Λαρίσης Ιερώνυμος: «Το δημογραφικό δεν θα λυθεί από την ισοπεδοτική woke κουλτούρα η παράδοξα τουλάχιστον, νομοθετήματα σαν το τελευταίο», αναφέρει μεταξύ άλλων στην συνέντευξή του στο Newsbomb.gr o Mητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος.
Αναλυτικά η συνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη:
-Σεβασμιώτατε, πως κρίνετε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών; Τι μπορεί να σημαίνουν για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη;
Εκείνο που με ανησυχεί περισσότερο είναι η αποχή. Η άρνηση όσων έχουν δικαίωμα ψήφου να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται πως οι εκλογικοί κατάλογοι έχουν καιρό να εκκαθαρισθούν, το ποσοστό του σχεδόν 60% που δεν πήγε να ψηφίσει, πρέπει να μας απασχολήσει όλους και πρωτίστως τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, γιατί η πρώτη ανάγνωση είναι ότι σε αυτούς γυρίζει ο λαός την πλάτη, άρα κάτι δεν κάνουν σωστά.
Περαιτέρω, πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι ευρωεκλογές είναι οι πιό σημαντικές εκλογές για τον τόπο μας. Σπουδαιότερες και από τις εθνικές και από τις αυτοδιοικητικές. Μάς επηρεάζουν περισσότερο σε πολλά σημεία της καθημερινότητάς μας, μιάς που η πλειονότητα των αποφάσεων λαμβάνεται πλέον στις Βρυξέλλες.
Άρα όσοι αμέλησαν να ψηφίσουν, έχασαν μια ουσιαστική ευκαιρία να εκφράσουν άποψη για τη συνδιαμόρφωση αποφάσεων στην Ευρώπη και την υποστήριξη των επιδιώξεων της χώρας μας. Κακά τα ψέματα, υπάρχουμε μέσα στην Ευρώπη με έναν τρόπο ισχυρού αλληλοεπηρεασμού. Η ψήφος μας είναι η δύναμή μας κι όταν δεν την χρησιμοποιούμε, αυτό γυρίζει σε βάρος μας.
Βεβαίως, η ενσυνείδητη αποχή αποτυπώνει το ιδεολογικό και πρακτικό μπέρδεμα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει εξελιχθεί όπως την οραματίστηκαν οι εμπνευστές και δημιουργοί της. Κι αυτό δημιουργεί διασπαστικές τάσεις, ευρωσκεπτικισμό και ισχυρές αμφιβολίες για το μέλλον.
Τα δεδομένα και τα αυτονόητα δείχνουν να κλονίζονται και να καταρρέουν και όλοι περιμένουμε να δούμε τις εξελίξεις. Μακάρι να είναι προς το συμφέρον των λαών της Ευρώπης και του δικού μας λαού.
Κάτι τελευταίο. Η άρνηση των κομμάτων να συμπεριλάβουν μουσουλμάνο υποψήφιο στα ευρωψηφοδέλτιά τους και τα υψηλά ποσοστά αποχής των Χριστιανών στην περιοχή της Θράκης, ανέδειξαν σε δύο νομούς πρώτο ένα κόμμα που ξεκάθαρα επαγγέλεται τη διεκδίκηση της ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάννης και τη δημιουργία όρων επικινδυνότητας σε κρίσιμη περιοχή των Βαλκανίων.
Τα μεγάλα κανάλια αναφέρθηκαν ακροθιγώς στο θέμα, ίσως και υποβαθμίζοντάς το. Η αλήθεια είναι πως αν και πέτυχε υψηλα ποσοστά, το κόμμα αυτό σε απόλυτους αριθμούς υπέστη καθίζηση, καθώς φέτος έλαβε 28.470 ψήφους, έναντι 40.211 στις ευρωεκλογές του 2019. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι μπορούμε να εφησυχάσουμε. Ήδη το αποτέλεσμα αυτό δείχνει ότι ακόμη και σε συνθήκες δικής μας αδιαφορίας και αμέλειας, κάποιοι είναι έτοιμοι και πιό πρόθυμοι να δημιουργήσουν, αν όχι ζητήματα, τουλάχιστον εντυπώσεις.
