Εθνεγερσία με πολιτικον οικουμενισμόν;

Του Πρωτοπρεσβ. Βασιλείου Βολουδάκη
Αφορμή γι᾽ αυτό τό άρθρο μού έδωσε η θεματολογία, πού έχει προα-ναγγείλει η Ιεραρχία τής Εκκλησίας μας γιά τή Σύνοδόν της τού προσεχούς Οκτωβρίου.
Οι Εισηγήσεις, πού έχουν αναλάβει νά συντάξουν οι εντεταλμένοι από τήν Ιεραρχία Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, αναφέρονται σέ θέματα καίρια, όπως «Η ποιμαντική τής Εκκλησίας στήν εποχή τών μνημονίων» καί «Οι δυσκολίες τής Εκκλησίας κατά τήν άσκηση τής ποιμαντικής Της».
Από τόν τρόπο διαπραγματεύσεως αυτών τών θεμάτων θά κριθούν πολλά, γι᾽ αυτό, τό Πλήρωμα τής Εκκλησίας μας περιμένει μέ προσμονή αλλά καί ελπίδα τά αγαθά αποτελέσματα αυτής τής Συνόδου.

Αισθάνομαι ότι αυτή τήν κρίσιμη ώρα έχουμε επιτακτικό χρέος καί εμείς οι Πρεσβύτεροι νά διακονήσουμε μέ όλες μας τίς δυνάμεις τό έργο τών Επισκόπων μας, καί, μάλιστα, τό πρωταρχικό, πού είναι η χάραξη τής Εκκλησιαστικής στρατηγικής, γιατί δέν είμαστε μόνο Ποιμένες τού λαού αλλά καί «Συνέδριον τού Επισκόπου» μας.

Πρίν από όλα τά άλλα, πρέπει νά ενημερώσουμε τούς Επισκόπους μας γιά τίς πληροφορίες, πού έχουμε καί γιά όλα όσα γνωρίζουμε σχετικά μέ τά πραγματικά αίτια τής Κρίσεως, πού μαστίζει τόν Τόπο μας, γιά τίς αιτίες πού εμποδίζουν τήν καλλιέργεια τής πνευματικής ζωής τών χριστιανών μας, γιά όλα εκείνα πού μάς καταθέτουν «εκ βαθέων» όλες οι τάξεις τού λαού μας —αφού έχουμε τό μοναδικό προνόμιο νά είμαστε συνυφασμένοι μέ τή ζωή αυτού τού ευλογημένου λαού— αλλά καί νά θέσουμε υπό τήν κρίση τής Ιεραρχίας μας τούς προβληματισμούς καί τίς πολυετείς εκτιμήσεις μας γιά τήν

αναποτελεσματικότητα τής Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής τών τελευταίων διακοσίων χρόνων τού ελευθέρου βίου τής Πατρίδος μας.
Σ᾽ αυτό τό άρθρο, λοιπόν, πρέπει νά μιλήσουμε ανοικτά. Χωρς περιστροφές, φωτοβολίδες καί συνθήματα. Πρέπει νά ψηλαφήσουμε τήν πραγματικότητα απηλλαγμένοι από αγκυλώσεις καί εμμονές τού παρελθόντος, πού μάς στερούν τή δυνατότητα νά δούμε καθαρά καί πέρα από τά φαινόμενα. Πρέπει νά επιδιώξουμε νά δούμε τήν πραγματική κατάσταση, πού επικρατεί στή Χώρα μας καί όχι τήν πλαστή πραγματικότητα, πού μάς έχει επιβληθεί «αλλαχόθεν» μέ τά Μέσα προβολής καί επιβολής τού ψεύδους. Πρέπει νά δούμε κατά πρόσωπο όλα εκείνα, πού μέ μαεστρία καί σκοπιμότητα μάς κρύβει τό Σκοτάδι…

Θά επιχειρήσω τό τόλμημα αυτό μέ σκόρπια ερωτήματα, παραβαίνοντας τούς κανόνες τής αρθρογραφίας, γιά νά γίνη πιό ζωντανός ο λόγος.

