“Βυθίζεται η ζωή μας στο σκοτάδι της αμαρτίας, στα σκοτεινά πνίγεται η χαρά των ανθρώπων,σκοτεινή είναι η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνία, η ποίηση και η λογοτεχνία. Σκοτεινοί είναι οι νόμοι που ψηφίζονται στα Κοινοβούλια των δυτικών Χωρών και της Πατρίδος μας, οπότε το μέλλον των Ευρωπαίων δεν φαίνεται να ατενίζει ανατολή” αναφέρει μεταξύ άλλων στο χριστουγεννιάτικο μήνυμά του ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος. Αναλυτικά:
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΤΡΑΪΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ
ΑΝΘΙΜΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΜΑΣ
Αδελφοί και αδελφές μου!
Σήμερα μέσα στις εκκλησίες, οι χριστιανοί σκεφτόμαστε και προσπαθούμε να κατανοήσουμε ένα «ξένο και παράδοξο μυστήριο». Ποιό είν’ αυτό; ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, γιατί ήθελε να κάνει τον άνθρωπο Θεό. Όμως υπάρχουν και πολλοί αδελφοί μας, ίσως περισσότεροι από εμάς, που δεν είναι στους Ναούς αυτήν την ώρα, επειδή προτιμούν τον ύπνο από το ξύπνημα της υπάρξεως, προτιμούν την οσμή της τσίκνας, από το θυμίαμα της προσευχής.
Όμως, ας τους αφήσουμε εκείνους να παλεύουν με τον κόσμο για να τον νικήσουν. Εμείς ας προσπαθήσουμε να παλέψουμε με το Θεό, επιδιώκοντας να νικηθούμε.
Ύστερα από 20 αιώνες από τότε που ακούστηκε ο ύμνος των αγγέλων στη Βηθλεέμ, γιατί άραγε ο κόσμος μας βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάντια; Οι άγγελοι έψαλαν: «ας είναι δοξασμένος ο Θεός, ψηλά στους ουρανούς και στη γη ας επικρατεί ειρήνη, που είναι τόσο αρεστή στους ανθρώπους». Μήπως ψέμματα έλεγαν οι άγγελοι; μάταιες ελπίδες ήταν ο ύμνος τους; άδικα ενανθρώπισε ο Θεός;
Όχι! Βεβαίως όχι! Προσέξτε όμως ακριβώς τα λόγια τους: πρώτα να αποδοθεί η «δόξα στον ύψιστο Θεό» και σαν συνέπεια αυτής της δόξας, θα επικρατήσει «επί γης η ειρήνη». Τι σημαίνει όμως, «δόξα στον ύψιστο Θεό»; πως λοιπόν, δοξάζεται ο Θεός;
Όταν αναγνωρισθούν όλοι οι αδύναμοι συνάνθρωποί μας, όταν προβληθούν όσοι είναι στο περιθώριο της ζωής, όταν στεγνώσουν τα δάκρυα στα μάγουλα των αδικημένων, όταν αξιοποιηθούν όσοι είναι διαφορετικοί από μας, τότε θα δοξασθεί ο Θεός, που έχει ταχθεί απ’ αρχής με το μέρος όλων αυτών: «ελάτε σε μένα οι κουρασμένοι και οι φορτωμένοι»· είπε, «αφήστε τα παιδιά να ‘ρθούν σε μένα», «μακάριοι οι ταπεινοί, οι πράοι, οι διωγμένοι, οι ειρηνοποιοί, οι πενθούντες, οι φτωχοί», «…γυναίκα δεν σε κατακρίνω, φυλάξου όμως, μην ξαναμαρτήσεις» (Ιω.8,11). Τότε δοξάζεται ο Θεός, όταν «εμείς οι δυνατοί σηκώνουμε τα βάρη και τις αδυναμίες των αδυνάτων» (Ρωμ.15,1).
Πως αλλιώς δοξάζεται ο Θεός; όταν μάθουμε να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον, όταν αποδεχτούμε ότι δικαιούνται κάποιοι να μην σκέφτονται όπως εμείς, όταν συναγωνιζόμαστε «ποιός θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο» (Ρωμ.12,10).
Ο Θεός δοξάζεται όταν τα λόγια μας δεν είναι κοφτερά μαχαίρια: «τα λόγια μας η θα μας δικαιώσουν η θα μας καταδικάσουν» (Ματθ. 12,37), «όποιος οργισθεί κατά του αδελφού του, είναι ένοχος» (Ματθ.5,22), «συμφιλιώσου με τον αδελφό σου» (Ματθ.5,24), «με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε» (Ματθ. 7,1), «δώστε τόπο στην οργή» (Ρωμ.12,19).
