Χρυσόστομα μας μίλησε Παπάς στο Κουτλουμούσι …
Και καθενός μας η καρδιά καρτέραγε να ακούσει, με λόγια που την κάνανε στα αιώνια να ελπίζει, για της Αγάπης την ισχύ που το κακό λυγίζει …
Στο Αρχονταρίκι το ζεστό μας βρήκε κι ένας άλλος
Θυμάται , κλαίει και όλο μιλά για του Χριστού το κάλλος …
Είναι τα δίκαια του Θεού αυτά που θα μας σώσουν
απ της απώλειας το γκρεμό , τώρα θα μας γλιτώσουν ….
Εσπερινός του Αγίου Χαρίτωνος του Ομολογητού στο Καθολικό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Μακάριος Ασκητής της εγκρατείας που έφτιαξε Λαύρες, αγίασε σπήλαια και πότισε της ερήμου το χώμα με καρπερά ευσεβείας δάκρυα, γνωρίζοντας στον κόσμο την Θεαγάπητη ησυχαστική ζωή την φιλέρημη, συσταυρούμενος και συννεκρούμενος με τον Κύριο…
Στην σκοτεινή λόγω διακοπής ρεύματος τράπεζα, μας φώτιζαν κεριά και το άπλετο φως, απ τον βίο του μεγάλου Ασκητή, που διαβαζόταν. Στα τίμια λείψανα, ξαναθυμηθήκαμε τα ασκητικά του παλαίσματα, όταν προσκυνήσαμε μέρος της αριστεράς του πληγωμένου αετού της Εκκλησίας του Χριστού, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που έλεγε πως:
Με τίποτα άλλο δεν ευαρεστείται ο Θεός όσο με την κακοπάθεια…Στα δάκρυα έλεγε ανταποδίδει το έλεός Του …
Η Αγία Παρασκευούλα και η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια θεραπεύουν λιγόψυχες θλίψεις , απομακρύνουν ράθυμους πειρασμούς με το φάρμακο της Αγάπης και της Αφοσίωσης στον Μέγα Ιατήρα ψυχών και σωμάτων. Η ημέρα κλείνει στο ημίφως της Φοβεράς Προστασίας. Λίγο πριν, ακούστηκαν οι Χαιρετιστήριοι Οίκοι της ελάχιστης προσφοράς στην πανύμνητη Μητέρα και Εκείνη μέσα από την θαυματουργή της εικόνα, στέλνει την ευχή Της, σε όσους ευλαβικά μετανίζουν, αποζητώντας την μητρική Της παρρησία για την νύχτα που φτάνει .
Ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι και περιμέναμε τον Πατέρα Χ. να μας μιλήσει. Όλοι σχεδόν οι προσκυνητές εκείνης της μέρας, καθίσαμε σε θέσεις κάτω από τα πολλά κρεμασμένα κάδρα με τους Αγίους Γέροντες της εποχής και Μακαριστούς Πατριάρχες. Ο Πάτερ Χ. μπήκε αργά κρατώντας στα χέρια του το πιο διάσημο πνευματικό … πορτοκαλί βιβλίο, τον Βίο και τους Λόγους του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Μας χαιρέτησε με ευγένεια απροσποίητη και κάθισε κοιτώντας μας. Για λίγες στιγμές κάτι συμβουλεύτηκε από το βιβλίο και έπειτα άρχισε να μας μιλά … Η Πίστη μας αδερφοί μου είναι μεστή του ακαταλήπτου του Θεού. Σκεφτείτε ότι η Παναγία μας χώρεσε όλη την Θεϊκή Ενέργεια. Μπορείτε αυτό να το σκεφτείτε; Είναι ασύλληπτο μα είναι η αλήθεια! Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα! Ο αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί! Τα υπέροχα απερινόητα …Του Θεού τα μυστήρια… Η πάγκαλη Θεοτόκος, όπως λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αφού συγκέντρωσε επάνω της όλα τα καλά τα ανθρώπινα και τα αγγελικά συνέδραμε στην Θεανθρώπιση….
Ο Πάτερ Χ. μιλά και μας κάνει να σκεφτόμαστε πως κάθε Μοναχός με την βιοτή του και την πολιτεία του στους πανίερους χώρους, θα πρέπει να τιμά το όνομα με το οποίο εκλήθη κατά την κουρά του. Και αυτός που μας μιλούσε εκείνο το απόγευμα στο Κουτλουμούσι είχε λάβει ένα τόσο ταιριαστό όνομα …Μελίρρυτα τα λόγια του και Αγάπη για τον Θεό και το σχέδιο της Σωτηρίας Του. Κάποια στιγμή ένας αδερφός ξεκίνησε να μιλά και να εκφράζει τα παράπονά του για τον Πατριάρχη, τον Οικουμενισμό και τις κακόδοξες στιγμές κάποιων Ιεραρχών. Ο Πατήρ Χ. με γαλήνιο τρόπο έδωσε μια απρόσμενη για πολλούς απάντηση χωρίς να μειώσει τη θέση ή να αντιδικήσει με τον Αδερφό μας. –Πρέπει να αντιδράμε αγαπητικά! Πάντα να προτάσσουμε τον καλό λογισμό. Δεν γεννάται ζήτημα, ότι σε θέματα Πίστεως θα πρέπει να είμαστε αταλάντευτοι.
