Άγιο Όρος: Πολλές φορές καταφεύγω στο Περιβόλι της Παναγίας για να παρηγορηθώ σε μια δοκιμασία, να βρώ λύσεις σε προβλήματά μου η να βρώ απαντήσεις σε ερωτήματά που με απασχολούν.
Του Βασίλειου Ευσταθίου – Δρ. Φυσικού, Θεολόγου, Med
Και αυτό δεν γίνεται πάντα μέσω κάποιων λόγων ενός φωτισμένου γέροντα, αλλά μπορεί να γίνει και μέσω της συναναστροφής με μοναχούς, ακόμα και με νέους, η και με ευσεβείς προσκυνητές. Εκτός αυτού όμως τα αγιασμένα χώματα και νερά τούτου του τόπου, οι ευλογημένες πέτρες και τα δένδρα του, ο γεμάτος ευχές αέρας του, και μάλιστα τα αγιοπερπατημένα ήσυχα μονοπάτια του, σου μιλούν και αυτά και σε εμπνέουν λύσεις και απαντήσεις.
Είναι αλήθεια, ότι πάντα θα με απασχολήσει όταν βρίσκομαι εκεί, το θέμα της σωτηρίας, τόσο της προσωπικής μου, όσο και γενικά των ανθρώπων. Αυτό είναι βέβαια ένα θέμα πολύ επίκαιρο, καθώς ζούμε σε μια εποχή ακραίου ως και άκρατου θρησκευτικού συγκρητισμού λόγω της καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης, που επιτάσσει την επιβολή μιάς παγκόσμιας θρησκείας, η οποία θα γίνει εργαλείο στα χέρια της επερχόμενης παγκόσμιας κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα πάντως το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου είναι και διαχρονικά πάντα επίκαιρο, σε όλες τις εποχές και τους καιρούς. Και αυτό καθώς πρό Χριστού οι άνθρωποι είχαν να προετοιμάζονται και να αναμένουν τον Σωτήρα Χριστό, ενώ μετά Χριστού καλούνται να ανταπεξέλθουν στο κάλεσμα Του και να δεχθούν την ζωή που προσφέρει, που και αυτό προϋποθέτει θέληση και ετοιμότητα. Έτσι λοιπόν με προβλημάτισε για άλλη μια φορά αυτό το θέμα, όταν ξαναεπισκέφτηκα πρόσφατα τα μοναστήρια και τα κελιά, αλλά και τα βουνά και τα δάση του Αγίου Όρους.
Αυτή την φορά λοιπόν, έχοντας στο μυαλό αυτήν την κοινή εικόνα που μας παρουσιάζουν οι θιασώτες του οικουμενισμού περί πολλών οδών σωτηρίας, όπου κάθε χριστιανική ομολογία αποτελεί μια διαφορετική τέτοια οδό (σχετικές θεωρίες των πολλών κλάδων, των δύο πνευμόνων, της επουράνιας μίας Εκκλησίας και της επίγειας κατακερματισμένης σε πολλές, κ.τ.λ) η και κάθε διαφορετική θρησκεία μπορεί να παρέχει μια τέτοια οδό (θεωρία της κατοχής από κάθε μια μέρους της αλήθειας) έκανα μια σύγκριση με την εικόνα των μονοπατιών του αγίου τούτου τόπου που έβλεπα μπροστά μου. Αναλογίστηκα λοιπόν πως οι οδοδείκτες σε όλα αυτά τα μονοπάτια δείχνουν τον δρόμο στον κάθε προσκυνητή. Παίρνει ο καθένας τον δρόμο του σύμφωνα με τους οδοδείκτες και φθάνει ασφαλώς, άλλος στην Ιερά Μονή Γρηγορίου, άλλος στην Ιερά Σκήτη Αγίας Άννης, άλλος στα Κατουνάκια, άλλος στην Παναγούδα στο κελί του Αγίου Παϊσίου κ.τ.λ. Έτσι ακριβώς είναι λοιπόν και η Εκκλησία μας. Με την διδασκαλία της μας οδηγεί σαν ένα μονοπάτι με οδοδείκτες στον προορισμό μας, δηλαδή στην σωτηρία μας.