Οι πολιτικοί «ποιμαίνουν» τόν λαό μας!
Τό πρώτο ερώτημα, πού προκύπτει αβίαστα μέ αφορμή τό θέμα τής Ιεραρχίας «Οι δυσκολίες τής Εκκλησίας κατά τήν άσκηση τής ποιμαντικής Της», είναι:— Γιά ποιά Ποιμαντική κάνει λόγο η Εκκλησιαστική μας Διοίκηση, ώστε νά ερευνούμε καί τίς δυσκολίες ενασκήσεώς της; Η Εκκλησία  ποιμαίνει τόν λαό μας σήμερα; Όχι βέβαια! Τόν λαό μας τόν «ποιμαίνουν» οι 300 Πολιτικοί τής Βουλής μέ όλα τά Μέσα, πού διαθέτουν, μπαίνοντας καθημερινά καί επί 24ώρου βάσεως σέ κάθε Ελληνικό σπίτι μέ τήν Τηλεόραση, τό Ραδιόφωνο, τίς Εφημερίδες, τά Περιοδικά καί καταδιώκοντάς μας μέ τήν άθλια αυτή ποιμαντική καί έξω από τά σπίτια μας, μέ τά αθεϊστικά Σχολεία καί Πανεπιστήμια, τίς αμοραλιστικές Οργανώσεις τάχα προστασίας τών πολιτών, τίς αγενείς καί κακότροπες Δημόσιες Υπηρεσίες, τίς Βακχικές εξαλλότητες τών οργανωμένων από τό Κράτος κατ᾽ ευφημισμόν Πολιτιστικών Εκ δηλώσεων, τίς επιδοτούμενες από τά Ασφαλιστικά Ταμεία Εκτρώσεις καί μέ πολλά άλλα.
Καί η Εκκλησία;

Έχει 2 ώρες κάθε Κυριακή, γιά νά ποιμάνη όσους ανθρώπους τής απέμειναν από τόν κάποτε Λαό Της καί αυτό είναι όλο! Δέν κατοικούμε, λοιπόν, στήν Ελλάδα, όταν μιλάμε γιά δυσκολίες Ποιμαντικής, αφού η σημερινή πραγματικότητα βοά γιά τό σχεδόν απραγματοποίητο τής Εκκλησιαστικής Ποιμαντικής!

Πρέπει έστω καί τήν ύστατη αυτή ώρα νά συνειδητοποιή-σουμε ότι στόν Τόπο μας έχει συντελεσθεί μία ολέθρια ανατροπή. Έχει γίνει σχεδόν απόλυτη αλλαγή ρόλων μεταξύ Εκκλησίας καί πολιτικών! Οι πολιτικοί «ποιμαίνουν» καί οι Εκκλησιαστικοί υπηρετούν τήν ποιμαντική τών πολιτικών! Οι πολιτικοί καθορίζουν μέχρι λεπτομερειών τό ήθος τού λαού μας, χωρίς νά λύνουν σχεδόν κανένα, από τά τά βιωτικά προβλήματα τών ανθρώπων καί έχουν αφήσει τήν Εκκλησία νά ασχοληθή μέ τά συσσίτια, τά ιδρύματα περιθάλψεως αναξιοπαθούντων καί μέ τήν εξεύρεση εργασίας στούς ανέργους! Μιλάμε, λοιπόν, γιά κάτι πολύ σοβαρό, πού χρειάζεται καίρια καί δραστική αντιμετώπιση! Απαιτείται άμεση αντίδραση καί όχι υποταγή στό μοιραίο!

Κάποιοι άνθρωποι τής Εκκλησίας, μέσα σ᾽ αυτήν τήν κοσμοχαλασιά, κάτι «παίρνουν είδηση» καί  ανησυχούν, συνειδητοποιούντες τήν πνευματική κατά-πτωση τού λαού μας, αλλά αδυνατούν νά κάνουν σωστή διάγνωση τής κατά-στάσεως, πού επικρατεί καί συνιστούν ως έκτακτο μέτρο μόνο αγρυπνίες καί προσευχή!

Λησμονούν, φαίνεται, πώς μέχρι πρίν από λίγο είχαμε στή Γή, κοντά μας, τόσους Γέροντες, συγχρόνους Αγίους, πού αδιαλείπτως προσηύχοντο καί, ευτυχώς, κάποιους έχουμε ακόμη, αλλά οι προσευχές όλων αυτών δέν εμπόδισαν νά φθάσουμε σ᾽ αυτό τό κατάντημα, όχι γιατί η προσευχή έχασε τή δύναμή της νά μετακινή βουνά, αλλά γιατί χρειάζονται καί άλλα, πού περιμένει ο Θεός από εμάς, πολύ σημαντικά, πού τά αφήσαμε, μέ επιπολαιότητα καί αδιαφορία, νά χαθούν μέσα από τά χέρια μας.

