Ακολουθεί το επίκαιρο κείμενο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου υπό τον τίτλο ««Διαστροφή τού καλού» ήτοι αναμνήσεις ενός γιατρού από τόν άγιο Καλλίνικο»…
όπου αποκαλύπτονται δέκα σπάνια περιστατικά απο τον Βίο του νέου Αγίου της Εκκλησίας μας, Αγίου Καλλινίκου Εδέσσης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Όταν υπηρετούσα στήν Έδεσσα ως Ιεροκήρυξ, καί έμενα μαζί μέ τόν άγιο Καλλίνικο στήν Ιερά Μητρόπολη, γνώρισα μεταξύ τών άλλων τόν στρατιωτικό ιατρό Ευάγγελο Βασιλείου, πού ερχόταν συχνά στήν Μητρόπολη γιά νά συζητήση μέ τόν άγιο Καλλίνικο διάφορα θέματα.
Ο κ. Ευάγγελος Βασιλείου διακρινόταν γιά τά εκκλησιαστικά του ενδιαφέροντα, καί μάλιστα εξέφραζε έναν τύπο παλαιού ιατρού, πού ήταν ιατροφιλόσοφοι. Είχε εύστοχο λόγο, «φιλοσοφούσε», ήταν πνευματικό παιδί τού αειμνήστου Επιφανίου Θεοδωροπούλου, καί είχε μιά καλή επικοινωνία μέ τόν άγιο Καλλίνικο.
Μαζί του διατήρησα καί ακόμη διατηρώ τηλεφωνική καί γραπτή επικοινωνία. Τώρα ζή στήν Δράμα καί είναι Αρχίατρος εν αποστρατεία καί ειδικός καρδιολόγος παθολόγος.
Σέ ένα γράμμα του πρίν τήν αγιοκατάταξη τού αγίου Καλλινίκου, δηλαδή τόν Ιανουάριο τού έτους 2014 μού έγραφε ότι, όσοι γνωρίσαμε τόν Καλλίνικο καί πήραμε τήν ευχή του καί τήν ευλογία του «έχουμε πάθει τήν διαστροφή τού καλού», εννοώντας ότι γνωρίσαμε έναν τέλειο Επίσκοπο καί τόν έχουμε ως κανόνα σύγκρισης.
Μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση αυτή η έκφραση, ότι υποστήκαμε «τήν διαστροφή τού καλού». Όπως, όταν ένας άνθρωπος μέ τήν συναναστροφή μέ τούς κακούς πάσχη τήν διαστροφή τού κακού καί δέν μπορεί νά καταλάβη τό καλό, κάτι παρόμοιο συμβαίνει μέ αυτόν πού υφίσταται τήν «διαστροφή τού καλού»! Βέβαια, τό «διαστροφή τού καλού» λέγεται κατ ευφημισμόν.
Ο κ. Ευάγγελος Βασιλείου μού έγραφε κατά καιρούς μερικά περιστατικά από τήν συναναστροφή του μέ τόν άγιο Καλλίνικο. Θά δημοσιοποιήσω δέκα (10) περιστατικά, διότι η μαρτυρία του έχει ενδιαφέρον, επειδή προέρχεται από έναν άνθρωπο πού συνδυάζει τόν Χριστιανισμό μέ τό ιατρικό λειτούργημα καί μάλιστα στον Στρατό. Γράφει:
1. Όταν μετατέθηκα στήν Έδεσσα τόν Σεπτέμβριο τού 1972, τόν επισκέφθηκα καί τού είπα ότι είμαι πνευματικό παιδί τού πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου μέ τόν οποίον ο ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ συνδεόταν μέ Αποστολική καί Αγιοπατερική Αγάπη. Από τότε τόν επισκεπτόμουν συχνά στό Επισκοπείο καί απολάμβανα τήν Αγιότητά του, τό αγνό του χαμόγελο πού ήταν ο καθρέφτης τής ψυχής του, τίς συμβουλές του καί ζητούσα πάντα τήν Ευχή καί τήν Ευλογία Του.
