περισσότερο. Πρώτοι οι πολιτικοί και η όποια κυβέρνηση και αν προκύψη. Και ύστερα όλοι οι Έλληνες.
Όποιος και αν κυβερνήση αυτή την χώρα από αύριο, αν δεν έχη υπ’ όψη του όλα τα παραπάνω, που είναι διαπιστώσεις του ίδιου του Λαού, θα ακούση στις παρειές του το ηχηρό και επώδυνο «ράπισμα» της ιστορίας, η οποία είναι αδέκαστη και διδάσκει μέσα από πάθη και λάθη.
Αν κάνη το λάθος και προδώση την ρίζα, την δροσιά και την απαντοχή αυτού του Λαού, αν παραθεωρήση την ιστορία του, τότε είμαι βέβαιος, ότι ο Λαός, όσο και αν παρασυρθή σε πρόσκαιρες καταστάσεις, θα αποδειχθή ο σκληρότατος τιμωρός, για να επιτύχη την σωτηρία του.
Αγαπητοί μου,
Έχετε ελπίδα, έχετε πίστη, βαδίσατε με αισιοδοξία παρά τις όποιες δυσκολίες. Μη χάνετε το θάρρος σας.
Η ψυχή έχει μεγάλη δύναμη και αντοχή, γιατί έχει θεία την καταγωγή. Αρκεί να είναι ενωμένη με τον Θεό. Αν είμαστε ενωμένοι με τον Θεό, είμαστε ενωμένοι και μεταξύ μας.
Αυτό έχομε ανάγκη σήμερα, παρά ποτέ. Ο λόγος του Θεού αντηχεί στα αυτιά μας ως φωνή υδάτων πολλών, ως δρόσος Αερμών, ως αύρα λεπτή, ως ευλογία, ως παρηγοριά και βεβαιότητα σωτηρίας.
«Μείνατε εν εμοί…εγώ γαρ ειμί της ζωής η άμπελος».
(Από την Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδος)
