Σμύρνης Βαρθολομαίος: Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σμύρνης κ. Βαρθολομαῖος, ἀνταποκρινόμενος εἰς ἀδελφικήν πρόσκλησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. Μακαρίου, προέστη τῆς πανηγύρεως τῆς Ἱ. Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κουδουμᾶ…
ἐπί τῇ ἐτησίᾳ μνήμῃ τῶν Ὁσίων Πατέρων Εὐμενίου καί Παρθενίου, νέων κτιτόρων αὐτῆς, καθ’ ἥν ἐξεφώνησε τήν ὡς κάτωθι δημοσιευομένην ὁμιλίαν.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΥΜΕΝΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ, ΝΕΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΥΔΟΥΜΑ
(10 Ἰουλίου 2019)
* * *
Σεβασμιώτατε καί τιμιώτατε καί προσφιλέστατε ἅγιε ἀδελφέ, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας, Μητροπολῖτα Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κύριε Μακάριε,
Πανοσιολογιώτατε ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, Ἀρχιμανδρῖτα κύριε Μακάριε μετά τῆς Ἀδελφότητός σας,
Πατέρες καί Ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ,
Χαίρετε! Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε καί ἐνδυναμοῦσθε ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος Αὐτοῦ.
Εὑρισκόμενοι εἰς τήν ἀκρώρειαν ταύτην τῆς Εὐρωπαϊκῆς γῆς, σταυδροδρόμι ἀληθῶς πολιτισμῶν καί συσχετισμῶν, πρό παντός ὅμως κοιτίδα τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, διελθόντος ἀπό τούς γειτονικούς Καλούς Λιμένας, καί μέχρι σήμερον, οὐδέν ἄλλο αἴσθημα μᾶς κυριεύει, παρά μόνον αὐτό τῆς χαρᾶς ὡς ἐκ τοῦ μυστηρίου τῆς ἀποκαλυπτομένης ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἐν Αὐτῷ μόνον ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν· ἐπί πλέον δέ χαρᾶς, ἡ ὁποία ἐκπηγάζει ἀπό τήν διαπίστωσιν ὅτι ὁ χῶρος αὐτός εἶναι καί αὐτός, μαζί μέ ἄλλους πολλούς τῆς εὐλογημένης πατρίδος μας καί συμπάσης τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς “κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος”.
Μέσα εἰς τήν χαράν αὐτήν τοῦ μυστηρίου τῆς σωζούσης Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, ἀφ’ ἑνός, καί τῆς μετά γενναιότητος τολμηρᾶς προσηλώσεώς μας εἰς τόν Χριστόν, ἀφ’ ἑτέρου, τήν ὁποίαν ἐπέδειξαν ἀνά τούς αἰῶνας οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ταύτης, τελοῦμεν σήμερον τήν Θείαν Λειτουργίαν ἐπί τῇ ἐτησίᾳ μνήμῃ τῶν νέων κτιτόρων τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς καί ἀπολαμβάνομεν τήν ὄντως κλητήν καί ἁγίαν ἡμέραν ταύτην, τιμῶντες τήν μνήμην, τήν ἄθλησιν, τά παλαίσματα καί τήν ἁγιότητα τῶν πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς αὐτῆς, ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, καθώς ἡ ἱστορία αὐτῆς χάνεται εἰς τούς παρελθόντας αἰῶνας.
Ἡ δ’ ἐλαχιστότης μου χαίρεται ἰδιαιτέρως διότι ὁ πανάγαθος Κύριος μέ ἀξιώνει νά εὑρίσκωμαι σήμερoν καί πάλιν κοντά σας, εἰς τήν ἁγιοτόκον καί μαρτυροτόκον Κρήτην, χάρις εἰς τήν φιλάδελφον πρόσκλησιν τῆς ὑμετέρας φίλης Σεβασμιότητος, ἀδελφέ ἅγιε Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κύριε Μακάριε, καί μάλιστα κατά τήν ἡμέραν αὐτήν κατά τήν ὁποίαν τιμᾶται πανδήμως καί θεοπρεπῶς ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἱερᾶς ταύτης καί περιπύστου Μονῆς τοῦ Κουδουμᾶ Εὐμενίου καί Παρθενίου, τῶν ὁποίων τά δάκρυα προσευχῆς καί οἱ πνευματικοί ἀγῶνες καί τά παλαίσματα ἐστάλαξαν ὑετόν εὐφροσύνης καί σωτηρίας εἰς πολλάς ψυχάς καί τάς ὡδήγησαν ἐν τέλει ἐκεῖ ἔνθα χαρά καί ἀγαλλίασις αἰώνιος.