Θυμάμαι ότι δέν ήθελε νά τόν αποκαλώ Δεσπότη, γιατί η λέξη εκπέμπει εξουσία καί αυταρχισμό ενώ, μού έλεγε, «εγώ είμαι Επίσκοπος, πού σημαίνει ότι φυλάω σκοπιά γιά νά μήν κλέψει ο διάβολος τά λογικά πρόβατα τού Θεού πού ποιμαίνω».
Ήταν πολύ αυστηρός στήν χειροτονία Κληρικών γιατί, όπως έλεγε, τό Θυσιαστήριο είναι φωτιά καί δέν μπορεί εκεί νά εισέρχεται ο καθένας.
Τό ενδιαφέρον του γιά τούς ιερείς του ήταν συνεχές καί ανύστακτο. Τούς θεωρούσε παιδιά καί αδέλφια του.
Θυμάμαι πόσες φορές μέ πήρε τηλέφωνο γιά ένα νεαρό ιερέα πού είχε σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα καί μέ ρωτούσε τί έπρεπε νά κάνει ο ίδιος γιά νά τόν βοηθήσει.
2. Σέ μία επίσκεψη πού έκανα στόν άγιο Καλλίνικο στό Επισκοπείο Έδεσσας, μού είπε ο Μητροπολίτης ότι πρίν από λίγες μέρες συνταξείδευε από τήν Αθήνα μέ τόν Σκηνοθέτη Δημήτριο Κολλάτο. «Στήν αρχή είχε ένα ύφος υπεροπτικό καί αλαζονικό, μετά τά γνωστά γεγονότα, πού είχαν προηγηθεί μέ τούς Επισκόπους, αλλά γρήγορα ηρέμησε, έγινε άλλος άνθρωπος καί κάναμε μία πολύ ωραία ήρεμη καί παραγωγική συζήτηση».
Από τά λίγα λόγια πού μού είπε ο Επίσκοπος κατάλαβα πολλά. Είμαι βέβαιος ότι η ασκητική του μορφή, η ηπιότητα καί η γλυκύτητα τού λόγου του καί η ατμόσφαιρα Αγιότητος πού εξέπεμπε, επηρέασαν καταλυτικά τόν Σκηνοθέτη.
Έψαχνα νά βρώ ευκαιρία, άν μπορούσα, νά διασταυρώσω τά γεγονότα από τήν πλευρά τού Δημήτρη Κολλάτου. Καί είχα τήν τύχη νά τόν συναντήσω, μετά από χρόνια, στό ξενοδοχείο τής Θεσσαλονίκης, τό «Μακεδονία Παλλάς», όταν εμείς είχαμε τό Ιατρικό Συνέδριο Ενόπλων Δυνάμεων καί οι σκηνοθέτες είχαν τό Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Τόν παρακάλεσα νά μού πεί δυό λόγια γιά τήν συνάντησή του μέ τόν Μητροπολίτη Καλλίνικο.
Ενθουσιάστηκε, τό πρόσωπό του φωτίστηκε, θυμήθηκε αμέσως τά γεγονότα καί μού είπε: «Τί νά πώ γι Αυτόν. Άγιος άνθρωπος. Ψυχούλα τού Θεού. Ήταν η άλλη όψη τού νομίσματος. Ποτέ δέν μπορώ νά τόν ξεχάσω. Πρώτη φορά συνάντησα τέτοιον Επίσκοπο».
Η ρήση τού Δημήτρη Κολλάτου: «Πρώτη φορά συνάντησα τέτοιον Επίσκοπο», μού έφερε συνειρμικά στό μυαλό μου, τό γεγονός τής συνάντησης τού απεσταλμένου, τού Αρειανόφρονα Αυτοκράτορα Ουάλη, τού Μόδεστου στόν Μέγα Βασίλειο, νά τόν απειλήσει καί νά τόν εκβιάσει γιά νά παύσει νά πολεμά τόν Αρειανισμό. Όταν τού είπε ότι θά τόν εξορίσουν ο Μέγας Βασίλειος τού απήντησε ότι δέν τόν ενδιαφέρει.
Όταν τού είπε ότι θά τού δημεύσουν τήν περιουσία του, απήντησε ότι δέν έχει περιουσία καί όταν τόν απείλησε ότι μπορεί καί νά τού αφαιρέσουν τή ζωή, ο Ουρανοφάντωρ ιερός Πατήρ τού είπε ότι θά μού κάνετε μεγάλο καλό γιατί θά πάω πιό γρήγορα εκεί πού ποθώ (στήν Ουράνιο Βασιλεία).
