“Αυτό, που έχουμε, αγαπητοί μου, είναι η πίστη, η ορθή πνευματικότητα και η ορθή ομολογία. Τρία πράγματα. Η ορθή πιστή είναι εκείνη, η οποία γεννάει την ορθή πνευματικότητα. ” αναφέρει μεταξύ άλλων ο Μητρ. Πειραιώς στο εγκύκλιο μήνυμά του για την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Αναλυτικά:
ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ &
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ
Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ
ΕΠΙ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2016
* * * * *
Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Αρχιεπίσκοπος Θεσ/κης, ο κήρυξ της ακτίστου Θείας Χάριτος και θεατής του ακτίστου Φωτός, σε ομιλία 1 του στην σημερινή Κυριακή της Ορθοδοξίας, τονίζει ότι άλλο πράγμα είναι «η πίστις εις τον Θεόν» και άλλο «η πίστις τω Θεώ»˙ άλλο πράγμα είναι το να λέμε «πιστεύω εις τον Θεόν» και άλλο το να λέμε «πιστεύω τω Θεώ». Ποια άραγε είναι η διαφορά μεταξύ του «πιστεύω εις τον Θεόν» και του «πιστεύω τω Θεώ»; Ο άγιος Γρηγόριος αναφέρει ότι το «πιστεύω εις τον Θεόν» σημαίνει το «ορθώς φρονείν περί του Θεού», δηλ. το να έχει κανείς ορθή πίστη για τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως : «Πιστεύω εις ένα Θεόν…». Και το «πιστεύω τω Θεώ» τι νόημα έχει, τι σημαίνει; Το «πιστεύω τω Θεώ» σημαίνει ότι έχω εμπιστοσύνη στον Θεό, εμπιστεύομαι τον Θεό, Τον θεωρώ αξιόπιστο πρόσωπο. Σημαίνει ότι θεωρούμε πως αυτά, που λέει ο Τρισυπόστατος Θεός μας, δηλ. οι επαγγελίες, οι υποσχέσεις, οι εντολές, που δίνει, είναι αξιόπιστες και πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σ’Αυτόν. Και υπογραμμίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι οι δύο αυτές έννοιες θα πρέπει να συνυπάρχουν. Πρέπει και να πιστεύουμε εις τον Θεόν, δηλ. να έχουμε ευσεβή πίστη, και να πιστεύουμε τω Θεώ, δηλ. να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό και να τηρούμε τις εντολές Του.
Οι δύο προαναφερθείσες αρετές, δηλ. η ευσεβής πίστη και η εμπιστοσύνη στον Τρισάγιο Θεό, Τρισάγιο Θεό, κοσμούσαν κατ’εξοχήν τους αγίους και θεοφόρους Πατέρες, οι οποίοι πολέμησαν εναντίον της αιρέσεως της εικονομαχίας. Η εικονομαχία, η οποία κυριάρχησε στη Ρωμαική Αυτοκρατορία περισσότερο από ένα αιώνα, φάνηκε προς στιγμήν ότι θα κατέλυε την αλήθεια. Όλα είχαν σιγήσει και σκοτινιάσει. Και νόμιζε κανείς ότι πάντοτε θα νικά το ψεύδος. Όμως, ο Θεός, διά των εικονοφίλων αγίων Του, όπως τον άγιο Γερμανό Πατριάρχη Κων/λεως, τον όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, τον όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, την αυτοκράτειρα Θεοδώρα κ.α., έδωσε διέξοδο, μετά από μακρά περίοδο κατισχύσεως του ψεύδους, το οποίο εκδιώχθηκε με την Ζ΄ Αγία και Οικουμενική Σύνοδο και την αναστήλωση των εικόνων. Σήμερα τονίζεται εμφαντικά και θριαμβευτικά ότι «ου καυχεί πλέον αίρεσις», δηλ. δεν καυχάται πλέον η αίρεση. Το νέφος πέρασε. Φάνηκε και έλαμψε η αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν το ψεύδος να κατισχύσει της αληθείας. Γι’αυτό και σήμερα εορτάζουμε όλοι μας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την εορτή της Ορθοδόξου πίστεως, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας εναντίον της αιρέσεως της εικονομαχίας και των αιρετικών εικονομάχων.
