του Ιωάννη Σαΐνη
Για να μην το κουράζουμε, στη Μακεδονία επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας ζούσε ένα κράμα Λαών που αυτοπροσδιοριζόταν απλώς ως Χριστιανοί ή ως Μουσουλμάνοι ή ως Εβραίοι.
Με την εθνική αφύπνιση των Λαών και τη δημιουργία εθνικών κρατών στις παρυφές της αυτοκρατορίας, οι πληθυσμοί της Αυτοκρατορίας και ιδιαίτερα αυτοί που κατοικούσαν στα ευρωπαϊκά της τμήματα (Μακεδονία και Θράκη), σε αυτά τα τμήματα δηλαδή που διεκδικούσαν τα νεοδημιουργηθέντα κράτη, αυτοί οι πληθυσμοί έπρεπε να τοποθετηθούν.
Όλοι οι κατοικούντες την Μακεδονία έπρεπε να τοποθετηθούν; Όχι!
Οι Εβραίοι ήταν και είναι Εβραίοι. Το θρησκευτικό ταυτιζόταν στην περίπτωσή τους με το εθνικό. Κανείς λοιπόν δεν τους διεκδίκησε. Ούτε Βούλγαρος, ούτε Έλληνας, ούτε Σέρβος, ούτε Τούρκος. Τους Μουσουλμάνους κανείς δεν τους διεκδίκησε. Ούτε Βούλγαρος, ούτε Έλληνας, ούτε Σέρβος. Ανεξάρτητα από το ποια γλώσσα μιλούσαν. Είτε Ελληνικά μιλούσαν, είτε Σλαβικά, είτε Τουρκικά, όλοι Τούρκους τους θεωρούσαν. Κι αυτό γιατί, όπως στην περίπτωση των Εβραίων, το θρησκευτικό υπερίσχυε του εθνικού. Άλλωστε, η Τουρκική εθνική συνείδηση είναι η τελευταία που εμφανίζεται μεταξύ των Λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το πρόβλημα λοιπόν αφορούσε τους Χριστιανούς της Μακεδονίας. Αυτοί ήταν κυρίως ελληνόφωνοι στο Νότο, μικτοί ελληνόφωνοι-σλαβόφωνοι στη μέση Μακεδονία και κυρίως σλαβόφωνοι στο βορά (από τα σημερινά μας σύνορα μέχρι το Μοναστήρι/Μπίτολα).
Οι Βούλγαροι ήταν οι πρώτοι που αφενός μεν διεκδίκησαν τους Σλαβόφωνους, αφετέρου δε κυνήγησαν τους ελληνόφωνους. Kαι επειδή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ο διαχωρισμός δεν ήταν εθνικός αλλά πρωτίστως θρησκευτικός, προχώρησαν και στη δημιουργία θρησκευτικού σχίσματος. Η δημιουργία της Βουλγαρικής σχισματικής εκκλησίας που ονομάστηκε Εξαρχία, έγινε με τη βοήθεια της Ρωσίας στα πλαίσια του Πανσλαβικού κινήματος.
To αστείο είναι πως οι Βούλγαροι δεν είναι Σλάβοι αλλά είπαμε εδώ είναι Βαλκάνια και αυτοί βόλευαν καλύτερα τη Ρώσικη προπαγάνδα της εποχής εκείνης. Τα όργια διωγμών Ελλήνων από τους «Βουλγαρίζοντες» δεν απαντήθηκαν ποτέ από το επίσημο Ελληνικό κράτος. Την υπεράσπιση των Πατριαρχικών ελληνοφώνων και σλαβοφώνων ανέλαβαν εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα καθώς και ντόπιοι πατριαρχικοί ανεξαρτήτως γλώσσας.
Για τους Βούλγαρους, οι πατριαρχικοί ελληνόφωνοι ήταν Έλληνες, οι πατριαρχικοί σλαβόφωνοι ήταν Γραικομάνοι, δηλαδή μανιακοί με τους Γραικούς, δηλαδή φανατικοί Γραικοί και ως εκ τούτου πιο επικίνδυνοι και από τους ίδιους τους «πραγματικούς» Γραικούς. Οι απόγονοι αυτών των Γραικομάνων είναι αυτοί που κατοικούν στα σλαβόφωνα χωριά της σημερινής Μακεδονίας και είναι αυτοί που δηλώνουν Μακεδόνες γνήσιοι – ντόπιοι. Όπως Μακεδόνες γνήσιοι – ντόπιοι δηλώνουν και οι Ελληνόφωνοι της Μακεδονίας.
