του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ
Ταξίδι στη Σκωτία για την Συνδιάσκεψη των Αρχηγών των οκτώ πλουσίων Χωρών (G8) για το πρόβλημα της Φτώχειας (2005).
Αφιξη στο Λονδίνο
Μετά από δεκατρείς ώρες πτήση από το παγωμένο Γιοχάνεσπουργκ φθάσαμε στο ζεστό Λονδίνο. Είναι Ιούλιος του 2005. Στην Νότιο Αφρική χειμώνας, στο Λονδίνο καλοκαίρι. Έβγαλα το παλτό κι άρχισα να περπατώ, διέσχισα το τεράστιο αεροδρόμιο για να συναντήσω και τους υπόλοιπους αντιπροσώπους που ήρθαν από διάφορες χώρες του κόσμου για να πάμε μαζί στο Εδιμβούργο για τη Διάσκεψη Κορυφής των οκτώ πλουσίων χωρών του κόσμου, για να συμβάλουμε με τη παρουσία μας να γίνουν πιο γενναιόδωρες με το πρόβλημα της φτώχειας στην Αφρική και σε άλλες χώρες του Πλανήτη μας που οι λαοί υποφέρουν με το ίδιο πρόβλημα.
Και ενώ ήρθαμε από πολλές χώρες του κόσμου για το θέμα της φτώχειας, μας άφησαν να περιμένουμε μπροστά στα μεγάλα καταστήματα των αφορολόγητων του αεροδρομίου του Χίθροου. Η αντίθεση της εικόνας της φτώχειας και του πλούτου. Πότε Θεέ μου θα μπορούν όλοι οι άνθρωποι στο κόσμο να αγοράζουν ότι χρειάζονται;, αναρωτήθηκα.
Στην ειδική Αίθουσα αναχωρήσεως για το Εδιμβούργο συναντήσαμε διάσημους τραγουδιστές που συμμετείχαν στην εκστρατεία για την υπόθεση της φτώχειας, ως επίσης και τον ιδιοκτήτη της Αεροπορικής Εταιρίας “Virgin», που διέθεσε τα αεροπλάνα του για τη δωρεά μεταφορά μας.
Τελικά το πρόβλημα της φτώχειας ποιος το δημιουργεί;
Η βία, ο πόλεμος, η έλλειψη δημοκρατικής διακυβέρνησης, οι φυσικές καταστροφές, η διαφθορά;
Είναι δύσκολο να απαντήσουμε, όπως είναι δύσκολο να δοθούν λύσεις σε μερικές ημέρες. Πως μπορούν οι οκτώ πλουσιότερες χώρες του κόσμου να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας όταν από τις διαβουλεύσεις τους απουσιάζουν μεγάλες χώρες με τις μεγαλύτερες αγορές και οι χώρες που υποφέρουν από φτώχεια; Τελικά προχώρησαν σταδιακά στις συνάξεις των 20 χωρών του κόσμου G20, με κριτήριο το μέγεθος της οικονομίας τους.
Πάντως υπάρχει ο ενθουσιασμός κι η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Ο κόσμος γίνεται μικρός όταν συναντάς ανθρώπους απ’ όλα τα σημεία του κόσμου, που νομίζουν ότι μάχονται να σώσουν τον κόσμο.
Τα Μέσα Ενημερώσεως στη πρώτη γραμμή βρήκαν υλικό για ν’ ασχοληθούν με κάτι διαφορετικό. Ο απλός ο κόσμος φαίνεται ευαισθητοποιημένος. Οι Αρχηγοί των Κυβερνήσεων δεν ξεχνούν ότι πάνω απ’ όλα συναντιούνται για να προστατέψουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Το παιχνίδι είναι μεγάλο και παίζονται πολλά. Πάντως είναι κι αυτό ένα στάδιο που πρέπει να το περάσουμε για να βρούμε κάποτε και την ιδανική λύση για κοινωνική δικαιοσύνη. «Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης», αλλά αγρόν ηγόρασαν οι ισχυροί της γης, τη Βιβλική προτροπή την έχουν όπως φαίνεται κάτωθεν των παλαιών τους υποδημάτων, πρώτιστο κριτήριο τους η προστασία των δικών τους οικονομικών εθνικών συμφερόντων (όπως σήμερα πολύ τίμια και ειλικρινά το λέει τουλάχιστο δημόσια ο Πρόεδρος των ΗΠΑ).