Παρ’ολ’αυτά, μετά θλίψεως και πόνου διαπιστώνουμε ότι και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση, όπως βρισκόταν και τότε επί εικονομαχίας. Η παναίρεση του συγκρητιστικού διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού κυριαρχεί στην Ορθόδοξη Εκλησία περισσότερο από ένα αιώνα και φαίνεται προς το παρόν ότι καταλύει την αλήθεια. Όλα σχεδόν έχουν σιγήσει και σκοτινιάσει. Και νομίζει κανείς ότι νικά το ψεύδος. Η παναίρεση του Οικουμενισμού καυχάται. Το νέφος δεν έχει περάσει. Η αλήθεια δεν φαίνεται και δεν λάμπει. Το ψεύδος κατισχύει της αληθείας.
Μάλιστα, ο Οικουμενισμός εσχάτως επιζητεί ακόμη και την επίσημη καθιέρωση και νομιμοποίησή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσω της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου». Θα έχετε ακούσει και πληροφορηθεί, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι η Σύναξη των Προκαθημένων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκλησιών, η οποία συνήλθε στο Σαμπεζύ της Γενεύης από 21 έως 28 Ιανουαρίου ε.ε., αποφάσισε την, εκτός απροόπτου, σύγκληση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης, στο Κολυμπάρι των Χανίων, από 16 έως 27 Ιουνίου ε.ε 3 .
Όμως, η καρδιά μας διακατέχεται από αισθήματα μεγάλης ανησυχίας και αγωνίας για την έκβαση αυτής της Συνόδου, διότι, όπως φαίνεται από τα δημοσιευθέντα επίσημα κείμενα 3 της Ε΄ Προσυνοδικής Διασκέψεως, οι ιθύνοντες της Συνόδου αποσκοπούν στη επισημοποίηση και εδραίωση της παναιρέσεως του συγκρητιστικού διαχριστανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού ως επισήμου γραμμής της Ορθοδόξου Εκκλησίας και μάλιστα με πανορθόδοξη συνοδική απόφαση, νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση. Βαίνουμε, δηλ. προς πανορθόδοξη αναγνώριση του βαπτίσματος και της εκκλησιαστικότητας των αιρετικών Παπικών και Προτεσταντών, και προς αποδοχή της προτεσταντικής «θεωρίας των κλάδων», της διευρυμένης εκκλησιολογίας της Β´ Βατικανής ψευδοσυνόδου περί πλήρους και ελλιπούς εκκλησιαστικότητος και του οικουμενιστικού εκκλησιολογικού μοντέλου των «αδελφών εκκλησιών». Όμως, με τον τρόπο αυτό, η μέλλουσα Σύνοδος έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση και αντιπαράθεση με την Ορθόδοξη παράδοση δεκαεννέα αιώνων, κατά τους οποίους όλοι οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες και όλες οι διευρυμένες ενδημούσες Σύνοδοι της Κωνσταντινούπολης ονόμαζαν τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό καθαρά και ξάστερα αιρέσεις και αιρετικούς. Και ενώ αυτά τα θέματα έπρεπε να εγγραφούν ευθέως προς συζήτηση και καταδικαστική απόφαση στη Σύνοδο, οι Προκαθήμενοι τα θεωρούν δεδομένα.