Χρειάζεται νά γίνη επιστροφή στούς ρόλους μας: Νά ποιμαίνη η Εκκλησία καί η Πολιτεία νά χειρίζεται αποκλειστικά καί μόνο τά βιωτικά, όπως έκανε πάντοτε στήν περίοδο τής Ρωμηοσύνης. Αλλά γιά νά γίνη αυτό από τήν Πολιτεία πρέπει αυτή νά απαρτισθή από γνήσιους Ρωμηούς!

Πώς, όμως, φθάσαμε στήν αντιστροφή τών ρόλων Εκκλησίας καί Πολιτείας, χωρίς νά τό καταλάβουμε;

Φαίνεται πώς τρομάξαμε, ακούγοντας τόν πυροβολισμό, πού δολοφόνησε τόν Καποδίστρια καί παραδοθήκαμε ως Εκκλησία καί ως Έθνος άνευ όρων στούς Ξένους νά μάς κυβερνούν καί νά μάς διαφεντεύουν!
Αρχικά μάς κυβέρνησαν απ᾽ ευθείας οι Ξένοι, μέ μπότα, σπαθί καί μαστίγιο. Χτύπησαν τήν ψυχή τού Έθνους μας, τήν Εκκλησία, ξερρίζωσαν τόν Μοναχισμό, λεηλάτησαν τήν Εκκλησιαστική Περιουσία,  πού ανήκει στόν Λαό τού Θεού, αλλά μέ αποκλειστικό διαχειριστή τήν Εκκλησία, έφεραν Επίτροπό τους κατάσκοπο μέσα στίς Συνεδριάσεις τής Ιεραρχίας μας, επέβα-λαν μέ λίγα λόγια τήν Προτεσταντική Κρατική κυριαρχία στήν Εκκλησία καί πήραν μέ τό «έτσι θέλω» τήν ποιμαντική τού λαού από τά χέρια τής Εκκλησίας, καθορίζοντας εξ ολοκλήρου τήν Παιδεία τού Γένους μας.

Αργότερα, όταν κάποια στιγμή πεταχτήκαμε απ᾽ τόν ύπνο μας αγανακτισμένοι απʼ αυτή τήν ατιμωτική κατάσταση τής ξένης Κυριαρχίας, μάς πρόλαβαν καί πάλι οι Ξένοι καί, γιά νά μή ξυπνήσουμε ολότελα, μάς καθησύχασαν ότι όλα θά επανέλθουν στό σωστό δρόμο τους καί μάς ξανακοίμισαν, ρίχνοντάς μας «στάχτη στά μάτια» μέ τό νά μάς δώσουν κυβερνήσεις μέ Έλ ληνες πολιτικούς!

Μάς διέφυγε, όμως, όλα αυτά τά χρόνια μία άκρως σημαντική… λεπτομέρεια: Όλα τά Κόμματα, πού αφέθηκαν νά εισέλθουν στήν Ελληνική Βουλή, μετά τόν Καποδίστρια καί μέχρι σήμερα, ήσαν όλα Κόμματα franchize (παραρτήματα) Κομμάτων τού Εξωτερικού!
Έτσι έγινε η Δεξιά, τό Κέντρο, ο Σοσιαλισμός, ο Κομμουνισμός, ο Αριστερισμός, οι μιμηταί τών Χριστιανοδημοκρατικών τού Προτεσταντικού Κοινωνισμού, η Άκρα Δεξιά, η Άκρα Αριστερά κ.λπ. Ποιό Κόμμα από αυτά είναι Ελληνικό; Κανένα!Όλα μέ ξένες προδιαγραφές, άσχετες μέ τήν Ελλάδα, τήν Ιστορία, τήν πνευματική μας Ιδιοπροσωπία καί τίς Θεανθρώπινες Παραδόσεις μας.

Κανένα από όλα αυτά τά ξενόφερτα Κόμματα δέν είχε τίς Αρχές τής Ρωμηοσύνης, σύμφωνα μέ τίς οποίες η Εκκλησία είναι η ψυχή τού Γένους καί η Πολιτεία τό Σώμα καί γι᾽ αυτό φθάσαμε στό κατάντημα νά ακούμε από τούς πολιτικούς μας ότι η Εκκλησία είναι ένας από τούς πολλούς Φορείς τού Κράτους — όπως όλα τά Σωματεία(!)— χωρίς, ούτε αυτοί πού τό διακηρύσσουν νά ντρέπονται, ούτε εμείς, οι υποτιθέμενοι Ορθόδοξοι, κοκκινίζουμε πού τό ακούμε «λουφάζοντας» από φοβία, σάν νά είμαστε οι απόκληροι τής Πατρίδος μας ή λαθρομετανάστες!

