Προς το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Υπό του Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΙΒΗΡΙΤΗΣ – Άθως <όρος μαστοειδές και οξύτατον>, καθώς χαρακτηρίζεται υπό του Στράβωνος, ασφαλώς πρέπει να ήτο ακόμη υψηλότερον· όμως, ο βασιλεύς της Περσίας Ξέρξης κατά το 480 π.Χ. και ο πανδαμάτωρ βεβαίως χρόνος εσμίκρυνον την αδαμαντίνην κορυφήν του, σχηματιζοντες εν πλάτωμα, επί του οποίου κείνται τεράστιοι ογκόλιθοι με ενδιάμεσα περάσματα.
Εις την αρχαιότητα υπήρχεν ενταύθα ειδωλικός ναός μετ’ ανδριάντος του Διός, τα συντρίμμια του οποίου εθεάθησαν παλαιότερον επί τας αποτόμους του όρους κλιτύς. Με τον εκχριστιανισμόν όμως του Τόπου υπό της ιδίας της Κυρίας Θεοτόκου, ανηγέρθη επί της κορυφής Ναίδιον χριστιανικόν: «το πάλιν μεν ιερόν, νυν δε άγιον Όρος λεγόμενον…».
Μέγα σύμβολον επί της κορυφής του Άθω αποτελεί και ο επέκεινα της εκατονταετίας ιστάμενος Σιδηρούς Σταυρός, με τα σύμβολα του Πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Σταυρωθέντος υπό των απίστων Ιουδαίων, Φαρισαίων τε και Γραμματέων, εν ηλικία 33 ετών (= 2.033 είναι το ύψος του Άθω).
Ο πρώτος οικιστής του του Άθω, Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης († 734, Ιουλίου 12), όστις έζησεν ασκητικώς επί 53 ολόκληρα έτη εν αποκρήμνω Σπηλαίω εις τας ανατολικάς υπωρείας του όρους Άθω, απεδέχθη το θείον μήνυμα της Κυρίας Θεοτόκου, μέσω του Αγίου Νικολάου, λεγούσης ότι: «ο καλύτερος τόπος διά να εύρη κανείς ανάπαυσιν, είναι το όρος Άθως». Άλλως τε η ιδία επέλεξε το επ’ Ευρώπης κάλλιστον τούτο όρος, ως «Περιβόλιον» αυτής.
Εις την κορυφήν του Άθω ανήλθε και ο Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης (± 1000, Ιουλίου 5), καθώς φαίνεται εις την αρχήν του Τυπικού του. Μάλιστα πρώτος αυτός παρετήρησεν, ότι έχει το σχήμα του Σταυρού. Ότε ο μέγας αυτός πατήρ και ασκητής, ανήρχετο εις την αγίαν κορυφήν, ηρπάζετο ο νούς του εις την θέαν του
Τιμίου Σταυρού. Εις την κορυφήν του Άθω ανήλθον και οι μαθηταί του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, οι Κτίτορες της Ιεράς Μονής των Ιβήρων (= Όσιοι Ιωάννης, Ευθύμιος και Γεώργιος). Ο δε Ευθύμιος, οσάκις ελειτούργει εκεί, ελούζετο με το φως της χάριτος του Θεού.
Όσον διά τον εν τω αέρι υπτάμενον ως στρουθίον Όσιον Μάξιμον τον Καυσοκαλυβίτην (†1365, Ιανουαρίου 13), το όρος Άθω απετέλει δι’ αυτόν οικείον τόπον, κατά τον βιογράφον του Θεοφύλακτον Βουλγαρίας. Καθώς αναφέρεται εις τον Βίον του, μίαν Κυριακήν των Αγίων Πατέρων, μετά την Ανάληψιν, εφανερώθη
εις αυτόν η Παναγία με τον Χριστόν εις την αγκάλην αυτής και του είπεν:
«Ακολούθει μοι, πιστότατε Μάξιμε, και ανέβα εις την κορυφήν του Άθω, διά να λάβης την χάριν του Αγίου Πνεύματος». Την οπτασίαν ταύτην είδε τρεις φοράς. Ούτω, μετά ημέρας εγκατέλειψε την Λαύραν και ανήλθεν εις την κορυφήν του Άθω το Σάββατον της Πεντηκοστής. Εκεί, κατόπιν εντόνου ασκήσεως, έλαβεν από την Υπεραγίαν Θεοτόκον το «χάρισμα κατά των δαιμόνων», και εγεύθη υπό των πανιέρων αυτής χειρών «άρτον ουράνιον».