Προς ενημέρωση, λοιπόν, υμών, του πιστού και φιλοχρίστου λαού της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, επιθυμούμε σήμερα να παρουσιάσουμε στην αγάπη σας κάποια αποσπάσματα από τις κατά πάντα ορθόδοξες, θεοφώτιστες και θεόπνευστες γνώμες τριών μεγάλων εκκλησιαστικών ανδρών και προσωπικοτήτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας σχετικά με το φλέγον θέμα της μελλούσης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου»˙ του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Ιουστίνου Πόποβιτς, και των οσιακών μορφών και ηγιασμένων Γερόντων πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου και πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
Ο σύγχρονος άγιος της Αγιοσαββιτικής Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, καθηγητής της Δογματικής και Οικουμενικός Διδάσκαλος, Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Ιουστίνος Πόποβιτς, το 1971 υπέβαλλε μία έκθεση σχετικά με το θέμα της «Πανορθοδόξου Συνόδου» προς την Ιερά Σύνοδο της εν Σερβία Εκκλησίας 4, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει : «Εάν τα σύγχρονα προβλήματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν λύνονται με τον Θεάνθρωπο και κατά τον θεανθρώπινο, αποστολικό, αγιοπατερικό τρόπο, είναι αδύνατο να λυθούν ορθοδόξως και θεαρέστως. Θα οδηγήσουν κατ’ανάγκην σε καταστροφές, σε σχίσματα, σε αιρέσεις και σε πολυποίκιλες ουμανιστικές πλάνες, σε μηδενισμούς και αναρχισμούς. Αυτό ισχύει από κάθε άποψη και για το πρόβλημα της συγκλήσεως της νέας Οικουμενικής Συνόδου, η οποία επισπεύδεται τελευταίως από ορισμένους κύκλους και επιβάλλεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Προσωπικώς δεν βλέπω ότι, κατά τις σημερινές περιστάσεις, υπάρχει πράγματι αναπόφευκτη ανάγκη για την σύγκληση της Οικουμενικής Συνόδου. Εάν, όμως, υπάρχει, τότε η παρούσα στιγμή είναι η πλέον ακατάλληλη στην ιστορία της Εκκλησίας μας. Διότι, για να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο έργο ιστορικής σημασίας επιτυχώς, είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες γι’αυτό και να γίνουν εγκαίρως οι θεμελιώδεις προετοιμασίες. Σήμερα, όμως, καθ’όσον γνωρίζω, δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο… Τι, λοιπόν, να πούμε ως προς τις συνθήκες της Οικουμενικής Συνόδου; Αυτές είναι, για να μιλήσουμε με συντομία, απελπιστικές σε όλες, λίγο ή πολύ, τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Κάθε νέα Οικουμενική Σύνοδος δεν θα είναι ούτε αγία, ούτε Οικουμενική, εάν πρωτίστως δεν δεχθεί τις προγενέστερες Οικουμενικές και ασάλευτες αποφάσεις τους. Στην πραγματικότητα, η νέα Οικουμενική Σύνοδος πρέπει να είναι συνέχεια των προγενεστέρων εννέα Οικουμενικών Συνόδων, για να είναι Ορθόδοξη και Οικουμενική».
Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ο ηγιασμένος Γέρων π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο οποίος το 1926 έγραψε ένα εξόχως λίαν επίκαιρο κείμενο περί Οικουμενικής Συνόδου 5, στο οποίο εκφράζει ορθόδοξες θέσεις και πατερικό φρόνημα.
Λέει ο π. Φιλόθεος : «Ώστε όλως περιττή νομίζουμε ότι είναι η σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου για ζητήματα, στα οποία έχουν αποφανθεί διά των Ιερών Κανόνων οι Θείοι Απόστολοι και οι θεόσοφοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας. Εκτός εάν νομίζει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και η περί αυτόν Σύνοδος και κάποιοι άλλοι από τους Ιεράρχες ότι, ως διάδοχοι των Αποστόλων και θείων Πατέρων, έχουν το δικαίωμα να κάνουν μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες, οπότε οφείλουν να στοχασθούν καλά τον κίνδυνο, στον οποίο θα υποβάλουν τους εαυτούς τους, και την βλάβη, την οποία θα προξενήσουν στο χριστεπώνυμο πλήρωμα. Σύνοδος δε, η οποία δεν θα ακολουθήσει τα ήθη και τα έθη, τους κανόνες και τις παραδόσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά θα προσπαθήσει να τα μετατρέψει και να τα μεταρρυθμίσει, δεν είναι δυνατόν ποτέ να έχει κύρος, ούτε να ονομασθεί Σύνοδος κανονική ή Οικουμενική. Σύμφωνα με τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό, «μία γνήσια και έννομη Οικουμενική Σύνοδος δεν καταπατεί τα θεσπίσματα των άλλων Οικουμενικών Συνόδων, ούτε πρεσβεύει τα αντίθετα από αυτές, ούτε, τελευταίον, ορίζει αυτά, που δεν είναι σύμφωνα με το νόμο και τη δικαιοσύνη, και ούτε αγωνίζεται να κατασκευάζει τα πιο ψευδή πράγματα σε πάρα πολλές συνελεύσεις.
