Του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Στα δύσκολα χρόνια που ζούσε η Ανθρωπότητα με το ξέσπασμα του αδυσώπητου σκληρού και απάνθρωπου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που οι περισσότερες χώρες, και μάλιστα μεγάλες και ισχυρές, ή συμμαχούσαν με τη Γερμανία, όπως η Ιταλία, η Ιαπωνία και η Τουρκία, ή παρεδίδοντο χωρίς όρους στο εχθρό, η μικρή τότε και αδύνατη Ελλάδα, ανταποκρινόμενη περισσότερο στο μεγαλείο του ιστορικού της βίου ως η Χώρα που συνέβαλε τα μέγιστα εις την επικράτηση των αγαθών της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της Παιδείας, της τέχνης και του πολιτισμού, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, σήκωσε ηρωικά το ανάστημα της με τη ψυχική δύναμη της Ιστορίας της για να αντιτάξει στους Τύραννους του Διαβόλου που απειλούσαν χώρες και λαούς, το ηρωικό «ΟΧΙ».
Για εκείνους που υπολογίζουν τα πράγματα μόνο από την υλική τους πλευρά, αυτό το «ΟΧΙ» έμοιαζε με επιλογή πορείας προς την καταστροφή, γιατί η υλική δύναμη του εχθρού ήταν εγγύηση για την επικράτηση τους. Οι αριθμοί ήταν πολύ μεγάλοι για τον εχθρό. Στην ιστορία των λαών όμως υπάρχουν και στιγμές που πρέπει να είναι έτοιμοι και να πεθάνουν για να προστατέψουν και να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα της ανθρωπότητας, ότι η ζωή έχει νόημα, όταν ζει κανείς με αξιοπρέπεια, διασώζοντας το αγαθό της ελευθερίας, προστατεύοντας το αγαθό της ειρήνης, προστατεύοντας τον θεσμό της οικογένειας, τον ιερό θεσμό της πατρίδας, συμβάλλοντας στην προστασία και στην επικράτηση της δικαιοσύνης.
Αυτό τον αγώνα άλλωστε έδωσαν οι ολιγοστοί Έλληνες με τους τρακόσιους του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες για να διαφυλάξουν ολόκληρη την Ευρώπη από τις ορδές των βάρβαρων Ασιατών του Ξέρξη. Το «Μολών λαβέ» ηχεί διαχρονικά στους υπόδουλους λαούς. Αυτή τη στάση της θυσίας κράτησε κι ο Σταυραετός του Μαχαιρά έστω κι αν ήξερε ότι οι Άγγλοι θα τον έκαιγαν ζωντανό ρίχνοντας του βενζίνα με το ελικόπτερο τους.
Ακολουθώντας το μεγαλείο του ηρωισμού των αρχαίων Σπαρτιατών, οι νεοέλληνες του 1821, με επικεφαλής την Εκκλησία μας και τις Δυνάμεις του Απόδημου Ελληνισμού, οργάνωσαν τον μεγάλο ξεσηκωμό εναντίον των αλλόπιστων Οθωμανών Τούρκων για να μας απελευθερώσουν από το ζυγό της δουλείας, που στα τετρακόσια χρόνια της εθνικής ταπείνωσης και της σταύρωσης μας και του καθημερινού εξευτελισμού των προγόνων μας, κατά τον Εθνικό μας Ποιητή, «όλα τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
Η ίδια λοιπόν ηρωική Ελληνική ψυχή, «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά», η Ελληνική ψυχή των Θερμοπύλων, η ηρωική ψυχή του 1821, «και σαν πρώτα ανδρειωμένη», αντέταξε στον φαινομενικά παντοδύναμο Άξονα της εποχής το ηρωικό «ΟΧΙ».
Αυτό το δυνατό «ΟΧΙ» αντέταξαν αργότερα ηρωικά κι οι Έλληνες της Κύπρου στους αποικιοκράτες Βρεττανούς με το έπος της ΕΟΚΑΣ, που αποτέλεσε με τη σημαία του Εθνάρχη Μακαρίου και του Θρυλικού Αρχηγού Γρίβα Διγενή το απελευθερωτικό έναυσμα της επανάστασης των σκλαβωμένων από την αποικιοκρατία λαών της Αφρικής.