Αυτό πού γίνεται σήμερα στόν Τόπο μας ποτέ δέν τό επέτρεψε η Εκκλησία τής Ρωμηοσύνης στήν υπερχιλιετή Ιστορία Της. Ποτέ κατά τήν περίοδο τής Ρωμηοσύνης δέν επέτρεψε η Εκκλησία αντστροφή τού ρόλου της μέ τήν Πολιτεία, εκτός ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων επικυριαρχίας Αυτοκρατόρων, οι οποίοι, όμως, καί αυτοί ουδέποτε διενοήθησαν νά περιθωριοποιήσουν τήν Εκκλησία, αλλά εδίωξαν μόνο κάποιους αγωνιστάς λειτουργούς Της. Καί αυτό, γιατί είχαν βρεί ερείσματα γιά κατάχρηση εξουσίας σέ «Εφιάλτες» τής Πίστεως Εκκλησιαστικούς.

Αλήθεια, διερωτηθήκαμε ποτέ μέχρι σήμερα γιά τό τί είδους Ορθοδοξία βιώνει ο λαός μας κατακερματισμένος —καί, μάλιστα, μέ απίστευτο φανατισμό— σέ τόσα Κόμματα, άσχετα εντελώς μέ τό πνεύμα καί τή ζωή τής Ορθοδοξίας; Είναι ποτέ δυνατόν, ένας Δεξιός, ένας Κεντρώος, ένας Σοσια-λιστής, ένας Κομμουνιστής, ένας Αριστερός, ένας Προτεσταντικά κοινωνιστής καί ένας Ακροδεξιός νά βιώνουν τήν Πίστη μας μέ τόν ίδιο τρόπο; Πώς αυτό τό τόσο καίριο καί αποφασιστικής σημασίας γιά τήν πνευματική μας υπόσταση, όχι μόνο δέν μάς απασχολεί, αλλά τό θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό καί δικαιολογημένο σάν νά είναι η καθημερινή μας ζωή καί οι Πολιτειακές αντιλήψεις μας άσχετες μέ τόν εαυτό μας, τό ήθος μας, τή συμπεριφορά μας, τίς πεποιθήσεις μας καί τήν Πίστη μας; Καί άν δέν είναι άσχετες, όπως δέν είναι, αφού «ου μικρόν, τό παραμικρόν», γιατί δέν τρομάζουμε μ᾽ αυτή μας τήν κατάσταση;

Εκκλησιαστικός καί Πολιτικός Οικουμενισμός
Κάνουμε αγώνες κατά τού Εκκλησιαστικού Οικουμενισμού καί πολύ καλά κάνουμε. Δέν χωρούν προσμίξεις πλάνης στήν Ορθοδοξία, ούτε μπορούν νά γίνουν ανεκτές οι ύπουλες δραστηριότητες, πού τήν υποσκάπτουν. Γιατί, όμως, δέν κάνουμε τούς ίδιους αγώνες, γιά νά εμποδίσουμε τόν ξενόφερτο Πολιτικό Οικουμενισμό, πού επικρατεί 200 χρόνια στήν Πατρίδα μας, αλλά μένουμε αδιάφοροι ή, γιά νά ακριβολογούμε, ψηφίζουμε, συντηρούμε καί έχουμε πολύ-μερώς καί πολυτρόπως διαπλακεί μέ πάθος καί μέ εμπάθεια μέ αυτόν τόν Πολιτικό Οικουμενισμό;

Δέν έχουμε καταλάβει ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, ότι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός είναι «γέννημα καί θρέμμα» τού Πολιτικού Οικουμενισμού, πού προσπαθεί νά μάς πείση ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες μπορούν άφοβα νά κατακερματίζονται στά διάφορα ετερόκλητα Κόμματα χωρίς νά παραβλάπτεται στό ελάχιστο η Ορθοδοξία τους;

Τί άλλο είναι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός, παρά διατεταγμένη υπηρεσία τών πολιτικών πρόςτούς Εκκλησιαστικούς; Άλλως θά ενδιέφερε τήν Ορθοδοξία ο Οικουμενισμός; Όχι βέβαια! Εκτός άν είμαστε τόσο ανόητοι νά πιστέψουμε αυτό, πού μάς λένε, ότι δηλαδή οι Διάλογοι χρειάζονται σήμερα, γιά νά εξηγήσουμε στούς Δυτικούς τά κείμενα τής Ορθοδοξίας, γιατί τούς θεωρούμε ανίκανους νά τά καταλάβουν από μόνοι τους!