Ο προς Αγιοκατάταξιν μακαριστός Δικαίος της Ρουμανικής Σκήτης Αρχιμανδρίτης Πετρώνιος Τανάσε († 2011), έγραψεν εν καιρώ, ότι: ο Άθως είναι το όρος της Μεταμορφώσεως όπως εκείνο το όρος Θαβώρ, το οποίον ιδιαιτέρως τιμάται διά την Μεταμόρφωσιν του Χριστού, η οποία είναι η κατ’ εξοχήν εορτή της υψηλής πνευματικής ζωής της Ορθοδοξίας».
Ο δε μακαριστός Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος († 2012), εις μίαν διάλεξιν γενομένην ολίγους μήνας μετά την εκλογήν του (= 3 Δεκεμβρίου 1980) εις την εν Αθήναις Αίθουσαν της Αρχαιολογικής Εταιρείας, υπό την αιγίδα του Συλλόγου:
«Οι Φίλοι του Αγίου Όρους», αφού έθεσε το ερώτημα: διατί η κορυφή του Αγίου Όρους έχει πολύ μεγάλην χάριν και δόξαν, έδωκε την εξής ερμηνείαν, διατυπωθείσαν και εις εκδοθέν ιδιαίτερον φυλλάδιον, υπό τίτλον: «Το μήνυμα της Κορυφής του Άθω» (Πρέβεζα 2018, σελ. 36):
√ Πρώτον, είπεν, διά το ότι είναι η κορυφή του περιβολίου της Παναγίας.
√ Δεύτερον, διότι η Παναγία έκαμε εκεί τας σημαντικωτέρας αυτής εμφανίσεις. Εις την κορυφήν του Άθω συναντώνται Σταυρός και Παναγία.
√ Τρίτον, διά το ότι έχει το σχήμα του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, όστις είναι η δόξα του Χριστού, η δόξα της Αγίας Τριάδος, η δόξα των Αγγέλων και των Αγίων, και η δύναμις και το μέσον ευλογίας όλων των αγωνιζομένων.
√ Τέταρτον, ο συμβολισμός των μυστικών αναβάσεων εις τας θεοποιούς αρετάς, αίτινες οδηγούν τον άνθρωπον εις την κατά Χριστόν τελειότητα.
” Και δι’ όλα ταύτα, οι Αγιορείται το θεωρούν πολύ υψηλόν πράγμα να ανέβη κανείς εις την κορυφήν. Διά τούτο, επιθυμούν τουλάχιστον μίαν φοράν εις την ζωήν των να κοπιάσουν να ανέβουν και να αγρυπνήσουν εκεί. Διά τους Έλληνας όμως, η κορυφή του Άθω έχει και μίαν άλλην μυστικήν υποθήκην: η κορυφή αύτη είναι το μοναδικόν μέρος της Ελλάδος απ’ όπου εν καιρώ αιθρίας φαίνεται το πνευματικόν κέντρον της φυλής μας, η ΚΠολις.
Τούτο, κατά τον ανωτέρω μακαριστόν Μητροπολίτην, είναι σπουδαίον και συμβολικόν εκ δύο πλευρών. Διά να μη σβήνη μέσα εις την ψυχήν μας, ότι Πατρίς μας και Κέντρον ημών είναι η ΚΠολις, πρέπει να έχωμεν εντός αιθρίαν, δηλ. το φως της πίστεως του Θεού και καθαρότητα από τα σκοτεινά νέφη των παθών.
Προσέτι, διά να βλέπη κανείς την ΚΠολιν πνευματικώς, πρέπει να στηρίζηται εις τον Σταυρόν. Εις τον Σταυρόν, όπου η ΚΠολις μέχρι του 1453 ίστατο γονατιστή έμπροσθεν αυτού και είχε δόξαν αυτής τον Σταυρόν, ενώ από τον καιρόν όπου ήρχισεν η βασιλεία του Αντιχρίστου (= συμφώνως με την διδασκαλίαν του Αγίου
Ιωάννου του Χρυσοστόμου), η ΚΠολις ήλλαξε θέσιν. Ανέβη εις τον Σταυρόν.
