Ομιλία του κ. Ιωάννη Κανναβού στο 3ο σεμινάριο εθελοντικής διακονίας ασθενών της Ι. Μ. Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως:
Στο λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη της Νέας Ελληνικής Γλώσσας αναφέρει για τον εθελοντισμό ότι είναι η οργανωμένη προσφορά υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο χωρίς την απαίτηση ανταλλάγματος. Άρα ο εθελοντής είναι αυτός που προσφέρεται με τη θέλησή του για συγκεκριμένο σκοπό, εθελουσίως, αυτοβούλως, με θεληματική θυσία, εκούσια προσφορά του εαυτού του, με θυσία πολλές φορές των συμφερόντων του, του χρόνου του, της ανάπαυσής του.
Ο εθελοντισμός εκφράζεται με πολλούς τρόπους, ο καθένας από αυτούς με τη δική του φυσιογνωμία και μέθοδο δράσης. Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η ανιδιοτελής προσφορά, η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο. Στη σύγχρονη εποχή ο εθελοντισμός έχει καθιερωθεί ως ο θεσμός εκείνος που συμβάλλει στην αντιμετώπιση των κοινωνικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων και καλείται να αναπληρώσει τα κενά που δημιουργεί η αδυναμία του κράτους και οι μηχανισμοί της αγοράς.
Μπορούμε να χωρίσουμε τον εθελοντισμό σε δημόσιο – επίσημο και σε ιδιωτικό – ανεπίσημο, δηλαδή σε πιο προσωπικό επίπεδο.
Στη πρώτη κατηγορία ανήκουν οι πολλές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΗ.ΚΥ.Ο.) με πλήθος εθελοντικών δράσεων όπως είναι η αναφορά σε πολιτισμικές εκδηλώσεις, στη διαφύλαξη και αξιοποίηση του περιβάλλοντος, σε κοινωνικές εκδηλώσεις και δράση, σε εκκλησιαστικές, φιλανθρωπικές και ακόμη πολιτικές δράσεις. Στη τελευταία κατηγορία ανήκει ο λεγόμενος ακτιβισμός, activisme (διεθνής γαλλικός όρος) στα ελληνικά πρακτικισμός, πραξεολογία· η πολιτική και πρακτική αντίληψη που δίνει μεγάλη έμφαση σε μαζικές ατομικές δραστηριότητες, όπως οι διαδηλώσεις, οι υπογραφές αιτήσεων, οι πορείες, οι απεργίες, οι καταλήψεις, οι κινητοποιήσεις καθαρισμού, αναδάσωσης κλπ για την επίτευξη ενός στόχου κοινωνικής – πολιτικής φιλοσοφίας.
Σε κάθε πεδίο εφαρμογής, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν μορφή Ιδρύματος αστικής, μη κερδοσκοπικής εταιρείας, σωματεία, συλλόγους που στηρίζουν τη δράση τους στην εθελοντική προσφορά των μελών τους, προάγοντας, ενδυναμώνοντας την κοινωνική αλληλεγγύη προς επίτευξη του σκοπού των.
Ο εθελοντισμός δεν είναι απλά ένας όρος, είναι στάση ζωής, είναι μία συλλογική δράση στη κοινωνία. Θα θυμόσαστε για παράδειγμα μία τέτοια περίπτωση εθελοντικής δράσεως στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, ως επίσης στον πρόσφατο Μαραθώνιο του Νοεμβρίου με την προστασία των αθλητών από το πλήθος των εθελοντών με τα γνωστά μπλουζάκια volunteer που αναπληρώνουν τους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν επαρκούν για την ασφάλεια τόσο πολλών αθλητών.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η 5η Δεκεμβρίου έχει ορισθεί ως παγκόσμια ημέρα εθελοντισμού.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι δράσεις σε προσωπικό επίπεδο, ας πούμε η βοήθεια ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες στο δρόμο. Η συμπαράσταση ενός χρήζοντος βοηθείας γείτονα. Η αιμοδοσία. Η ανακούφιση που παρέχουμε σε κάποιον πάσχοντα συνάνθρωπο είτε οικονομική είτε ηθική.
Θα λέγαμε ότι υπάρχει και Τρίτη κατηγορία εθελοντισμού που συνδυάζει συλλογική και ατομική δράση, αφού ο συνειδητός εθελοντής, σπεύδει σε κάθε ανάγκη που θα του γίνει αντιληπτή και προσφέρει την βοήθειά του.