Διαθρησκειακές στήν υπηρεσία τής Παγκοσμιοποίησης!
Δέν γνωρίζουμε όλοι ότι ο Εκκλησιαστικός Οικουμενισμός χρημα-τοδοτείται καί, μάλιστα, αδρά από τόν Πολιτικό Οικουμενισμό, γιά νά παίζη μέ πολύ πειστικό καί πνευματοφανή τρόπο τόν ρόλο τής ηχούς τών πολιτικών; Οι Διάλογοι γιά τά Δόγματα είναι «πρός τό θεαθήναι τοίς ανθρώποις». Δέν έχουν καμμιά σχέση μέ τόν επιδιωκό μενο σκοπό τού Οικουμενισμού, πού είναι η υλοποίηση τής εντολής τής Πολιτικής εξουσίας πρός τούς Εκκλησιαστικούς νά υπηρετήσουν τά κοσμικά σχέδια της γιά επιβολή μιάς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

Αυτό αποδεικνύουν περίτρανα καί οι  Διαθρησκειακές Συνελεύσεις. Ποιός άλλος έχει δώσει τό σύνθημα γιά τήν έναρξη τών Διαθρησκειακών Συναθροίσεων Εκκλησιαστικών Ηγετών παρά η πολιτική τής  Παγκο-σμιοποίησης, πού σάν λαίλαπα έχει κυριεύσει τόν κόσμον όλον; Καμμιά λογική εξήγηση (γιά Θεολογική εξήγηση ούτε λόγος!) δέν μπορούν νά μάς δώσουν οι συμμετέχοντες στίς  Διαθρησκειακές, ως πρός τόν επιδιωκόμενο σκοπό τους, εκτός άν είναι βλάσ φημοι καί πιστεύουν ότι θά επιτύχουν τήν ένωση τής ανθρωπότητος μέσω τής πλάνης καί τού ψεύδους, διαψεύδοντας τόν Χριστό, πού μάς είπε «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»!

Είναι, λοιπόν, «ηλίου φαεινότερον» ότι αυτό πού επιδιώκει, η διεθνής καί εγχώρια Πολιτική μέ τίς Διαθρησκειακές, καί δέν τό αντιλαμβάνονται, όσοι από τούς Εκκλησιαστικούς δέν είναι συμπαίκτες τών πολιτικών, είναι τό νά κοροϊδέψη τούς απανταχού γής θρη σκευομένους ανθρώπους μέ τήν ανοησία ότι ο Θεός είναι Ένας καί ότι όλες οι Θρησκείες οδηγούν σ᾽ Αυτόν, ώστε νά μαντρώσουν όλους τούς ανθρώπους κάτω από μία κυβέρνηση, πού θά θεοποιήση «τόν κόσμον καί τά εν κόσμω», πολεμώντας λυσσαλέα τόν Ένα Αληθινό Θεό μας.

Μέ αυτά πού προτάξαμε, φαίνεται καθαρά, νομίζω, ότι η Πολιτική πλέον στίς μέρες μας δέν έχει καμμιά σχέση μέ τήν Πολιτική τού παρελθόντος, αλλά είναι ένα πρόσχημα καί προκάλυμμα, γιά νά χειρίζονται οι λεγόμενοι πολιτικοί εξ ολοκλήρου τήν ψυχοσωματική ζωή τών ανθρώπων. Δέν είναι πλέον η Πολιτική, πού ρυθμίζει τά βιωτικά καί κοσμικά πράγματα, αλλά πρόκειται γιά σφετερισμό τής Ιερωσύνης, πού παραπέμπει ευθέως στό Βιβλίο τής «Αποκαλύψεως» καί σέ εκείνον τόν δυσώνυμο, πού ετοιμάζεται «ώστε καί εις τόν Ναόν τού Θεού καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός»! (Β’ Θεσ. 2, 4).

Πλαστή η Οικονομική Κρίση
Έτσι, τό άλλο θέμα τής Συνοδικής Εισηγήσεως «Η Ποιμαντική τής Εκκλησίας στήν εποχή τών Μνημονίων» πρέπει νά εξετασθή υπό τό πρίσμα τού σφετερισμού τής Ιερωσύνης από τήν Πολιτική, άλλως, επεξεργαζόμενο όπως ορίζει ο τίτλος του, δέν πρόκειται νά επιτύχη τίποτε άλλο από τό νά γίνη γιά άλλη μία φορά η Εκκλησία θεραπαινίδα τών σχεδίων τών πολιτικών μας, αναλαμβάνοντας δυσβάστακτα οικονομικά βάρη καί ζημιώνοντας πνευματικά τήν Αποστο λή Της, αφού ήδη παραγκωνίζεται καί παραμελείται τό πνευματικό Της έργο μέ τό καθ᾽ υπερβολήν «διακονείν τραπέζαις» καί συρρικνώνεται ακόμη καί η λειτουργική καί λατρευτική Της παρουσία μέ τήν δραματική μείωση τών Οργανικών θέσεων Εφημερίων.