[irp posts=”373739″ name=”Σεραφείμ Ζιμπάμπουε: 20 χρόνια στο τιμόνι της ανατολικής Αφρικής”]
Νέοι, μεγάλοι, άνδρες, γυναίκες, άσπροι, μαύροι, έχουμε τις ίδιες ιδέες για κοινωνική δικαιοσύνη. Όταν το θέλημα του Θεού γίνει και θέλημα των ανθρώπων, είναι δύσκολο να επιτρέψουμε να υπάρχουν άνθρωποι που να υποφέρουν τριγύρω μας.
Στο μεταξύ άρχισα να συναντώ κι ανθρώπους που συνάντησα ξανά σε διάφορα συνέδρια σε διάφορες χώρες από διάφορες χώρες. Στην πρώτη μου κουβέντα με τον Αγγλικανό Επίσκοπο από το Μπουρούντι, τον ρωτούσα τι γίνεται η υπόθεση της προκήρυξης δημοκρατικών εκλογών στην αιματοβαμμένη κοινωνία του Μπουρούντι, μετά τον άγριο κι αδίστακτο εμφύλιο πόλεμο που έζησε ο λαός.
Μια κυρία της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας από την Αίγυπτο μας πληροφορούσε για τις μαζικές και δυναμικές διαδηλώσεις στη χώρα της για ελεύθερες και δημοκρατικές προεδρικές εκλογές.
Μια άλλη ιθαγενής κυρία και φίλη μου από το Μαλάουι μας ενημέρωνε για την ξηρασία στη χώρα της, για την ανομβρία, για την έλλειψη τροφίμων και για τη συνεχιζόμενη αύξηση του αριθμού των θυμάτων του Έϊτς.
Όποιο συναντούσα από την Αφρική κι έπρεπε να μιλήσουμε, έπρεπε να γίνει αναφορά σ’ ένα πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Λες και το σώμα της Αφρικανικής Ηπείρου είναι γεμάτο πληγές που αιμορραγεί και όλα τα μέλη της πονούν και υποφέρουν.
Σε όλες τις Χώρες και σε όλες τις Ηπείρους υπάρχουν προβλήματα. Κι όλα τα προβλήματα τις περισσότερες φορές όταν υπάρχει καλή διάθεση υπάρχει κι η δυνατότητα να λυθούν. Έτσι πρέπει να αντιμετωπισθεί και το πρόβλημα της φτώχειας, ως ένα πρόβλημα που όταν υπάρξει καλή διάθεση και συνεργασία εκ μέρους όλων μας, θα μπορέσουμε να το λύσουμε. Όταν αρχίσουμε να προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας προσευχόμενοι στο Θεό να μας βοηθήσει προς το σκοπό αυτό, τότε θα είμαστε έτοιμοι κι από πρακτικής πλευράς να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς που υποφέρουν κι η αιτία του προβλήματος τους είναι η φτώχεια.
Ακόμη πρέπει να ξανασκεφτούμε τη μέθοδο και τους υπάρχοντες μηχανισμούς για την αντιμετώπιση της πείνας. Δυστυχώς σήμερα τα πράγματα λειτουργούν όχι και τόσο καλά για τους φτωχούς. Τα οικονομικά κονδύλια που ξοδεύονται για Οργανισμούς, Κυβερνήσεις κι Ιδιώτες για την αντιμετώπιση του προβλήματος της Φτώχειας είναι πολύ μεγαλύτερα από τα οικονομικά κονδύλια που ξοδεύονται για τους φτωχούς. Πολλοί είναι εκείνοι που πλουτίζουν με τα λεφτά που δίνονται για τους φτωχούς.
