Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
Ζούμε, ασφαλώς κατά παραχώρηση Θεού, σε μια εποχή, κατά την οποία επιχειρούν τα μεγάλα κράτη και οι ισχυροί της γης, να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα μικρά και αδύναμα κράτη, όπως την Ελλάδα και την Κύπρο μας, αλλά και τα νοικοκυριά των ανθρώπων.
Περιμένουν με δόλο στη γωνία να δούν κάποιον από εμάς να παραπατάει και να μας δώσουν μια κλωτσιά να εξαφανισθούμε από προσώπου γης, για να οικειοποιηθούν το μόχθο μας, την περιουσία του ιδρώτα μας. Εμείς τους εχθρούς μας τους γνωρίζουμε και καταβάλλουμε προσπάθειες να προφυλαχθούμε από αυτούς. Με τους φίλους μας, όμως, με τους εταίρους μας τι γίνεται; Πως να προφυλαχθούμε από αυτούς; Είναι, δυστυχώς, λυκόφιλοι, Με πικρία τους βλέπουμε, όχι σαν τον Καλό Σαμαρείτη, να σπεύδουν να μας βοηθήσουν και να μας οδηγήσουν στο πανδοχείο της αναρρώσεως, αλλά σαν όρνεα σαρκοβόρα να εκμεταλλεύονται τα δικά μας πάθη και λάθη, τις δικές μας παραλείψεις, και να ασκούν μία επιλεκτική δικαιοσύνη επιβάλλοντας δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα σε βάρος του λαού. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι Κροίσοι, οι οποίοι και μας οδήγησαν σε κρίση και εξαθλίωση.
Μην ξεχνάμε ότι ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ήταν ξακουστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο για τα αμύθητα πλούτη του. Από τους φόρους που του έδιναν οι ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και από τα χρυσωρυχεία του Πακτωλού ποταμού γινόταν όλο και πιο πλούσιος και πιο περήφανος για τα πλούτη του. Πίστευε μάλιστα ότι δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν στον κόσμο. Όταν τον επισκέφτηκε ο Σόλων, ένας από τους σοφούς της αρχαιότητας, του έδειξε τους αμύθητους θησαυρούς του και τον ρώτησε ποιός ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε γνωρίσει στον κόσμο, περιμένοντας από το Σόλωνα, ότι θα ανέφερε τη δική του μεγαλοσύνη! Εκείνος, όμως, του ανέφερε δύο επώνυμα παραδείγματα και όχι εκείνον που στο άκουσμα αυτό θύμωσε και προτού τον διώξει ξέσπασε λέγοντας: «Ωραία όλα αυτά, Αθηναίε φίλε μου, αλλά τι έχεις να πείς, για τη δική μου ευτυχία;»
Τότε ο σοφός Αθηναίος του αποκρίθηκε με μια φράση που έμεινε στην ιστορία: «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τα μεγάλα πλούτη δεν κάνουν ταν άνθρωπο περισσότερο ευτυχισμένο απ’ ότι μια μέτρια περιουσία. Μη θεωρήσεις κανέναν ευτυχή, πριν γνωρίσεις το τέλος του.
Έτσι, σύντομα μετά την αναχώρηση του Σόλωνα πλήθος συμφορών βρήκε τον Κροίσο. Ο γιός του σκοτώθηκε και ο ίδιος νικημένος από το βασιλιά Κύρο των Περσών οδηγήθηκε στην πυρά, για να καεί. Εκεί ο Κροίσος θυμήθηκε τα λόγια του Σόλωνα και φώναξε μετανιωμένος τρεις φορές: «Σόλων! Σόλων! Σόλων!». Ο Κύρος που τον άκουσε, ζήτησε να μάθει τι σήμαινε η επίκληση αυτή. Ακούγοντας την ιστορία, συγκινήθηκε και του χάρισε τη ζωή.
Ο Σόλων με τη σοφία του, όταν ο επαχθής δανεισμός είχε φέρει σε απόγνωση τους Αθηναίους έλαβε νομοθετικά μέτρα υπέρ των καταπιεσμένων εφαρμόζοντας τη σεισάχθεια, νόμο που καταργούσε τα χρέη από δανεισμό με υποθήκη ακίνητης περιουσίας και πώληση σώματος, δηλαδή τα χρέη κυρίως των αγροτών, οι οποίοι, μη μπορώντας να τα ξεπληρώσουν, είχαν χάσει τις περιουσίες τους και είχαν πουληθεί δούλοι εντός και εκτός της Αττικής. Με τη σεισάχθεια ο Σόλων σήκωσε το άχθος, δηλαδής το βάρος, από τους ώμους των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλιώσεως. Όσοι είχαν πουληθεί δούλοι για χρέη απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους.