Όταν ζήσουμε έτσι, τότε θα δοξαστεί ο Θεός, τότε θα επικρατήσει «επί γης η ειρήνη», που τόσο την λαχταράμε.
Μέχρι τότε, ο Χριστός της Βηθλεέμ θα μας λέει με παράπονο:
Με ονομάζετε οδό, αλλά δεν με ακολουθείτε. Με ονομάζετε χαρά, αλλά δεν με επιθυμείτε. Με ονομάζετε αλήθεια, αλλά ζείτε στο ψέμμα. Με ονομάζετε φως, αλλά θαυμάζετε τα φωτάκια του κόσμου. Με ονομάζετε ζωή, αλλά φοβάστε τον θάνατο. Με ονομάζετε Κύριο, αλλά δεν με ακούτε.
Φτάσαμε στα Χριστούγεννα και τάχα τα γιορτάζουμε, όμως η καρδιά μας είναι ταραγμένη. Η ταραχή αυτή δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση, όχι! Η οικονομική κρίση είναι γέννημα και προιόν της απομακρύνσεώς μας από το Χριστό. Αυτός εκδιώχθηκε από τη ζωή μας γι’ αυτό αγριέψαμε οι άνθρωποι. Η κρίση της εποχής μας είναι κρίση του φωτός. Σβύνουν τα φώτα του κόσμου και μαζί του, όσα πρόσωπα και πράγματα φώτιζαν τον πλανήτη μας. Βυθίζεται η ζωή μας στο σκοτάδι της αμαρτίας, στα σκοτεινά πνίγεται η χαρά των ανθρώπων, σκοτεινή είναι η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνία, η ποίηση και η λογοτεχνία. Σκοτεινοί είναι οι νόμοι που ψηφίζονται στα Κοινοβούλια των δυτικών Χωρών και της Πατρίδος μας, οπότε το μέλλον των Ευρωπαίων δεν φαίνεται να ατενίζει ανατολή.
Θα με ρωτήσετε, τι άραγε μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Οι χριστιανοί δεν ωφελεί να καταριόμαστε το σκοτάδι. Ας ανάψουμε ένα κερί. Ο καθένας μας, όταν βλέπει σκοτάδι, ας ανάβει ένα κερί. Όποιος δεν μπορεί, ας πάρει φως από το κερί του διπλανού του. Όταν κι αυτό είναι αδύνατο, ας πλησιάσουμε το κερί κάποιου άλλου για να φωτισθούμε. Όταν βλέπουμε γύρω μας τέρατα και σημεία, ας μην πράττουμε κι εμείς παρόμοια. Ας ανάψουμε ένα κερί. Το σκοτάδι δεν αντιμάχεται το σκοτάδι, αντίθετα, το ενισχύει. Το μίσος δεν αντιμάχεται το μίσος, αντίθετα το ενισχύει. Την καταστροφή δεν την αντιμάχεται η καταστροφή, αντίθετα, την ενισχύει. Όταν βλέπουμε το σκότος, το μίσος και την καταστροφή, εμείς ας ανάβουμε ένα κερί. Μόνο τότε θα καταλάβουμε το νόημα του αστέρος της Βηθλεέμ. Αλλοιώς, θα μείνουμε κυήματα της αβύσσου.
Μόνο έτσι, μόνο τότε, δοξάζεται ο Θεός και έρχεται κοντά μας. Η δόξα του Θεού, φέρνει την ειρήνη. Καί η ειρήνη της Βηθλεέμ δεν είναι μια κατάσταση, είναι ένα όνομα. Το παιδί που μας έστειλε ο Θεός στη Βηθλεέμ, μας έμαθε να φωνάζουμε το Θεό με τα λόγια «αββά ο πατήρ». Στην αραμαική γλώσσα η λέξη «αββάς» σημαίνει κάτι πιο τρυφερό από «πατέρας». Ερμηνεύεται ως «μπαμπάς», «πατερούλης». Αυτό είναι το όνομα του δικού μας Θεού, αυτή η σχέση, αυτή η συγγένεια μας καθιστά παιδιά του και κληρονόμους του. Έτσι δοξάζεται ο Θεός, έτσι φωτίζεται ο κόσμος, έτσι επικρατεί «επί γης η ειρήνη».
Χρόνια πολλά αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές εν Κυρίω.
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα
Ευχέτης
Ο Μητροπολίτης σας
† Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος
-120x86.jpg)
