Ο χωρισμός Εκκλησίας – Πολιτείας

Του Κώστα Χαρ. Νεονάκη

Οι “εκλεκτοί” φίλοι μας πάντα προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν τα ιερά και όσια του έθνους μας, τη γλώσσα, την παράδοση, την ιστορία και προπαντός την Ορθόδοξη πίστη μας. Αυτά είναι η ταυτότητα και τ’ απόρθητα φρούριά μας. Οσες φορές τα καταφέρνουν με τη δική μας ανευθυνότητα και αναξιότητα και τους δικούς μας δημαγωγούς και “φτωχούς” άρχοντες, μας χορεύουν στο ταψί.

Οι εφιάλτες ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες σ’όλα τα κακά του κόσμου που έρχονται και αλλοτριώνουν την ύπαρξή μας. Γινόμαστε αγνώριστοι και αποκρουστικοί με την ασυνέπεια και ασυνεννοησία, την ασυνειδησία και ασωτία, την πλεονεξία και διαφθορά, το παλάβωμα και διχόνοια.
Αυτή την παρακμή ζούμε σήμερα στη χώρα μας. Παραδώσαμε τους θησαυρούς του τόπου μας, τουρισμό, ναυτιλία, κοιτάσματα και γεωγραφική μας θέση σε εκμεταλλευτές ξένους μεσάζοντες, και ζούμε εικόνες και συμπεριφορές κατοχής.

Τρεις υπάλληλοι, εκπρόσωποι της τρόικας, αλωνίζουν τα υπουργεία και τον τόπο μας και τους εκλιπαρούμε για θετικές αποφάσεις. Ρουμάνος εκπρόσωπος της Κομισιόν στα θέματα γεωργίας, ευρισκόμενος πρόσφατα στη χώρα μας μας για ενημέρωση των δικών μας, συνέστησε να μη ζητιανεύουμε. Παρών στη σύσκεψη και ο δικός μας υπουργός Γεωργίας που δεν αντέδρασε. Αυτή είναι εικόνα παραστρατημένων και φοβισμένων ανθρώπων. Αντί να συνέλθομε μπροστά στους κινδύνους, να συναντηθούμε, να συμφωνήσομε, να συνεργαστούμε, να συμπορευτούμε και συμπολεμήσομε για την ελευθερία και σωτηρία της πατρίδας αναβάλλομε ή το βάζομε στα πόδια. Οι αναβολές όμως και η φυγή δε λύνουν τα προβλήματα. Γκρεμίζουν τα τείχη της σύμπνοιας, εξασθενούν το μέτωπο και σβήνουν την ελπίδα.

Οι λιποτάκτες στις μάχες προδίδουν την πατρίδα και τιμωρούνται.

Μαζί μ’ όλα αυτά τα προβλήματα έχομε και το ανακινηθέν του χωρισμού Εκκλησίας-Πολιτείας. Η απομάκρυνση όμως ή ο χωρισμός Εκκλησίας από την Πολιτεία θα αλλοιώσει και εξασθενήσει τους δύο οργανισμούς, γεγονός επικίνδυνο στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς. Στην πατρίδα μας είναι νομοθετημένη η “αλληλοπεριχώρηση”, η συνύπαρξη των δύο οργανισμών, θεμέλιο της παράδοσης και ταυτότητάς μας. Ο ελληνισμός είναι ο πρόδρομος του χριστιανισμού. Τα κλασικά γράμματα και η κλασική παιδεία ήταν “βασικό όργανο της Θείας Οικονομίας”. Η γλώσσα και η φιλοσοφία βοήθησαν τη διάδοση, καταγραφή του χριστιανικού μηνύματος και διατύπωση των δογμάτων της Εκκλησίας. Οι διάσημοι Ρώσοι θεολόγοι, Γεώργιος Φεντότοφ και Γεώργιος Φλωρόφσκι γράφουν: Για να γνωρίσομε την αλήθεια του Ευαγγελίου πρέπει να γίνομε Έλληνες. Ολοι οι ορθόδοξοι θεολόγοι, πρέπει να γίνουν Έλληνες.