Στην ιστορία διδασκόμαστε ότι οι Κροίσοι ποτέ δεν έχουν καλό τέλος. Ας το γνωρίζουν αυτοί, οι μεγάλοι του κόσμου, οι άσπονδοι φίλοι μας, ότι η αδικία και η εκμετάλλευση των λαών δεν είναι έργο θεάρεστο και κάποια στιγμή θα κριθούν αυστηρά, όχι από τους φτωχούς και ταπεινούς της γης, αλλά από τον δικαιοκρίτη Θεό, όπως λέει και ένας στίχος του προφήτη Ησαία: «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά τοις ενδόξοις της γης» (Ησ. κστ΄15). Τιμώρησέ τους, δηλαδή, Κύριε, τους μεγάλους και ισχυρούς της γης, τιμώρησέ τους. Τι λέει εδώ ο προφήτης; Ομιλεί περί των κακών ανθρώπων που είναι στην εξουσία, περί των Κροίσων που πέρα από το στενό συμφέρον τους δεν βλέπουν τίποτα άλλο. Καί δεν είναι μόνο οι Γερμανοί σήμερα οι Κροίσοι, για τους οποίους ο Προφήτη Ησαΐας θα μπορούσε να πεί: «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, πρόσθες αυτοίς κακά τοις στυγνοίς Γερμανοίς», που καταδυναστεύουν όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα εμάς που βρισκόμαστε σε οικονομική δυσχέρεια και αδυναμία.
Οι Κροίσοι ταυτίζονται με τους εγωιστές, με τους καταπιεστές, με τους κακούς. Καί ποιοί είναι οι κακοί; Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο φλογερός αγωνιστής ιεράρχης, έλεγε ότι κακός δεν είναι ο αμαρτωλός, που από συναρπαγη του διαβόλου διαπράττει κάποιο αμάρτημα, και κατόπιν μετανοεί και χύνει δάκρυα ζητώντας το έλεος του Θεού. Κακός είναι ο διαποτισμένος από την αμαρτία μέχρι μυελού οστέων, ο διεφθαρμένος μέχρι κυττάρων. Η κακία σ᾽ αυτόν έχει προχωρήσει βαθειά στον εσωτερικό του κο¬σμο και του έχει γίνει δεύτερη φύση. Μέρα και νύχτα σκέπτεται το κακό. Διαλογίζεται και σχεδιάζει τι κακό θα κάνει, πως θα επιβληθεί στους ανίσχυρους, πως θα πλουτίσει με τον ιδρώτα των άλλων. Η ιστορία είναι γεμάτη από Κροίσους, από φιλάργυρους, απατεώνες, καταπιεστές, από τους «ενδόξους της γης», από πολιτικούς και θρησκευτικούς άρχοντες κάθε εποχής. Από αυτούς που τους μωραίνει ο Κύριος, ώστε να μην διαβάζουν ιστορία και να μην γνωρίζουν ότι όλων αυτών το τέλος είναι οικτρό. Τούς περιμένει είτε η αγχόνη, όπως τον Ιούδα, στη γη, είτε η αγχόνη του ουρανού.
Οι σημερινοί Κροίσοι της Ευρώπης δεν είναι απλώς αμαρτωλοί. Μισούν ο,τι ωραίο, ο,τι υψηλό, ο,τι μεγάλο έχουμε ιδίως εμείς οι Έλληνες με το μοναδικό φυσικό περιβάλλον, τον ήλιο και τη θάλασσα, τον ορυκτό μας πλούτο, την μακραίωνη ιστορία μας, τον πολιτισμό και προπάντων την Ορθοδοξία μας. Όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες οι Ούνοι ζούσαν νομαδικά ση Μογγολία και δεν γνώριζαν παρά τον πρωτόγονο τρόπο ζωής. Όταν εμείς κτίζαμε την Αγια-Σοφιά εκείνοι επιδίδονταν στις αρπαγές και φυσικά ούτε γνώριζαν το λυτρωτικό έργο του Ιησού.
Καί τώρα που για τις αμαρτίες μας βρισκόμαστε εμείς σε παρακμή, σε ανάγκη, γινόμαστε αποδέκτες όχι της εταιρικής συμπάθειάς τους, -αχ πως το έφεραν τα γυρίσματα των καιρών να είμαστε σήμερα εταίροι αυτών που αιματοκύλισαν την πατρίδα μας και την αφαίμαξαν με τ]ν πραγματική σημασία της λέξεως,- αλλά του φθόνου και της σκληροκαρδίας τους. Αν έτσι είναι οι φίλοι μας, οι εταίροι μέσα στην ευρωπαική ένωση, τότε δεν τους θέλουμε. Αυτοί τα τελευταία χρόνια μας επέβαλαν ένα τρόπο ζωής άγνωστο για την ιστορία μας, με χλιδή, ανέσεις, αυτουργίες ηθιών σκανδάλων, εξαγορές συνειδήσεων, θαλασσοδάνεια και επιζήτηση της υπεραφθονίας, με στόχο να καταναλώνουμε τις υπερπαραγωγές τους και να οδηγούμαστε στις υπερχρεώσεις. Καί τώρα που μας έφεραν στην εξαθλίωση και την απύθμενη οικονομική κρίση μας προσβάλλουν, μας θίγουν την αξιοπρέπεια, ασχημονούν σε βάρος μας, μας καταπιέζουν, ζητούν την κεφαλήν μας «επί πίνακι» (Ματθ. ιδ΄ 11). Είναι οι μυρμηκολέοντες», αφού μοιάζουν με τον πονηρό, όπως αυτόν ονομάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Καθέ κακό όμως έχει και την μισθαποδοσία του. Είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε, ποιό θα ειναι το τέλος αυτών των Κροίσων; Θα είναι το ι¬διο με το τέλος του Κροίσου, τον οποίο ο σοφός Σόλων δεν μακάριζε. Θα είναι όμοιο με το κακό τέλος όλων των διωκτών της ιστορίας, των «ενδόξων της γης», που από τα ύψιστα αξιώματα βρέθηκαν στα σκουπίδια της ιστορίας.