Οἱ Ἅγιοι, ἀδελφοί μου, ἀποτελοῦν ζῶσαν καί διαρκῆ ὑπόμνησιν τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι μέν ἀόρατος καί ἀκατάληπτος καί ἀπρόσιτος, μᾶς ἐπισκέπτεται ὅμως πάντοτε διά τῶν Ἁγίων Του, τῶν εὐαρεστησάντων Αὐτόν εἰς πάσας τάς γενεάς. Οἱ Ἅγιοι ἦσαν ἄνθρωποι ὁμοιοπαθεῖς πρός ἡμᾶς, εἶχον τάς ἰδίας ἀνάγκας μέ ἡμᾶς, τάς ὑπερέβησαν ὅμως καί ἠγωνίσθησαν ὑπέρ τήν φύσιν, ἔχοντες κραταιόν προστάτην τήν ἀήττητον δύναμιν τοῦ Κυρίου. Οἱ Ἅγιοι πλέον πάντων ἔθετον τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τήν ἐκθρέψασαν αὐτούς πνευματικῶς Ἐκκλησίαν καί πρός πάντα ἄνθρωπον, ἀγάπην ἡ ὁποία ἐξεφράζετο διά τῆς προθύμου ἐφαρμογῆς εἰς τήν ζωήν των σύμπαντος τοῦ Εὐαγγελικοῦ Λόγου.
Ἄς ἐπιτραπῇ, ὅμως, σήμερον εἰς τόν ἐνώπιόν σας ἱστάμενον καί ὁμιλοῦντα ταπεινόν Πρόεδρον τῆς τῶν Σμυρναίων Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας νά περιορίσῃ τόν λόγον εἰς τούς ἑορταζομένους πατέρας τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, Παρθένιον καί Εὐμένιον, τούς νέους κτίτοράς της, οἱ ὁποῖοι εἶχον ὡς στίγμα τῆς ζωῆς καί τῆς ἀσκήσεώς των, ἐκτός τῶν ἄλλων, ὅλως δ’ ἰδιαιτέρως τόν εὐαγγελικόν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου “νῦν κρίσις τοῦ κόσμου ἐστι”. Μέ αὐτόν τόν λογισμόν τῆς ἐπερχομένης κρίσεως τοῦ Θεοῦ ἠσκήθησαν εὐχαρίστως εἰς τήν ἀρετήν· οὐχί ὡς δοῦλοι ἑνός δυνάστου Θεοῦ, φοβούμενοι τήν τιμωρίαν τῆς κολάσεως· οὐχί ὡς ἔμποροι τῶν ἐθνῶν, συναλλασσόμενοι τήν ὑποτιθεμένην εὐσέβειαν πρός μίαν οὐράνιον ἀνταποδοσίαν, ἀλλά ὡς φωτόμορφα τέκνα στοργικοῦ πατρός, τά ὁποῖα ἐξ ἀγάπης πρός Αὐτόν καί τάς κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ πλασθείσας εἰκόνας Του, ἐπιθυμοῦν τήν πρός Αὐτόν κοινωνίαν. Ἦσαν οἱ δύο Ἅγιοι προσηλωμένοι καί ἐστραμμένοι εἰς τήν θέαν τῶν οὐρανῶν. Ἡ τυφλότης των ἐμπρός εἰς τήν ματαιότητα καί ἡ προσηλωμένη ἀκοή εἰς τάς ἀγγελοφωνίας τῶν οὐρανῶν ἡγίασαν τούς ἰδίους τούς ἑαυτούς των καί δι’ αὐτῶν ἡγιάσθησαν πολλαί ψυχαί, ἐξηγνίσθησαν καί σήμερον ἀποτελοῦν “συμπολίτας τῶν Ἁγίων καί οἰκείους τοῦ Θεοῦ”. Τό ἄγλωττον, σιωπηλόν καί ἔμπρακτον, διά τοῦ βίου των πρωτίστως καί ἔπειτα διά τῶν λόγων των, κήρυγμά των καί ἡ σπουδή των κατά τήν πνευματικήν ἄσκησιν εἶχε μίαν διττήν ὄψιν, τήν παρθενίαν ἐν συνδυασμῷ πρός τήν εὐμένειαν καί τήν κατανόησιν πρός τήν ἀνθρωπίνην ἀδυναμίαν. Καί κατέστησαν ἀληθῶς οἱ ἴδιοι παρθένοι