Καί τότε ο Μόδεστος εντυπωσιασμένος καί εκστασιασμένος από τό θάρρος, τήν παρρησία καί τήν πίστη τού Επισκόπου τού είπε: «Πρώτη φορά συναντώ τέτοιον Επίσκοπο!», γιά νά εισπράξει τήν απάντηση τού Μεγάλου Βασιλείου «Λάθος σου, αγαπητέ μου: Πρέπει πρώτη φορά νά συναντάς Επίσκοπο».
3. Τό 1983 πού υπηρετούσα στήν Έδεσσα, πήγα στόν Έβρο μέ κλιμάκιο αξιωματικών τής ΙΙ Μεραρχίας γιά αναγνώριση. Τήν πρώτη μέρα, πού διανυκτερεύσαμε στήν Αλεξανδρούπολη, μάς φιλοξένησε στή Λέσχη Αξιωματικών, ο Στρατηγός Διοικητής τής ΧΙΙ Μεραρχίας Αλέξανδρος Καλεντερίδης.
Επειδή εμένα ο στρατηγός μέ γνώριζε καί μ αγαπούσε από τήν συνυπηρέτησή μας στό Β΄ Σώμα Στρατού (Βέροια) τό 1968-1969, όταν μάς αποχαιρετούσε μέ πήρε ιδιαιτέρως καί μού είπε: «Θά πάς νά δώσεις χαιρετισμούς στόν πνευματικό μου πατέρα, τόν Μητροπολίτη Καλλίνικο, θά τού φιλήσεις τό χέρι καί θά ζητήσεις τήν ευλογία του γιά μένα».
Μετά από πολλά χρόνια ο Αλέξανδρος Καλεντερίδης, επικεφαλής Κλιμακίου, τού Διοικητικού Συμβουλίου τής Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Ελλάδος, πού ήταν Πρόεδρος, επισκέφθηκε στήν Δράμα τήν Τοπική Ένωση Αποστράτων γιά ενημέρωση. Κι εκεί εγώ τού επεφύλαξα μία έκπληξη πού δέν τήν περίμενε καί τόν αιφνιδίασε ευχάριστα.
Πρίν λίγες μέρες, από τήν επίσκεψη, αγόρασα τό βιβλίο σας «Τό Κόσμημα τής Εκκλησίας», καί τό πρόσφερα μετά τήν εκδήλωση. Όταν τό είδε, συγκινήθηκε πολύ καί υπό τά βλέμματα τών παρισταμένων Αποστράτων Αξιωματικών ασπάστηκε μέ ευλάβεια τή φωτογραφία τού Μητροπολίτου, πού είναι στό εξώφυλλο, σάν νά προσκυνούσε ιερή εικόνα. Οι παριστάμενοι, βέβαια, δέν γνώριζαν ούτε τήν Αγιότητα τού Επισκόπου ούτε τήν σχέση τού Στρατηγού μέ τόν Μητροπολίτη.
4. Πολλές φορές μού άρεσε νά λέω στόν άγιο Καλλίνικο αθώα «καλαμπουράκια» γιά ν απολαμβάνω τό γλυκό, φωτεινό, αγγελικό του χαμόγελο, πού ήταν ο καθρέφτης τής αγίας του ψυχής.
Έτσι μιά μέρα τόν επισκέφτηκα στό Γραφείο του στό Επισκοπείο καί τού είπα:
Σεβασμιώτατε, θέλω νά σάς αναφέρω κάτι δυσάρεστο.
Τί συμβαίνει, παιδάκι μου, μού απαντά.
Τόν Στέλλιο τόν Κουργιαντάκη, τό πνευματικό σας παιδί, στίς τελευταίες κρίσεις τών Αξιωματικών, τόν έκριναν κατ αρχαιότητα καί όχι κατ εκλογήν.
Λυπήθηκα πολύ, μού λέει ο Καλλίνικος.
Τό χειρότερο είναι, Σεβασμιώτατε, τού λέω, ότι τόν έκρινε τό άλλο πνευματικό σας παιδί ο Στρατηγός Αλέξανδρος Καλεντερίδης (Εδεσσαίος τήν καταγωγή).