Πως μπορεί να λυθεί το πρόβλημα αυτό;
Πολλοί Αμερικάνοι που βρέθηκαν μαζί μας ήταν υψηλόμισθοι υπάλληλοι οργανισμών που μάχονται για την υπόθεση της φτώχειας στο κόσμο.
Τελικά, θα πρέπει να βάζουμε κι ανθρώπους εκ μέρους των φτωχών για να χειρίζονται θέματα της φτώχειας. Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό, αφού συνήθως τα οικονομικά κονδύλια για τους φτωχούς τα δίνουν οι πλούσιοι;
Μιλώντας για τους επαγγελματίες υπαλλήλους των Διεθνών και Εθνικών Οργανισμών για θέματα φτώχειας, θα ήταν άδικο να μη τονισθεί ότι υπάρχουν κι οι αφοσιωμένοι, οι άνθρωποι εκείνοι που πιστεύουν πραγματικά στην ενότητα του Σώματος της Ανθρωπότητας και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για όλους μας. Ελπίζω αυτοί να είναι και η πλειοψηφία, κι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τα χρήματα των φτωχών δι’ ίδιον πλουτισμό να είναι ελάχιστοι κι όταν τους εντοπίζουμε να τους απομονώνουμε και να τους παραπέμπομε στην επιβολή αυστηρών κυρώσεων, έτσι ώστε να αποθαρρύνονται όσοι σκέφτονται να ενεργήσουν με διεφθαρμένο τρόπο.
Αν όλοι οι άνθρωποι συνειδητοποιήσουν ότι τα πάντα ανήκουν στο Θεό, τότε θα δούμε το ρόλο μας σε σχέση με τα πράγματα και τα χρήματα, όχι ως ιδιοκτήτες αυτών, αλλά ως διαχειριστές της δημιουργίας του Θεού για να μοιραζόμαστε ότι έχουμε μ’ αυτούς που δεν έχουν.
Ενδιμβούργο – Σκωτία – Εκδηλώσεις για το πρόβλημα της Φτώχειας, Ιούλιος 2005
Βρίσκομαι στο Ενδιμβούργο της Σκωτίας ως Αντιπρόεδρος του Παναφρικανικού Συμβουλίου των Εκκλησιών για διάφορες εκδηλώσεις για το θέμα της Φτώχειας.
Αυτοί που ενδιαφέρονται για το πρόβλημα της φτώχειας είναι άνθρωποι που προέρχονται απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τη δική μου παρουσία εδώ τη χρηματοδοτεί ο Όξφαμ και το Παναφρικανικό Συμβούλιο των Εκκλησιών. Ένας λευκός ανάμεσα στους μαύρους. Οι μαύροι, επειδή με ξέρουν εδώ και χρόνια ως συνεργάτη τους για προβλήματα της Αφρικής, το θεωρούν φυσιολογικό να είμαι μαζί τους, άλλωστε αυτοί με πρότειναν για να είμαι εδώ και τους ευχαριστώ και πάντοτε προσεύχομαι, ποτέ μου να μη τους απογοητεύσω, ούτε να τους αδικήσω, αλλά πάντοτε να τους διακονώ με αφοσίωση και υψηλή συναίσθηση ευθύνης ότι στο πρόσωπό τους διακονώ τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό, ως εκπρόσωπος του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και του Αλεξανδρινού Προκαθημένου μας κ.κ. Θεοδώρου Β’.
Μερικοί λευκοί που είναι άσχετοι με τα θέματα και τα προβλήματα της Αφρικής, περίμεναν να συναντήσουν ακόμη ένα μαύρον Επίσκοπο και συνάντησαν ένα λευκό κι επειδή ερχόμουνα κι από την Νότιο Αφρική, ίσως να νόμιζαν ότι ήμουνα κιόλας άνθρωπος του Άπαρχάϊτ. Δεν γνώριζαν ότι εγώ έφτασα στην Νότιο Αφρική μετά τη πτώση του Άπαρχάϊτ, το Μάρτιο του 2001. Το Άπαρχάϊτ έπεσε την άνοιξη του 1994.