Στο πρόσωπο των Ελλήνων του 40, η τραυματισμένη γεμάτη πληγές ανθρωπότητα πίστεψε ξανά ότι μπορεί να διασώσει την αξιοπρέπεια της και την ελευθερία της. Γεννήθηκε ξανά στις καρδιές των ανθρώπων η ελπίδα για την επικράτηση της δικαιοσύνης και της διαφυλάξεως της πραγματικής ειρήνης, που εκφράζεται ως ισότητα και σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το μυστικό της μεγάλης νίκης των Ελλήνων που ένωσε τους συμμάχους για να συντρίψουν τους Χιτλερικούς Γερμανούς που αποτελούσαν απειλή για την ελευθερία των λαών ήταν η βαθιά τους πίστη στο Θεό να διαφυλάξουν το θείο θέλημα του, να προστατεύουμε με κάθε τρόπο το αγαθό της ζωής ως δώρο Θεού.
Αυτή τη ενότητα χρειαζόμαστε και σήμερα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο για να ζήσουμε καλύτερες ημέρες.
Ως Ελληνισμός έχουμε κάθε ηθικό δικαίωμα ως απόγονοι εκείνων που αγωνίσθηκαν για τη υπόθεση της ελευθερίας των λαών, να ομιλούμε με θάρρος και αποφασιστικότητα για τις αδικίες σε βάρος των συνανθρώπων μας, όταν καταπατούνται παράφορα τα ανθρώπινα τους δικαιώματα, εκεί δηλαδή που καταπατούνται οι ανθρώπινες ελευθερίες και οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ανύπαρκτες ή νεκρές, εκεί που έχουμε φασαρίες, πολέμους, εσωτερικές συρράξεις, πείνα, πόνο και δυστυχία
Τα παραδείγματα στην Μέση Ανατολή, με την άρνηση των Εβραίων στα εκατομμύρια των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους Κράτος, την άρνηση της Τουρκίας,του Ιράκ και του Ιράν να αναγνωρίσουν το φυσικό εθνικό δικαίωμα 40 εκατομμυρίων Κούρδων να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο Κράτος, η εισβολή στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη και σύρραξη στη Συρία, η επικράτηση δικτατορικών καθεστώτων και η σιωπή των ισχυρών της γης όταν ελέγχουν τις οικονομίες των χωρών αυτών, αποτελούν για όλους μας πρόσκληση να αντιταχθούμε στις αδικίες αυτές και να διαδηλώσουμε με κάθε σαφήνεια την ευαισθησία μας και τη θέληση μας να αποδοθεί δικαιοσύνη, να προστατευθούν τα δικαιώματα των λαών για να κτίσουμε πραγματικά το οικοδόμημα της Παγκόσμιας Ειρήνης με την επικράτηση της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας. Διαφορετικά ενθαρρύνουμε επικίνδυνα το ανεξέλεγκτο φαινόμενο της τρομοκρατίας που αποτελεί πλέον απειλή για την παγκόσμια ασφάλεια και δημόσιο κίνδυνο για τον κάθε αθώο πολίτη.
Μόνο μέσα σ’ αυτή την προοπτική της κοινωνικής ευθύνης για τα προβλήματα της Παγκόσμιας Κοινωνίας μπορούμε να δικαιώσουμε και να τιμήσουμε τις θυσίες όλων εκείνων των ηρώων του 1940, που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους πρόωρα για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Οι βιοπραγίες των Γερμανών με τον Χίτλερ και τον Ναζισμό (ταξιδεύοντας από το Ενδιμβούργο στο Γιοχάνεσπουργκ , 2005 από την Συνδιάσκεψη Κορυφής του G8 για την εξάλειψη της Φτώχειας) ‘ Απόσπασμα από το προσωπικό μου Ημερόλιο) του Σεραφείμ Κυκκώτη
Στο μεταξύ μέσα στο αεροπλάνο γράφοντας τις γραμμές αυτές παρακολουθώ κι ένα φιλμ που αναφέρεται στις τελευταίες στιγμές πριν τη πτώση της Γερμανίας κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείχνει τις τελευταίες στιγμές του Χίτλερ πριν να αυτοκτονήσει. Όλα του έφταιγαν. Όλους τους έβριζε. Την αποτυχία του την ερμήνευε ως προδοσία όλων του των στρατηγών. Κι όταν οι γραμματείς του ήταν έτοιμες να μείνουν μαζί του ως το τέλος, τους έδινε για δώρο ένα ισχυρό δηλητήριο που θα τις βοηθούσε να πεθάνουν εύκολα. Με το τέλος του ο Χίτλερ έβλεπε και το τέλος του κόσμου. Κι αυτή του τη τρέλα τη μετέφερε και στους συνεργάτες του. Αποφάσιζαν ως παλληκαράδες να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον με γενναιότητα.
