Εκκλησία στο χρόνο

Του Ανδρέα Καραγιάννη- πολιτικού επιστήμονα – συγγραφέα – Για το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για τον ρόλο της εκκλησίας. Αυτός ο ρόλος βρίσκει υπέρμαχους και επικριτές. Τραγικά αηθεστατες κάποιες επιθέσεις εναντίον της στο όνομα μιας δήθεν φιλελεύθερης φιλοπροοδης μεταμοντέρνας αντίληψης. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διαδικτυακή? προτροπή για οργάνωση κρεατοφαγιας σε ταβέρνα τη Μεγάλη Παρασκευή. Αναμφισβήτητα κάποιος που δεν πιστεύει και δεν θέλει να νηστεψει, πράγμα που είναι αναφαίρετο δικαίωμα του, το κάνει πράξη στη ζωή του με σεμνότητα και συνέπεια ιδεολογίας. Δεν το διατυμπανίζει, δεν το επιδεικνύει για να γίνει αρεστός ή αποδεκτός ή για να θεωρηθεί ανατροπέας και αμφισβητίας του θρησκευτικού κατεστημένου.

Η πρόκληση και το τεχνητό ανέβασμα της αδρεναλίνης μέσω της πρόκλησης αποτελεί modus vivendi της εποχής μας, που χαρακτηρίζεται από ηθική αναλγησία, αμοραλισμό, πανσεξουαλισμο και ακατάσχετο πανεμπειρισμο στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας επιλογής.

Η ελευθερία μας μετατράπηκε σε αυτόβουλη σκλαβιά. Είμαστε τοξικομανείς μιας φασματικής ελευθερίας πειθήνιοι στρατιώτες στα κελεύσματα του καταναλωτισμού και της μόδας που σκόπιμα γκρεμίζουν και κονιορτοποιουν ο,τι μπορεί να αντισταθεί. Η διαφορετική φωνή ενοχλεί, πρέπει να καταποντιστει.

Αναφορικά τώρα με το ρόλο της εκκλησίας στους αιώνες, ιδιαίτερα σήμερα οφείλω να επισημάνω κάποια πράγματα γνωστά σε όλους, σπρωγμενα όμως από τις λάμψεις των ειδώλων στο περιθώριο. Η εκκλησιά στήριζε τον υπόδουλο Ελληνισμό κρατώντας ζωντανή τη συνείδηση του και τη γλώσσα του από την προσπάθεια εκτουρκισμού στα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας, η εκκλησια στήριζε τις χήρες και τα ορφανά στην ελληνική επαρχεία όταν το κράτος πρόνοιας απουσίαζε συνειδητά, η εκκλησια στηρίζει σιωπηλά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες χωρίς κωδωνοκρουσίες και επιδειξιακα τερτίπια. Πέρα βεβαία από το φιλανθρωπικό έργο της , απαρτίζει την πεμπτουσία του ρόλου της η εκκλησια με τα διδάγματα της, είτε με πράξεις είτε με διδάξει, αποτελεί σημαντικό πυλώνα για τη διαμόρφωση ανθρώπων με κοινωνικές αρετές όπως η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, η ανεκτικότητα. Παράλληλα διδάσκει το σεβασμό, τη σεμνότητα, την ελπίδα την αγωνιστικότητα την υπομονή και την καρτερικότητα.

Σε μια εποχή λοιπόν που εκθειαζεται η έπαρση του μονοδιάστατα υλικά επιτυχημένου ανθρώπου η εκκλησια έχει την αντιπρόταση της: Απλότητα, σεβασμός, σεμνότητα, ανθρωπιά, συνύπαρξη, συνεννόηση, κατανόηση, άμιλλα, εσωτερική γαλήνη, πλούτο εσωτερικό, πλούτο συναισθημάτων, μετρο.
Και να μην ξεχνάμε τον ποιητή:

Όσες κορφές και αν ανέβουμε πάντα θα είσαστε κάτω από τα άστρα, πάντα θα υπάρχει μια άλλη πλάση ξελογιαστρα.