Πάντως οι άνθρωποι της Όξφαμ ήσαν όλοι ευγενείς, φιλικοί, εξυπηρετικοί και συνεργάσιμοι. Ανάμεσα σ’ αυτούς είχε και δύο νεαρές ελληνίδες της Αγγλίας, η Όλβια που ο πατέρας της ήταν από την Ελλάδα κι η Αντιγόνη που οι γονείς της ήταν από την Κύπρο. Πάντως ήταν υπερήφανες για την παρουσία μου εκεί, γιατί ήμουνα ο μόνος Έλληνας και Ορθόδοξος Σύνεδρος.
Μετά από μια ενδιαφέρουσα ανάλυση σε πτυχές του προβλήματος της Φτώχειας, είχαμε την ευκαιρία όλοι οι εκπρόσωποι από τις χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής να εκφράσουμε τις σκέψεις μας πάνω στο πρόβλημα. Η σχέση της Αποικιοκρατίας με το πρόβλημα της φτώχειας είναι άμεση, η φτώχεια δηλαδή υπάρχει στις χώρες που υπόφεραν από την Αποικιοκρατία.
Ταυτόχρονα συντονιστήκαμε έτσι όλοι μας να προσφέρουμε κάτι. Άλλοι να μιλούν στα Μέσα Ενημερώσεως κι άλλοι να συμμετάσχουν σε διάφορες συζητήσεις για το πρόβλημα της Φτώχειας. Σύμμαχοι μας τα Μέσα Ενημερώσεως και απλοί πολίτες που ήθελαν να ενημερωθούν περισσότερο για τα θέματα της Φτώχειας.
Η Δήμαρχος της πόλης του Εδιμβούργου και το Συμβούλιο της είχαν την ευγενή καλοσύνη να οργανώσουν Δεξίωση στο Δημαρχείο και να μας φιλοξενήσουν. Γενικά οι Οργανωτές μας φιλοξένησαν καλά, είχαμε άνετα δωμάτια σε μια Φοιτητική Εστία, καλό φαγητό, εξυπηρέτηση στις μεταφορές μας κι ακόμη εθελοντές να μας βοηθούν. Μας έδιναν ακόμη και λίγο πόκετ μάνι. Τους καλομαθημένους τους Αμερικάνους τους πήραν στα γνωστα Ξενοδοχεία, Χίλτον, Σιέρατον και Χόλιτεϊν ιν. Πλήρωναν όμως με χρήματα που είχαν μαζευθεί για την υπόθεση των φτωχών.
Συνάντησα ανθρώπους από τη Νότιο Αφρική, Μαλάουι, Γκάνα, Σιέρα Λεόνε, Σενεγάλη, Μάλι, Λιβερία, Καμερούν, Κόγκο, Μπουρούντι, Κένυα, Τανζανία, Ουγκάντα, Αίγυπτο, Νιγηρία, Βολιβία, Αργεντινή, Μεξικό, Ονδούρας, Κολομβία, Αιθιοπία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ινδίες, Μπαγκλαντές, Αφγανιστάν κι άλλες χώρες που δεν τις θυμάμαι κι είναι γνωστές ως χώρες του τρίτου κόσμου.
Σε συζήτηση με τους δύο εκπροσώπους από το Αφγανιστάν μου μίλησαν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός της Χώρας τους κι ακόμη για το μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της οικονομικής βοήθειας που δίνεται για τις ανάγκες του λαού του Αφγανιστάν παραμένει σε Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς στην Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Είναι κι αυτό δυστυχώς ένα φαινόμενο που πρέπει να μας προβληματίσει. Πολλές φορές μέχρι και το 85% μιας οικονομικής βοήθειας για τους φτωχούς ξοδεύεται για τα στελέχη ή τον Οργανισμό που αναλαμβάνει το πρόγραμμα και μόλις ένα μικρό ποσό 15% ξοδεύεται στην πραγματικότητα για τους φτωχούς (σε συνέδριο του ΟΗΕ στην Κωνσταντινούπολη World Humanitarian Summit, που παρακολούθησα πριν ένα χρόνο, είδαμε ότι η χώρα που έδωσε το μεγαλύτερο ποσό για τους φτωχούς 8 δισεκατομμύρια δολ., το μεγαλύτερο ποσό δόθηκε σε ΜΚΟ της χώρας της για την αγορά αεροπλάνων για έκτακτες ανάγκες και για τη συντήρηση τους και τη πληρωμή του προσωπικού της, από τα τρακόσια δισεκ. Δολλάρια ετησίως που δίνονται για τους φτωχούς τα διακόσια ξοδεύονται από αυτούς που είναι υπεύθυνοι να βοηθήσουν τους φτωχούς και στους φτωχούς φτάνουν μόνο τα εκατό).