Νομίζω σε αυτή την εθελοντική δράση ανήκουμε και οι παρόντες. Παίρνουμε τα μηνύματα από την Εκκλησία μας προς συμπαράσταση στους ασθενείς και συνδράμουμε συλλογικά, αλλά και προσωπικά, όπου εκτιμάμε ότι μπορούμε να προσφέρουμε την αγάπη μας.
Όλοι οι προλαλήσαντες και στα προηγούμενα προγράμματα για την διακονία ασθενών, από εθελοντές, προσέφεραν αξιόλογες σκέψεις και οδηγίες από πλευράς ιατρικής επιστήμης.
Η μετριότης μου τώρα καλείται να συνδράμει στην διαφορετική αντιμετώπιση του εθελοντισμού. Ο οικονομικός δεν έχει να κάνει σημαντική παρέμβαση στο θέμα καθότι ο εθελοντισμός δεν έχει οικονομικά κίνητρα. Το μόνο που θα μπορούσε να παρατηρήσει είναι ότι για λόγους εξυπηρετήσεως της βιωσιμότητας της εθελοντικής εργασίας, σε κάποιες περιπτώσεις ο εθελοντής, θα πρέπει να αμείβεται. Καί βέβαια με έμμεσο τρόπο, παρέχοντάς του για παράδειγμα τα έξοδα μεταβάσεως, δωρεάν διαμονή, διατροφή ή άλλες διευκολύνσεις, όπου υπάρχει εξαιρετική ανάγκη.
Παρά ταύτα θα μιλήσουμε αργότερα για κάποια άλλα οικονομικά, και για μία άλλη διαφορετική επένδυση.
Μού ζητήθηκε λοιπόν, από τον αγαπητό φίλο και αγωνιστή Αρχιμανδρίτη πατέρα Θεοδόσιο, από τους πρωτεργάτες της εθελοντικής διακονίας ασθενών, μαζί με τον άγιο πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Ιλίου, πατέρα Γαβριήλ, να μιλήσω ως ένα ενεργό μέλος της Εκκλησίας με την προσωπική μου εμπειρία από την εθελοντική μου συμμετοχή σε ένα Σύλλογο, των Φίλων της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος του Αγίου Όρους και επίσης ως υιός του μακαριστού πατρός μου κατά σάρκα, πατρός Σωτηρίου, που υπηρέτησε ως Ιερέας σε δύο νοσηλευτικά Ιδρύματα. Στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας (Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονος) και κυρίως στο ομώνυμο εκκλησάκι του Θεραπευτηρίου Ευαγγελισμού.
Στα μέσα Νοεμβρίου την ογδόη Κυριακή του Λουκά, η Εκκλησία μας πρόβαλε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (*1). Δεν θα αναφέρουμε εδώ το κείμενο της παραβολής αυτής γιατί είναι πολύ γνωστή σε όλους. Μέσα από τις παραβολές του ο Κύριος περνούσε ταυτοχρόνως πολλαπλά μηνύματα. Οι παραβολές του Κυρίου έχουν πολλά επίπεδα αναφοράς, ανάλογα με το πνευματικό επίπεδό του καθενός. Στο πρώτο επίπεδο παρουσιάζεται ένα απλό μήνυμα στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ευκόλως αντιληπτό, πως ένας άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζει κάποιον πάσχοντα συνάνθρωπό του. Όχι δηλαδή όπως συμπεριφέρθηκαν οι Ιερείς στον τραυματισθέντα από ληστές άνθρωπο, που τον προσπέρασαν, χωρίς τελικά να τον συνδράμουν στο πόνο του, αλλά αντιθέτως, όπως έκανε ο καλός Σαμαρείτης που τον βοήθησε αμέσως μόλις τον είδε, με αγάπη και καλοσύνη .
Σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο, στο πνευματικό, της παραβολής αυτής όπως μας εξηγούν οι πατέρες της εκκλησίας μας, με φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και έχω υπ’ όψιν μου εδώ τον λόγιο πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως, Γερμανό Β’ (1222-1240) ο οποίος μας εξηγεί το μυστικό νόημα αυτής της παραβολής, μέσα σε μία πρόταση: <<Σαμαρείτης είναι ο Χριστός που εσαρκώθη από την υπερευλογημένη αειπάρθενον Μητέρα του, την Παναγία, το «ίδιον κτήνος», το ζώον του, είναι το σώμα του Χριστού. Οίνος (που του προσέφερε) είναι ο διδασκαλικός λόγος, έλαιον η φιλανθρωπία. Το πανδοχείο είναι η Εκκλησία, ο πανδοχέας είναι οι Απόστολοι, οι Αρχιερείς και διδάσκαλοι. Δύο δηνάρια, η παλαιά και η νέα Γραφή και η αγάπη προς τον Θεόν και προς τον πλησίον. Καί η επάνοδος του Σαμαρείτη, η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία και έλευση.>>
Δεν θα έλεγα ο πρώτος, γιατί από την αρχαιότητα υπήρχαν εθελοντές, αλλά ο μεγαλύτερος εθελοντής στην ανθρωπότητα είναι ο Ίδιος ο Κύριος. Είναι ο καλός Σαμαρείτης που παρά τα ήθη της εποχής εκείνης φρόντισε τον εχθρό του, τον αλλοεθνή. Χωρίς υστεροβουλία, χωρίς να έχει υποχρέωση ως αλλοεθνής, κινήθηκε όμως από αγάπη, τον φρόντισε, τον σήκωσε στον ώμο του, τον πήγε για θεραπεία, πλήρωσε, τον έσωσε και τέλος είχε την έγνοια για το μέλλον του! Είναι Αυτός που εκουσίως υπέμεινε Σταυρό!
Ένα από τα προσωνύμια του Κυρίου είναι: <<Θελητής του Ελέους!>>(*2) Αυτός, που διήρχετο ευεργετών και θεραπεύων πάντας, σε όλη την Ιουδαία. (*3)
Να λοιπόν το πρότυπο για μας, για κάθε εθελοντή. Να πως πρέπει να κινούμεθα. Εκείνος μας έδειξε ποιός είναι ο πλησίον μας. Αναγκάσθηκε ο νομικός της παραβολής να παραδεχθεί ποιός είναι ο πλησίον. Όχι πλέον με κριτήριο την απόσταση, ούτε με την καταγωγή, αλλά <<ο ποιών το έλεος μετ΄ αυτού>>.
Πολύ σύντομα, πήραμε το μυστικό μήνυμα αυτής της παραβολής και ας προχωρήσουμε τώρα στο δεύτερο μέρος, το πρακτικό της. Ωραία όλα αυτά. Καί εγώ τώρα τι θα κάνω; Θα κάνω το καλό Σαμαρείτη; Ακριβώς.
Θα προσπαθήσω να μιμηθώ τον Κύριο, τον <<Θελητή του ελέους>>. Όταν θα έρθει η ώρα της εξόδου μας, ο Κύριος θα μας πεί: <<πείνασα και μου δώσατε να φάω, ήμουν στη φυλακή και με επισκεφθήκατε, ήμουν ασθενής και με βοηθήσατε>>, ή το αντίθετο. Βλέπουμε λοιπόν από το Ευαγγέλιο της Κρίσεως ότι βασικό κριτήριο για τη σωτηρία μας, είναι η αγάπη στον συνάνθρωπό μας. Καί η αγάπη στον συνάνθρωπό μας είναι η αγάπη στο Θεό. Ο,τι κάνουμε στο πλησίον μας, τελικά το κάνουμε στο Θεό, γιατί κάθε άνθρωπος είναι εικόνα του Θεού.
Γι’ αυτό χρειάζεται να προσφέρουμε την αγάπη μας απλόχερα, και με όποιον τρόπο μπορούμε. Η Εκκλησία μας ζητά συνδρομή μέσω των αγίων Πατέρων να βοηθήσουμε τους ασθενείς με ανίατη ίσως ασθένεια. Να άλλη μία ευκαιρία. Να μία ευκαιρία να γίνουμε καλοί Σαμαρείτες. Οι καλοί Ιερείς θα μας δείξουν τον τρόπο που θα δράσουμε. Πρόθυμα, με φιλότιμο να ανταποκριθούμε. Καί δεν ξεχνάμε ότι πρώτα ωφελούμε τον εαυτό μας και μετά τον συνάνθρωπό μας. Τα καλά και συμφέροντα της ψυχής μας. Γιατί η σωτηρία της ψυχής μας περνά από τον πλησίον μας. Τι πιο ωραίο πράγμα να προσφέρουμε λίγο από τον χρόνο μας στην εξυπηρέτηση, στην παρηγοριά του πλησίον μας και τελικά την έμπρακτη αγάπη μας στο Θεό.
