Γράφει Γεώργιος Ι.Βασιλείου – Διευθυντής του γραφείου τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
Η παρέμβαση της Εκκλησίας στα δρώμενα της κοινωνικής ζωής του τόπου όπου κυριαρχείται από μία απάνθρωπη πολιτική καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας θεωρείται από πολλούς οτι θα πρέπει να είναι ουσιαστική για να αποκατασταθεί αυτή η ανεστιότητα της κοινωνίας.
Ισχυρίζονται οτι αυτό πρέπει να γίνει γιατί τα μέλη της Εκκλησίας είναι και οι πολίτες της κοινωνίας δηλαδή το ίδιο και το αυτό σώμα του κοινωνικού ιστού του έθνους.
Επίσης οι ιδιοι κύκλοι υποστηρίζουν οτι η Εκκλησία ως συνιστώσα στις κοινωνικές ανακατατάξεις που συντελούνται σήμερα δεν έχει το δικαίωμα να παραμένει στο περιθώριο της ιστορίας αλλά χρέος της είναι να επέμβει στην ιστορία του κόσμου μέσω του αγιαστικού της και σωτηριολογικού της έργου για να προφυλάξει το έθνος από κάθε διαίρεση και διάσπαση .
Αυτή την ώρα αυτό που ο λαός απαιτεί από την Εκκλησία είναι μια πολιτική ευθύνης η οποία ως σκοπό και στόχο θα έχει την διαχείριση της δυστυχίας των ανἐργων ανθρώπων , των μεταναστευμένων νέων επιστημόνων.
Οι άνθρωποι φοβισμένοι σε αυτήν την έσχατη ένδεια του μελλοντικού κενού, στον αιώνα του θριάμβου της ανθρώπινης αυτοτέλειας και αυτονομίας, της αυτοθεόσεως και τυραννίας του εξωραισμένου ωφελιμισμού και των υψηλών σκοπιμοτήτων ζητά από την Εκκλησία να καταστεί η οστική δύναμη η οποία θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα των παραισθησιογόνων της άρνησης για την ζωή, την αντικοινωνικότητα και την μοναξιά.
Ο κόσμος αυτή την ώρα του μηδέν από την Εκκλησία αναμένει την διαβεβαίωση οτι ο χριστιανικός Θεός δεν είναι αντίπαλος αλλά ο υπερασπιστής των χαμένων και των μετανοούντων. Είναι ο Θεός που συνεργάζεται για μια συνεχή καινούργια εποχή στην ιστορία του κόσμου, είναι ο Θεός που δεν επαναπαύεται στο ουράνιο μεγαλείο Του αλλά ενοικεί και εμπεριπατεί ανάμεσα στο λαό του, είναι ο Θεός που κενώνεται και ατιμάζεται , υποφέρει και εξευτελίζεται , σταυρώνεται και πεθαίνει από ελεύθερη αγάπη και παθιασμένο έρωτα για τους ανθρώπους και την σωτηρία τους.
Στους ισχυρισμούς αυτούς που προαναφέραμε επίκαιρη γίνεται η πατερική θεολογία η οποία έρχεται και αυτή με την σειρά της να μας υπενθυμίσει οτι οι πνευματικοί ταγοί της Εκκλησίας για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές εξελίξεις και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα των ανθρώπων, για να αλλάξει ο κόσμος θα πρέπει να περάσουν από την επίπονη οδό της ουσιαστικής αγάπης . Αν αυτό δεν γίνει δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επιτύχουμε την απελευθέρωση του ανθρώπου από την τυραννία της ανελευθερίας
Δεν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να ανασυρθεί από την αθλιότητα στο μεγαλείο, από την δουλεία στην ελευθερία , από την αδικία στην δικαιοσύνη , από την απόγνωση στην ελπίδα.
Δεν θα μπορέσουμε στις χριστιανικές κοινωνίες οι οποίες συγκλονίζονται από τις κάθε είδους κοσμογονικές αλλαγές να προσφέρουμε την λύτρωση από τα είδωλα της κιβδηλότητας ,του θρησκευτικού αποχρωματισμού και της οπισθοδρόμισης , της θρησκευτικής αδιαφορίας και αθείας , το σκάνδαλο της εξαθλίωσης του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνος του Θεού.
Προβάλλοντας σωστά την εν Χριστώ Αλήθεια η οποία θα στηρίζεται όπως γράφει και ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς «ο ρόλος της Εκκλησίας είναι να συνεχίζει μέσα στους αιώνες την χαλκηδόνεια δυναμική της πρόσληψης και της μεταμόρφωσης» θα επιτύχει να δώσει λύσεις σε όλα τα αναφυόμενα προβλήματα του ατομοκεντρικού οικονομικού φονταμενταλισμού και της φτωχοποίησης των μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, της καταναλωτικής υστερίας και του ατομοκεντρισμού, της απειλητικής ανόδου σε όλη την Ευρώπη του νεοναζισμού και του ρατσισμού, της πείνας και της μόλυνσης του περιβάλλοντος , της κατάθλιψης και της ανίας, της βίας και της τρομοκρατίας , στις αμέτρητες δολοφονίες και εκτελέσεις, στις εκφράσεις της νεοτερικότητας με αποκορύφωμα το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων ζευγαριών κ.λ.π.
Οι πνευματικοί ταγοί της Εκκλησίας αντιστεκόμενοι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όπου η σχέση «Εγώ-Εσύ» έχει αντικατασταθεί από την εργαλειακή σχέση «Εγώ-Αυτό» και μάλιστα όχι μόνο σε ότι αφορά την σχέση μας με τον άλλον , αλλά και με τον εαυτό μας καλούνται να προβάλλουν στον κόσμο τον αυθεντικό πολιτισμό του προσώπου όπως αυτό απεικονίζεται στην θεολογία της τριαδολογικής κοινωνίας των προσώπων όπου το Εγώ συνυπάρχει με το Εσύ.
Τέλος η Εκκλησία διά των πνευματικών ταγών της θα πρέπει να διακηρύξει στον κόσμο οτι ο Θεός και ο άνθρωπος είναι οι συμπαίκτες στο μεγάλο παιχνίδι της ελευθερίας και της αγάπης, της αυτοπροσφοράς προς τον άλλον τον ξένο τον διαφορετικό.
Αν η Εκκλησία το κατορθώσει αυτό να το πετύχει θα φανερώσει στον κόσμο το μεγαλείο της ανεκτικότητας του Θεού προς τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο της αμαρτίας. Θα δώσει την ευκαιρία στον άνθρωπο να ποθεί το Θεό, να αναζητά το Θεό χωρίς την περιέργεια να μάθει τι είναι και πού είναι.
Τότε ο κόσμος θα φτάσει απαλλαγμένος από την τρέλα , την θλίψη και την απόγνωση της λογικής αριθμολογίας των οικονομικών αναλώσιμων τοκοχρεολυτικών μονάδων θα φτάσει στον τελικό σκοπό του που δεν είναι άλλος παρά η Αγιότητα ως μέλλον της εσχατολογικής ελευθερίας , προσφοράς , αγάπης προς τον άλλον.
Τότε οι παγκόσμιες πανανθρώπινες αρχές της δικαιοσύνης , της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα κυριαρχήσουν στον κόσμο του αύριο.
-120x86.jpg)
