Γράφει ο Τρύφων Τσομπάνης,Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ
Μετά από πολύμηνη δοκιμασία, έφυγε για την «άνω καλιάν των αγγέλων» και στην αγκάλη Κυρίου του θεού του Παντοκράτορος, που αρκετές φορές ιστόρησε στους τρούλους των εκκλησιών, ο Χριστοφάνης Βουτσινάς, ο Θεσσαλονικεύς Αγιογράφος.
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1941, διδάσκεται την πάντιμη τέχνη της αγιογραφίας κοντά στον Παντελή Πανόπουλο και αργότερα στον Στέφανο Αλμαλιώτη με τον οποίον και συνεργάζεται αργότερα, καθώς και τον αγιογραφικό οίκο των Παχωμαίων.Η αγάπη του για την τέχνη τον φέρνει συχνά στο Άγιο Όρος όπου μελετά τις σχολές και τα ρεύματα, καθώς και την εξέλιξη της τέχνης. Με το καιρό γίνεται δάσκαλος πολλών νέων αγιογράφων της Μακεδονίας εμπνέει πολλούς και με την τέχνη του διδάσκει «εν αήχω φωνή» τον λόγο του ευαγγελίου, καθώς ιστορεί την ζωή του Χριστού και των αγίων Του. Ευγενής και προσηνής, άρχοντας στη συμπεριφορά και με χαρακτηριστική λεπτότητα δίνει συμβουλές στους νέους συναδέλφους του και τους προτρέπει να εργάζονται αδειαλείπτως.
Ο καλλιτεχνικός του λόγος θα φτάσει στα πέρατα της οικουμένης καθώς ιστορεί ναούς σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα αγιογραφεί πάνω από 25 ναούς, στη Γερμανία 10, στην Αμερική 4, στην Κούβα 2, στο Ισραήλ 1 και στο Λονδίνο 3 ναούς. Έργα του βρίσκονται σε συλλογές ιδιωτών και φορητές εικόνες σε πάρα πολλούς ναούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο Βουτσινάς διακρίθηκε για την καθαρότητα στα χρώματά του, την πιστότητα στην παράδοση και κυρίως το πάθος του για την τέχνη, το οποίο ενέπνευσε τελικά και στις δύο κόρες του που συνεχίζουν επάξια το έργο του πατέρα τους. Από την περασμένη Τετάρτη στη Μονή Βλατάδων της Θεσσαλονίκης λειτουργεί η τελευταία του αναδρομική έκθεση όπου μπορεί κανείς να διαπιστώσει, να θαυμάσει και να χαρεί τον κόπο και το έργο ενός μεγάλου και καταξιωμένου αγιογράφου της Θεσσαλονίκης, που άφησε τη δική του σφραγίδα στην ιστορική εξέλιξη της χριστιανικής τέχνης.
Ευχόμαστε ο δικαιοκρίτης Κύριος που τόσο αγάπησε και ύμνησε με τον χρωστήρα του ο Χριστοφάνης Βουτσινάς να τον κατατάξει εν χώρα ζώντων καθότι «αγάπησε την ευπρέπειαν του οίκου Του» και την έκαμε έργο της ζωής του.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
 Από τα πρόσκαιρα στα αιώνια.){kind=link}