Παρ’ όλα αυτά όμως πολλές φορές δεν υπακούμε, αμαρτάνουμε κ.τ.λ., που σημαίνει ότι δεν ακολουθούμε έναν οδοδείκτη και χάνουμε τον δρόμο μας. Αυτό μου έχει συμβεί αρκετές φορές στο Άγιο Όρος, αλλά και πάλι κατά κάποιο τρόπο που φανερώνει την πρόνοια του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου σε αυτόν τον αγιασμένο τόπο, κατάφερα μέσα από άγνωστα πλέον δρομάκια να φθάσω στον προορισμό μου, χωρίς ιδιαίτερα μεγαλύτερη ταλαιπωρία η κίνδυνο (καί δεν εννοώ χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα εντοπισμού και προσανατολισμού, που έτσι και αλλιώς παλαιότερα δεν υπήρχαν). Το συμπέρασμα λοιπόν ποιο είναι; Ότι η Εκκλησία μας έχει τα μέσα να μας σώσει, έστω και αν προς στιγμήν χάσουμε την οδό μας, επαναφέροντάς μας στην οδό προς τον προορισμό μας μέσω της προσευχής, της ταπείνωσης, της μετάνοιας, της εξομολόγησης. Ο άνθρωπος λοιπόν μέσα στην Εκκλησία είναι ο μόνος που γνωρίζει ξεκάθαρα την οδό της σωτηρίας, αλλά και αν προς στιγμήν χάσει την ακριβή οδό που του προσφέρει Αυτή, και πάλι γνωρίζει τον προορισμό του και έχει τα μέσα να ξαναβρεί την οδό του προς αυτόν. Γι’ αυτό και οι Άγιοι έλεγαν ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία (« »), για να εξηγήσουν ότι μόνο μέσα στην Εκκλησία βρίσκουμε την σωτηρία μας, εννοώντας ότι την έχουμε
εξασφαλισμένη, γνωρίζουμε επακριβώς πως να την πετύχουμε και αν την επιδιώξουμε με την χάρη του Θεού θα την κερδίσουμε.
Τι συμβαίνει όμως με τους εκτός Εκκλησίας; Αυτοί δηλαδή δεν θα σωθούν; Είναι το μείζων ερώτημα που απασχολεί τους εργάτες του συγκριτισμού, του οικουμενισμού, της ένωσης των «εκκλησιών»! Συνηθίζουν να λένε στους διαφωνούντες μαζί τους: «Μά μην γίνεσθε τόσο απάνθρωποι, τόσο φονταμελιστές, τόσο στενοκέφαλοι, ο Θεός ποτέ δεν πρόκειται να σκεφτόταν με αυτό τον τρόπο και να καταδίκαζε όλους τους ανθρώπους που δεν ανήκουν στην Εκκλησία Του». Και εκεί αρχίζουν γι’ αυτούς οι θεωρίες για τις πολλές οδούς σωτηρίας. Η πλάνη εδώ είναι αυτό το ίδιο το ερώτημα για τους εκτός Εκκλησίας. Ο Χριστός μας δίνει την αληθινή πίστη μέσα στην Εκκλησία Του, δηλαδή μας δείχνει την μοναδική οδό για να σωθούμε, και εμείς αντί να την βαδίσουμε, γυρίζουμε πίσω σαν την γυναίκα του Λώτ να δούμε τι γίνεται με τους άλλους! Έχεις μπεί μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας, που είναι η Εκκλησία, και θές να βουτήξεις πάλι μέσα στα κύματα της φουρτούνας, γιατί στεναχωριέσαι για τους άλλους μήπως χαθούν! Είναι πράγματι εντολή του Χριστού, όσο μπορούμε να καλέσουμε και άλλους πάνω στην κιβωτό, ωστόσο όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι πρωταρχικό: ότι για να ανέβουν θα πρέπει να το θέλουν και οι ίδιοι. Διαφορετικά, δεν είναι λύση να πηδήξουμε και εμείς στα κύματα για να τους σώσουμε, γιατί εμείς στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να σώσουμε ούτε τον εαυτό μας, και μόνο πάνω στην κιβωτό μπορούμε να σωθούμε.
Άλλωστε Εκείνος που θέλησε να σωθείς εσύ, δεν θέλει και δεν μπορεί να σώσει και τους άλλους; Ναι, βέβαια, μπορεί να τους σώσει. Πάντα όμως μόνο αν το θελήσουν πραγματικά και οι ίδιοι. Τότε μπορεί να το κάνει, και το πως θα το κάνει, μόνο Εκείνος το γνωρίζει. Είναι πραγματικά δικό Του θέμα τι θα κάνει με εκείνους που δεν είναι πάνω στην κιβωτό και δεν γνωρίζουν την οδό της σωτηρίας τους. Εμείς μόνο να τους καλέσουμε μπορούμε, όπως επίσης και να τους βοηθήσουμε να ανέβουν, αν ανταπεξέλθουν στο κάλεσμα και το θελήσουν οι ίδιοι. Τα υπόλοιπα δεν είναι δική μας δουλειά, αλλά του Σωτήρος Ιησού Χριστού. Μας έδωσε τον κύριο και σίγουρο τρόπο σωτηρίας, δεν είναι συνετό και προς όφελός μας,
αντί να εκτιμούμε και να αξιοποιούμε αυτόν, να αυτοχριζόμαστε σωτήρες των άλλων, υπονομεύοντας έτσι τελικά και την δική μας σωτηρία, όπως και των άλλων.