Αυτοί που σκότωσαν πολλούς αθώους ανθρώπους, μπορούσαν εύκολα να σκοτωθούν και μεταξύ τους. Γι’ αυτούς ο θάνατος ήταν ένα παιχνίδι. Στο τέλος ο Χίτλερ πίστευε ότι κανένας δεν μπόρεσε να καταλάβει τα μεγάλα του σχέδια για τη Γερμανία και ολόκληρο τον κόσμο. Πίστευε ότι έπρεπε να καθαρίσει τη Γερμανία και το κόσμο από το Εβραϊκό δηλητήριο, όπως έλεγε, για να προοδέψει το Έθνος κι η Ανθρωπότητα.
[irp posts=”379994″ name=”Η Αγία Σκέπη και το έπος του 1940″]
Ο Χίτλερ ήταν τρελός με τα όλα του, ένας όμως πολύ επικίνδυνος τρελός γιατί είχε φοβερές εξουσίες στα χέρια του, που μπορούσε, όπως προσπάθησε να καταστρέψει την ανθρωπότητα, και να τη σώσει, ή τουλάχιστο να βελτιώσει τις άσχημες συνθήκες ζωής πολλών ανθρώπων που υπόφεραν. Τρελοί έγιναν και όσοι τον ακολούθησαν, έστω κι αν τους έλεγε πιστούς υπουργούς και μεγάλους στρατηγούς και λαμπρούς επιστήμονες.
Η Γερμανία κι όλη η Ανθρωπότητα την πλήρωσαν ακριβά. Ο Χίτλερ πίστευε τα αντίθετα απ’ όσα δίδασκε ο Ιησούς Χριστός. Ο Χίτλερ έλεγε ότι η κατανόηση κι η ανεκτικότητα στην ανθρώπινη αδυναμία και στην ανθρώπινη ασθένεια είναι προδοσία σε βάρος της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς Χριστός δίδασκε ότι η ασθένεια γίνεται αφορμή να δείξουμε την αγάπη μας προς τους συνανθρώπους μας και να εισέλθουμε δι’ αυτών εις την Βασιλεία των Ουρανών.
Τελικά ο Χίτλερ ήταν άθρησκος και άθεος. Πίστευε μόνο στις αρρωστημένες ιδέες του εγκεφάλου του. Πίστευε μόνο στα αρρωστημένα του μυαλά. Έτσι πρέπει να ήταν κι ο Ηρώδης που κυνηγούσε τον Χριστό όταν ήταν βρέφος για να τον σκοτώσει, σκοτώνοντας τελικά όλα τα βρέφη της περιοχής του. Κι η ευθύνη εδώ δεν βαρύνει μόνο τον Ηρώδη, αλλά και τους αξιωματικούς του και τους στρατιώτες του κι ολόκληρη την κοινωνία της εποχής του που τον ανέχθηκε. Το ίδιο ισχύει και με τον Χίτλερ και με κάθε έγκλημα που γίνεται σε βάρος της ανθρωπότητας. Το ίδιο πρέπει να ήταν κι οι άθεοι αιμοβόροι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που κυνηγούσαν και σκότωναν αλύπητα τους πρώτους χριστιανούς για να μπορούν να συνεχίζουν ασυνείδητα τη διαφθορά τους και την οικονομική εκμετάλλευση των ανθρώπων.