– Το τελευταίο διάστημα ακούγεται συχνά πυκνά από διάφορους κύκλους η φράση «ο Θεός είναι αγάπη, άρα η Εκκλησία πρέπει να…». Με αυτή την φράση σχεδόν απαιτήθηκε από την Εκκλησία να συναινέσει στους γάμους ομόφυλων ζευγαριών, να τελέσει εξόδιο ακολουθία μετά από αυτοκτονία, και άλλα τινά. Οι αιτιάσεις μάλιστα κάποιων φτάνουν στο σημείο να λένε «άλλο η πίστη και άλλο οι παπάδες». Με τέτοιες πιέσεις και το πρόσχημα της «υποχρεωτικής αγάπης» θα πορευτεί η Εκκλησία;
Η Εκκλησία πορεύεται με βάση το Θείο θέλημα. Και «ο Θεός θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Το ζητούμενο είναι η «σωτηρία ψυχών υπέρ ών Χριστός απέθανεν» με όρους αληθείας.
Στα πλαίσια αυτά, παχιά λόγια, συναισθηματικοί εκβιασμοί και ιδεοληπτικοι αφορισμοί εκφράζουν μια ανεπίτρεπτη απόπειρα επεμβάσεως στα πνευματικά της Εκκλησίας, ιδίως από όσους είναι ανυποψίαστοι για το τι σημαίνει Εκκλησία, μυστηριακή ζωή, εκκλησιαστικό φρόνημα. Η Εκκλησία έχει την αυτοσυνειδησία της και πορεύεται εν τόπω και χρόνω έχοντας επίγνωση ότι αποτελεί «Σώμα Χριστού», «τόν Χριστόν παρατεινόμενον εις τους αιώνας».
Με άλλα λόγια, η Εκκλησία δεν είναι δικιά μου για να κάνω όποιες μεταβολές, τροποποιήσεις, προσθαφαιρέσεις στο λόγο και την ποιμαντική της θέλω. Η Εκκλησία είναι του Χριστού και σκοπό έχει τη διάδοση του Λόγου του Θεού όπως αυτός εξήλθε από το αψευδές στόμα του Χριστού, διαδόθηκε από τους Αγίους Αποστόλους στον κόσμο και ερμηνεύθηκε από τους Αγίους Πατέρες με τρόπο αυθεντικό. Αυτά καλούμαστε να τα διαφυλάξουμε αναλλοίωτα, όχι μόνον γιατί «Ιησούς Χριστός χθές και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας», αλλά και γιατί ούτε αγιώτερος, ούτε εξυπνότερος, ούτε σοφώτερος είμαι από όσους προηγήθηκαν στην Πίστη και μού την δίδαξαν.
Οι εξυπνάδες λοιπόν, της κομματικής η ιδεολογικής σκοπιμότητας αλλού! Όχι στην Εκκλησία! Εμείς έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τους λύκους, τόσο τους εχθροπαθείς, όσο και τους προβατόσχημους, από μακρυά και να προστατεύουμε το ποίμνιο. Σε κάθε περίπτωση η αναφορά μας είναι στους Ιερούς Κανόνες και ιδίως στον 102ο της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος προβλέπει τον τρόπο άσκησης εκκλησιαστικής οικονομίας, ώστε να επιτυγχάνεται το μεγαλύτερο δυνατό πνευματικό αποτέλεσμα.