Μέσα στα πολλά που κάναμε για το πρόβλημα της φτώχειας στο κόσμο, οι οργανωτές φρόντισαν για όλους τους αντιπροσώπους να βρεθούν στο μεγάλο Γήπεδο του Εδιμβούργου για ένα ανοικτό κονσέρτο με διάσημους τραγουδιστές για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για το θέμα της φτώχειας. Την ίδια ώρα οργανώθηκαν παρόμοια κονσέρτα και σε μεγάλες πόλεις και στις πέντε Ηπείρους του Πλανήτη μας. Χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους νέοι βρέθηκαν στο Γήπεδο για τον σκοπό αυτό. Αυτοί οι νέοι, που πολλοί από αυτούς το έχουν ως μόδα να μη πιστεύουν σε καμία θρησκεία, έχουν ως θρησκεία τους τη μουσική. Πολλοί από αυτούς χόρευαν με πάθος. Έδιναν κυριολεκτικά τον εαυτό τους. Αν είχαν αυτό το πάθος κι οι πλούσιοι να βοηθήσουν τους φτωχούς, σίγουρα δεν θα υπήρχαν φτωχοί.
Παρ’ όλο που η είσοδος στο Γήπεδο είναι δωρεά πολλοί οι έμποροι τριγύρω που πωλούσαν φανελάκια, τρόφιμα και ποτά. Μερικοί πάλι θα πλουτίσουν εις το όνομα των φτωχών. Κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν σκάνδαλο για κληρικούς να είναι παρόντες σ’ ένα κονσέρτο. Τώρα όμως εις το όνομα της φτώχειας όλα επιτρέπονται. Υπάρχει ηθική δικαίωση. Τελικά η Μουσική ενώνει τους ανθρώπους και δημιουργεί μια άλλη ηθική που γίνεται αποδεκτή απ’ όλους. Ό,τι δεν κατάφεραν για τόσους αιώνες όλες οι Θρησκείες του κόσμου το καταφέρνει μέσα σε λίγα λεπτά ο πλούτος της Μουσικής. Η Μουσική είναι για όλους, για μικρούς, μεγάλους, άσπρους, μαύρους, κίτρινους, φτωχούς. Και μέσα στο Γήπεδο, κοντά σε χιλιάδες κόσμο κι αυτοί που είναι στενοχωρημένοι χαμογελούν, όλοι χαμογελούν.
Να παρακολουθείς ένα τόσο ζωντανό κονσέρτο είναι μια εμπειρία που σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις ακόμη κάτι που το αγνοούσες. Να βλέπεις από τη Τηλεόραση ένα κονσέρτο μπορεί να ακούγεται και να φαίνεται ότι δημιουργεί περισσότερο θόρυβο παρά μουσική αρμονία. Μέσα στο Γήπεδο, χωρίς καλά – καλά να το καταλάβεις, η ζωντανή μουσική σε συνεπαίρνει. Ο ενθουσιασμός του κόσμου σε συγκινεί. Τελικά έχουν δίκαιο οι νέοι που τρέχουν χιλιάδες να παρακολουθήσουν ζωντανά κονσέρτα. Είναι κι η κατάλληλη ώρα για να περάσουν κάποια μηνύματα στους νέους μας που μπορούν να σημαδέψουν τη ζωή τους. Πάντοτε είχα την ιδέα ότι αν πάω σ’ ένα κονσέρτο θα σπαταλήσω το χρόνο μου. Τώρα που βρίσκομαι εδώ σ’ ένα ζωντανό κονσέρτο δεν μπορώ να συνεχίσω να έχω την ίδια ιδέα. Μάλλον υπήρχε μια προκατάληψη εκ μέρους μου.