κατά πάντα, εὐμενεῖς ὅμως πρός πάντας, ὡς καί τά ὀνόματα αὐτῶν δηλώνουν. Αὐστηροί εἰς τούς ἑαυτούς των, εὐμενεῖς πρός τούς ἄλλους. Αὐτό ἄλλωστε δέν εἶναι -ἤ μᾶλλον δέν πρέπει νά εἶναι- τό βίωμα ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων, ἐάν βεβαίως θέλωμεν νά ὀρθοδοκοῦμεν καί νά ὀρθοπράττωμεν, ἤ ἀκριβέστερον νά ὀρθοπράττωμεν διά νά ὀρθοδοκοῦμεν ἤ ἔτι κάλλιον νά ὀρθοδοκοῦμεν καί ἡ ὀρθοδοξία μας νά ἀποδεικνύεται, νά φαίνεται ὡς αὐτονόητον ἀποτέλεσμα εἰς τήν ὀρθοπραξίαν; Ἡ στάσις αὐτή τῶν σήμερον τιμωμένων Ἁγίων μας ἄς προβληματίσῃ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, καθώς εἶναι πολύ σύνηθες τό φαινόμενον νά ἐφαρμόζωμεν τήν ἀκρίβειαν διά τούς ἄλλους, νά ἐξαντλῶμεν τήν αὐστηρότητά μας εἰς τούς ἄλλους, νά κρίνωμεν μέ τά αὐστηρότερα τῶν κριτηρίων τούς ἄλλους, ἐνῷ διά τούς ἑαυτούς μας νά ἐπιφυλάσσωμεν τήν οἰκονομίαν, τήν ἐπιείκειαν καί τά πλέον ἐλαφρά τῶν κριτηρίων. Πολύ δέ περισσότερον ἐφαρμόζομεν διά τούς ἑαυτούς μας μίαν ὑπερβολικήν ἀνοχήν, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τά ὅρια τῆς οἰκονομίας καί εἰσέρχεται εἰς τά πλαίσια τῆς καταστρατηγήσεως τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἐν ὀνόματι τῆς φυσικῆς ἀδυναμίας, τῆς οὕτω καλουμένης φυσιολογικότητος, καί ὁδηγούμεθα εἰς μίαν αὐτονομίαν, ἤ καλλίτερον ἑτερονομίαν, δηλαδή ἐφαρμογήν ἰδίου τρόπου ζωῆς, ἀνεξαρτήτου αὐτοῦ τῆς σωζούσης ὁδοῦ, τῆς ἀπαγούσης εἰς τήν αἰώνιον ζωήν. Ἀκολουθοῦμεν, δηλαδή, ἀδελφοί, ἰδίους δρόμους, προσαρμόζοντες τό Εὐαγγέλιον εἰς τάς ἐπιθυμίας μας, ἐφαρμόζοντες ἐκκλησιαστικόν καί θεολογικόν μινιμαλισμόν διά νά φέρωμεν τό Εὐαγγέλιον εἰς τά ἰδικά μας μέτρα. Καί τότε ὅλα πιά ἐπιτρέπονται καί ὅλα δικαιολογοῦνται, καθώς ὁ καθείς μας ἔχει τόν ἰδικόν του νόμον. Καί τότε ἐπικρατεῖ ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἰσχυροτέρου, καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται λύκος διά τόν συνάνθρωπον…
Οἱ Ἅγιοί μας, ὅμως, ἔπραξαν ἀκριβῶς τό ἀντίθετον, δι’ αὐτό ἄν καί ἔχει παρέλθει ἑκατονταετία ἀπό τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως τῶν δύο αὐταδέλφων Παρθενίου καί Εὐμενίου, ἡ μνήμη των εἰς τήν Κρήτην καί ἰδιαιτέρως εἰς τήν περιοχήν ταύτην παραμένει ζωντανή ὡς ἡ ἡμέρα ἡ ἐχθές. Διά τοῦτο καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καί πάντων τῶν Κρητῶν, διερμηνεύουσα τήν κοινήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καί τοῦ περιουσίου λαοῦ της, τούς ἀνέγραψεν ἐπισήμως εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων καί τῶν Ὁσίων, ἐν ἔτει 2007, κατόπιν ἐπισήμου αἰτήματός σας, ἅγιε ἀδελφέ κ. Μακάριε. Διά τῆς πράξεως αὐτῆς ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπέστεψεν ἁπλῶς διά τοῦ κύρους τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐθεντίας τήν ὁσιακήν βιοτήν καί τήν ἀνυπολόγιστον προσφοράν πρός τήν Κρήτην καί τόν λαόν της τῶν δύο τούτων Ἁγίων κατά δυσχειμέρους ἐποχάς, κατά τάς ὁποίας τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί τό φρόνημα ἔσκιαζον ποικίλαι καί φοβεραί ἐπιβουλαί, ἡμετέρων καί ξένων, καί σκλαβιά πνευματική, μεταφορικῶς καί πραγματικῶς.
Οἱ δύο Ἅγιοί μας, μέ τήν ἐπανίδρυσιν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς καί μέ τήν ἀνοικοδόμησιν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Παναγίας κατέστησαν συνεργοί εἰς τό ἔργον τοῦ Κυρίου, συμβάλλοντες καί αὐτοί εἰς τήν συνέχισιν τῆς ἱστορίας τοῦ Μοναχισμοῦ καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί ἀσκήσεως εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῶν Ἀστερουσίων Ὀρέων, ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ὡς τό Ἅγιον Ὄρος τῆς Κρήτης, ὅπου σήμερον ὑπάρχουν ἀκμάζουσαι ἡ Ἱερά αὕτη Μονή καί ἡ Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Ὁδηγητρίας εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ἁγιοφαράγγου, τοῦ χώρου τούτου τῆς μοναστικῆς ἀσκήσεως. Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθω, μέ τήν Παναγίαν τοῦ Ἄξιόν Ἐστι καί τήν Πορταΐτισσαν, φυλάκισσαν καί θυρωρόν ἀσφαλῆ καί ἀπόρθητον, καί τό Ἅγιον Ὄρος τοῦτο τῆς Κρήτης, μέ τήν Κυρίαν Θεοτόκον, προστάτιδα καί πάλιν τῶν Ἱερῶν Μονῶν Κουδουμᾶ καί Ὁδηγητρίας καί τῶν πλείστων ὅσων Σκητῶν τῆς περιοχῆς νά ἀποτελοῦν πυλῶνας μακαρίας πνευματικῆς ζωῆς.
Διά τοῦτο καί ἡμεῖς ὅλοι, διαπιστοῦντες ὅτι ὁ τόπος ἐν τῷ ὁποίῳ ἱστάμεθα ἅγιος ἐστι, λύομεν τόν ἱμᾶντα τῶν ὑποδημάτων μας, τῶν ὑποδημάτων τῆς ψυχῆς καί τῆς καρδίας μας καί προσερχόμεθα προσκυνηταί τῆς Χάριτος τῶν Ἁγίων Εὐμενίου καί Παρθενίου καί πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει διαλαμψάντων Ἁγίων τῆς περιοχῆς Πατέρων, μοναστῶν, μιγάδων, ὁσίων, Ἱεραρχῶν καί Ἁγίων, διά νά λάβωμεν χάριν καί ἔλεος εἰς εὔκαιρον βοήθειαν εἰς τόν ἀγῶνα τοῦ παρόντος πλάνητος βίου.