-Τί κρίμα! Ποιός ο Αλέκος!! μού απαντά απορημένος.
-Τά πνευματικά σας παιδιά, Σεβασμιώτατε, τού λέω παρουσιάζουν συμπτώματα κανιβαλισμού καί είναι καιρός νομίζω νά επέμβετε. Αλλά εγώ γνωρίζω ποιός δύστροπος προϊστάμενος, πού ζήλευε τόν Στέλλιο, τού έγραψε κακές σημειώσεις, μέ βάση τίς οποίες τόν έκρινε ο Καλεντερίδης. Τού είπα μάλιστα τού Στέλιου ότι αυτόν τόν προϊστάμενο πού τόν μαύρισε στίς σημειώσεις τόν έστειλε ο Θεός γιά νά δοκιμάσει τήν πίστη του καί ότι πρέπει νά προσευχηθεί γιά τήν σωτηρία τής ψυχής του.
Μέ κύτταξε ο Μητροπολίτης μέ χαμόγελο καί μού είπε:
Τί σού είπε ο Στέλλιος;
Μού είπε ότι προσευχήθηκε, αλλά δέν γίνεται τίποτα.
Κι εγώ τού απήντησα ότι πρέπει νά προσευχηθεί πιό δυνατά γιατί ή οι προσευχές του είναι αδύνατες ή οι αμαρτίες τού προϊσταμένου του είναι πολλές. Αλλά εγώ, Σεβασμιώτατε, γιά νά τόν παρηγορήσω τού έστειλα τό παρακάτω ποίημα πού σάς τό δίνω
Κατ εκλογήν Θεού
Τόν Σωκράτη στήν Αρχαιότητα
τόν έκριναν καί τόν εκτέλεσαν οι Αθηναίοι,
όπως λέμε σήμερα, κατ αρχαιότητα
αλλά στήν συνείδησή μας καί τήν ιστορία,
έμεινε αιώνια αθάνατη προσωπικότητα
Τόν Χριστό τόν καταδίκασαν σέ θάνατο
οι Φαρισαίοι καί Αρχιερείς
επειδή κατ αρχαιότητα τόν έκριναν οι Γραμματείς.
Έτσι σταυρώθηκε σάν ληστής,
μά πρίν περάσουν μέρες τρείς
ως Θεός τόν θάνατο κατανίκησε,
στούς Ουρανούς αναληφθείς
Ούς ο Θεός έκρινε
κατ εκλογήν καί προτεραιότητα
καμιά δέν έχει σημασία
άν οι άνθρωποι τούς έκριναν κατ αρχαιότητα
Ο Μητροπολίτης μέ κύτταξε ερευνητικά καί μού είπε:
Ο Στέλλιος τί σού είπε μετά απ αυτά;.
Άν είμαι σίγουρος, μού είπε, ότι ο Θεός θά μέ κρίνει κατ εκλογήν δέν μέ ενδιαφέρει η κρίση τής υπηρεσίας.
Καί σύ, γιατρέ, τί τού είπες; μέ ρωτάει ο Επίσκοπος
Τού είπα, λοιπόν, εγώ ότι «άν εσύ, Στέλλιο, δέν είσαι σίγουρος τότε τί μπορούμε νά πούμε εμείς;».
Χαμογέλασε μέ τήν ψυχή του ο Επίσκοπος καί μού λέει: «Δέν τό ξερα ότι τόν Χριστούλη μας τόν έκριναν κατ αρχαιότητα οι Φαρισαίοι καί οι Γραμματείς». Καί συμπλήρωσε: «Σέ παρακολουθώ τόση ώρα, γιατρέ, καί κάνεις ωραίο καλαμπούρι, αλλά άθελά σου άγγιξες τήν καρδιά τού προβλήματος πού είναι ότι όλες τίς δυσκολίες, τίς αναποδιές καί τά προβλήματα τής ζωής τά στέλνει ο Θεός στούς ανθρώπους γιά νά δοκιμάσει τήν πίστη τους καί από τόν τρόπο πού τά αντιμετωπίζουμε αποδεικνύουμε πόσο πιστοί είμαστε.