Όποιο κύρος και όποια ονομασία έλαβε η Σύνοδος, που συνεκλήθη επί Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου στη Βλαχέρνα εναντίον των θείων εικόνων, και η Σύνοδος στη Φερράρα-Φλωρεντία, τέτοια θα λάβει και η μέλλουσα να συγκληθεί Σύνοδος εάν δεν τηρήσει τις Οικουμενικές Συνόδους. Η μεν επί Κοπρωνύμου Σύνοδος ονομάσθηκε μιαρά Σύνοδος και οι Αρχιερείς, που την συγκρότησαν, καθαιρέθηκαν και παραδόθηκαν στο ανάθεμα από την Αγία 7η Οικουμενική Σύνοδο. Η δε εν Φλωρεντία Σύνοδος εκλήθη και καλείται μέχρι και σήμερα ψευδοσύνοδος και από ένα και μόνο Μητροπολίτη, τον Αγιώτατο Μάρκο Εφέσου, ανατράπηκε και ακυρώθηκε…
Στα ίδια πλαίσια κινείται και η σκέψη του μακαριστού αρχιμανδρίτου π. Αθανασίου Μυτιληναίου, ο οποίος διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Δημητρίου Κομνηνείου στο Στόμιο Λαρίσης, και, κατά κοινή ομολογία, ήταν ορθοδοξότατος στο φρόνημα, εμβριθής μελετητής των Αγίων Πατέρων και της Αγίας Γραφής και ο καλύτερος και πιστότατος ερμηνευτής και αναλυτής της στον 20ο αιώ. Ο π. Αθανάσιος σε μια ομιλία του το 1991, ερμηνεύοντας το 15ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, αναπτύσσει τα σχετικά με την Αποστολική Σύνοδο και την συγκρίνει με την μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδο. Έχει, όπως θα διαπιστώσουμε, και πολλές αναφορές στον όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς.
Λέει, λοιπόν : «Ο σκοπός μιάς Συνόδου είναι να φέρει την ειρήνη… Φημολογείται η συγκρότηση μιάς Συνόδου Οικουμενικής, η οποία θα γίνει στις μέρες μας… Ερωτούμε : τι θα περιέχει αυτή η Σύνοδος; Δηλαδή με τι θα ασχοληθεί;…Όπως λέει ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς, είναι χαρακτηριστικό, πως σε κάθε προσυνοδική εργασία, που γίνεται, αυτής της Πανορθοδόξου Συνόδου, αλλάζουν και τα πράγματα. Και έτσι δεν μένει κάτι σταθερό. Αυτό βέβαια το κατακρίνει ο π. Ιουστίνος. . .
Είναι, όμως, και κάτι άλλο. Εκείνοι, οι οποίοι θα συγκαλέσουν την Σύνοδο, η εκείνοι, που θα παρακαθίσουν στη Σύνοδο, ποιοί θα είναι; Οι Επίσκοποι, που θα καθίσουν, για να συζητήσουν τα θέματα της Συνόδου, σε ποια πνευματική καταστάση βρίσκονται; Ορθοδοξούν η δεν ορθοδοξούν;
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι, άμα θα καθίσουν στο τραπέζι των συζητήσεων, θα κινηθούν εν Πνεύματι Αγίω; Είναι πολύ σοβαρά πράγματα. Προσέξτε! Οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν ήδη χαλκεύσει και έχουν ήδη πείσει αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν οικουμενιστικές θέσεις. Βεβαίως, είναι Οικουμενιστές! Δυστυχώς, πλην εξαιρέσεων. Λοιπόν, στο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων, που έχουν εγκλωβίσει ήδη την Εκκλησία του Χριστού, υπάρχει το εξής σχέδιο : Να επέλθει η «ένωση των εκκλησιών». Ορθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού. Αυτή είναι η πρώτη φάση.
Αλλά, δεν σταματάει το κακό εκεί. Έχουμε ακόμα μία φάση. Είναι η φάση ενώσεως του Χριστιανισμού, με τα τρία αυτά (Ορθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμός και Προτεσταντισμός), με τις άλλες θρησκείες. Όλα αυτά ήδη έχουν μπεί σε δοκιμασία. Δηλ., όπως, όταν θέλουμε να κάνουμε μία θεατρική παράσταση, γίνεται μία δοκιμή και δεύτερη και Τρίτη, και μετά γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενική πρόβα. Όλες αυτές οι συναντήσεις, που γίνονται, πότε εδώ και πότε εκεί, και που συμμετέχουν, δυστυχώς, και ορθόδοξοι, μα στην Ευρώπη είναι, μα στην Αμερική, είναι καμώματα της γενικής πρόβας. Να δούν πως πάει το πράγμα. Ώστε, λοιπόν, το μεθεπόμενο βήμα είναι αυτό. Είναι η ένωση όλων των θρησκειών.