Ὁ λόγος τῶν ἑορταζομένων Ἁγίων ἦτο λόγος σοφίας καί χάριτος, διά τοῦτο κατέστησαν «πηγή ὕδατος ζῶντος καί ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» καί ἐπότισαν ἀμετρήτους ψυχάς. Μέ τάς δεήσεις των συνετέλεσαν ὥστε νά αὐξηθῇ τό ἀγγελοειδές τάγμα τῶν μοναχῶν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κρήτης, ὅπως, ἄλλωστε, μαρτυρεῖ καί ἡ παρουσία τῆς σημερινῆς θαλλούσης καί καρποφορούσης ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς των, ὑπό τήν ἡγουμενίαν καί πνευματικήν ἐπιστασίαν τοῦ συνωνύμου σας ἅγιε Γορτύνης καί Ἀρκαδίας ἀληθῶς μακαρίου ἀνδρός Ἱερομονάχου Μακαρίου.
Ἀδελφοί μου,
Οἱ Ἅγιοι αὐτάδελφοι ἐβάδισαν τήν ἰδίαν ὁδόν τῶν παλαιῶν πατέρων τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, τῶν πατέρων τῶν σπηλαίων τοῦ πλησιοχώρου Ἁγιοφαράγγου ἀλλά καί τῶν ὁσίων πατέρων τοῦ ὑπολοίπου Ἑλλαδικοῦ χώρου, τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων καί πολλῶν ἄλλων, ἐπωνύμων καί ἀνωνύμων, πάντων φίλων γνησίων τῆς ἀρετῆς, τῶν ὁποίων τό μνημόσυνον ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν, ἡ δέ μαρτυρία των ἀληθῶς πηγή ζωῆς.
Τό παράδειγμά τῶν πατέρων τούτων τοῦ Κουδουμᾶ, μέσα εἰς τήν λιτότητά του, ἔχει μίαν λάμψιν, ἕνα φῶς, ἐντός τῆς σημερινῆς ἐποχῆς τῆς κρίσεως. Ἡ ἀρετή τῆς ἀσκητικότητος, τήν ὁποίαν ἕως ἄκρου ἐφήρμοσαν καί ἐδίδαξαν διά βίου οἱ δύο Ἅγιοι ἀποτελεῖ τό ἀντίδοτον εἰς τήν πνευματικήν ξηρασίαν τῆς ἐποχῆς μας, εἰς τήν δυστυχίαν, τήν ὁποίαν προκαλεῖ ἡ συνεχής ἀπαίτησις ὑλικῶν ἀγαθῶν καί κυρίως ἡ ἀποτυχία τῆς ἀποκτήσεώς των ἤ ἡ ἀπώλεια τῶν ἤδη ἀποκτηθέντων εἰς περιόδους παντοειδῶν κρίσεων. Τό ἔμπρακτον κήρυγμά των περί κρίσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἀπό τοῦ νῦν αἰῶνος ἀποτελεῖ τῷ ὄντι τό ἀντίδοτον εἰς ὅσα μᾶς ἔρχονται ἀπροόπτως, καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τό δημιούργημά Του.
Μόνον μέ τό πνεῦμα αὐτό καί μέ τήν πίστιν μας εἰς τόν Χριστόν, ἀδελφοί, δυνάμεθα νά κατορθώσωμεν ἐν μέσῳ τῶν καθ’ ἡμέραν κρίσεων τῶν ἀξιῶν τοῦ κόσμου τούτου καί τῆς συγχύσεως τῆς πεπτωκυίας φύσεώς μας ἀλλά καί τῆς κρίσεως τῶν πεπωρωμένων πολλάκις συνειδήσεών μας, νά ὑπερβῶμεν τά προβλήματα καί νά εἴμεθα εὐτυχεῖς, ἀκόμη καί ὅταν ἀντιμετωπίζωμεν ποικίλα προβλήματα καί ἀνάγκας καί συνθήκας δυσχερεῖς καί ἀπανθρώπους.