Θα έλεγα ότι μέσα απ’ αυτή την εμπειρία συναντώ τους ανθρώπους, βιώνεις την ενότητα του σώματος της ανθρωπότητας. Όλοι ψηλώνουν τα χέρια τους και χειροκροτούν. Ονειρεύονται ενωμένοι για ένα καλύτερο όμορφο κόσμο. Ονειρεύονται μια κοινωνία χωρίς φτωχούς, χωρίς μικρά ορφανά παιδιά που πεθαίνουν πριν να μεγαλώσουν. Όλοι τραγουδούν και χορεύουν ρυθμικά για ένα καλύτερο κόσμο. Σε κάποια στιγμή με το ρυθμό της μουσικής μετρούσαμε μέχρι το τρία και μετά κτυπούσαμε τα χέρια μας μια φορά για να θυμίσουμε στην παγκόσμια κοινωνία ότι κάθε τρία δευτερόλεπτα με την ανοχή μας και την ανευθυνότητα μας να προστατευθεί η ανθρώπινη ζωή ένα μικρό παιδάκι πεθαίνει άδικα από την έλλειψη φαρμάκου ενός ασήμαντου ποσού. Στο ενδιάμεσο κάθε τραγουδιού παγκόσμιες προσωπικότητες χαιρετούσαν τον κόσμο, όπως οι γνωστοί Νομπελίστες Νέλσων Μαντέλα, Αρχιεπίσκοπος Ντέσμου Τούτου και η Κενυάτισσα Περιβαντολόγος Μαδάϊ Γουανγκάρι και άλλοι.
Τρομοκρατική Επίθεση στο Λονδίνο
Είναι Πέμπτη 7 Ιουλίου 2005 κι ετοιμαζόμαστε να φύγουμε από το Εδιμβούργο για το Λονδίνο με πτήση που μας παραχώρησε η αεροπορική εταιρία Βέρτζιν. Είναι πρωΐ και πριν καλά – καλά αποχαιρετήσουμε μερικούς από τους φίλους μας κι όταν ακόμη στο ταξί συζητούσαμε με μερικούς Αφρικανούς φίλους θέματα της φτώχειας και της ασφάλειας που βρήκαμε στη Σκωτία, να μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα οποιανδήποτε ώρα χωρίς καμιά ανησυχία, με λύπη πληροφορηθήκαμε ξαφνικά τα άσχημα νέα τρομοκρατικής επίθεσης στον υπόγειο Σιδηρόδρομο του Λονδίνου με πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Αθώοι άνθρωποι που πληρώνουν ακόμη μια φορά στη ζωή τους αμαρτίες άλλων.
Είχαμε φθάσει στο Αεροδρόμιο του Εδιμβούργου κι ο συναγερμός άρχισε να κτυπά. Υπήρχε ο φόβος κι εκεί για πιθανή τοποθέτηση βόμβας. Παντού πανικός και τηλέφωνα για να μάθουμε τι έγινε για τα πρόσωπα που ξεκίνησαν αθώα από τα σπίτια τους για να έρθουν στο Χίθροου να τους δούμε.
Η τρομοκρατία είναι πλέον ένα πρόβλημα παγκόσμιο που πρέπει να αντιμετωπισθεί απ’ όλους μας. Για να μπορέσουμε όμως να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά θα πρέπει ταυτόχρονα όλοι μας να ευαισθητοποιηθούμε για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ’ όλο το κόσμο.