Η Εκκλησία, η μητέρα του λαού, αγκαλιάζει με την πνευματικότητά της τους Έλληνες, και αγωνιά και προσεύχεται για την ενότητα και προκοπή τους. Είναι διακονία και όχι εξουσία. Τα λόγια του Χριστού: “Ος εάν θέλει εν υμίν μέγας γενέσθαι έσται υμών διάκονος”, καταργούν την εξουσία στην Εκκλησία. Τα δε λόγια Του: “Οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνικών κατακυριεύσουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών. Ουχ ούτως έσται εν υμίν”, απαγορεύουν στους εκκλησιαστικούς άρχοντες να μιμούνται τους κοσμικούς (Ματθ. 20, 25-26).

Η κατάργηση της εκκλησιαστικής εξουσίας και η αντικατάστασή της με τη διακονία είναι ειρηνική επανάσταση που αλλάζει και μεταμορφώνει τον κόσμο. Αγκαλιάζει τους φτωχούς και πεινασμένους, τους αδικημένους και παραγκωνισμένους, τους αδύνατους και απελπισμένους. Φράζει τους δρόμους των εγωιστών, των εκμεταλλευτών και απατεώνων. Η διακονία δε βλέπει οπαδούς-ψηφοφόρους, ούτε άτομα και μάζα, αλλά πρόσωπα εικόνες του Θεού, που για “τον καθένα ο Χριστός απέθανε”.

Αυτές οι επαναστατικές θέσεις της Εκκλησίας είναι ευεργετικές για την Πολιτεία. Διευκολύνουν την ομαλή λειτουργία της και εδραιώνουν το πολίτευμα της δημοκρατίας. Η δημοκρατία προστατεύει το λαό και την ασφάλειά του, την ελευθερία και τ’ αγαθά του. Γι’ αυτό έχει ανάγκη την Εκκλησία που διακονεί και δεν ηγεμονεύει. Που περιφρουρεί το λαό του Θεού και αποτρέπει ακραίες διακυβερνήσεις. Αυτή τη γραμμή χάραξε για το Σώμα Του, την Εκκλησία ο Χριστός. Εάν παρεκκλίνει γίνεται κοσμική και επικίνδυνη. Δεν είναι η οδός η αλήθεια και η ζωή. Δεν είναι Εκκλησία.

Εάν οι ποιμένες ασκούν εξουσία στο λαό του Θεού σημαίνει πως είναι πάνω από το Θεό.

Οι κληρικοί διακονούν και ελευθερώνουν με την εξομολόγηση. Δεν ανακρίνουν και δε φοβίζουν. Δε χρησιμοποιούν την “υπακοή” για τον απόλυτο έλεγχο των πιστών και κατάργηση της ελευθερίας τους.

Εάν συμβαίνει το αντίθετο είναι εξουσία και όχι διακονία. Στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχει η χαρά της ελευθερίας και η δύναμη της αγάπης που καταργεί τις ανωμαλίες και τα προβλήματα που βασανίζουν τους ανθρώπους. Με το Συνοδικό δε δημοκρατικό της σύστημα εκλογών η Εκκλησία υπήρξε υπόδειγμα για τις δημοκρατίες του κόσμου και της πατρίδας μας. (Το Συνοδικό σύστημα γεννήθηκε στην Αποστολική Σύνοδο και ολοκληρώθηκε στην Α’ Οικουμενική με τον 6ο κανόνα. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές παρεκκλίσεις απ’ αυτό σήμερα).

Ύστερα απ’ όλα αυτά, τι μπορεί να κερδίσει η Πολιτεία με το χωρισμό της από την Εκκλησία; Πόσα θα χάσει και θα στερηθεί αφού η Εκκλησία είναι κοντά στον άνθρωπο και τον υπηρετεί από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του; Και μετά το χωρισμό η Εκκλησία θα’ ναι πάλι Εκκλησία. Τι θα’ ναι όμως η Πολιτεία χωρίς την Εκκλησία; Θα’ ναι τραυματισμένη και ανάπηρη.