-Σε παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε κάνει λόγο για «ένα πανίσχυρο λόμπι» το οποίο επηρεάζει κυβερνήσεις, ενδεχομένως και την ελληνική κυβέρνηση. Ποιος είναι ο στόχος του πιστεύετε;
Η ύπαρξη πολλών lobbies είναι προφανής. Όταν όμως, μιλάμε γι᾽ αυτά πρέπει να έχουμε διάκριση γιατί στην αντίληψη του μέσου αναγνώστη κάποια πράγματα είναι εύκολα παραξηγήσιμα. Όταν μάλιστα ζούμε σε μια χώρα όπου πολλοί είναι ευεπίφοροι σε συνομωσιολογία η παρεξηγήσεις η λάθος συμπεράσματα, τότε η προσοχή πρέπει να είναι διπλή.
Εξάλλου, κι εμείς ως Έλληνες, προσπαθούμε μέσω της ελληνικής διασποράς, να έχουμε τα δικά μας lobbies δίπλα σε κέντρα εξουσίας, εκεί όπου λαμβάνονται αποφάσεις, προφανώς για να ασκούν πίεση υπερ των θέσεών μας. Άρα ο σκοπός του κάθε lobby είναι να ασκήσει πίεση προς συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Αυτονόητο είναι ότι υπάρχουν πολλά εχθρικά lobbies είτε προς την Ελληνική Πολιτεία, είτε προς την Εκκλησία της Ελλάδος. Το θέμα δεν είναι τι κάνουν αυτά. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Αν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας, αν έχουμε ομοψυχία και ενεργούμε έξυπνα, άς υπάρχουν όσα άλλα lobbies θέλουν οι αντικείμενοι. Δεν μπορούν να μας πλήξουν. Το πρόβλημα είναι η δική μας αμέλεια κι αδιαφορία.
-Εσείς διακονείται σε μια περιοχή, η οποία επλήγη με τον έναν η τον άλλον τρόπο πρόσφατα από καιρικά φαινόμενα. Ως Μητρόπολη έχετε κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για την αρωγή των πληγέντων, ακόμη και με οικονομικό βοήθημα το οποίο στοχευμένα παρείχατε. Ωστόσο πολλάκις η Εκκλησία επικρίνεται από τους εχθρούς της πίστης μας ότι «έχει και δεν δίνει». Πως απαντάτε;
Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Κι όσοι έχουμε θέσεις ευθύνης μέσα στην Εκκλησία μας, είτε μεγαλύτερες είτε μικρότερες, γνωρίζουμε πως η Εκκλησία μας είναι μια Εκκλησία με περιορισμένα οικονομικά μέσα και περιορισμένες δυνατότητες. Μπορεί κάποιες Ιερές Μονές να είχαν εκτάσεις, αυτό όμως, δεν ισχύει πιά.
Πλέον έχουμε το 4% της περιουσίας που είχαμε κάποτε. Κι αν αναλογιστεί κανείς πως συνεχίζονται οι καταπατήσεις, η άρνηση του Κράτους να άρει τους περιορισμούς που έχει βάλει σε συγκεκριμένες εκκλησιαστικές εκτάσεις, ώστε να μην είναι δυνατή η αξιοποίησή τους, καθώς και η δυσανάλογη φορολόγηση στα έσοδα εξ ενοικίων, τότε καταλαβαίνει εύκολα γιατί η Εκκλησία έχει κάθε λόγο να παραπονείται.
Βεβαίως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως και ως εκκλησιαστική διοίκηση έχουμε κάνει κατά καιρούς λάθος επιλογές και δεν έχουμε πάντα τους καλύτερους στη διαχείριση των οικονομικών μας. Γεγονός πάντως είναι πως η «αμύθητη εκκλησιαστική περιουσία» είναι ένας γιγάντιος μύθος, ένα καλοσυντηρούμενο ψεμα, το οποίο πολλοί χρησιμοποιούν για να συκοφαντήσουν την Εκκλησία, μάλλον γιατί τους το επιβάλλουν οι ιδεολογικές τους αγκυλώσεις.
