Μητροπολίτης Βεροίας: «Θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε…»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ: Τo βράδυ της Τρίτης, 25ης Μαρτίου, η Χριστιανική Ένωση Βεροίας διοργάνωσε εκδήλωση για τον εορτασμό της εθνικοθρησκευτικής εορτής και παρουσίασε το θεατρικό έργο «Ο Γέρος του Μωριά», αφιερωμένο στη ζωή και τη δράση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος στον χαιρετισμό του συνεχάρη τους διοργανωτές και ανέφερε:

Εορτή του Ευαγγελισμού της Θεο­τόκου σήμερα για όλους τους Ορθοδόξους, αλλά για μας τους Έλληνες η εορτή είναι διπλή. Γιατί μαζί με τον Ευαγγελισμό της Θεο­τόκου εορτάζουμε και τον ευαγγε­λισμό του Έθνους μας, την έναρξη της επαναστάσεως των πατέρων μας εναντίον των Τούρκων που καταδυνάστευαν την πατρίδα μας για πέντε σχεδόν αιώνες και δεν μας άφηναν να λατρεύουμε ελεύ­θερα τον Χριστό και την Παναγία Μητέρα του αλλά και να μαθαί­νουμε την ελληνική γλώσσα και την ιστορία του Γένους μας.

Στον αγώνα που ξεκίνησαν οι πρό­γονοί μας από το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας με την ευλογία του ηρωικού επισκόπου των Πα­λαιών Πατρών Γερμανού, αγωνί­σθη­καν πολλοί, όλοι οι Έλληνες, θα μπορούσαμε να πούμε, ο καθέ­νας με τον δικό του τρόπο. Υπήρ­ξαν όμως και κάποιοι, αρκετοί, που πρωταγωνίστησαν και διακρίθη­καν στον μεγάλο και δύσκολο αγώ­να «γιά του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευ­θερία».

Ένας από αυτούς ήταν και ο σπου­δαίος και χαρισματικός αγω­νι­στής και στρατηγός της Ελλη­νικής Επαναστάσεως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο «Γέρος του Μω­ριά», που τόσο ωραία μας παρου­σιάσατε απόψε στη θεατρική σας παράσταση, που συνοδεύσατε με επίκαιρα εορταστικά τραγούδια.

Γι᾽ αυτό και θα ήθελα να συγχαρώ ιδιαιτέρως όλους τους συντελεστές της εορταστικής αυτής εκδηλώ­σεως και για την πρωτοβουλία και για τον κόπο και για τα σημα­ντικά μηνύματα που μας μεταφέρατε από τη ζωή του μεγάλου αυτού ήρωα της Ελληνικής Επαναστάσεως, ο οποίος δεν διέθετε μόνο για γεν­ναία και ηρωική ψυχή αλλά και μία ψυχή γεμάτη από πίστη στον Χριστό, πίστη στην Υπεραγία Θεο­τόκο, την Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας.

Γιατί δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε, όσο και εάν πολλοί θέλουν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε, θέλουν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, να το διαγράψουν από τα βιβλία της ιστορίας μας· θέλουν να ξεχάσουμε τη σημασία που είχε η πίστη και η Εκκλησία στη διατήρηση της ελ­λη­νικής συνειδήσεως και του πό­θου για την ελευθερία, αλλά και για την ελληνική επανάσταση.

Ό,τι και εάν λέγουν κάποιοι σχε­τικά με τον τόπο και τον χρόνο της ενάρξεως της Επαναστάσεως του 1821, κανείς δεν μπορεί να αμφι­σβητήσει ότι η ευλογία που έλαβαν οι οπλαρχηγοί από τον Παλαιών Πατρών Γερμανών ανήμερα της εορτής του Ευαγγελισμού είχε και πρακτικό και συμβολικό χαρακτή­ρα και έστελνε το μήνυμα της ενό­τητος, υπό την ευλογία του Θεού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, στον δίκαιο αγώνα των Ελλήνων, ο οποίος θα ήταν με τη χάρη της Υπερμάχου Στρατηγού νικηφόρος.