Σε καθεμιά από τις περιπτώσεις αυτές εφαρμόσθηκε το «Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε, προσθες αυτοις κακά τοις ενδόξοις της γης». Ένα μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρουμε από τα πολλά. Είναι αυτό του᾿Ιουλιανού του Παραβάτη, που μίσησε πολύ τη χριστιανική πίστη και κατεδίωξε την ᾿Εκκλησία. Νόμιζε ότι θα ξερριζώση από τις καρδιές του κόσμου την πίστη του Χριστού. Όχι, όμως, αυτή δεν την ξερρίζωσε, αλλά ο ίδιος ξερριζώθηκε. Πολεμώντας εναντίον των εχθρών στα βάθη της Περσίας τραυματίσθηκε θανάσιμα. Τον χτύπησε στο στήθος ένα βελος και το τραύμα ήταν θανατηφόρο. Πεσμένος κάτω στο χωμα της γης, έβαλε τη φούχτα του κάτω από την πληγή, τη γέμισε με το αίμα που έτρεχε, και μετά το σκορπισε στον αέρα λέγοντας· «Νενίκηκάς με, Ναζωραίε», Ναζωραίε, με νικησες!
Καί πάλι αν δεν έλθει η νέμεση, η δικαιοσύνη στους Κροίσους σ’ αυτή τη ζωή, θα έλθει στην άλλη. Θα έλθει η έσχατη Κρίση, η Κρίση του Θεού, η οποία είναι εγγύς και την οποία κανείς δεν μπορεί να αποφύγει. Εκεί θα είναι «ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. ιγ΄ 50). Τούς ανθρώπους μπορούμε να τους κοροιδέψουμε, το Θεό δεν μπορούμε. «Ο Θεός ου μυκτηρίζεται» (Γαλ. στ΄ 7). Θα επέμβει και θα προσθέσει ατέλειωτα κακά στους ενδόξους της γης, που όσο ζούσαν κακοποιούσαν με τη βδελυκτή συμπεριφορά τους τους συνανθρώπους τους, τα έθνη, τις κοινωνίες, τον απλό λαό του Θεού, για τον οποίο «Χριστός απέθανε» (Ρωμ. ιδ΄ 15).
Ας λυσσούν οι εχθροί μας, οι ισχυροί της ημέρας. Ας πολεμούν την πατρίδα μας, την αγία μας Ορθοδοξία. Ας μηχανεύονται ο,τι θέλουν, ας εφαρμόσουν όλα τα σατανικά σχέδια προς εξόντωσή μας. Δεν θα το επιτύχουν. Προσωρινά μπορεί να σημειώσουν μερικές επιτυχίες, να έχουν ορισμένες νίκες, όμως αυτές θα είναι προσωρινές. Η Ελληνική πατρίδα μας και η Ορθοδοξία μας είναι δυό δένδρα συμφυτευμένα και έχουν κλαδιά αιωνόβια, αθάνατα. Έχουν αξίες φυ¬τευμένες μέσα στις καρδιές των ανθρώπων από την πανάχραντη Δεξιά του Υψίστου. Αυτά τα δένδρα δεν ξερριζώνονται από ανθρώπινα χέρια ούτε κλονίζονται, ιδιαίτερα από φιλάργυρους Ούνους. Όλοι οι δαίμονες της κολάσεως να μαζευτούν και να τους κατευθύνουν δεν θα μπορέσουν να τα κλονίσουν. Τα τσεκούρια τους θα σπάσουν και οι ίδιοι θα συντριβούν ως «σκεύη κεραμέως» (Ψαλμ. β΄ 9). Πταίσαμε πολλά όλοι μας, το ομολογούμε, αλλά έχουμε Πατέρα ουράνιο που μπορεί να μας συμπαθήσει και να μας σώσει. Ένα «ήμαρτον, Κύριε, εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου» ελκύει τη Χάρη Του. Η τελική Κρίση «επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. ε΄ 45) έρχεται. Την περιμένουμε οι καταδυναστευόμενοι σαν λύτρωση. Αλλοίμονο στους καταπιεστές μας, που τους περιμένει το «πυρ το εξώτερον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. κε΄ 41). Το ξέρουν οι δυνάστες μας; Το ξέρουν οι δανειστές μας; Το ξέρουν οι «εταίροι» μας;