-Πολύς λόγος γίνεται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο εσχάτως για το δημογραφικό ζήτημα. Η κυβέρνηση έχει λάβει κάποιες πρωτοβουλίες, αλλά το ζήτημα είναι πολυεπίπεδο. Πως πιστεύετε ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Δεν θέλω να ακούγομαι απαισιόδοξος, αλλά ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Το δημογραφικό δυστυχώς, αντιμετωπίζεται, όπως και πολλά άλλα θέματα, μέσα από ένα οικονομίστικο πρίσμα. Νομίζουν κάποιοι πως αν δημιουργήσουν οικονομικές προϋποθέσεις για τους νέους, αυτοί στη συνέχεια θα δημιουργήσουν οικογένειες. Είναι λάθος θεώρηση των πραγμάτων.
Σπάνια οι οικονομικώς ευκατάστατοι γίνονται πολύτεκνοι, η έστω παραμένουν μέχρι τέλους σε ένα γάμο. Φυσικά και το οικονομικό πρόβλημα παίζει ρόλο σε πολλά, δεν είναι όμως, το πρωταρχικό ως προς το δημογραφικό και τον δισταγμό των νέων μας να δημιουργήσουν οικογένειες και να γεννήσουν παιδιά.
Οικογένεια σημαίνει διάθεση προσφοράς και θυσίας, δηλαδή υγιές φρόνημα με αρχές και αξίες, κι όσο αυτό δεν καλλιεργείται, αλλά αντίθετα καλλιεργείται στους νέους μας η νοοτροπία του δικαιωματισμού, της ουτοπικής προσδοκίας μιάς ζωής απολαύσεων απαλλαγμένης από υποχρεώσεις, όσο δεν τους μαθαίνουμε να παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να προσπαθούν, τότε πως μπορούμε να περιμένουμε οικογένειες κατά την Παράδοσή μας, οικογένειες από τις οποίες βγήκαμε κι εμείς, που μας δίδαξαν την αγάπη και των αλληλοσεβασμό μεταξύ των μελών, την αγάπη προς την πατρίδα, τον σεβασμό προς τον όποιον άλλον, τη διάθεση συμπαραστάσεως στους εμπερίστατους, την ανάγκη ποικιλότροπης προσφοράς, με άλλα λόγια μας έμαθαν να αποβάλουμε το σκληρό περίβλημα του εγωισμού και να υπάρχουμε με αρχές, αξίες και ευθύνη στη ζωή!
Το δημογραφικό πρόβλημα θα λυθεί από τον τρόπο που οι υφιστάμενες παραδοσιακές οικογένειες θα εμπνεύσουν τα παιδιά τους και πάντως όχι από την ισοπεδοτική woke κουλτούρα η παράδοξα τουλάχιστον, νομοθετήματα σαν το τελευταίο, που οπωσδήποτε σπρώχνουν τα πράγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που και το ίδιο το Σύνταγμά μας προβλέπει, την προστασία της οικογένειας και του γάμου, στην ιστορική και παραδοσιακή του μορφή.
-Τέλος, την επόμενη χρονιά, το 2025, ο εορτασμός του Πάσχα θα συμπέσει ημερολογιακά για Ορθοδόξους και Ρ/Καθολικούς, και σε συνάρτηση και με την επέτειο της Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας, ανακυκλώνονται φήμες για μόνιμο κοινό εορτασμό. Τι πιστεύετε εσείς;
Τον δεύτερο μ.Χ. αιώνα ανέκυψε η έριδα περί τον εορτασμό του Πάσχα, ανάμεσα στην Εκκλησία της Ρώμης και τις Εκκλησίες της Μικράς Ασίας. Τότε ο Άγιος Πολύκαρπος, Επίσκοπος Σμύρνης, προσπάθησε να ομαλοποιήσει τα πράγματα και με πνεύμα καταλλαγής πορεύθηκε στη Ρώμη, όπου μόλις είχε αναδειχθεί Πάπας ο Άγιος Ανίκητος. Αν και Άγιοι, οι δύο άνδρες δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν και επέμειναν καθένας στις απόψεις του. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δημιουργήθηκε σχίσμα στην Εκκλησία. Ο Άγιος Ανίκητος παρεχώρησε το Θυσιαστήριο στον Άγιο Πολύκαρπο, συλλειτούργησαν, κοινώνησαν και αποχωρίστηκαν σε κλίμα αγάπης τονίζοντας ότι η διαφωνία τους αυτή δεν επηρεάζει την ενότητα στην Πίστη.