Μέ τάς σκέψεις αὐτάς, ἐρχόμενος ἐκ τῆς νύμφης τοῦ Αἰγαίου, τῆς Ἁγιοτόκου Σμύρνης, τῆς πόλεως τοῦ Ἁγίου Βουκόλου καί τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου, τῆς πόλεως τοῦ μαρτυρίου καί τῆς Ὀρθοδόξου μαρτυρίας ἀπ’ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, εἰς τήν εὐλογημένην Μονήν σας, μετ’ αἰσθημάτων δοξολογίας πρός τόν ἐν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν ἡμῶν, κομίζω σέ σᾶς, ἅγιε Ποιμενάρχα, καί πρός τόν εὐαγῆ κλῆρον καί πρός τόν περιούσιον λαόν, τόν λόγον καί τήν προτροπήν τοῦ Ἀγγέλου τῆς Ἐκκλησίας Σμύρνης “γίνεσθε πιστοί ἄχρι θανάτου καί θά λάβητε τόν στέφανον τῆς ζωῆς” (πρβλ. Ἀποκ. 2,10), ὡς ἐγένοντο πιστοί ἄχρι θανάτου Παρθένιος καί Εὐμένιος καί ἅπασα ἡ χορεία τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί κατέστησαν τά μυρίπνοα ἄνθη τῆς Κρήτης καί πηγή ζωῆς. Καί τήν προτροπήν αὐτήν γνωρίζετε καλῶς, σεῖς οἱ Κρῆτες. Διότι εἰς τήν μακράν ἱστορίαν τοῦ τόπου σας ἀπεδείξατε ὅτι δύνασθε νά μένετε πιστοί ἄχρι θανάτου· πιστοί εἰς τόν Χριστόν, ἐξ οὗ καί οἱ Κρῆτες μάρτυρες τοῦ αἵματος καί τῆς συνειδήσεως, ἅγιοι Μάρτυρες καί Ὅσιοι Ἀσκηταί· πιστοί εἰς τά ἰδανικά τοῦ Γένους καί τῆς Φυλῆς μας, ἐξ οὗ καί οἱ μεγάλοι ἥρωές μας· πιστοί εἰς τάς Ἑλληνορθοδόξους ἀρχάς μας, ἐξ οὗ καί οἱ χιλιάδες ἐστεφανωμένοι μάρτυρες τοῦ καθημερινοῦ μόχθου, ἀγωνισταί ἔντιμοι οἰκογενειάρχαι καί τίμιαι καί ἀρχοντικαί σύζυγοι, μητέρες καί οἰκοδέσποινες οἱ ὁποῖοι ἐκπληρώνετε τήν ἀποστολήν σας καί ἵστασθε ἀγέρωχοι εἰς τά διάφορα κύματα τῶν καιρῶν -πιό ὁρμητικά ἀπό αὐτά τοῦ Λιβυκοῦ καί τοῦ Κρητικοῦ Πελάγους ἐν μέσῳ χειμῶνος- τά ὁποῖα θέλησαν καί θέλουν νά ἀλλοιώσουν τό φρόνημα καί τήν ταυτότητα τοῦ Γένους μας, ἵστασθε, λέγω, ἀγέρωχοι καί προσφέρετε διότι ἔχετε βαθείας ρίζας, ὡς οἱ κεκλιμέναι ἐκ τοῦ ἀέρος ἀλλά μή πίπτοντες πεῦκοι τῶν Ἀστερουσίων Ὀρέων καί αἱ αἰώνοβιοι ἐλαῖαι αὐτοῦ τοῦ τόπου, ρίζας ἐρριζωμένας εἰς τήν Πίστιν πρός τόν Θεόν καί ἀφοσίωσιν εἰς τά ἰδανικά τοῦ Γένους, δι’ αὐτό καί ἀποδίδοτε καρπούς πλουσίους, τάς ἐλαίας καί τό ἔλαιον, τά σκληραγωγημένα καί ἄκαμπτα τέκνα σας, τά ὁποῖα προσφέρετε εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν Κοινωνίαν, τήν Πατρίδα, ἡ ὁποία ἰδιαιτέρως σήμερον χρειάζεται ὑγιᾶ νεόφυτα δένδρα.
