Πατριαρχείο Αλεξανδρείας: Εν μέσω του θέρους συνέβη ένα σημαντικόν διά τας διορθοδόξους σχέσεις γεγονός, το οποίον δεν έλαβε την κατάλληλον προσοχήν. Πρόκειται διά την ανταλλαγήν επισήμου επιστολογραφίας μεταξύ του Πατριαρχείου Σερβίας και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Γράφει ο κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Ο Πατριάρχης κ. Πορφύριος εζήτησεν από τον Πατριάρχην κ. Θεόδωρον να πράξη από πλευράς του ό,τι δυνατόν προκειμένου να επιτευχθή η απελευθέρωσις του Μητροπολίτου Βίσγκοροντ και Τσερνόμπιλ κ. Παύλου, Ηγουμένου της περιωνύμου Λαύρας Κιέβου-Πετσέρσκ. Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας ηρνήθη κάθε βοήθειαν. Απεναντίας, έτεροι Προκαθήμενοι, οι οποίοι έλαβον επίσης επιστολήν, απήντησαν θετικά, ως ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων.
Αι επιστολαί
Δεν θα δημοσιεύσωμεν ολοκλήρους τας επιστολάς παρά μόνον θα παραθέσωμεν τα βασικά σημεία, προς διευκόλυνσιν του αναγνώστου.
Ο Πατριάρχης Σερβίας αρχίζει την επιστολήν (22ας Ιουλίου ε.έ. υπ’αριθμ. 801), θέτων ως βάσιν την υποχρέωσιν κάθε ανθρώπου «νά επισημαίνει τις αδικίες που διαπράττονται σε βάρος ατόμων και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους», εξειδικεύων εις την συνέχειαν εις το πρόσωπον του Μητροπολίτου Βίσγκοροντ. Παραλλήλως, υποσημαίνων την κατάστασιν εις Ουκρανίαν, τονίζει ότι «η εκάστοτε δικαστική απόφαση δεν μπορεί και δεν βασίζεται σε κανένα νόμο που ισχύει ακόμη και σε μέτρια νομικά οργανωμένα κράτη», διευκρινίζων ότι τα πραγματικά κίνητρα της φυλακίσεως του Μητροπολίτου ήσαν «οι φλόγες του πολέμου, και …η πρόθεση των σημερινών αρχών να καταλάβουν τη Λαύρα». Υπεραμύνεται της αθωότητός του, δηλώνων ότι «φυλακίζεται γιατί είναι Ορθόδοξος Ιεράρχης, πιστός στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του και την Οικουμενική Ορθοδοξία». Κατακλείει την επιστολήν όχι μόνον με την προσωπικήν του παράκλησιν, αλλά συνάμα και με την «έκκληση της Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» προς το πρόσωπον του Αλεξανδρείας, διά να συνδράμη εις την απελευθέρωσιν.
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας απήντησεν «ότι τασσόμεθα ανεπιφυλάκτως υπέρ της προασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παντός συνανθρώπου, εφ’ όσον ούτος σέβεται και τηρεί την κειμένην εν τη χώρα του νομοθεσίαν, ως και τα δικαιώματα των συμπολιτών του». Έπειτα θέτει τον ιδικόν του «έμπονον προβληματισμόν», αναφερόμενος εις την υπόθεσιν «τής αντικανονικής εισπηδήσεως της Εκκλησίας της Ρωσσίας». Η γραφίς του έπειτα γίνεται επιθετική, γράφων:
«Το Πατριαρχείον Μόσχας και ο νύν Προκαθήμενος αυτού, αυθαιρέτως και αυταρχικώς αντέδρασαν εις εκκλησιαστικήν Πράξιν ιεροκανονικώς καθιερωθείσα απ’αιώνων, ήτοι την εκχώρησιν αυτοκεφαλίας εις την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ουκρανίας υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διό ληστρικώς και αναιδώς εισέβαλαν εις την ενόριον γεωγραφικώς ποιμαντικήν και πνευματικήν δικαιοδοσίαν ημών εις Αφρικήν, ως «λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πράξ.20,29), επιχειρούντες όπως επιφέρουν την επικατάρατον διάσπασιν της ημετέρας Χριστεπωνύμου ποίμνης, δηλητηριάζοντες πνευματικώς τας ευάλωτας ψυχάς των εκατοντάδων χιλιάδων νεοφωτίστων Αφρικανών τέκνων ημών, διά την εν Χριστώ αναγέννησιν…».