Στην αρχαία Εκκλησία εόρταζαν το Πάσχα σε διαφορετική ημερομηνία κι αυτό δεν σημασιοδοτούσε διαίρεση, σχίσμα η άλλο δεινό. Αντίστοιχα και ο κοινός εορτασμός δεν σημασιοδοτεί ενότητα. Αυτά είναι υποβολιμαία και αποτέλεσμα παρερμηνειών. Ήδη, για παράδειγμα, οι Ορθόδοξοι εορτάζουμε όλοι την ίδια ημέρα το Πάσχα.
Δεν εξαρτάται από αυτό η ενότητά μας, ούτε οι τυχόν τριγμοί στην ενότητα της Ορθοδοξίας εξαρτώνται από αυτό. Εξάλλου, μεταξύ των Ορθοδόξων υφίστανται εορτολογικές διαφορές, καθώς οι Εκκλησίες των Ιεροσολύμων, της Ρωσίας και της Σερβίας, εορτάζουν Χριστούγεννα και Φώτα, όπως και εορτές Αγίων με καθυστέρηση δεκατριών ημερών σε σχέση με τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ακριβώς επειδή δεν έχουν ακόμη υιοθετήσει το διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο, χωρίς από αυτό να δημιουργείται διαίρεση, διχασμός η σχίσμα. Περαιτέρω, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες που έχουν υιοθετήσει το διορθωμένο Ιουλιανό ημερολόγιο εορτάζουν Χριστούγεννα και Φώτα, τις ίδιες ημέρες με την Καθολική εκκλησία και τις διάφορες Προτεσταντικές που ακολουθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, χωρίς αυτό να σημασιοδοτεί ενότητα, η απάλειψη των σημαντικών διαφορών μας με τις ετερόδοξες αυτές κοινωνίες.
Σε κάθε περίπτωση αυτό δεν οδηγεί σε κοινό Ποτήριο. Επομένως, ακριβώς επειδή είναι γνωστός ο κανόνας της Α´ Οίκουμενικής Συνόδου, στη Νίκαια της Βιθυνίας, περί του τρόπου προσδιορισμού της Κυριακής του Πάσχα κατ᾽ έτος, από τον οποίον κανόνα οι Ορθόδοξοι δεν μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε, ούτε να τον τροποποιήσουμε, αλλά και επειδή υπάρχει η υιοθέτηση του διορθωμένου Ιουλιανού ημερολογίου από την πλειοψηφία των Ορθοδόξων Εκκλησιών, καθώς και επειδή είναι δεδομένη η αντίθεσή μας στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν βλέπω πως θα μπορούσε να συμφωνηθεί κοινός εορτασμός του Πάσχα, πέραν των τυχαία συμπτωματικών κοινών εορτασμών, όπως δεν καταλαβαίνω επίσης, γιατί ο τυχόν κοινός εορτασμός, ακόμη κι ο τυχαία συμπτωματικός, μπορεί και δημιουργεί τόσες φοβίες και βιαστικά συμπεράσματα που τελικά μόνον την ενότητά μας πλήττουν και τη συνοχή του Ορθόδοξου κόσμου. Η εκκλησιαστική μας ιστορία τα έχει αντιμετωπίσει όλα αυτά η παρόμοια και έχει έτοιμες τις απαντήσεις.