Έτσι συμπεριφέρονται κι όλοι οι δικτάτορες όλων των εποχών. Κι όταν κάποιος Γερμανός στρατηγός, που ήταν πατέρας μικρών παιδιών, προειδοποίησε τον Χίτλερ ότι πρέπει να παραδοθούν, γιατί ήδη χιλιάδες νέοι Γερμανοί έχουν χάσει άδικα και πρόωρα τη ζωή τους, ο Χίτλερ με σαρκασμό του απάντησε ότι οι νέοι υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό, για να πεθαίνουν στο πόλεμο.
Για τον Χίτλερ η ανθρώπινη ζωή δεν ήταν τίποτα, ήταν απάνθρωπος. Γι’ αυτό όταν άρχισε να χάνει το παιχνίδι όλα του έφταιγαν, έγινε νευρικός, δύστροπος, βίαιος και πολύ παράξενος, έγινε η μεταμόρφωση της κακίας του διαβόλου. Άρχισε να σκοτώνει τους συνεργάτες του. Ο στρατηγός του που τόλμησε να του πει την αλήθεια είχε οικτρό και βίαιο θάνατον μαζί με τα μικρά του παιδιά και τη γυναίκα του. Την ώρα που έκαναν την προσευχή τους να φάνε έγιναν όλοι κομμάτια από την βόμβα που τους έβαλε στη μεγάλη κούπα της σούπας. Και τάκανε όλα ο Χίτλερ εις το όνομα της μεγάλης αφοσίωσης και αγάπης του όπως έλεγε προς το Γερμανικό λαό και το Έθνος του.
Ο Χίτλερ τελικά ήταν πολύ μεγάλος τρελός. Και μέσα στη τρέλα του, λίγο πριν τελειώσουν όλα, κανόνισε να παντρευτεί. Ο γάμος του ήταν κι αυτός νεκρός από την αρχή. Ο Χίτλερ είχε γίνει ο θάνατος.
Κάθε στιγμή που οι επιτελάρχες του Ναζισμού ανακοίνωναν στον αρχηγό τους ήττες απ’ όλα τα μέτωπα, είναι ως να έπεφταν κεραυνοί πάνω στο κεφάλι του. Η τελευταία του διαταγή στον έμπιστο του σωματοφύλακα, που του είχε ήδη κάνει πλύση εγκεφάλου για να βλέπει το χειρότερο κάθαρμα της κοινωνίας ως το ζωντανό Θεό του, ήταν να κάψει το σώμα του μετά την αυτοκτονία του για να μη παραμείνει τίποτα από το σώμα του όταν θάφταναν στο στρατηγείο του οι νικητές. Κι εδώ, μ’ αυτό τον τρόπο πίστευε ως το τέλος ότι θα τους νικούσε, αυτούς που ήδη τον νίκησαν.
Μερικοί παλαβοί μεθυσμένοι, οι στενοί κόλακες και συνεργάτες του πίστευαν όταν ακόμη κι όλα χάθηκαν, ότι ο Χίτλερ θα τους οδηγούσε στην τελική νίκη. Έτσι βλέπουν οι άνθρωποι τα πράγματα, όταν χάνουν τα μυαλά τους και θεωρούν κάποιον θεομπαίχτη για Θεό τους. Στο τέλος το έριξαν στο ποτό.
Πάντοτε ο Χίτλερ συμβουλευόταν και τους ειδήμονες συνεργάτες του, αλλά πάντα έκανε αυτό που νόμιζε ο ίδιος σωστό. Έτσι συμβουλεύθηκε πριν το τέλος του το προσωπικό του γιατρό πως να πάρει το δηλητήριο, μάλιστα το δοκίμασε πρώτα πάνω στο προσωπικό του σκύλο που αγαπούσε. Ήθελε να δει πως θα πέθαινε ο σκύλος του πριν να πεθάνει ο ίδιος. Όσοι ήταν δίπλα στο Χίτλερ πέθαιναν βίαια και άδικα, ακόμη κι ο σκύλος του. Όσοι ήταν δίπλα στο Χίτλερ πλήρωναν με τη ζωή τους. Κι η φιλενάδα του Χίτλερ, αυτή που παντρεύτηκε, πριν να αυτοκτονήσει, έγινε γενναιόδωρη, μοίραζε τα αγαπημένα της ακριβά δώρα στις φίλες της.