Κατόπιν συμπληρώνει εις αυτάς τας αιτιάσεις και το γεγονός ότι «δέν κατονομάζετε τον υπαίτιον του επιθετικού τούτου πολέμου», εννοών την Ρωσίαν, αλλά και ότι η Εκκλησία της Αλεξανδρείας «ευεργέτησε την Εκκλησίαν της Ρωσίας διά της κατοχυρώσεως του αυτοκεφάλου καθεστώτος αυτής». Προσάπτει επίσης και την κατηγορίαν ότι «η Υμετέρα αγάπη… σιωπώσα εκκωφαντικώς, παρά τας επανειλημμένας εκκλήσεις της ημετέρας Μετριότητος, τας αφορώσας όχι εις ένα μόνον πρόσωπον, αλλά εις χιλιάδας Αφρικανών Ορθοδόξων».
Κατακλείει με την υπόδειξιν ότι «οιαδήποτε Συνοδική Απόφασις Αυτοκεφάλου Εκκλησίας δεν εκχωρεί το δικαίωμα εις ετέραν Αυτοκέφαλην Εκκλησίαν της καταστρατηγήσεως των απαρασαλεύτων Ιερών Κανόνων, διαπράττουσα εισπήδησιν εις την ενόριον δικαιοδοσίαν της πρώτης» και προειδοποιεί «προσευχόμενοι θερμουργώς, όπως αι τοιαύται αντιχριστιανικαί και αντεκκλησιαστικαί ενέργειαι των εκ Βορρά αδελφών, δεν κρούσουν την επαύριον και τας ιδικάς Σας θύρας δι’ ευφαντάστων μέν αιτιάσεων, δραματικών δε συνεπειών πανορθοδόξως».
Σύγκρισις των επιστολών
Το πρώτον το οποίον οφείλει να επισημάνη κανείς είναι ποίοι υπογράφουν τας επιστολάς. Ανεξαρτήτως περιεχομένου (είτε αυτό είναι έκκλησις είτε μομφή είτε ο,τιδήποτε έτερον) η επιστολή του Σερβίας αντιπροσωπεύει και εκτελεί εντολήν του συνόλου της Ιεραρχίας. Αντιθέτως, η απάντησις του Αλεξανδρείας είναι προσωπική τοποθέτησις του ιδίου. Αυτό και μόνον δεικνύει ποίος καταφρονεί τους θεσμούς, θεωρών ότι το Πατριαρχείον είναι ο ίδιος. Ακόμη και αν η Συνοδική απάντησις ήτο εξίσου σκληρά, ως η του Αλεξανδρείας, θα είχεν όχι μόνον άλλο κύρος, αλλά και άλλον εκκλησιαστικόν ήθος.
Το δεύτερον και επίσης σπουδαίον ως το πρώτον είναι ο τρόπος αντιμετωπίσεως του αιτήματος της Εκκλησίας της Σερβίας υπό του Αλεξανδρείας. Η Εκκλησία της Σερβίας διατυπώνει ένα σαφές αίτημα, ανεξαρτήτως αν αυτό είναι καλόν η κακόν διά την Ορθοδοξίαν. Δυστυχώς, η απάντησις του Αλεξανδρείας προβαίνει εις τρία κρίσιμα λάθη: α) αντίφασιν, β) υπεροψίαν και γ) εκδικητικότητα.
Η αντίφασις είναι πολλαπλή. Στηρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά όχι τα δικαιώματα του αδίκως φυλακισθέντος. Επικαλείται την σύμφωνον γνώμην απάντων των Προκαθημένων, αλλά όχι διά το Ουκρανικόν, (επειδή η πλειοψηφία είναι αντίθετος). Αποδέχεται το απαρασάλευτον των Ιερών Κανόνων, αλλά μόνον όσον αφορά εις την εισπήδησιν εις Αφρικήν (όχι π.χ. διά τας συμπροσευχάς).