Καί λέγω ταῦτα μετά λόγου γνώσεως, διότι ἡ μεγαλόνησος Κρήτη προσέφερε πολλά εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί εἰς τό Γένος μας. Εἰς καιρούς χαλεπούς καί κινδυνώδεις ὁ πιστός λαός της ἀπέδειξε τήν παραδοσιακήν πίστιν καί φιλοπατρίαν του καί τήν ἀρραγῆ προσκόλλησίν του εἰς τήν Μητέρα καί τροφόν καί τιθυνόν του Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἔχετε δέ παρουσιάσει μέχρι σήμερον πλῆθος ἁγίων, ὁσίων, μοναχῶν, μαρτύρων, νεομαρτύρων, τούς ὁποίους οἱ κατά πάντα ἄξιοι Ἱεράρχαι τῆς Κρήτης προβάλλουν καί ἀναδεικνύουν.
Ἐπιφορτισμένοι καί σεῖς, ἀδελφοί καί πατέρες καί τέκνα, μέ τό βάρος τῆς πατροπαραδότου ταύτης κληρονομίας, συνεχίσατε τήν ἀγάπην καί τήν ὑποστήριξίν σας πρός τά ἱερά καί τά ὅσιά σας. Διότι ὅσον περισσότερον ἀγαπᾶτε, ἐνισχύετε καί τιμᾶτε τήν Ἐκκλησίαν, τόσον περισσότερον σεῖς θά εἶσθε οἱ εὐεργετημένοι καὶ κερδισμένοι, διότι ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει τήν ἀνάγκην τῆς ἰδικῆς μας ὑπερασπίσεως, ἀφοῦ ἕστηκεν ἐπί τήν Πέτραν καί «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16, 18). Ἀντιθέτως, ἡμεῖς ἔχομεν ἀνάγκην νά δεικνύωμεν τήν πίστιν καί τήν πιστότητά μας εἰς τόν Θεόν.
Γνωρίζων καλῶς τήν πηγαίαν εὐλάβειαν εἰς Χριστόν ὅλων σας τῶν ἀγαπητῶν Κρητῶν, ἀλλά καί τήν μεγάλην ἀγάπην σας πρός τό Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, σᾶς μεταφέρω ἐν κατακλεῖδι τόν πατρικόν χαιρετισμόν καί τάς εὐχάς τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου καί ἐπικαλοῦμαι ἐπί πάντας τήν χάριν καί τήν προστασίαν καί τήν πρεσβείαν τῶν κτιτόρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης Παρθενίου καί Εὐμενίου καί κατακλείω τόν λόγον μέ τήν βιωματικήν ἐμπειρίαν Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί Εὐαγγελιστοῦ:
Ἀδελφοί,
“Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε”, σεῖς καί ἡμεῖς καί πάντες οἱ εὐσεβῶς θέλοντες ζῆν. Ὅμως Θαρσεῖτε. Ὅπως θαρροῦμεν καί ἡμεῖς οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει καί Σμύρνῃ ὀλίγοι καί σεῖς οἱ πολλοί ἐν Κρήτῃ, τό μικρόν καί τό μέγα λῆ-εῖμμα. Θαρροῦμεν δέ, διότι πιστεύομεν ἀκραδάντως ὅτι ὁ Χριστός νενίκηκε τόν κόσμον καί μᾶς ἐχάρισε καί μᾶς χαρίζει φῶς, εἰρήνην, ζωήν καί ἀνάστασιν, ἐντός τῶν ὁποίων περιστρέφεται ἡ ζωή μας καί κινούμεθα καί ἐσμέν καί δημιουργοῦμεν. Ἀμήν.