Το ντόπιος προσδιορίζει την αντίθεση με τον πρόσφυγα από τη Μ. Ασία ή από την Α. Ρωμυλία. Το ντόπιος ΔΕΝ είναι εθνολογικός προσδιορισμός. Οι μη ντόπιοι, δηλαδή οι πρόσφυγες, εθνολογικά ανήκουν και αυτοί στους Έλληνες. Και ως Έλληνες έχουν τα ίδια δικαιώματα στην Ελληνική κληρονομιά και κατά συνέπεια και στη Μακεδονική κληρονομιά. Όπως και εμείς έχουμε τα ίδια με τους Πόντιους δικαιώματα στην ελληνική ποντιακή κληρονομιά, τα ίδια με τους Κύπριους δικαιώματα στην ελληνική κυπριακή κληρονομιά κλπ..
Τα ίδια προφανώς δικαιώματα έχουν και οι ντόπιοι Έλληνες Σλαβόφωνοι Μακεδόνες της Ελλάδας. Δικαιώματα που δεν έχουν οι Σλαβόφωνοι των Σκοπίων στη Μακεδονική κληρονομιά, καθώς δεν αναγνωρίζουν την Ελληνικότητα αυτής της κληρονομιάς. Γιατί εάν την αναγνώριζαν δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Καθώς οι πατρίδες και τα χώματα παίρνουν το όνομα από τον Λαό που τις κατοικεί και όχι ο Λαός από τις πατρίδες και τα χώματα, η αναγνώριση της Ελληνικής κληρονομιάς της Μακεδονίας σημαίνει αυτόματα πως θα πρέπει να διαλέξουν άλλο όνομα. Από τη στιγμή που οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και αυτοί δεν αποδέχονται πως είναι Έλληνες, το όνομα της χώρας τους δεν μπορεί να είναι Μακεδονία ούτε αυτοί Μακεδόνες. Είπαμε, το όνομα της χώρας το δίνει ο Λαός που την κατοικεί. Αν ο Λαός δεν είναι Ελληνικός δεν μπορεί να έχει το όνομα Μακεδονικός και κατά συνέπεια ούτε και η χώρα του. Να γιατί λέμε πως όταν παραδίδεις όνομα είναι σαν να παραδίδεις έδαφος.
Ότι και να λες, όσες διαβεβαιώσεις και αν δίνεις, αναγνωρίζοντας Λαό με όνομα Μακεδονικό και έχοντας ταυτόχρονα περιοχή εντός της χώρας σου με το όνομα Μακεδονία, ο συνειρμός που δημιουργείς είναι πως αυτό το τμήμα είναι καταπατημένο και κακώς το κατέχεις. Και η κουτοπονηριά φτάνει στο έπακρο όταν μας θυμίζεις πως κατ΄ αντιστοιχία υπάρχουν δύο Θράκες, μια Ανατολική και Τουρκική και μια Δυτική και Ελληνική. Μόνο που, πονηρέ πολιτευτή, ΔΕΝ υπάρχει Θρακικό έθνος ή Θρακικός λαός. Υπήρχε κάποτε. Όχι τώρα. Και οι κάτοικοι της σημερινής Θράκης είναι, είτε Έλληνες Θρακιώτες (όχι εθνικά Θράκες) είτε Τούρκοι Θρακιώτες.
Αναρωτιέσαι συχνά, τάχα μου καλοπροαίρετα, μα, δεν είναι δυνατό να βρισκόμαστε μπροστά στη γένεση ενός νέου έθνους; Ενός νέου έθνους που δε θέλει, βρε αδερφέ, να είναι ούτε ελληνικό, ούτε βουλγαρικό ούτε σερβικό; Μα και βέβαια. Αυτό μάλιστα, είναι δικαίωμά τους. Σε αυτή την περίπτωση όμως, οι αναφορές του νέου έθνους δε μπορεί να είναι ούτε σερβικές, ούτε βουλγαρικές, ούτε ελληνικές. Σύμφωνοι; Ε, τι να κάνουμε τώρα, η αναφορά σε Μακεδόνες και Μακεδονία είναι αναφορά Ελληνική. Τους πρόλαβε η Ιστορία εδώ και 2.000 χρόνια. Πρέπει να διαλέξουν κάτι άλλο.