Όμως, δέν είναι μόνο αυτά. Εάν η Εκκλησιαστική Διοίκηση συμφωνήση νά συνδράμη τήν Πολιτεία (ήδη αρκετοί Ιεράρχες έχουν προθυμοποιηθεί, γιατί πιστεύουν ακόμη τούς πολιτικούς), στήν πλαστή Οικονομική Κρίση,  πού μέ μαεστρία σχεδιάσθηκε στήν Ευρώπη καί μέ προδοτική υποτέλεια καί ιδιοτέλεια υλοποιείται από τούς Έλληνες πολιτικούς, τότε θά γίνη η Εκκλησία απόλυτος συμπαίκτης τής Πολιτείας στήν εξαπάτηση τών πολιτών τής Χώρας μας καί πνευματικά υπεύθυνη γιά τήν υποδούλωση τών Ελλήνων Ορθοδόξων σέ Ευρωπαϊκή αρχικά καί Παγκόσμια, στή συνέχεια, Κυβέρνηση.

Τό ότι δέν υπάρχει πραγματική Οικονομική Κρίση τό φωνάζουμε καί τό γράφουμε από τότε, πού πρωτοπαρουσιάσθηκε αυτή η απάτη στό προσκήνιο. Τώρα βοούν αλλοεθνείς αλλά καί Έλληνες οικονομολόγοι καί άνθρωποι τού πνεύματος, πού βλέπουν πέρα από αυτά, πού θέλουν νά μάς δείξουν οι μα- έστροι τής αποπλανήσεως τού λαού μας πολιτικοί,  ότι η οικονομική Κρίση είναι τεχνητή (σάν τούς τεχνητούς τυφώνες καί τά τσουνάμια, πού προκαλούν γιά τίς πολιτικές τους σκοπιμότητες, αδιαφορώντας γιά τά θύματα) καί αποσκοπεί στό νά αλλοτριώση πνευματικά καί πολιτιστικά τήν Ελλάδα καί νά τήν υποτάξη πνευματικά, μέ μοχλό καί πρόφαση τήν κακή, τάχα, οικονομία της.

Είναι χαρακτηριστικά τά όσα γράφει ο Διευθυντής τού Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών τής Οξφόρδης Peter Frankopan, παραλληλίζοντας τά αίτια τής σημερινής οικονομικής Κρίσεως τής Ελλάδος μέ τίς επιδιώξεις τής Δύσεως εις βάρος τής Ρωμηοσύνης στήν Δ΄ Σταυροφορία!

Δέν είναι όμως μόνο αυτά, πού λένε καί γράφουν οι Ξένοι καί οι Έλληνες διανοητές. Είναι καί τά προϊόντα τής γής μας, η κτηνοτροφία, ο πολυποίκιλος ορυκτός μας πλούτος, τά σπάνια κοιτάσματα, πού διαθέτει η Χώρα μας, η εργατικότητα τού λαού μας, αποδεικτικά ότι η Ελλάδα, όχι μόνο δέν είναι φτωχή, αλλά έχει καί όλες τίς προϋποθέσεις νά διαπρέψη παντοιοτρόπως σέ όλους τούς τομείς. Τά βαρίδια τής Ελλάδος είναι μόνο οι πολιτικοί της! Αυτοί πού συστηματικά υπονομεύουν σέ κάθε Τομέα, πνευματικό ή οικονομικό τήν εξυγίανση τής Χώρας μας!

Αυτό πού γράφω δέν είναι συκοφαντία, αλλά η πραγματικότητα.

Πολύ πρόσφατα επεβεβαίωσε δημόσια όλα αυτά ο αδέκαστος πρώην Εισαγγελέας καί μέχρι πρό ολίγων ημερών επικεφαλής τού Σ.Δ.Ο.Ε. κ. Διώτης λέγοντας ότι ζήτησε από τήν Κυβέρνηση 10 υπαλλήλους θαλάσσης (μέ μετάθεση, όχι διορισμό) στόν Σ.Δ.Ο.Ε, γιά νά εξοικονομήση η Χώρα μας 150 περίπου εκατομμύρια ευρώ από τήν πάταξη τής φοροδιαφυγής τών Σκαφών καί άλλους 10 υπαλλήλους, γιά τήν κάλυψη Συνοριακών Γραμμών, ώστε νά παταχθή τό λαθρεμπόριο τσιγάρων καί πετρελαίου καί νά έχη η Οικονομία μας έσοδα 1 δισεκατομμυρίου ευρώ καί η Κυβέρνηση, όχι μόνο τού αρνήθηκε αλλά καί τόν απέλυσε!