Αναφερόμενος ο Θεόδωρος Κολο­κοτρώνης στα Απομνημονεύματά του στις προετοιμασίες που γινό­ταν στην Καλαμάτα και στις γύρω περιοχές λίγο πρίν από την έναρξη της Επαναστάσεως, γράφει: «τούς έλεγα να είναι έτοιμοι την ημέρα του Ευαγγελισμού».

Αυτή η φράση είναι η απάντηση σε εκείνους που αμφισβητούν ότι οι αγωνιστές του 1821 είχαν καθο­ρίσει ως ημέρα ενάρξεως της επα­ναστάσεως την ημέρα του Ευαγγε­λισμού, τη μεγάλη αυτή εορτή της χριστιανοσύνης.

Η πίστη στον Θεό αλλά και στην επιτυχία της επαναστάσεως που ξεκι­νούσαν οι Έλληνες, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα μέσα απέναντι στον πάνοπλο στρατό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν από τα χαρακτηριστικά του Γέρου του Μωριά.

Έτσι σκεφτόταν και έτσι αντιμε­τώ­πιζε την Επανάσταση ο γεν­ναί­ος αυτός αρχιστράτηγος του αγώ­να, που δεν στήριζε την επιτυχία του στα όπλα και στα χρήματα, αλλά στη δύναμη της ψυχής και στην πίστη στον Θεό.

Η πίστη του είναι διάχυτη και στα Απομνημονεύματά του. Συχνά χρο­νολογεί τα γεγονότα αναφέρο­ντας το όνομα του αγίου που εόρ­ταζε, και ακόμη δεν είναι λίγες οι φορές που μνημονεύει επισκέψεις του σε μοναστήρια και προσκυνή­ματα και εκφράζει την πίστη του στα θαύματα.

Όταν ήρθε στην Πελοπόννησο από τη Ζάκυνθο, τον Ιανουάριο του 1821, για να ξεκινήσει την επα­νάσταση, άρχισε το έργο του με προσευχή. Διηγείται ο ίδιος:

«Ήταν μια εκκλησία εις τον δρό­μον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι … Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγιά μου, είπα απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγιά μου, βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα τον Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου κι έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οκτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης, και επτά ανήψια του. «Κανείς δεν είναι στην Πιάνα», μού είπε ο Αντώνης. «Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγά­τοι». «Άς μην είναι κανείς» απο­κρί­θηκα. «Ο τόπος σε λίγο θα γεμί­σει παλλικάρια», όπως και έγινε.

Η πίστη του στον Θεό τον έκανε και ανεξίκακο, όπως παρατηρεί ο Παναγιώτης Σούτσος, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε όχι μόνο συγ­χώρησε αλλά και φιλοξένησε, δειπνώντας στο ίδιο τραπέζι μαζί του, αυτόν που είχε σκοτώσει τον αδελφό του κατ᾽ εντολή των Τούρ­κων. Μάλιστα όταν η μητέρα του, κατάλαβε από το ρούχο του δολο­φονημένου παιδιού της ποιος ήταν αυτός, με τον οποίο συνέ­τρωγε, ξέσπασε σε κλάματα, ο Γέρος του Μωριά της είπε: «Σώπασε, μάνα, εγώ τον συγχώρεσα και αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον αδελφό μου».

Και όταν, μετά το τέλος της επα­ναστάσεως, ο Κολοκοτρώνης κα­τη­γορήθηκε άδικα και καταδικά­σθηκε σε θάνατο, δεν διαμαρτυρή­θηκε. Μάλιστα τη στιγμή που ακούσθηκε η απόφαση ο εξάδελ­φός του, που ήταν παρών, δάκρυσε, αλλά ο Κολοκοτρώνης, που ήξερε ότι ό,τι είχε κάνει το είχε κάνει για το καλό του Έθνους, γύρισε προς τον εξάδελφό του και του είπε: «ξάδελφε, ντροπή!».