Εσταυρώθη η ιδία και μετ’ αυτής το Γένος μας μέχρι σήμερον. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κατά την ομιλίαν του εις το χωρίον του Αποστόλου Παύλου: «και νυν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι αυτόν εν τω αυτού καιρώ· το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας, μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται· και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος…» (Θεσ. Β ́, 6-8), επεξηγεί και λέγει: «Η αρχή η Ρωμαική, όταν αρθή εκ μέσου, τότε ήξει εκείνος», δηλ. ο Αντίχριστος (PG. 62, 486).
Εις την κορυφήν του Άθω δύναταί τις να ανέλθη αναχωρών από Δυσμών εκ της Ιεράς Μονής του Αγίου Παύλου, ή της Σκήτης της Αγίας Άννης και των ερημικών Κατουνακίων με κατεύθυνσσιν την Κερασιάν. Η ηπιωτέρα όμως ανάβασις θεωρείται η από Ανατολών εκ της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. Εντεύθεν, διά λιθοστρώτου οδού κατά τας κλιτύς του Αντιάθω φθάνει τις μετά μίαν περίπου ώραν εις το κελλίον της Αγίας Τριάδος ή του κυρ Ησαίου καλούμενον. Μετά 20 ́, διερχόμενος ανωφερή ημιονικήν οδόν εν μέσω μεγάλων δρυών, φθάνει εις τον Μέγαν Σταυρόν ή Σταυρόν του Κουκουζέλη, εγγύς του οποίου ευρίσκεται η προς το Αιγαίον πέλαγος τοποθεσία «Χαίριον», τόπος αναψυχής κατά το δη λεγόμενον.
Εκ της θέσεως του «Χαιρίου» διαχωρίζονται δύο οδοί, εκ των οποίων η μεν βραχώδης οδηγεί κάτω προς την Σκήτην των Καυσοκαλυβίων, η δε άλλη οδηγεί προς τα άνω μέσω μεγάλων ελατών και καστανεών. Κατόπιν, μέσω ρύακος καταλήγει ει την τοποθεσίαν των «Κρύων Νερών» καλουμένων, ένεκα της μεγίστης ψυχρότητος των ενταύθα υδάτων. Η απόστασις αύτη εκ του «Χαιρίου» είναι διαρκείας 45 ́λεπτών.
Εκ των «Κρύων Νερών», η συνεχομένη οδός διαρκείας 50 ́, οδηγεί μέσω μελιών, λευκών, πευκών και ελατών εις την εν μέσω δύο βουνών κειμένην κατάφυτον κοιλάδα της Κερασιάς. Εκ ταύτης μία ανωφερής και ελικοειδής ημιονική οδός μιάς ώρας και 30 ́, μέσω των μεσημβρινών κλιτύων του Άθω και είτα δι’ ανηφορικού δάσους κατακεραυνωμένων ελατών, ανέρχεται διά κοιλάδος εις την ορεινήν εστενωμένην κοιλάδα, ένθα κείται ο εσχάτως ανακαινισθείς Ιερός Ναός της Παναγίας εις ύψος 1.500 μέτρων.
Ο ανωτέρω Ιερός Ναός ανηγέρθη μετά δεξαμενής ομβρίων υδάτων και ευρέος οικήματος διά φιλοξενίαν υπό του εν μεγίστη Λαύρα εφησυχάζοντος Πατριάρχου ΚΠόλεως Διονυσίου του Γ ́το 1665. Καθώς όμως εμφαίνεται εκ του βίου του Αγιορείτου Ιακώβου του Νέου, όστις έπηξε την ασκητικήν του παλαίστραν εις
τούτο μέρος της Παναγίας προ του 1520, ο Ναός ούτος υπήρχε κατά τον 15ον και 16ον αιώνα.
Εντεύθεν, δι’ ανηφορικής λιθώδους ημιονικής οδού διαρκείας μιάς ώρας, ανερχόμεθα εις την κωνοειδή κορυφήν του ουρανογείτονος όρους Άθω, εις την οποίαν υπάρχει ο λιθόκτιστος Ιερός Ναός της Θείας Μεταμορφώσεως. Συχνάκις ανήρχετο εις την κορυφήν του και ο Νεοσιομάρτυς Δαβίδ ο Αγιαννανίτης (†1803,
Ιουνίου 26), όστις επανέκτισε μόνος του τον κατεστραμμένον Ιερόν Ναόν.