Η υπεροψία είναι έκδηλος. Οι Έλληνες ανεγέννησαν τους Αφρικανούς, ενώ οι Ρώσοι τους δηλητηριάζουν, ως να κηρύττουν άλλον Ευαγγέλιον. Οι Έλληνες εφώτισαν τους Σλάβους, ενώ οι Σλάβοι… δεν προσέφεραν τίποτε εις την Ορθοδοξίαν; Μήπως να ήλεγχεν έστω τον κατάλογον των Ρώσων ευεργετών; Οι Έλληνες κατωχύρωσαν το αυτοκέφαλον εις τους Ρώσους, ειδάλλως τα 300.000.000 Ρώσοι… δεν θα είχον εκκλησιαστικήν υπόστασιν!
Η εκδικητικότης είναι παιδαριώδης. Δεν πρόκειται κάν διά «συναλλαγήν», δηλ. τουλάχιστον να ζητήση ο Αλεξανδρείας την καταδίκην της ρωσικής εισπηδήσεως ως προϋπόθεσιν της δραστηριοποιήσεώς του διά την αποφυλάκισιν του Μητροπολίτου Βίσγκοροντ. Απαιτεί μόνον την καταδίκην του Πατριαρχείου Μόσχας από το Πατριαρχείον Σερβίας. Άλλως: επιδιώκει να καταστήση Δικαστήν μιάς Αυτοκεφάλου Εκκλησίας μία άλλην Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν. Διατί; Διότι γνωρίζει ότι Σέρβοι και Ρώσοι ανήκουν εις την αυτήν ομάδα καίτοι δεν έχει το θάρρος να το διατυπώση ευθέως, αλλά κατεφεύγει εις τας υπονοίας. Ωστόσον, τοιουτοτρόπως δεν πράττει τίποτε το διαφορετικόν από το να προδίδη ότι η «αντίπαλος» ομάς είναι το Φανάρι και ο ίδιος.
Εφ’ όσον θεωρεί ότι το δίκαιον είναι πασιφανώς με το μέρος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, διατί δεν θέτει με παρρησίαν εις το Πατριαρχείον Σερβίας το αίτημα συγκλήσεως Πανορθοδόξου; Διότι δεν έχουν μάθει οι Προκαθήμενοι να λειτουργούν με εκκλησιαστικόν τρόπον, αλλά πολιτικά. Γνωρίζει ο Αλεξανδρείας ότι οι συσχετισμοί είναι εναντίον του Ουκρανικού και ότι αν συγκληθή Πανορθόδοξος θα το ανατρέψη.
Αντιστοίχως, η επίκλησις των Ι. Κανόνων και της Ι. Παραδόσεως γίνεται εντελώς επιλεκτικά διά το θεαθήναι. Ο Αλεξανδρείας επικαλείται το υποτιθέμενον δικαίωμα του Κων/λεως να δίδη αυτοκεφαλίας, αλλά δεν αναφέρεται καθόλου εις το ζήτημα των χειροτονιών, καθώς αυτοκεφαλία εις αχειροτονήτους δεν υφίσταται εξ ορισμού! Απαιτεί να κατονομάσουν τον υπαίτιον του πολέμου εις Ουκρανίαν, όταν η ιδία η αντικανονική Αυτοκεφαλία του Φαναρίου εδημιούργησεν εμφύλιον όχι μόνον εντός της Ουκρανίας, αλλά εντός της Ορθοδοξίας (αφήνομεν κατά μέρος ότι ο ίδιος ο πρ. ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Χ. Κίσινγκερ υπέδειξεν ως υπαίτιον την χώραν αυτού). Αναφέρει ότι καμία Συνοδική απόφασις Αυτοκεφάλου Εκκλησίας δεν επιτρέπει εισπήδησιν εις κανονικά όρια ετέρας, αλλά παραβλέπει ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος μονομερώς δημιουργεί εξαρχίας εις κράτη, τα οποία εκκλησιαστικά ανήκουν εις το Πατριαρχείον Μόσχας. Εγκαλεί τον Πατριάρχην Σερβίας ότι δεν παραμένει σταθερός έναντι της αδικίας, όταν ο ίδιος ο Αλεξανδρείας εδήλωνε κατηγορηματικά ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας ανήκει εις την Εκκλησίαν της Ρωσίας και αίφνης εν μια νυκτί έκανε στροφήν 180 μοιρών!