Πρίν λίγες μέρες, επίσης, ανώτατος Οικονομικός Επιθεωρητής σέ Σεμινάριο Διευθυντών διερωτήθηκε ποιός είναι πλέον ο ρόλος του, αφού υποδεικνύει συνεχώς στήν Κυβέρνηση τρόπους νά εισπραχθούν εκατομμύρια ευρώ, χωρίς περικοπές καί φορολόγηση πολιτών, αλλά μόνο μέ τό νοικοκύρεμα καί τήν εξυγίανση Υπηρεσιών τού Δημοσίου καί η Κυβέρνηση αδιαφορεί καί δέν αλλάζει απολύτως τίποτε! «Απορούμε, κατέληξε ο Επιθεωρητής αυτός, γιά τό τί συμβαίνει! Πώς ενώ θεωρητικά η Κυβέρνηση αναζητεί χρήμα, αρνείται νά κάνει στρατηγικές κινήσεις, αλλά μόνο συρρικνώνει τούς Μισθούς καί τίς Συντάξεις; Πού αποσκοπεί;»!

Η απορία τού ευσυνειδήτου αυτού Επιθεωρητού έχει τήν εξήγησή της, άν θυμηθούμε τά λόγια, πού είπε τόν περασμένο Αύγουστο ο εκ τών στυλοβατών τής σημερινής Κυβερνήσεως κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, μεταφέροντας στούς δημοσιογράφους τό πνεύμα τής συζητήσεώς του μέ τόν Πρόεδρο τού Ισραήλ κ. Σίμον Πέρες: «Συζητήσαμε τά διμερή θέματα, τήν κατάσταση στήν ευρύτερη περιοχή καί κυρίως τήν παγκόσμια κατάσταση, γιατί ο κ. Πέρες αντιλαμβάνεται πάρα πολύ καλά ότι η ανακύκλωση τής διεθνούς οικονομικής κρίσης μπορεί νά αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από μεγάλες θεσμικές καί πολιτικές αλλαγές. Μέσα από ένα νέο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, οικονομικής καί πολιτικής.»!
Συμπέρασμα: Είναι καταφανές ότι δέν ψάχνει η Κυβέρνηση γιά χρήματα, αλλά διεκτραγωδεί τά πάντα μόνο καί μόνο, γιά νά εξαθλιώση τούς Μισθούς καί τίς Συντάξεις τών πολιτών, ώστε όλοι νά πεισθούμε μία μέρα ότι δέν γίνεται προκοπή μέ εγχώριες Κυβερνήσεις καί νά υποδεχθούμε «αγαλλομένω ποδί» Παγκόσμια Διακυβέρνηση!

Όταν αυτό τό δεχθούμε, όλοι οι Μισθοί καί οι Συντάξεις θά ανεβούν κατακόρυφα, αλλά θά αφανισθή κάθε πνευματική ικμάδα τής Πατρίδος μας, αφού τίποτε πλέον δέν θά θυμίζη Ουρανό!
Αίσθησή μου είναι πώς η Δύση θά προχωρήση ολοταχώς –μέ τά Κράτη πού τήν απαρτίζουν– σέ μιά συγκεντρωτική Διακυβέρνηση (δημιουργώντας ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης) καί, κάποια στιγμή, θά συγχωνευθή η Ευρώπη μέ τήν Αμερική, γιά νά αποτελεσθή μιά υπερατλαντική Δύναμη μέ Τετραρχική διακυβέρνηση, στό πρότυπο τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τής παρακμής. Η διαφορά στήν επανάληψη τής ιστορίας είναι ότι αυτή η Νέα Τάξη Πραγμάτων δέν θά έχη τήν περιωρισμένη Ρωμαϊκή εδαφική εμβέλεια τού παρελθόντος, αλλά διαπλανητική εμβέλεια, αφού θά ελέγχη τόσες Ηπείρους!