Καί υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσουμε τον πλησίον μας. Ο,τι μπορεί ο καθένας, ας προσφέρει, με μία επίσκεψη, με μία καλή κουβέντα, με ένα τηλέφωνο στον πάσχοντα αδελφό μας.
Θα περάσει βέβαια ο λογισμός, που όμως είναι ανθρώπινος. Δηλαδή τι θα κάνω. Να τρέχω στα νοσοκομεία;. Να κινδυνεύω να κολλήσω κανένα ιο; Καί που να βρω χρόνο; Καί πρέπει να δίνω χρήματα, που με την οικονομική κρίση είναι και λιγοστά;
Πρώτα πρώτα ο εθελοντισμός δεν είναι οικονομική προσφορά. Όποιος όμως έχει οικονομική ευχέρεια είναι η καλύτερη επένδυση. Δίνεις όπου υπάρχει ανάγκη κάτι και εισπράττεις εκατονταπλάσια. Μας το βεβαιώνει ο Ίδιος ο Κύριος. Αυτή η επένδυση δεν διδάσκεται σε καμιά οικονομική σχολή. Από πρωτοετείς φοιτητές μαθαίνουμε για την οικονομική ευημερία. Σαν να είναι μόνο σώμα ο άνθρωπος, σαν να μην έχει ψυχή. Το μόνο που μαθαίνουμε είναι πως ατομικά να περάσουμε καλά.
Η Εκκλησία όμως απευθύνεται και στην ψυχή, το αθάνατο μέρος του ανθρώπου, που τον διαφοροποιεί από τα ζώα, ένώ το σώμα μας έχει ημερομηνία λήξεως.
Δεν κατηγορεί το πλούτο. Μιλά για την σωστή διαχείριση του πλούτου, όπως ακούμε σε συνεχόμενες Κυριακές στα Ευαγγελικά αναγνώσματα, πριν τα Χριστούγεννα. Μην λοιπόν αφήνετε τα χρήματά σας να τα εκμεταλλευθούν αργότερα άλλοι. Ας τα αξιοποιήσουμε τώρα, εν ζωή. Ο,τι με φιλότιμο δώσουμε τώρα, το καταθέτουμε με ασφάλεια στη Τράπεζα του Θεού. Αλλά και όποιος δεν είναι πλούσιος και δώσει κάτι από το υστέρημά του στον αναξιοπαθούντα πλησίον του, με διάκριση, τα δίνει, τα αποταμιεύει στο Θεό.(*4). Καί θα το βρεί σίγουρα μπροστά του.
Η εθελοντική προσφορά είναι πολύπλευρη. Εδώ όπως είπαμε, δεν καλούμαστε να προσφέρουμε χρήματα, αλλά κυρίως την αγάπη μας σε ασθενείς που την έχουν ανάγκη, με έναν καλό λόγο, ένα χαμόγελο, με ένα ενθαρρυντικό μήνυμα, να κάνει υπομονή, να του προσφέρουμε ένα ποτήρι νερό, ή ο,τι άλλο χρειασθεί. Να έχει ελπίδα στο Θεό.
Ο ασθενής ανοίγει πιο εύκολα την καρδιά του, απ΄ ότι ο υγιής.
Υπάρχει μεγάλο πεδίο προσφοράς, και όλα αυτά θα προσπαθήσουν να μεταδοθούν στους πάσχοντες και από τα ακούσματα των υποψηφίων εθελοντών στα σεμινάρια αυτά της Ιεράς Μητροπόλεως.