Το 1894 διανοιχθείσης και επισκευασθείσης της ατραπού εκ της Παναγίας προς την κορυφήν, αναλώμασι του εν τω Λαυριωτικώ Μυλοποτάμω εφησυχάζοντος μεγαλοπρεπούς Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ ́, διηυκολήθη και η εκ νέου ανακατασκευή του προϋπάρχοντος Ιερού Ναού.
Τούτον, σκεπόμενον διά δύο θόλων ομού μετά του συνεχομένου νάρθηκος (7, 87Χ3,46 μ.), χωρητικότητος αρχικώς 20 ως έγγιστα ατόμων και δωδεκάδος στασιδίων, ανήγειρεν εκ βάθρων ο αυτός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ ́ το 1894-1895, όστις έθεσε και τον θεμέλιον λίθον, καθώς λέγει και η κατωτέρω επιγραφή: «Προνοούντος Πατριάρχου Ιωακείμ Γ ́δέδμηκεν ελέω Θεού η Λαυριωτική αδελφότης αωϞδ ́(1894)»· καθιερώθη μάλιστα υπ’ αυτού την 6 Αυγούστου 1895 ημέραν Κυριακήν. Η όλη δαπάνη της ανοικοδομήσεως του Ναιδίου και της επιδιορθώσεως της προς τούτο ημιονικής ατραπού εκ της Παναγίας ανήλθεν εις τα 54, 966 20/40 γρόσια.
Επί του υπερθύρου πάλιν της εισόδου υπάρχει και μία άλλη μαρμαρίνη επιγραφή, έχουσα ούτως: « Ίλεων, ω ευσεβή επισκέπτα, επικαλού τον επί του Όρους μεταμορφωθέντα Σωτήρα Χριστόν επί των πεπραγότων το ιερόν τούτο Αυτού αωϞδ ́(1894)». Καθώς παρατηρείται, η ωραία Πύλη του κυρίως Ιερού Ναού σχηματίζει Σταυρόν, ουχί τυχαίως.
Το 1977 ο Ιερός Ναός της Θείας Μεταμορφώσεως, όστις πανηγυρίζει κατ’ έτος την 6 Αυγούστου, ανηγέρθη εκ νέου, διά να λάβη την τελικήν μορφήν ην έχει σήμερον, κατόπιν γενικωτέρας ενταύθα επεμβάσεωε υπό της κυριάρχου Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας. Η επιβλητική τελευταία ανακαίνησις του Ναιδίου και η ανάπλασις του περιβάλλοντος χώρου, έλαβον χώραν το 2015. Τα οικοδομικά υλικά μετεφέρθησαν με ιδιωτικόν ελικόπτερον και τα υπόλοιπα με ημιόνους.
Επί του κατ’ ανατολάς επικλινούς βράχου, τον οποίον συναντά πρώτον ο ανερχόμενος, υπάρχει επί της κορυφής του Άθω εγγεγλυμμένη η εξής επιγραφή της Γαλλικής υδρογραφικής απoστολής, φέρουσα και το όνομα του πλοιάρχου του Γαλλικού Ναυτικού Gauttier, όστις ησχολήθη εις την έρευναν των Κυκλάδων νήσων και εξέδωκε το 1827 δύο φύλλα χάρτου, εις τα οποία περιλαμβάνονται αύται αι νήσοι: « Latobser 409.22. Mission Hydrographique. La Cheyrette Cnie Gauttier 1819».
Άνωθεν της επιγραφής ταύτης υπήρχεν ηλιακόν ημερολόγιον, το οποίον ήτο κατεστραμμένον προ του 1900, καθώς μας εξιστορεί ο Εσφιγμενίτης ιστορικός Γεράσιμος Σμυρνάκης.
Από της κορυφής του Άθω διανοίγεται εις τον παρατηρητήν μεγαλοπρεπέστατον θέαμα προς πάσαν κατεύθυνσιν, ιδία με την ανατολήν του ηλίου και όταν έχει ορατότητα. Κατά τινας παραδόσεις, το Όρος Άθως είναι το εν τη Καινή Διαθήκη αναφερόμενον όρος υψηλόν λίαν, εις το οποίον παρέλαβεν ο διάβολος τον Υιόν του Θεού και έδειξεν αυτώ πάσας τας Βασιλείας του Κόσμου και την δόξαν αυτών, λέγων: «ταύτα πάντα σοι δώσω εάν πεσών προσκυνήσης μοι» (Ματθ. δ ́ 8- 9).