5. Σέ κάποια συνομιλία μου μαζί του μού είπε:
«Όπως εσείς κ. Βασιλείου λέτε στό Στρατό ότι όσο ψηλά κι άν ανέβει κανείς σέ αξιώματα καί Ναπολέων καί Μεγαλέξανδρος νά γίνει πρέπει νά είναι καί νά παραμείνει «Καλός Στρατιώτης», έτσι καί εμείς οι Κληρικοί, όσο ψηλά κι άν βρισκόμαστε πρέπει νά μείνουμε καλόγεροι στή ζωή, στό πνεύμα καί στήν ψυχή. Ο πατριώτης μου ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός δέν κατείχε υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα. Πάντα έγραφε καί υπέγραφε «Ιερομόναχος Κοσμάς», αλλά η αξία του ήταν καί είναι ανυπολόγιστη. Εγώ είμαι ασήμαντος μπροστά του καί άς έχω υψηλότερο βαθμό. Όσοι δέν τό καταλαβαίνουν αυτό, είναι, όπως εσείς λέτε στό Στρατό, «εκτός αποστολής».
Σημειώνω ότι ήταν θαυμαστής τού αγίου Κοσμά τού Αιτωλού τόν οποίο είχε παράδειγμα καί οδοδείκτη ζωής.
6. Στήν Έδεσσα τόν πολεμούσαν οι Μασόνοι καί οι Φιλοσκοπιανοί γιά τήν ασυμβίβαστη εθνική καί θρησκευτική του δράση.
Όταν, λοιπόν, τού είπα: «Γιατί, Σεβασμιώτατε, μερικοί σάς πολεμούν» μού απήντησε: «Εσύ, γιατρέ, θά μέ καταλάβεις καλύτερα. Εάν δέν αγωνιστώ γιά τήν αυταπόδεικτη Ελληνικότητα τής Αγίας Γής τού Μεγαλέξανδρου πού ποιμαίνω, θά σηκωθεί από τόν τάφο του ο Γερμανός Καραβαγγέλης, θά μέ κυνηγήσει μέ τήν μαγκούρα του καί θά μέ διώξει από εδώ».
7. Όταν κοιμήθηκε, έγινε συναγερμός ψυχών Κλήρου καί λαού. Οι κάτοικοι τών Γιαννιτσών έκλεισαν τόν δρόμο καί απήτησαν τό ιερό του λείψανο νά σταματήσει γιά μερικές ώρες στόν Μητροπολιτικό Ναό τών Γιαννιτσών γιά νά τόν προσκυνήσουν. Καί οι Εδεσσαίοι, Κλήρος καί λαός, καί κυρίως νέα παιδιά, παρατάχθηκαν παρά τό προχωρημένο τής ώρας στήν είσοδο τής Πόλης νά τόν υποδεχτούν.
Ήταν ενδεδυμένος μέ ταπεινό καλογερικό ράσο μέ τό οποίο καί κηδεύθηκε.
Θυμάμαι ότι τόν τίμησαν πάρα πολλοί Μητροπολίτες, αλλά πιό πολύ συμμετείχαν ολόψυχα στίς εκδηλώσεις ο Μητροπολίτης Κονίτσης καί Πωγωνιανής Σεβαστιανός ο Νέος Πατροκοσμάς, όπως τόν αποκαλούσαν.
Εγώ μόλις έμαθα τήν κοίμησή του, κάθισα στό Γραφείο μου στήν Ιη Μεραρχία Γιαννιτσών πού υπηρετούσα τότε, ως Αρχίατρος, κι έγραψα τό ποίημα πού δημοσιεύω παρακάτω: «Ο Δεσπότης τής Αγάπης». Τό έδωσα στήν τοπική εφημερίδα τής Έδεσσας νά δημοσιευθεί τή μέρα τής κηδείας του χωρίς νά γράψω από κάτω το όνομά μου, αλλά έγραψα «Ένας Χριστιανός», διερμηνεύοντας τά αισθήματα όλων τών πιστών.
Φαίνεται ότι τούς συγκίνησε πολύ, γιατί τό αναδημοσίευσαν καί οι δύο Εφημερίδες τών Γιαννιτσών, «Η φωνή τών Γιαννιτσών» καί «Η ηχώ τού κάμπου».