Μα, σας ερωτώ : Τότε γιατί να είμαι Χριστιανός; Και αν λέμε ότι ο Χριστιανισμός σώζει και τίποτα άλλο δεν σώζει, ότι η Ορθοδοξία σώζει και τίποτα άλλο δεν σώζει, τότε; Τότε το κριτήριο δεν είναι πιά η σωτηρία. Ποιο θα είναι το κριτήριο; Το κριτήριο είναι κάτι άλλο. Ας πούμε ότι είναι πολιτικό. Ας πούμε ότι είναι κοινωνικό το κριτήριο. Διότι, μην ξεχνάτε, οι σύγχρονοι ηγέτες, οι πολιτικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο, την θρησκεία την βλέπουν σαν ένα στοιχείο, με το οποίο μπορεί κανείς να επηρεάζει τα πλήθη, να επηρεάζει τους λαούς.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν τους ενδιαφέρει το φαινόμενο, που λέμε σωτηρία, τους είναι τελείως αδιάφορο. Θα έχουν επιτύχει κάτι άλλο· την λεγομένη παγκόσμια «ειρήνη» και την παγκόσμια «αγάπη». Γι’ αυτό πολύ ορθά, εστάλη μήνυμα από τον Άγιο Φλωρίνης (τον μακαριστό Αυγουστίνο Καντιώτη). Ναί, είπε, αγάπη, αλλά «εν αληθεία». Και αυτό το «αγάπη εν αληθεία» 6 είναι φράσεις του Ευαγγελιστού Ιωάννου.
Θα έχουμε «ειρήνη» στην κοινωνία, στον κόσμο. Δεν θα έχουμε πολέμους, θα έχουμε «αγάπη». Εκεί σταματάμε; Πέστε μου, πότε εμφανίστηκε μεγαλύτερη αίρεση από αυτή εδώ, την οποία σερβίρει, η παναίρεση, κατά τον π. Ιουστίνο, του Οικουμενισμού. Το αντιλαμβάνεστε; Δεν έχουμε το στοιχείο της σωτηρίας, και συνεπώς ματαιοπονούμε. Κατεβάσαμε τον Χριστιανισμό, στο επίπεδο του κοινωνισμού.
Λοιπόν, αυτά που λέμε, με κύριο στοιχείο την μέλλουσα Σύνοδο, ξέρετε ότι αποτελούν έναν πειρασμό στον χώρο της Εκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ένας πειρασμός. Αυτός ο πειρασμός ξέρετε τι επιδιώκει να επιτύχει; Και γιατί είναι πειρασμός; Γιατί, θα προσπαθήσει να ξεθωριάσει το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Εκεί, που ο Άρειος δεν τα κατάφερε, και εκεί, που ο Μονοφυσιτισμός δεν τα κατάφερε, ο Οικουμενισμός έβαλε μπροστά να τα καταφέρει. Διότι, όταν ξεθωριάσουν και το ανθρώπινο και το θείο στοιχείο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τότε τι έχουμε;
Αυτός ο πειρασμός φαίνεται ότι θα είναι ο τελευταίος της ιστορίας. Πειρασμός δεινός, διότι είναι προφητευμένο. Το προφητεύει ο Χριστός και είναι στο βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ακούστε τι λέει : «Ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού, της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης πειράσαι τους κατοικούντας επί της γης. Έρχομαι ταχύ, κράτει ο έχεις ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου» 7 . Επειδή, λέγει, εσύ φύλαξες (τήρησες) τον λόγο της υπομονής Μου, και Εγώ θα σε φυλάξω. Εδώ δηλ. ο λόγος της υπομονής του Χριστού τι είναι; Είναι η υπομονή, που δίδει ο Χριστός σ’έκείνους, που πήραν την αποφάσι να μείνουν κοντά στον ανόθετο Χριστό. Δηλ. σε ο,τι αφορά στο να έχεις υπομονή και να με κρατάς εμένα τον Κύριο μέσα σε αντίξοες καταστάσεις. Επειδή τήρησες, κι Εγώ θα σε τηρήσω, θα σε φυλάξω. Από που θα σε φυλάξω; Από την ώρα του πειρασμού, που πρόκειται να έλθει επί της οικουμένης όλης! Πολύ μεγάλος πειρασμός. Αλλ’ «έρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλά εκείνο, το οποίο έχεις, για να μην πάρει κανείς το στεφάνι της τιμής σου και της δόξης σου.