Εντεύθεν θεάται άπασα η Αθωνική χερσόνησος μεθ’ όλων των ακρωτηρίων, όρμων τε και ορμίσκων. Προς ανατολάς, μετά δυσχερείας οράται δι’ ενόπλου οφθαλμού άπασα η έκτασις μέχρι των παραλίων της Μικράς Ασίας και των στενών του Ελησπόντου. Προς δυσμάς ορώνται ο Όλυμπος, η Πίνδος, η Όσσα, το Πήλιον της
αρχαίας Θετταλικής χώρας κ.λπ. Προσέτι ορώνται αι χερσόνησοι της Σιθωνίας και Κασσάνδρας, μέχρι και ο Θερμαικός κόλπος και τα Πιέρια όρη.
Προς νότον ορώνται αι κεντρικαί νήσοι του Αιγαίου πελάγους και βορειότερον αι νήσοι Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος και Λήμνος, και ανατολικώτερον η ΚΠολις εν αιθρία, καίτοι αφίσταται περί τα 400 μίλια ως έγγιστα.
Ο κατά το πάλαι Ιβηρίτης και είτα Αγιοπαυλίτης Διάκονος Κοσμάς (Βλάχος), γράφει εις την μελέτην του διά την Αθωνικήν χερσόνησον (1903), ότι «εάν ήθελέ τις να γεννηθή εις τον κόσμον τούτον δι’ άλλο τι, έπρεπε να γεννηθή διά να αναβή επί της κορυφής του Άθω». Μία άλλη δε σχετική εν Αγίω Όρει παράδοσις, λέγει
ότι: «όστις αναβή εις την κορυφήν του Άθω, θα το μετανοιώση (= ένεκα της μεγάλης κοπώσεως)· αλλά και όστις δεν μεταβή, πάλιν θα το μετανοιώση» (= διότι θα χάση πολλά).
Έχει ο Άθως, το αρχέγονον τούτο όρος των γιγάντων, και άλλα πολλά μυστικά. Έχει άγνωστα Σπήλαια με πολλούς Αγίους, ζώντάς τε και κεκοιμημένους, συμφώνως με την δοθείσάν μοι πληροφορίαν υπό του συγχρόνου Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου.
Εις τα απρόσιτα Σπήλαια αυτού διαβιούν και οι Δώδεκα κεκρυμμένοι Πατέρες κατά τους θερινούς μήνας. Κατά δε τους χειμερινούς μήνας κατέρχονται προς τα Ξηροποταμηνά κατά την Αθωνικήν παράδοσιν.
Πρόκειται διά τους εις τύπον των Δώδεκα Αποστόλων αοράτους Μοναχούς. Τούτους ηξιώθησαν να ίδουν ολίγοι, εν οις και ο Μοναχός Αρσένιος Κοττέας γεννηθείς εις την Κοίταν Λακωνίας το 1881.
Ο Αρσένιος Κοττέας, ότε ήτο παιδίον ενός έτους, παρελήφθη υπό των γονέων του και μετέβησαν οικογενειακώς εις την Ρουμανίαν όπου και εγκατεστάθησαν, προκειμένου να αποφύγουν οικογενειακήν τινα εκδίκησιν (= βεντέταν).
Ότε ενηλικιώθη μετέβη εις τον Άθω και εγκατεβίωσεν αρχικώς εις το Λαυριωτικόν Κελλίον του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Προβάτας, και κατόπιν εις τα Βατοπαιδινά Γυφτάδικα. Εν τέλει κατέληξεν εις την ερημικήν του Άθω Λαυριωτικήν Σκήτην του Αγίου Βασιλείου, όπου το 1909 εκάρει Μοναχός υπό τον Γέροντα και Πνευματικόν Θεοφύλακτον.
Μίαν δε ημέραν, ο Γέρων Θεοφύλακτος τον απέστειλεν εις τα Κατουνάκια διά κάποιαν υπόθεσιν των εκεί Γερόντων. Κατά την επιστροφήν του ηξιώθη να συναντήση τους κεκρυμμένους ασκητάς, οίτινες ως κανονικοί άνθρωποι έθαπτον ένα εξ αυτών. Οι άγνωστοι ασκηταί του είπον: «ελθέ μεθ’ ημών»· και εκείνος
απήντησε: «θα υπάγω πρώτον να λάβω την ευλογίαν του Γέροντός μου».