«Λάδι στη φωτιά»
Τονίζομεν και υπογραμμίζομεν μετ’ εμφάσεως ότι η ενέργεια της Εκκλησίας της Ρωσίας να εισβάλη εις την Αφρικήν δεν είναι απλώς αντικανονική, αλλά κακουργηματική και καταδικαστέα. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να αποτελή προκάλυμμα διά τον Αλεξανδρείας Θεόδωρον: α) να συντάσσεται ψυχή τε και σώματι με το μέγιστον εκκλησιαστικόν έγκλημα εις Ουκρανίαν, πρόδρομον του πολέμου, β) να εγκαταλείπη ένα ομολογουμένως αδίκως φυλακισμένον Ιεράρχην, όταν άλλοι προάγονται, ενώ θα έπρεπε τουλάχιστον να είχον καθαιρεθή και γ) να επιτείνη το διχαστικόν μίσος εις την Ορθοδοξίαν, χρησιμοποιών πλείστα όσα «κοσμητικά» επίθετα διά έτερον Πατριάρχην, όταν ο ίδιος δεν αναγνωρίζει το ελάχιστον πταίσμα εις τον εαυτόν του σχετικώς με τα μείζονα εκκλησιαστικά ζητήματα.
Τίποτε όμως δεν θα επαναφέρη την ουσιαστικήν ενότητα, εάν δεν αποβάλλουν την παπικήν νοοτροπίαν, συμφώνως προς την οποίαν οι κατέχοντες θώκους «πρεσβυγενών πατριαρχείων» είναι ευεργέται όλων των (αχαρίστων;) υπολοίπων και δύνανται να κρατούν εις ομηρίαν το συνοδικόν σύστημα, συγκαλούντες μείζονας Συνόδους π.χ. Κρήτη, έχοντες μεθοδεύσει τα αποτελέσματα διά στερήσεως ψήφου εις τους Επισκόπους, αποκλεισμού Επισκόπων, αντικαταστάσεως της υπογραφής Επισκόπων από Προκαθημένους λόγω διαφωνίας κ.ά.
Άς εννοήσουν «οι δοκούντες στύλοι είναι» ότι η πολιτική στήριξις και η προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ δεν θα καταφέρνουν εσαεί να διατηρούν δέσμια την Εκκλησίαν εις μία νοσηράν κατάστασιν, η οποία καταμαρτυρείται από την συνείδησιν του πληρώματος ως «επίπλαστος πρόσκαιρος».
Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος
………………………………………………………………………….
Οι επιστολές του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και του Πατριάρχη Σερβίας
Ακολουθεί το περιεχόμενο του Πατριαρχικού Γράμματος της ΑΘΜ του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄, το οποίο αποτελεί απάντηση στο από 22ας Ιουλίου 2023 Γράμμα του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Σερβίας κ.κ. Πορφυρίου, αναφορικά με τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, το οποίο επίσης δημοσιεύεται ακολούθως σε μετάφραση:
«Αριθμ.Πρωτ.104/2023
Μακαριώτατε Πατριάρχα Σερβίας, εν Χριστώ τώ Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος κύριε Πορφύριε, την Υμετέραν Μακαριότητα αδελφικώς εν Κυρίω κατασπαζόμενοι, υπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Ελάβομεν το από 22ας Ιουλίου ε.έ υπ’ αριθμ.801 αδελφικόν Γράμμα της Υμετέρας Μακαριότητος, διά του οποίου διετραγωδείτε την κατάστασιν του εν Ουκρανία διακονούντος Σεβ. Μητροπολίτου Βίσγκοροντ και Τσερνόμπιλ κ.Παύλου, της εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Μόσχας.