Μερικές μέρες αργότερα μ επισκέφθη στό ιατρείο μου ο τότε Αρχιμανδρίτης τής Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης καί Αλμωπίας καί πνευματικό ανάστημα τού Καλλινίκου, ο σημερινός Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, καί μού ζήτησε τήν άδεια νά τό δημοσιεύσει επώνυμα στό υπό έκδοση βιβλίο του γιά τόν Καλλίνικο «Μαρτυρία ζωής».
Έτσι σήμερα βρίσκεται δημοσιευμένο στή σελίδα 69 τού βιβλίου «Μαρτυρία ζωής» καί στή σελίδα 769 τού βιβλίου «Κόσμημα τής Εκκλησίας».
Από τότε είχα τήν αίσθηση, τήν επιθυμία καί τή διαίσθηση ότι μία μέρα ο Επίσκοπος τής Καρδιάς μου θά Αγιοποιηθεί καί είμαι ευτυχής πού έζησα αυτή τή στιγμή.
Σημειώνω ότι ο άγιος Μητροπολίτης Εδέσσης Πέλλης καί Αλμωπίας Καλλίνικος είναι ο πρώτος Μητροπολίτης τής Εκκλησίας τής Ελλάδος μετά τήν Επανάσταση τού 1821 πού τό όνομά του αναγράφεται στό Αγιολόγιο τής Εκκλησίας μας.
Ο Δεσπότης τής Αγάπης
Ήρθες κι έφυγες σάν τά πετεινά τού Ουρανού
πού δέν έχουν, πού κλίναι τήν κεφαλή,
μ άφησες τήν Αγάπη σου Παντού
Αιώνια, Αθάνατη Εντολή.
Πέταξες ανάμεσά μας σάν Πουλί
χρόνια δέκα εφτά
και μέ τίς φτερούγες σου ζέστανες κάθε ψυχή
τήν έμαθες νά πονά καρτερικά, ν αγαπά.
Τό παράδειγμά σου τό Φωτεινό
σηματοδοτεί μία πορεία
σ ένα κόσμο άκρατο υλιστικό
που οδηγεί τόν άνθρωπο στή σωτηρία.
Ο Θεός άς αναπαύσει τήν ψυχή σου,
Δεσπότη τής Αγάπης καί τής Καλωσύνης
και μείνει ορόσημο Χριστιανικής αδελφοσύνης.
8. Τό φθινόπωρο τού 1984, υπηρετούσα ως Αρχίατρος Διευθυντής, στήν Διεύθυνση Υγειονομικού τής Ιης Μεραρχίας Πεζικού, στά Γιαννιτσά.
Τίς μέρες εκείνες μετατέθηκε στήν Διοίκηση Διαβιβάσεων τής Μεραρχίας ο Αντισυνταγματάρχης Διαβιβάσεων Γεώργιος Αλέφαντος, πρώτος εξάδελφος τού πανελληνίως γνωστού, αείμνηστου προπονητού ποδοσφαίρου, Νίκου Αλέφαντου.