Επιστρέψας εις το Κελλίον του, ανέφερε το γεγονός εις τον Γέροντα Θεοφύλακτον, όστις του είπε: «εύρες ανεωγμένον τον Παράδεισον και δεν εισήλθες; τρέξον εν τω άμα (= πήγαινε γρήγορα)»· αλλ’ απελθών ουδένα είδεν εξ αυτών. Λέγεται δε παρ’ άλλων, ότι ο ίδιος αυτού Γέρων του είπε και το εξής: «αφού δεν ηξιώθης να
ακολουθήσης τους αοράτους, δεν θα έχης καλά αποτελέσματα».
Πράγματι, αργότερον είχε περιπετειώδη βίον, εμπλακείς ενεργώς και ουχί αδίκως εις το ημερολογιακόν ζήτητα, το οποίον όντως διέσπασε την ενότητα του πληρώματος της Ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας το 1924. Εκείνα όμως τα οποία τον εστιγμάτισαν, ήσαν τα λιβελλικά δημοσιεύματα εναντίων των προς αγιοκατάταξιν νέων Αγίων επί νέου ημερολογίου: των Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης τού Θαυματουργού και Εθνοιερομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης του από Δράμας.
Εν τέλει, ανεπαύθη εις την Ρουμανικήν Σκήτην του Τιμίου Προδρόμου (†1978). Ο Άθως διά τους φυσιολόγους είναι σπουδαιότατον βαρόμετρον του καιρού και μέγας σηματογράφος των μεταβολών αυτού, διό και ο γείτων φιλόσοφος Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης προσέτρεχεν εις το όρος διά τας σχετικάς αυτού μελέτας.
Προσεκτικός δε παρατηρητής δύναται να διακρίνη όλας τας μεταβολάς του καιρού εκ των νεφών, τα οποία φέρει επί της κορυφής αυτού, ψαύων ή λικνίζων, περιστρέφων ή αποσυνθέτων και ανανιστών αυτά. Εάν καθώς λέγεται φέρη πίλον (= καπέλλον) επί της φαλακράς κεφαλής του, ή εάν παρατηρήση τις ότι προηγήθη εις τούτο η έναντι ορεινή Σαμοθράκη, τότε επιβάλλεται όπως καταβή αμέσως «ο ξενιζόμενος εν τοις προιστορικοίς τούτοις ανακτόροις».
Ιδιαιτέραν εντύπωσιν μας έκαμε το γεγονός, ότε εις μίαν ανατολικήν φωτογράφησιν του χιονοστεφούς όρους Άθω την 14/27 Ιανουαρίου 2008 (= δημοσιευθείσαν εν σελίδι 43 του ημετέρου πονήματος, υπό τίτλον: Τα Αγιορειτικά Μνημεία της Φύσεως, Άγιον Όρος 2011), διακρίνεται εις την κορυφήν του μία μυστηριώδης γεροντική μάλλον μορφή ή και νεανική, αποδιδομένη κατά τινας εις την μορφήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Ως γνωστόν, ο πρώτος Βασιλεύς και Αυτοκτάτωρ των Ελλήνων Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών, ότε του επροτάθη υπό του αρχιτέκτονος Δεινοκράτους να μετασχηματίση τον Άθω εις ανδριάντα του, ηρνήθη· λέγων εν ολίγοις την πρώτην περί του Άθω προφητείαν: ήτοι, να αφήση το όρος ήσυχον, διότι είναι άγνωστον το πως θα το χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι εις το μέλλον.
Το όρος του Άθω έχει όντως μίαν πάμφωτον ιστορίαν, και διατηρεί απ’ αιώνων την αρχέγονον εν πολλοίς μορφήν του· εν μέρει δε άγνωστον και αποκαλυπτομένην ημέραν καθ’ ημέραν εις τους αγωνιζομένους και αγαθούς τη καρδία. Δεύτε, λοιπόν, αναβώμεν νοερώς εις το όρος τούτο και εις τον οίκον του Θεού ημών, και θεασώμεθα την δόξαν της Μεταμορφώσεως αυτού, δόξαν ως Μονογενούς υιού της Κυρίας των Αγγέλων, και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας. Αμήν!