Αλλά, προσέξτε εδώ! Ποιος είναι ο πειρασμός αυτός; Είναι γραμμένο. Ο πειρασμός αυτός, αφού θα καλύπτει ολόκληρη την οικουμένη, δεν θα είναι παρά η μεγάλη νοθεία της πίστεως στο Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού. Και αυτό θα το πετύχει μόνο ο Οικουμενισμός, αφού θα ενωθεί με τις άλλες θρησκείες. Έτσι ο Οικουμενισμός κατ’ ουσίαν προσβάλει το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού μέχρι να το εξαφανίσει. Αλλά, αφού την εξαφάνιση του Θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού θα την κάνει ο Αντίχριστος, τότε τι είναι ο Οικουμενισμός; Είναι αντίχριστος μέθοδος, αντίχριστος τρόπος.
«Κράτει ο έχεις». Τι έχεις; Αυτό, που έχουμε, αγαπητοί μου, είναι η πίστη, η ορθή πνευματικότητα και η ορθή ομολογία. Τρία πράγματα. Η ορθή πιστή είναι εκείνη, η οποία γεννάει την ορθή πνευματικότητα.
Έτσι, οι πιστοί, αγαπητοί μου, όταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους και οικουμενιστές συνέδρους, πως είναι δυνατόν να χαίρουν, όπως έχαιραν τότε οι παραλήπτες της επιστολής της Αποστολικής Συνόδου;
«Εχάρησαν» 8, λέγει. Είχαν τους λόγους τους να χαίρονται. Σήμερα δεν έχουμε τους λόγους μας να χαιρόμαστε. Οι πιστοί χαίρονται μόνο για ο,τι είναι σύμφωνο με το Πνεύμα το Άγιον. Μόνο τότε χαίρονται»!
Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,
Οι προαναφερθείσες έγκυρες μαρτυρίες των τριών μεγάλων εκκλησιαστικών ανδρών και προσωπικοτήτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας σχετικά με το φλέγον θέμα της μελλούσης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» υπήρξαν ικανώς διαφωτιστικές, για να κατανοηθεί η αγωνία διά την επικείμενην Σύνοδον. Πιστεύουμε ότι ο Θεός θα δώσει διέξοδο, ακόμη και μετά από την μακρά περίοδο ενός και πλέον αιώνος κατισχύσεως του επαράτου Οικουμενισμού, έτσι ώστε να μπορέσουμε και πάλι στην εποχή μας να φωνάξουμε θριαμβευτικά ότι «ου καυχεί πλέον η παναίρεση του Οικουμενισμού», το νέφος πέρασε, φάνηκε και έλαμψε η αλήθεια και να εορτάσουμε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την εορτή της Ορθοδόξου πίστεως, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας εναντίον της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και των παναιρετικών οικουμενιστών.
Έτη πολλά και εύδρομος η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Μετά πατρικών ευχών
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
1 ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Ὁμιλία Η΄ περί πίστεως, ἐν ᾗ καί τῆς κατ’εὐσεβείαν ὁμολογίας ἔκθεσις, ΕΠΕ 72, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Θεσ/κη 1985, σ. 209.
2 http://fanarion.blogspot.gr/2016/01/21-28.html
3 http://www.romfea.gr/diafora/6177-apofasis-sxeseis-tis-orthodojou-ekklisias-pros-ton-xristianiko-kosmo
4 Σχ. βλ. Α.Δ. ΔΕΛΗΜΠΑΣΗΣ, Πανορθόδοξος Σύνοδος. Σύνοδοι, Ἀντισύνοδοι καί ἡ «Πανορθόδοξος Σύνοδος», Ἀθήναι 1976, σσ. 111-118.
5 Σχ. βλ. Ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος (ὁ οὐρανοδρόμος ὀδοιπόρος, 1884-1980), τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1988, σσ. 43-49.
6 Β΄ Ἰω. 3.
7 Ἀποκ. 3, 10-11.
8 Πραξ. 15, 31.