Ο μακαριστός πατέρας μου, Σωτήριος, έδρασε κυρίως, στο μεγαλύτερο ίσως νοσοκομείο της Ελλάδος. Κοινωνούσε ασθενείς όλο σχεδόν το 24ωρο, όποτε υπήρχε ανάγκη στα 20 περίπου χρόνια που λειτουργούσε στον Ευαγγελισμό. Πολλές φορές τον ξύπναγαν από τον ύπνο του και έτρεχε ακούραστα. Δεν κοινωνούσε κανένα, αν πρώτα δεν τον προετοίμαζε με την εξομολόγηση. Τελείωνε γρήγορα τη Θεία Λειτουργία για να προφθάσει να κοινωνήσει πρωί πρωί τους ασθενείς, πριν πάρουν τα φάρμακά τους. Κατόπιν αφού κοινωνούσε και τους απομονωμένους ασθενείς, συνήθως με ανίατες και μεταδοτικές ασθένειες, όπως ασθενείς με Ειτζ, στο τέλος κατέλυε τη Θεία Κοινωνία. Καθώς βρισκόταν στην πηγή των μικροβίων, ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό, αν θα έπρεπε να προφυλαχθεί από αυτά· γιατί είχε θώρακα την πίστη. Ποτέ δεν τρόμαξε!
Κοιμήθηκε πριν περίπου από ένα χρόνο σε βαθειά γεράματα. Το ίδιο και ο π. Αναστάσιος στο Λαικό, ή ο π. Ευσέβιος Γιαννακάκης στο Ιπποκράτειο και τόσοι άλλοι νοσοκομειακοί Ιερείς. Κανείς δεν τρόμαξε. Καί κανένας δεν έπαθε τίποτα από τα μικρόβια που κάθε ορθολογιστής θα τα σκεπτόταν και θα δίσταζε να το κάνει.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν γίνεται τίποτα, αν δεν το επιτρέψει ο Θεός. Εμείς κάνουμε αυτό που εξαρτάται από εμάς, πλένουμε τα χέρια μας, φροντίζουμε την υγεία μας, κάνουμε το Σταυρό μας και τότε θα έχουμε αυτό που λένε οι Πατέρες: Ευλογία. Ευλογία για μας, για την οικογένειά μας, για το περιβάλλον μας.
Όταν ήμουν μικρός, παρατήρησα ότι ο πατέρας μου που τότε ήταν λαικός, πήγαινε κάθε Κυριακή μετά την Εκκλησία και επισκεπτόταν με φίλους του νοσοκομεία, για να προσφέρει την αγάπη του, ιδίως σε άγνωστους ασθενείς. Κάποιες φορές μάλιστα πήγαινε και σε φυλακές, όπως του Κορυδαλλού όπου εκεί γνωρίσθηκε με τον σημερινό επίσκοπο Γλυφάδος, πατέρα Παύλο.
Μία μέρα τον ρώτησα: Τι πας και κάνεις Πατέρα σε άγνωστους ασθενείς; Έλα να δείς, μου απάντησε. Πράγματι μία Κυριακή, από περιέργεια, πήγα μαζί με τη παρέα του στο Ιπποκράτειο. Πήραν την ευλογία από τον Ιερέα του Νοσοκομείου, τον π. Ευσέβιο τότε, και κάτι περιοδικά και ανεβήκαμε στους θαλάμους.
Επισκέπτονταν τυχαία ασθενείς και ειδικά όσους δεν είχαν επισκεπτήριο που συνήθως ήταν μοναχικοί. Τούς πλησίαζαν, τους ρωτούσαν αν είχαν καμιά ανάγκη, καμιά επιθυμία, αν ήθελαν να ενημερώσουν κανένα δικό τους, ή οτιδήποτε άλλο. Κατόπιν τους έδιναν κάποια ευλογία και συνάμα τους μιλούσαν για τη δύναμη της προσευχής, και της Θεικής βοηθείας.
Κάθε άνθρωπος λοιπόν μπορεί αν το θέλει να βοηθήσει, και να προσφέρει σε αυτό που ζητά η εκκλησία μέσω των καλών Ιερέων που φροντίζουν να ενημερώσουν εσάς τους εθελοντές, να αφιερώσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας, με προθυμία, με φιλότιμο. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι τελικά βοηθάμε πρώτα τον ίδιο τον εαυτό μας!