Τά γραφεία μας ήταν τό ένα δίπλα στό άλλο. Μόλις γνωριστήκαμε κι έμαθε ότι διαμένω στήν Έδεσσα, τό πρώτο πού μέ ρώτησε ήταν: «Τί κάνει ο Μητροπολίτης Καλλίνικος;». Όταν τού είπα ότι πρό διμήνου κοιμήθηκε, κεραυνοβολήθηκε καί μού είπε ότι τήν επόμενη μέρα θά επισκεφθεί τόν τάφο του γιά νά τόν προσκυνήσει καί νά αφήσει λίγα λουλούδια στήν μνήμη του. Όταν τόν ρώτησα γιά τό ενδιαφέρον γι Αυτόν, μού εξιστόρησε τά εξής συγκινητικά:
«Τόν χειμώνα τού 1968, όταν απεσύρθη η Μεραρχία από τήν Κύπρο, εγώ μέ τήν Μονάδα μου φτάσαμε στά Γιαννιτσά, μιά κρύα νύχτα τού Γενάρη. Είχε φοβερό κρύο, ο Βαρδάρης παγωμένος λυσσομανούσε κι εγώ πάσχιζα νά φροντίσω τούς στρατιώτες μου, εξασφαλίζοντάς τους ζέστη, τροφή καί νά τούς τακτοποιήσω στούς θαλάμους. Τήν ώρα εκείνη, μέσα στή νύχτα, μού λέει ο σκοπός τής πύλης, ότι μέ ζητάει ένας παππάς. Εγώ λέω στό σκοπό: «Τί θέλει ο παππάς; Εδώ καιγόμαστε». Τό άκουσε ο Καλλίνικος, πού μάς περίμενε όρθιος στήν πύλη καί μού λέει μέ τή γνωστή του πραότητα: «Παιδάκι μου, δέν έχεις ξαναδεί Μητροπολίτη στή ζωή σου;». Εγώ, όπως ήταν φυσικό, τάχασα, τού ζήτησα συγγνώμη, τού ασπάσθηκα τό χέρι καί τόν ρώτησα τί θέλει. Κι εκείνος μέ ρώτησε άν αυτή τή δύσκολη ώρα ήρθαν οι αρμόδιοι από τή Μεραρχία νά σάς υποδεχτούν καί νά σάς φροντίσουν. Καί όταν τού απήντησα αρνητικά, μέ ευλόγησε, έφυγε αμέσως γιά τήν Έδεσσα καί κινητοποίησε όλη τήν Μεραρχία, από τόν Μέραρχο-Στρατηγό-Διοικητή μέχρι τόν τελευταίο, αρμόδιο επιτελή, πού τρέχανε όλη τή νύχτα καί δέν προλαβαίνανε».
Αυτό θά πεί Επίσκοπος καί Αυτό θά πεί Ανύστακτο ενδιαφέρον τού Επισκόπου γιά τό ποίμνιό του.
9. Ο φίλος μου στρατηγός Χρήστος Τάκης, πού είχε υπηρετήσει στήν Έδεσσα καί είχε γνωρίσει τόν Καλλίνικο, επισκεπτόταν τακτικά στό Νοσοκομείο Κληρικών τόν μελλοθάνατο Επίσκοπο. Μού είπε αργότερα τίς εντυπώσεις του:
«Είχα τήν αίσθηση ότι ένας ήλιος αγιότητας δύει καί φαίνονται στόν ορίζοντα οι ανταύγειές του».
Καί εγώ εδώ ήθελα νά σημειώσω ότι, ενώ ο ήλιος τής Αγιότητάς τού έδυε στή Γή, τήν ίδια στιγμή ανέτειλε αιώνια στόν ουρανό. Ο άγιος Καλλίνικος μπορεί νά πατούσε στή γή, αλλά γιά εμάς πού τόν γνωρίσαμε ήταν πολίτης τού ουρανού. Πολλές φορές μού έλεγε ότι ο Θεός μάς στέλνει τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες τής ζωής γιά νά δοκιμάσει τήν πίστη μας. Γι αυτό όταν μερικοί από αθέμιτες καί νοσηρές ιδεοληψίες ή γιατί δέν άντεχαν τόν ενάρετο καί ανεπίληπτο βίο του, τόν πολεμούσαν, σάν ανεξίκακος καί ανεπίφθονος πού ήταν, ποτέ δέν μνησικακούσε γιά κανέναν, αλλά έλεγε χαρακτηριστικά: «Θά λαλήσει ο ουρανός καί τότε θά αποδοθεί δικαιοσύνη καί τό κάθε πράγμα θά μπεί στή θέση του».
10. Ο μεγάλος άγιος τής Πολιτικής, γνήσιος Ορθόδοξος, πρώτος Κυβερνήτης τής Ελλάδος, Ιωάννης Καποδίστριας έλεγε: «Δέν ζεί ο άνθρωπος, ζεί τό έργο του» καί ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πεί: «Τό κακό δέν είναι νά πεθάνεις, τό φριχτό είναι νά μή ζείς». Καί υπάρχουν άνθρωποι πού είναι ζωντανοί -νεκροί καί άλλοι πού πέθαναν, αλλά ζούν καί θά ζούν γιά πάντα μέσα μας, μέ τήν ζωή τους καί τό παράδειγμά τους. Ένας από αυτούς ήταν καί ο Άγιος Πατέρας μας, ο Επίσκοπος τής καρδιάς μας, ο Εδέσσης Καλλίνικος.