Και αυτούς που βρίσκονται εκτός κιβωτού της Εκκλησίας, και αυτούς που περπατάνε σε μονοπάτια εκτός Αγίου Όρους, ο Θεός μπορεί να τους σώσει. Ο Θεός όμως, όχι εμείς. Εμείς μπορούμε να τους πούμε μόνο αυτό που γνωρίσουμε ως οδό σωτηρίας και αν θελήσουν να τους βοηθήσουμε να την ακολουθήσουν, διαφορετικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Εν τέλει, για τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει την σίγουρη οδό σωτηρίας που μας διδάσκει η Εκκλησία, θα παίξει ρόλο στο τι θα κάνει μαζί του ο Θεός, η προαίρεσή του, το πως θα σταθεί απέναντι στις ευκαιρίες που θα του δωθούν στην ζωή του. Και αυτά είναι πράγματα που γνωρίζει μόνο ο Θεός και όχι εμείς, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα συμβεί με τον κάθε άνθρωπο που βαδίζει σε ξένα από τα γνωστά μονοπάτια της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεώς μας, που ταξιδεύει μέσα στον ωκεανό εκτός της σωστικής κιβωτού της Εκκλησίας μας.
Άς μην συνεχίζουν άλλο λοιπόν να διαστρέφουν το χριστιανικό κήρυγμα οι ψευδοσωτήρες των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων, επίδοξοι όμως κατακρημνιστές από την κιβωτό της σωτηρίας στην άβυσσο της απωλείας των Ορθόδοξων αδελφών τους. Δεν υπάρχουν πολλές οδοί σωτηρίας, όπως δεν υπάρχουν πολλές εκκλησίες (υπάρχουν πολλές εκκλησίες ως τοπικές διοικητικές δομές μόνο, δηλαδή για παράδειγμα Ελλάδος, Κύπρου, Αλβανίας, Ιεροσολύμων, Βουλγαρίας, Ρωσίας κ.τ.λ., που όμως θεολογικά και οντολογικά είναι όλες μαζί και η κάθε μία ξεχωριστά η μία και αυτή Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού), ούτε υπάρχουν πολλά βαπτίσματα (ένα βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα αναφέρουν τα ιερά Ευαγγέλια, όπως αναφέρουν και ένα βάπτισμα μόνο με νερό, το βάπτισμα του Τιμίου Προδρόμου), ούτε υπάρχουν πολλές πίστεις.
Η πίστη είναι μία και ακριβέστατη, καθώς αποτελεί για την Εκκλησία που είναι το Σώμα του Χριστού, το ʹʹ της, το ʹʹ αυτού του Σώματος. Και αυτό βέβαια είναι ένα Σώμα μοναδικό, ως Σώμα τού
Χριστού, ο Οποίος είναι μοναδικός. Άρα αυτό το ʹʹ είναι μοναδικό, χωρίς να είναι ανεκτή η παραμικρή αλλαγή, η οποία θα οδηγούσε σε αλλοίωση και ασθένεια του σώματος. Αν κάποιο μέλος ασθενήσει, αλλοιωθεί το ʹʹ του, πλανηθεί δηλαδή στην πίστη του, θα πρέπει η να θεραπευτεί και να επιστρέψει στην αλήθεια, η να αποβληθεί για να μην αρρωστήσει και το υπόλοιπο σώμα και χάσει την πίστη του. Εξαρτάται από την περίπτωση κάθε φορά τι πρέπει να γίνει, πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Χριστός δεν θα επιτρέψει να προσβληθεί όλο το σώμα Του από την απειλή και να χάσει την πίστη του, που είναι μία και μοναδική, και απείρως ακριβέστερη, από το ʹʹ του σώματός μας.
Ασαφής και καινοφανείς θεολογικές έννοιες και διατυπώσεις η θεολογικά κείμενα που δεν έρχονται σε συνέχεια της θεόπνευστης αγιοπατερικής παράδοσης της Εκκλησίας μας, όπως αυτά που υπογράφτηκαν στην Συνοδο που έγινε στην Κρήτη τον Ιούνιο του 2016, η αυτά που διδάσκονται σε μεταπατερικές θεολογικές σχολές και εκκλησιαστικές ακαδημίες, αν τα δούμε μέσα από το κάτοπτρο της αληθινής και καθαρής πίστεως της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αποτελούν απλά σκουπιδόχαρτα, που όχι μόνο είναι άχρηστα, αλλά και επικίνδυνα για την υγεία των μελών του Σώματος του Χριστού, τα οποία για το καλό της θρησκευτικής συνειδήσεώς τους θα πρέπει να ριχθούν εκεί που τους αξίζει: στον κλίβανο του πυρός. Γιατί δεν παίζουμε και δεν διαπραγματευόμαστε με την πίστη, αφού αυτή έμπρακτη είναι το εισιτήριό μας για τον ουρανό!