Ο λαός εμπιστεύεται την Εκκλησία και όχι τους πολιτικούς, όπως δείχνουν όλα τα γκάλοπ. Μετά το χωρισμό δε θα’ χομε ανταγωνισμούς και διχόνοιες; Γιατί να κόψομε τις ρίζες του δένδρου και να το ξεράνομε;

Πολλοί συζητούν για τις μεγάλες περιουσίες της Εκκλησίας που πρέπει να δοθούν στους ακτήμονες. Ποιες περιουσίες όμως; Το 1952 συμφώνησαν Εκκλησία και Πολιτεία και πήρε η Πολιτεία όσα πήρε και τα υπόλοιπα κατοχυρώθηκαν με νόμο στην Εκκλησία για τις ανάγκες της. Οι ίδιες φωνές και πιέσεις το 1987.

Οι περιουσίες της Εκκλησίας στους ακτήμονες φώναζαν: Οι ίδιες φωνές και σήμερα με το πρόσχημα πως το ζητά η τρόικα. Ποιοι όμως είναι ακτήμονες; Τα χωριά μας ερήμωσαν. Οι περιουσίες στα αζήτητα.

Πωλούνται για ένα κομμάτι ψωμί. Τα φτηνά προϊόντα και οι φορολογίες τις έχουν απαξιώσει. Δεν τις θέλει κανείς. Όλοι αναζητούν τρόπους να τις ξεφορτωθούν.

Τα χωράφια που πήρε η Πολιτεία από την Εκκλησία δόθηκαν στους ακτήμονες; Τα πιο πολλά έγιναν οικισμοί. Άλλα καταπατήθηκαν και άλλα δόθηκαν σε “ορισμένους”.

Να πάψει η Πολιτεία να μισθοδοτεί τον κλήρο. Καινούργια απαίτηση. Αυτή τη μισθοδοσία την κατοχυρώνει το σύνταγμα και οι νόμοι της Πολιτείας. Έγινε με αντάλλαγμα τις περιουσίες που πήρε η Πολιτεία. Αν γίνει χωρισμός θα επιστραφούν;

Έχομε καταργήσει τόσους οργανισμούς (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) κι έχομε απολύσει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους που είναι σε απόγνωση και ορισμένοι αυτοκτονούν. Το ίδιο θέλομε να κάμομε και στην ελπίδα του λαού, τη Μητέρα Εκκλησία;

Δεν είναι ντροπή σ’ εμάς τους απογόνους εκατοντάδων χιλιάδων μαρτύρων και αγίων, που θυσιάστηκαν για την πίστη και πατρίδα, να πρωταγωνιστούμε στη διάλυσή τους;

Δεν είναι ντροπή σ’ εμάς τους απογόνους των θρυλικών ηρώων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που συγκλόνισαν και βοήθησαν να σωθεί ο κόσμος, να τους τιμούμε με παρελάσεις “κιγκλκιδωμάτων”;

Ας ξυπνήσει επιτέλους μέσα μας αυτό που έζησαν οι πρόγονοί μας. Η αγάπη για την πίστη και πατρίδα. Γιατί μονο μ’ αυτή τη μεταμόρφωση θα προθυμοποιηθούμε να πεθάνομε για την ταυτότητά μας και να τ’ αλλάξομε όλα. Να βρούμε όλο το μαύρο χρήμα που έφυγε στο εξωτερικό. Να βάλομε τους κλέφτες να πληρώσουν. Να σβήσει το χρέος με την εργατικότητά μας. Να ξαναγίνομε πραγματικοί Έλληνες για να μας σεβαστούν και ακούσουν οι άλλοι.

“Η μοίρα της Ελλάδας και κάθε έθνους που έχει ιστορική αποστολή είναι τραγική”, γράφει ο Καζαντζάκης, και συνεχίζει: “Οι αντινομίες που έχει μέσα της τη σπρώχνουν κάθε τόσο στον γκρεμό, κι εκεί γίνεται το απροσδόκητο ελληνικό θαύμα. Η Ελλάδα σώζεται και συνεχίζει την τραγική της αποστολή, να φωτίζει τον κόσμο”. (Εφημ. Real News 20-10-2013. Άρθρο Πασαλάρη).