Αυτός, άραγε, δέν είναι καί ο λόγος, πού δέν διαλύεται τό Ν.Α.Τ.Ο., παρ᾽ ότι έπαυσε νά ισχύη τό Σύμφωνο τής Βαρσοβίας;
Τί περιμένουμε από τήν Ιεραρχία μας:
Από τήν προσεχή Σύνοδο τής Ιεραρχίας μας περιμένουμε νά αποκαλύψη καί νά καταγγείλη στόν Λαό μας τά πραγματικά αίτια τής Κρίσεως καί τήν αιτία, πού μαραζώνει κάθε πνευματική προσπάθεια στόν Τόπο μας. Η Εκκλησία δέν φοβάται κανέναν καί τίποτα, πλήν τού Θεού!
Περιμένουμε, λοιπόν, χάραξη Εκκλησιαστικής Στρατηγικής καί όχι υποτέλεια τής Εκκλησιαστικής Διοικήσεως στήν Πολιτεία.

Στρατηγική καί, μάλιστα, Εκκλησιαστική, σημαίνει νά σχεδιάζης καί νά ενεργής, όχι εκτελώντας τίς οδηγίες τού εχθρού τής Αποστολής σου, σάν βοηθός καί συμπαραστάτης του, αλλά, νά σχεδιάζης καί νά ενεργής, γιά νά φέρης εις πέρας τήν πνευματική Αποστολή σου, ματαιώνοντας τή ματαίωσή της! Μέχρι σήμερα, μέ τήν πρακτική πού ακολουθείται συστηματικά, αποδεικνύεται ότι η Εκκλησία μας δέν έχει ανακαλύψει ακόμη τόν εχθρό, πού ματαιώνει τό Έργο της. Αντιθέτως, μάλιστα, τόν θεωρεί σύμμαχο καί τού συμπαρίσταται καί συνεργάζεται αρμονικά μαζί του, χωρίς ούτε κάν νά υποψιάζεται ότι η συρρίκνωση τού αριθμού τών ανθρώπων τού Θεού είναι έργο τού εχθρού της!

Λύση πνευματική καί ρεαλιστική είναι, νομίζω, αυτές τίς κρίσιμες ώρες πρώτα η προσευχή καί η βαθειά συνειδητοποίηση τού πού εφθάσαμε ζώντες τόσα χρόνια όχι ως Ορθόδοξοι Ρωμηοί, αλλά ως οπαδοί τού «Αγγελισμού», μέ πλήρη αδιαφορία γιά τήν πορεία καί τό κατάντημα τής Δημόσιας ζωής, σάν νά μή είναι τά πνευματικά καυσαέρια τής Δημόσιας ζωής πιό επικίνδυνα γιά τήν ψυχή μας από τά αποπνυκτικά καυσαέρια τής ατμόσφαιρας γιά τό σώμα μας! Κατόπιν νά σαλπίσουμε Πανελλήνιο Προσκλητήριο γιά αναβίωση τής Πολιτικής τής Ρωμηοσύνης από πνευματικούς ανθρώπους, μέ τήν οποία τό Έθνος μας θά κάνη καί πάλι τήν Εκκλησία ψυχή του καί τήν Πολιτεία σώμα του. Νά αναβιώση η Πολιτική, μέ τήν οποία τό Γένος μας μεγαλούργησε καί μεγαλύνθηκε. Νά γίνη καί πάλι Στρατηγός τού Έθνους μας η Παναγία μας καί νά αφήσουμε τά Αμερικανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Βελγικά Σουηδικά κ.ά. πολιτικά Μοντέλα γιά εκείνους, πού ζούν «ως άθεοι εν τώ κόσμω».
Άς σαλπίσουμε, γιά νά μετρηθούμε πόσοι είμαστε. Δέν έχει σημασία τό πλήθος, αφού «κρείσσων είς ποιών τό θέλημα τού Κυρίου ή μύριοι παράνομοι»!

Αυτά μού υπαγόρευσε η συνείδησή μου νά καταθέσω ως τή μόνη αντίσταση, πού μπορώ νά προβάλλω μέ τίς μικρές μου δυνάμεις στόν διαγραφόμενο πνευματικό αφανισμό τής Πατρίδος μας.
Άν ως άνθρωποι καί μάλιστα πιστοί, δέν έχουμε τό φιλότιμο νά κάνουμε κάτι δραστικό, αλλά πάλι «σταυρώσουμε τά χέρια μας» μέ αδιαφορία,  τότε, όπως έγραψα καί άλλοτε, μόνο ο Θεός γνωρίζει τό τί θά απογίνουμε…!

Εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»,
αριθμός Φύλλου 1942, 21 Σεπτεμβρίου 2012