Γιά τόν Επίσκοπο Καλλίνικο ισχύει απόλυτα αυτό πού είπε ένας πιστός στήν Κωνσταντινούπολη, βλέποντας τόν άγιο Ιωάννη τόν Χρυσόστομο νά απομακρύνεται μέ τήν βάρκα του πρός τήν εξορία: «Περίεργο, όσο απομακρύνεται, τόσο τό είδωλο καί η σκιά του μεγαλώνει»!
Είναι από αυτούς πού νικούν τούς νόμους τής Φυσικής. Σήμερα πού πέρασαν τριάντα χρόνια από τήν κοίμησή του, τό εκκλησιαστικό του μέγεθος όλο καί μεγαλώνει.
Ο κοινός μας φίλος Τάκης Τσεπκεντζής από τήν Έδεσσα, μετά τήν κοίμηση τού Καλλινίκου καί τήν ενθρόνιση τού διαδόχου του μού είπε: «.Ο Καλλίνικος, άν καί ήρθε σέ μία δύσκολη εποχή (δικτατορία) από τήν Νότια Ελλάδα, υπό άσχημες συνθήκες, ενώ τόν αντιμετωπίσαμε μέ επιφύλαξη καί καχυποψία, η αγιότητά του καί ακένωτη αγάπη του γιά μάς, μάς κέρδισε, μάς κατέκτησε, μάς νίκησε καί σήμερα όλοι υποκλινόμαστε στήν μνήμη του καί είμαστε περήφανοι πού τόν είχαμε Επίσκοπό μας». Αυτή είναι η ανίκητη δύναμη τής αγάπης πού κατακτά τά πάντα.
Εμείς πού τόν γνωρίσαμε, πού είχαμε τήν ευτυχία νά συνομιλήσουμε μαζί του, νά πάρουμε τήν ευχή του καί τήν ευλογία του, έχουμε πάθει τήν διαστροφή τού καλού. Κρίνοντας καί συγκρίνοντας τόν άγιο Καλλίνικο μέ τούς σημερινούς Επισκόπους πού συναντούμε στίς περιοχές πού ζούμε, δέν μπορούμε νά εντυπωσιασθούμε καί, ενώ σεβόμαστε απόλυτα τόν θεσμό καί τό λειτούργημα, δέν μπορούμε νά υποκλιθούμε μπροστά στό πρόσωπο, όπως στού Καλλινίκου.
Διαβάζοντας τό βιβλίο «Άνθρωπος καί Θεάνθρωπος» τού αγίου Πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς βρήκα τό εξής: «Άν γιά τούς ουμανιστές «μέτρον πάντων άνθρωπος» γιά τούς Ορθοδόξους Θεανθρωπιστές «Μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος»». Καί είμαι βέβαιος πώς άν ο άγιος Πατήρ γνώριζε τόν Επίσκοπο Καλλίνικο, θά έγραφε αυτό πού πιστεύω καί εγώ: «Μέτρον πάντων Επισκόπων Καλλίνικος».
*
Από τά περιστατικά αυτά πού καταγράφει ο κ. Ευάγγελος Βασιλείου φαίνεται ότι ο άγιος Καλλίνικος ήταν ένας Επίσκοπος πού προξενούσε ιδιαίτερη εντύπωση σέ αυτούς πού τόν πλησίαζαν. Ήταν απλός καί αληθινός, δέν προσεποιείτο τόν άγιο. Επειδή ήταν εσωτερικά διαφανής, γι αυτό μετέδιδε σέ όσους είχαν πνευματικές κεραίες τήν απλότητα καί τήν αλήθεια ενός αγίου Επισκόπου, πού ήταν ταυτοχρόνως στρατιώτης τού Ιησού Χριστού καί ένας ασκητής. Αυτό τόν έκανε νά είναι ένας καθρέπτης αληθινού Επισκόπου.
Ο κ. Ευάγγελος Βασιλείου μού έγραφε σέ μιά επιστολή του: «Γιά μάς τούς πιστούς τό επισκοπικό πρότυπο (τύπου Καλλινίκου) πρέπει νά είναι μιά καιόμενη λαμπάδα πού μάς δίνει φώς καί λιώνει ο ίδιος».