Ευθέως θα απαντήσωμεν, ότι τασσόμεθα ανεπιφυλάκτως υπέρ της προασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παντός συνανθρώπου, εφ’ όσον ούτος σέβεται και τηρεί την κειμένην εν τη χώρα του νομοθεσίαν, ως και τα δικαιώματα των συμπολιτών του. Ευθαρσώς όμως, θα θέσωμεν εις την αγάπην Σας τον ημέτερον έμπονον προβληματισμόν, ως προκύπτει εκ της αναγνώσεως του αποσταλέντος Γράμματος Υμών.
Γράφετε αυτολεξεί Μακαριώτατε: «Σε καιρούς μεγάλων, δυσκόλων και επικινδύνων ιστορικών αλλαγών, όπως είναι η εποχή που ζούμε σήμερα, είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που αναζητά δικαιοσύνη —ανεξαρτήτως θρησκευτικής καταγωγής, εθνικότητας, ιδεολογικού η πολιτικού προσανατολισμού— να επισημαίνει τις αδικίες που διαπράττονται σε βάρος ατόμων και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους».
Το καθ’ ημάς παλαίφατον Πατριαρχείον Αλεξανδρείας ταλαιπωρείται από καιρού εκ της γνωστής υποθέσεως της αντικανονικής εισπηδήσεως της Εκκλησίας της Ρωσσίας εντός των ορίων της ημετέρας Πατριαρχικής δικαιοδοσίας.
Το Πατριαρχείον Μόσχας και ο νύν Προκαθήμενος αυτού, αυθαιρέτως και αυτααρχικώς αντέδρασαν εις εκκλησιαστικήν Πράξιν ιεροκανονικώς καθιερωθείσα απ’αιώνων, ήτοι την εκχώρησιν αυτοκεφαλίας εις την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ουκρανίας υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διό ληστρικώς και αναιδώς εισέβαλαν εις την ενόριον γεωγραφικώς ποιμαντικήν και πνευματικήν δικαιοδοσίαν ημών εις Αφρικήν, ως «λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου» (Πραξ.20,29), επιχειρούντες όπως επιφέρουν την επικατάρατην διάσπασιν της ημετέρας Χριστεπωνύμου ποίμνης, δηλητηριάζοντες πνευματικώς τας ευάλωτας ψυχάς των εκατοντάδων χιλιάδων νεοφωτίστων Αφρικανών τέκνων ημών, διά την εν Χριστώ αναγέννησιν, τον κουφισμόν και την εν γένει προαγωγήν των οποίων εμόγησαν Έλληνες ιεραπόστολοι άχρι θανάτου επί δεκαετίας, ως άλλωστε εσυνέβη και διά τον εν Χριστώ φωτισμόν των Σλάβων και Ρώσων αδελφών ημών κατά τους παρελθόντας αιώνας.
Εις καιρούς κρισίμους διά την ανθρωπότητα και τον χριστιανικόν κόσμον –ως και Υμείς αναγνωρίζετε σαφώς, αναφερόμενος εις το Υμέτερον Γράμμα περί της Ουκρανίας «πού έχει τυλιχτεί στις φλόγες», ως γράφετε, αλλά δεν κατονομάζετε τον υπαίτιον του επιθετικού τούτου πολέμου εις βάρος ομοδόξου λαού– οι Ρώσοι Ορθόδοξοι άδελφοί ημών κατακερματίζουν ενσυνειδήτως τον άρραφον χιτώνα του Αρχιποίμενος Χριστού, αντιπελαργούντες όξος και χολήν προς την Δευτερόθρονον Εκκλησίαν των Αλεξανδρέων, η Οποία «όν τρόπον όρνις επισυνάγει τα νοσσία αυτής υπό τας πτέρυγας» (Ματθ.23,37), ευεργέτησε την Εκκλησίαν της Ρωσίας διά της κατοχυρώσεως του αυτοκεφάλου καθεστώτος αυτής.