Πολύ με συνταράσσει μία άλλη παραβολή, αυτή που αναφέρεται στις μωρές παρθένες. Αυτές είχαν πολλές αρετές και μάλιστα της παρθενίας, που υπερβαίνει τη φύση μας. Οι πέντε μωρές λοιπόν παρθένες έχασαν τη βασιλεία, τον Παράδεισο, γιατί δεν είχαν έλεος, ελεημοσύνη, αλληλεγγύη, αγάπη. Καί τι κρίμα! Ήταν από αυτές που καλούμε καλούς ανθρώπους! Κανένα δεν πείραξαν! Σε κανένα δεν έκαναν κακό, όπως συνήθως λέμε. Όμως έχασαν τη βασιλεία, γιατί δεν έκαναν το καλό. Δεν αγάπησαν τον πλησίον!
Εμείς όμως θα μιμηθούμε τον καλό Σαμαρείτη, τις σώφρονες παρθένες που είχαν έλεος που συνέδραμαν τον πλησίον, που αληθινά και φιλότιμα προσέφεραν τελικά την αγάπη τους, που αλλού, στον ΄Ίδιο το Χριστό, στον <<Θελητή του Ελέους>>.
Σε Αυτόν που είναι ο μεγαλύτερος εθελοντής και πρότυπο επί της γης.!
Πού θα μας ανταμείψει, όταν επιστρέψει, όπως το υποσχέθηκε στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη που αναφέραμε, κατά την Δευτέρα και Ένδοξη παρουσία Του!
Θα τελειώσω, με ένα σύγχρονο παράδειγμα εθελοντισμού που δείχνει ότι είναι εφικτό και σήμερα το πνεύμα του καλού Σαμαρείτη.
Ο π. Ονούφριος Ιερομόναχος στην Ι.Μ. Παντελεήμονος Πεντέλης, επισκεπτόταν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο κάποιους ασθενείς. Στο δε ογκολογικό τμήμα, υπήρχε μία ασθενής κυρία που βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου. Αυτή είχε ανάγκη ιδιαίτερης φροντίδας, την οποία της την προσέφερε απλόχερα μία κυρία, που την καθάριζε και την συντρόφευε με παρήγορα και τρυφερά λόγια. Κάποια μέρα που η κυρία αυτή έτυχε να απουσιάζει, επισκέφθηκε την ασθενή ο π. Ονούφριος, ο οποίος με απορία την ρώτησε: <<που είναι η αδελφή σας και δεν ήρθε σήμερα;>> Καί εκείνη του απάντησε, με δακρυσμένα μάτια. Δεν είναι αδελφή μου, πάτερ. Της γυναίκα αυτής της διέλυσα το σπίτι της, παίρνοντας τον άνδρα της και καταστρέφοντας την οικογένειά της! Παρόλα ταύτα είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μου συμπαραστέκεται στις δύσκολες αυτές στιγμές της ζωής μου.
Δεν πρέπει λοιπόν να μας τρομάζει η πρόσκληση της Εκκλησίας για εθελοντική προσφορά, αλλά να την αρπάξουμε ως ευκαιρία που θα μας χαρίσει ευλογία και χαρά, δείχνοντας έμπρακτα με την αγάπη του πλησίον μας, την αγάπη μας στο Θεό.
Εύχομαι σε όλους σας, ολόψυχα, καλή απόφαση, καλό φωτισμό, δύναμη εξ΄ ύψους!
Ευλογημένα Χριστούγεννα και μία ευτυχισμένη ελπιδοφόρα χρονιά!
Παραπομπές:
(*1) Λουκά ι’ 25-37
(*2) <<ότι θελητής ελέους εστιν>> Μιχ 7:18 και
7η ωδή Μικρού Παρακλητικού: <<Θελητήν του ελέους, ον εγέννησας, Μήτερ αγνή δυσώπησον, ρυσθήναι των πταισμάτων, ψυχής τε μολυσμάτων, τους εν πίστει κραυγάζοντας. Ο των Πατέρων ημών Θεός, ευλογητός ει.)
(*3) Ευαγγ. Λουκάς (Απ.Πέτρος προς Κορνήλιον) <<όστις διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας>> ΠΡΑΞΕΙΣ 10:38
<<οικτίρμων κ ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλαιος, αληθινός>> Εξ 34:6 / Ψ.102,8
(*4) “Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ” (Παροιμίαι ιθ’ 17)
__________________
**Ομιλία στον Ι.Ναό Αγίας Αικατερίνης της Ι. Μητροπόλεως Ιλίου και Αχαρνών την Κυριακή 13/12/15 των αγίων Προπατόρων.