Αυτός ο γενναίος στρατηγός ομο­λογούσε παντού και πάντοτε την πίστη του στον Θεό και τόνιζε τη σημασία της πίστεως στον αγώνα για την ελευθερία του Γένους από τον τουρκικό ζυγό. Την τόνισε μά­λιστα ιδιαιτέρως και στους μαθη­τές Γυμνασίου, στους οποίους τον κάλεσαν να ομιλήσει στις 7 Οκτω­βρίου του 1838, λέγοντας ότι, όπως ο Χριστός δεν επέλεξε σοφούς ως μαθητές του αλλά απλούς και τα­πει­νούς χωρικούς και ψαράδες και αυτοί με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος κατόρθωσαν όχι μόνο να διδάξουν την πίστη αλλά και να την στερεώσουν, ώστε να παραμέ­νει μέχρι σήμερα, έτσι και οι Έλλη­νες, όταν αποφάσισαν να επανα­στα­τήσουν εναντίον του κατα­κτη­τού.

«… Όταν αποφασίσαμε να κάμω­με την Επανάσταση», λέγει ο Κο­λοκοτρώνης, «δέν εσυλλογισθή­κα­με ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχουμε άρματα … αλλά ως μία βρο­χή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάμαμε την Επανά­σταση.

… Τόσον τρομάξαμε τους Τούρ­κους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκα­τόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιά­δες Τούρκους εμπρός, και ένα καράβι μιάν αρμάδα».

Παράλληλα όμως ο Κολο­κοτρώ­νης τόνιζε και την αναγκαιότητα της ενότητος των Ελλήνων και της μεταξύ τους ομονοίας. Γι᾽ αυτό και κλείνοντας τον λόγο του συστήνει στους μαθητές: «Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώ­σαμε· καί, διά να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, τη θρησκεία … και την φρόνιμον ελευθερία».

Στις ημέρες μας ακούμε πολλά. Ακούμε διάφορες συστάσεις και παροτρύνσεις για το τι πρέπει να κάνουμε και για το πως πρέπει να συμβάλουμε στην εξέλιξη και την πρόοδο της πατρίδας μας. Και μπο­ρεί πολλές από αυτές να είναι και χρήσιμες και ωφέλιμες και σκόπι­μες. Αλλά θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να εξετάζουμε σε τι ακριβώς μας οδηγούν όλα αυτά. Μάς οδηγούν σε αληθινή πρόοδο η μήπως μας οδηγούν, με το επι­χείρημα μιάς δήθεν σύγχρονης κοι­νωνίας, στην απομάκρυνση από την εθνική μας ταυτότητα, από την πίστη μας, από τις παραδόσεις του Γένους μας, από τις αρχές και τις αξίες, με βάση τις οποίες επέζησε ο Ελληνισμός μέσα σε τόσες δυσκο­λίες.

Άς έχουμε πάντοτε κατά νούν τα λόγια του μεγάλου ήρωος της Ελ­λη­νικής Επαναστάσεως που τιμή­σαμε απόψε, γιατί ισχύουν και σή­με­ρα και στην εποχή μας που είναι τόσο κρίσιμη και τόσο ταραγμένη. Άς επιδιώκουμε πάντοτε να έχου­με ομόνοια μεταξύ μας, η οποία αποτελεί και το θεμέλιο της προ­όδου και της επιτυχίας των στόχων μας ως Έθνους. Και άς διατηρούμε μέσα μας ακλόνητη την πίστη στον Θεό, γιατί χάρη σ᾽ αυτή και χάρη στη βοήθεια της Υπεραγίας Θεο­τόκου είμαστε σήμερα ελεύθεροι και μπορούμε να τιμούμε και την Παναγία μας και όσους αγωνίσθη­καν και θυσιάσθηκαν για την ελευ­θερία μας.