Ενώπιον ταύτης της παντελώς αδίκου, αναδέλφου, αντεκκλησιαστικής και αντικανονικής πράξεως, μετά λύπης παρατηρούμεν ότι η Υμετέρα αγάπη δεν δείχνει την αυτήν ευαισθησίαν, ως εις την περίπτωση του υπό το Πατριαρχείον Μόσχας Σεβ. αδελφού, Μητροπολίτου Βίσγκοροντ κ. Παύλου, σιωπώσα εκκωφαντικώς, παρά τας επανειλημένας εκκλήσεις της ημετέρας Μετριότητος, τας αφορώσας όχι εις ένα μόνον πρόσωπον, αλλά εις χιλιάδας Αφρικανών Ορθοδόξων.
Είμεθα βέβαιοι ότι συμφωνείτε, τόσον Υμείς προσωπικώς μετά της περί Υμάς Ιεράς Συνόδου, όσον και άπαντες οι Σεπτοί Προκαθήμενοι των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, ότι οιαδήποτε Συνοδική Απόφασις Αυτοκεφάλου Εκκλησίας δεν εκχωρεί το δικαίωμα εις ετέραν Αυτοκέφαλην Εκκλησίαν της καταστρατηγήσεως των απαρασαλεύτων Ιερών Κανόνων, διαπράττουσαν εισπήδησιν εις την ένόριον δικαιοδοσίαν της πρώτης.
Ποίος λόγος υπαγορεύει την κατακριτέαν και άδικον, ενώπιον του Δομήτορος της Εκκλησίας Κυρίου και της Ιστορίας ταύτην σιωπήν, έναντι της εις βάρος του καθ’ ημάς Πρεσβυγενούς Πατριαρχικού Θρόνου εισπηδήσεως;
Μακαριώτατε,
«Στώμεν καλώς», αλλά και «στώμεν δικαίως»! Θέτωμεν την Υμετέραν φίλην ημίν Μακαριότητα και τας κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες πρό των ευθυνών των, αναμένοντες την εκ μέρους Υμών και Αυτών φιλάδελφον επίδειξιν της αυτής ευαισθησίας, ως προσωπικώς επιδεικνύετε διά τον αδελφόν και συλλειτουργόν ημών Σεβ.κ.Παύλον.
Πάνυ εκτιμώντες την ευαισθησίαν της Πατριαρχικής συνειδήσεως Υμών προς την Θεόδοτον αρχήν της Δικαιοσύνης, αναμένωμεν την εκ μέρους Υμών άμεσον καταδίκην τούτων των αντικανονικών και οθνείων ενεργειών ευθαρσώς, προσευχόμενοι θερμουργώς όπως αι τοιαύται αντιχριστιανικαί και αντεκκλησιαστικαί ενέργειαι των εκ Βορρά αδελφών, δεν κρούσουν την επαύριον και τας ιδικάς Σας θύρας δι’ ευφαντάστων μέν αιτιάσεων, δραματικών δε συνεπειών πανορθοδόξως.
Επί δε τούτοις, κατασπαζόμενοι την Υμετέραν Μακαριότητα φιλήματι αδελφικώ, διατελούμεν μετά της εν Χριστώ αγάπης και πάσης τιμής.