Αλλά εσύ στενοχωριέσαι και για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης που συχνά πυκνά μας την αναφέρεις ως «κατάκτηση» (sic) από τον ελληνικό στρατό. Τα ίδια μας λες και για τα Γιάννενα κάποιες φορές, κλαίγοντας ταυτόχρονα για το χαμένο πολυπολιτισμικό τους παρελθόν. Διαβάζεις στατιστικές για τους πληθυσμούς στην Οθωμανική αυτοκρατορία και, μια από εδώ μια από εκεί, μας βγάζεις πάντα λειψούς. Μας τονίζεις πως η Θεσσαλονίκη μετά την απελευθέρωση είχε 45% Εβραίους, 27% μουσουλμάνους και μόνο 13% Έλληνες και αναρωτιέσαι σε ποιόν έπρεπε να ανήκει αυτή πόλη!
Δε μελετάς καθόλου Ιστορία, πονηρέ πολιτευτή. Όταν η Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια των Τούρκων το 1.430 δεν έμεινε ψυχή ζώσα εντός των τειχών της πόλεως. ΟΛΟΙ οι κάτοικοι είτε σφαγιάσθησαν, είτε πουλήθηκαν σκλάβοι. Ήταν τέτοια η ερημία της πόλεως μετά την πτώση, που ο νέος Οθωμανός διοικητής αναγκάστηκε να μεταφέρει πληθυσμούς από τις γύρω περιοχές για να πάρει ξανά ζωή. Οι ελληνικοί δε πληθυσμοί των γύρω περιοχών ήταν τόσο τρομοκρατημένοι που δεν ήθελαν να πλησιάσουν καν στα τείχη της πόλης. Ήταν τέτοιος ο αντίκτυπος στα Βαλκάνια που τα Γιάννενα συνθηκολόγησαν από φόβο μη τυχόν πάθουν τα ίδια.
Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί η ελληνική αυτή πόλη έγινε πόλη αλλοφύλων και αλλοθρήσκων; Όχι βέβαια, εσύ θρηνείς μόνο για τη χαμένη πολύ – πολιτισμικότητά της. Για την οποία βέβαια ευθύνεται ο Ελληνικός εθνικισμός! Την απάντηση στην έδωσε πληρωμένη ο ίδιος ο Οθωμανός διοικητής της Θεσσαλονίκης που παρέδωσε την πόλη στους Έλληνες και όχι στους Βουλγάρους, λέγοντας πως «την πόλη από τους Έλληνες την πήραμε στους Έλληνες την παραδίδουμε».
Εθνικιστικό και φασιστικό δεν είναι λοιπόν το να γνωρίζεις ιστορία, πονηρέ πολιτευτή. Πράγματι, η ωραιοποίηση της Ιστορίας σου ώστε να περνιέσαι ανώτερος, καλύτερος, ομορφότερος είναι η βάση του εθνικισμού. Στον αντίποδα, η σιωπή για την ιστορία σου ή η διαστρέβλωσή της για να περνιέσαι χειρότερος απ όλους είναι η βάση του εθνομηδενισμού. Κατσαπλιάδες στο κορμί του έθνους και οι εθνικιστές και οι εθνομηδενιστές. Και με τους κατσαπλιάδες έχουμε πάντα ανοικτούς λογαριασμούς, πονηρέ πολιτευτή. Kαι επειδή Έλληνας δε γεννιέσαι αλλά γίνεσαι, όπως βέβαια και Τούρκος ή Αλβανός και Βούλγαρος γίνεσαι και δε γεννιέσαι, μάθε πως με τον ίδιο τρόπο ξεγίνεσαι κιόλας. Κριτής του τι είσαι, το Κοινόν των Ελλήνων. Θα σε μετρήσει και θα σου απαντήσει όπως πρέπει, Δημοκρατικά και συντεταγμένα. Κατά το έθος των Ελλήνων!