Όταν ακόμη αδικείται και υποφέρει έστω κι ένας συνάνθρωπός μας στο κόσμο, κάποιοι θα βρίσκουν δήθεν ηθικά κίνητρα για να καταφεύγουν στην τρομοκρατία και να τραυματίζουν θανάσιμα αθώους συμπολίτες μας. Όταν είμαστε ευαίσθητοι ως παγκόσμια κοινωνία για κοινωνική δικαιοσύνη είναι δύσκολο να υπάρχουν άνθρωποι στο κόσμο που θα τολμούν να καταφεύγουν στην τρομοκρατία για ηθική δικαίωση των υφισταμένων κοινωνικών αδικιών.
Έτσι ηθικοί αυτουργοί της τρομοκρατίας εν πολλοίς είναι όλοι εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα και τη δύναμη να προστατέψουν το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν το κάνουν.
Η τρομοκρατία είναι ένα παγκόσμιο κοινωνικό πρόβλημα που η λύση του εξαρτάται εν πολλοίς από τη πάλη μας να επιφέρουμε κοινωνική δικαιοσύνη σ’ όλο τον κόσμο.
Μια άλλη σκέψη πούκανα με τους φίλους μου Αφρικανούς από τη Σιέρρα Λεόνε και το Αφγανιστάν είναι η αναγκαιότητα της οργανώσεως ενός νέου συνασπισμού όλων των φτωχών χωρών του κόσμου να συνεργασθούν μαζί για το πρόβλημα της φτώχειας. Να υπογράψουν μεταξύ τους ένα σύμφωνο εγγυήσεως για την εδαφική ασφάλεια τους και στη συνέχεια ν’ αρχίσουν σταδιακά να μειώνουν τα οικονομικά τους έξοδα σ’ αμυντικούς εξοπλισμούς περιλαμβανομένης της σταδιακής μείωσης του στρατού και της αξιοποίησης αυτών των οικονομικών κονδυλίων σε ανάπτυξη προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής σε θέματα υγείας, παιδείας, Γεωργίας και Βιομηχανικής ανάπτυξης.
Ταυτόχρονα μπορούν να υπογραφούν συμφωνίες μεταξύ των φτωχών χωρών για εμπορική συνεργασία, βιομηχανική συνεργασία, τουριστική ανάπτυξη και γιατί όχι μια κοινή πολιτική παράλληλη μ’ εκείνη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Οι φτωχές χώρες του κόσμου αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες αγορές του κόσμου που η συνεργασία μεταξύ τους θα επιφέρει δικαιοσύνη στη κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πόρων του κόσμου.
Το πρόβλημα της φτώχειας επηρεάζει ολόκληρο το πλανήτη και το περιβάλλον. Η λύση του προβλήματος της φτώχειας θα συμβάλει αποφασιστικά στην επιβίωση του πλανήτη μας.
Φεύγοντας από την Σκωτία και πετώντας πάνω από την Αγγλία, Θαύμαζα ακόμη μια φορά τις φυσικές ομορφιές της Χώρας.
Ο κόσμος μας είναι όμορφος. Και θα γίνει ακόμη πιο όμορφος όταν δεν θα υπάρχουν φτωχοί. Όταν δεν θα υπάρχουν μικρά αβοήθητα ορφανά παιδιά που πεθαίνουν πριν να μεγαλώσουν.
Είναι Πέμπτη, 7 Ιουλίου 2005, τοπική ώρα 19.12 μ.μ. κι ετοιμαζόμαστε να φύγουμε με τη πτήση των Βρετανικών Αερογραμμών BA55 που θα διαρκέσει 13 ώρες.
Τελικά οι νεκροί από την πρωινή βομβιστική επίθεση στο Σιδηρόδρομο του Λονδίνου ξεπέρασαν τους 90 κι οι τραυματίες τους 150. Οι πληροφορίες που παίρναμε από το χώρο της Βρετανίας ήταν συγχυσμένες. Την ακριβή πληροφορία την πήρα από το φίλο μου τον Μιχάλη Φλουρέτζου από το Γιοχάνεσπουργκ, που η οικογένεια του αδελφού του από το Βαρώσι ζει στο Λονδίνο.