Της Υμετέρας Μακαριότητος
αγαπητός εν Κυρίω αδελφός
† Ο Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β’
Εν τη Μεγάλη Πόλει
τής Αλεξανδρείας
τή 25η Ιουλίου 2023»
——————–
Το από 22ας Ιουλίου ε.ε. υπ’αριθμ. 801 Γράμμα του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Σερβίας κ.Πορφυρίου έχει ως εξής:
«ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
No. 801
22 Ιουλίου 2023
Βελιγράδι
Μακαριώτατον
Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής
ΘΕΟΔΩΡΟΝ Β’
Alexandria
Μακαριώτατε,
Περιπόθητε Αδελφέ και Συλλείτουργε εν Χριστώ
Σε καιρούς μεγάλων, δύσκολων και επικίνδυνων ιστορικών αλλαγών, όπως είναι η εποχή που ζούμε σήμερα, είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που αναζητά δικαιοσύνη —ανεξαρτήτως θρησκευτικής καταγωγής, εθνικότητας, ιδεολογικού ή πολιτικού προσανατολισμού— να επισημαίνει τις αδικίες που διαπράττονται σε βάρος ατόμων και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Αυτές οι αδικίες συχνά χρησιμεύουν ως παράδειγμα της συνολικής κατάστασης σε μια περιοχή που πλήττεται από συγκρούσεις και δεινά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού σήμερα είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βίσγκοροντ και Τσερνομπίλ κ. Πάβελ, ο οποίος έχει φυλακιστεί από το ουκρανικό δικαστήριο. Είναι βεβαίως προφανές σε άτομα με την πολυμάθεια, την εμπειρία και τη γνώση σας για την κατάσταση στον κόσμο ότι η εκάστοτε δικαστική απόφαση δεν μπορεί και δεν βασίζεται σε κανένα νόμο που ισχύει ακόμη και σε μέτρια νομικά οργανωμένα κράτη. Η απόφαση αυτή είναι, αφενός, προϊόν της τεταμένης ατμόσφαιρας στην Ουκρανία, που έχει τυλιχτεί στις φλόγες του πολέμου, και αφετέρου, αποτέλεσμα της πρόθεσης των σημερινών αρχών να καταλάβουν τη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ, έναν από τους σημαντικότερους ιερούς τόπους ολόκληρου του ορθόδοξου κόσμου. Φαίνεται, ωστόσο, ότι είμαι υποχρεωμένος να επιβεβαιώσω, με πόνο και πικρία, ότι ο Μητροπολίτης Παύλος, που πάντα ζητούσε για ειρήνη, παύση των συγκρούσεων και εξεύρεση λύσεων μέσω του διαλόγου, δεν μπορεί να καταδικαστεί και να φυλακιστεί λόγω, για παράδειγμα, πολιτικών πεποιθήσεων ή λεκτικών παραπτωμάτων, πόσο μάλλον για αδίκημα λόγω γνώμης. Ο Μητροπολίτης Πάβελ έχει φυλακιστεί και αυτό είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με βάση το ποιος είναι και την προσωπική και θρησκευτική του ταυτότητα. Φυλακίζεται γιατί είναι Ορθόδοξος Ιεράρχης, πιστός στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του και την Οικουμενική Ορθοδοξία. Ως εκ τούτου, είναι αταλάντευτος φύλακας της Μονής όπου κατέχει τη θέση του Ηγούμενου, και κατά συνέπεια, αντιπροσωπεύει ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο που εμποδίζει την κατάληψη της Λαύρας Κιέβου-Πετσέρσκ από οποιαδήποτε άλλη δομή, ακόμα κι αν, προκειμένου να αποκτήσει την όψη της νομιμότητας, ισχυρίζεται ότι είναι εκκλησιαστικό.
Γι’ αυτό, Μακαριώτατε, απευθύνω αυτήν την προσωπική έκκληση και την έκκληση της Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ζητώντας από εσάς, αξιοποιώντας τη μεγάλη σας εκτίμηση στον κόσμο, να λάβετε μέτρα για να εξασφαλίσετε την απελευθέρωση του Μητροπολίτη Βίσγκοροντ και Τσερνομπίλ κυρίου Παύλου, ώστε να συνεχίσει την ευαγγελική αποστολή του, που μόνο καλό μπορεί να φέρει στα μέρη της σύγκρουσης, και ιδιαίτερα στον λαό της Ουκρανίας.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, παραμένω ο εν Χριστώ αδελφός της Μακαριότητας σας,
Αρχιεπίσκοπος Πέτς
Μητροπολίτης Βελιγραδίου-Κάρλοβτσι και Πατριάρχης Σερβίας
†ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου των Επισκόπων
της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας»
Το Γράμμα του Πατριάρχη Σερβίας κ.κ. Πορφυρίου στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρο Β’ στα Αγγλικά:
aktines.blogspot.com