Ήταν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν κι ο Χίτλερ και η γυναίκα του, αλλά την ώρα του φαγητού έτρωγαν κανονικά. Ήταν και οι δύο αναίσθητοι. Μετά από ένα καλό φαγητό με τη γυναίκα του ζήτησε ναρθούν κοντά του οι άνθρωποι του, οι στενοί του συνεργάτες, για να τους αποχαιρετήσει. Ήταν ένας δρόμος πλέον χωρίς γυρισμό. Ποτέ τους δεν φαντάσθηκαν ότι θα έφταναν εδώ που έφτασαν. Πολλοί εγκληματίες γύρω του που τον έβλεπαν για σωτήρα τους απογοητεύθηκαν όταν εγωιστικά κατάλαβαν ότι επεδίωξε την αυτοκτονία.
Τελικά, την τελευταία στιγμή ο Χίτλερ δεν εμπιστεύτηκε ούτε το γιατρό του, αντί δηλητήριο προτίμησε να αυτοπυροβοληθεί. Οι πολύ έμπιστοι του στρατιώτες τον υπάκουαν πάντοτε. Τον έλουσαν με βενζίνη και τον έκαψαν. Όλα τέλειωσαν. Ακολούθησε χάος. Και στο τέλος, με την ελευθερία ξαναγεννήθηκε ο κόσμος. Τα καθάρματα, οι στενοί συνεργάτες του Χίτλερ που παρέμειναν ζωντανοί φρόντισαν με δηλητήριο να σκοτώσουν ακόμη και τα αθώα μικρά παιδιά που ήταν μαζί τους. Τα σκότωσαν γιατί τα αγαπούσαν. Και τα σκότωσαν όλα, ακόμη κι αυτά που κατάλαβαν ότι θα τα σκότωναν. Ο θάνατος κυριάρχησε ως το τέλος του Χίτλερ. Σκότωναν τα παιδιά που αγαπούσαν και τα φιλούσαν.
Τελικά ο Χίτλερ ήταν ο θάνατος και κατάφερε να μεταφέρει την κακία του θανάτου και στους συνεργάτες του. Κι όταν με απάνθρωπο τρόπο η στενή του συνεργάτιδα σκότωσε όλα τα αθώα παιδιά που είχαν κοντά τους για να τα προστατέψουν ‘δήθεν’ από τους νικητές, έριχνε τα χαρτιά της τράπουλας στο γραφείο της για να δει την τύχη της. Οι στενοί του συνεργάτες αυτοκτόνησαν στα γραφεία τους και νόμιζαν ότι η αυτοκτονία τους ήταν πράξη ηρωική και μάλιστα σπουδαία, η μεγαλύτερη.
Οι πιο πιστοί αιμοβόροι συνεργάτες του Χίτλερ αποφάσισαν μετά την αυτοκτονία τους να καούν όπως ο αρχηγός τους. Όλοι έγιναν φωτιά, έγιναν στάκτες. Διαλύθηκαν. Όλα τέλειωσαν. Όλα καταρρεύσανε.
Μια νέα αρχή ξεκίνησε για το κόσμο. Κι όταν ακόμη ο πόλεμος τέλειωσε κι η Γερμανία αναγκάσθηκε να παραδοθεί πλήρως στους συμμάχους οι φανατικοί στρατιωτικοί και στενοί συνεργάτες του Χίτλερ συνέχισαν να αυτοκτονούν δήθεν ‘παλληκαρήσια’. Κοντά στα πενήντα εκατομμύρια θύματα που άφησε πίσω η θηριωδία του Χίτλερ μερικά ακόμη καθάρματα όπως ήταν οι στενοί του συνεργάτες δεν θα άλλαζαν την κατάσταση.
Η Διεθνής Κοινότητα δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσει τα εγκλήματα του Χίτλερ και των Γερμανών σε βάρος της Ανθρωπότητας. Ταυτόχρονα, πρέπει να θυμόμαστε ότι όσοι ανέχονται την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των συνανθρώπων μας είναι ως να μιμούνται την απάνθρωπη πολιτική του Χίτλερ.