Μα πρέπει εμείς να σκεφτόμαστε πρώτα τον Χριστό και να μην ασχολούμαστε μονοδιάστατα με τον Πάπα και τους Οικουμενιστές. Κάποιος άλλος αδερφός πήρε τον λόγο και έδωσε μια διαφορετική διάσταση στον περίφημο «διάλογο» με τα άλλα δόγματα: Ο Λόγος του Θεού είπε, ου δέδεται …και υπ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εξετάζουμε την όποια προσπάθεια διαλόγου …Χωρίς την οποιαδήποτε υπαναχώρηση στα Πιστεύω της μόνης αληθινής Πίστης της Ορθόδοξης Χριστιανικής , μιας και όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είπε: σε θέματα πίστης μικρό δεν είναι το παραμικρό, θα πρέπει να προσπαθούμε με αγάπη να βοηθήσουμε και άλλους να γνωρίσουν την μόνη αλήθεια και να πιστέψουν… Στο βιβλίο που ο Πάτερ κρατά στα χέρια του υπάρχει ένα περιστατικό με τον Γέροντα Πορφύριο που πήγε ανήμερα Θεοφανείων, να κάνει Αγιασμό σε έναν οίκο ανοχής … Αν ο Γέροντας στεκόταν σε μια στείρα όσο και προφανή αντιμετώπιση και δεν εισερχόταν για να αγιάσει όλες τις ψυχούλες, ίσως κάποιες από αυτές που ωφελήθηκαν και εσώθησαν εκείνη την μέρα, τώρα να ήταν κολασμένες …
Ήρθε συμπληρωματικά στο μυαλό μου τότε και ο Άγιος Οδοιπόρος του Θεού ο Γέροντας της Λογγοβάρδας, ο π.Φιλόθεος Ζερβάκος που έλεγε ότι: Ημείς, οι Ορθόδοξοι Έλληνες, θέλομεν την ένωσιν κατά Χριστόν, υμείς οι Λατίνοι θέλετε αυτήν κατά Πάπαν. Εάν ο Πάπας ήτο σύμφωνος με τον Χριστόν, να μην αμφιβάλλετε ότι και ημείς οι Ορθόδοξοι, οι κατά Χριστόν ορθά φρονούντες, θα εδεχόμεθα την ένωσιν ….
Ο Πατήρ. Χ., συμφώνησε πάντα υπό το πρίσμα της διάκρισης και της Αγάπης για τον αδερφό…
Πήραμε ένας-ένας την ευχή του και εκείνος μας μοίρασε εικονίτσες της Φοβεράς Προστασίας. Ως δρόσος γαρ εκ ταύτης μυστική η χάρις Της προέρχεται αεί… Ταιριαστά αυτά τα λόγια και αυτό το συναίσθημα το ψυχένδροσο, για κείνη την συνάντησή μας με τον Παπά της Κουτλουμουσίου …
Πήγαμε στο δωμάτιο για ανάπαυση, μιας και είχε νυχτώσει για τα καλά. Συζητούσαμε για όλα αυτά που είχαμε αξιωθεί να ζήσουμε μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Αναζήτησα ένα επιπλέον σκέπασμα μιας και είχε «βάλει» αρκετό κρύο. Βγήκα πάλι προς το Αρχονταρίκι. Ευτυχώς γιατί με αναζητούσε ο Μοναχός Γ. Παλιός μου γνώριμος από την εποχή που σαν Λαϊκός αυτός μπαινόβγαινε τις Κυριακές και τις Γιορτάδες στο Ιερό του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων στην Αθήνα, την ενορία των παιδικών μου χρόνων. Πάντα νοσταλγούμε με τον Πατέρα Γ. εκείνες τις όμορφες μέρες που ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού σκέπαζε. Πρόσφατα έχασε και τους δυο γονείς του. Τους θυμάται με χαρμολύπη και τους μνημονεύει συνεχώς. Ετοιμάζεται για την μεγαλοσχημία του και αν θέλει ο Θεός και για την χειροτονία του. Θυμάται τον Παππού Παΐσιο που όταν σαν Λαϊκός τον επισκέφθηκε του είχε πει: – Θα γίνεις Μοναχός και Γείτονας μάλιστα! Όντως μετά από περιπλάνηση βρήκε της μετανοίας του καταφύγιο στο γειτονικό της Παναγούδας Κουτλουμούσι! Θυμάται επίσης αξίους Ιεράρχες και μιλά με αγάπη και υϊκό σεβασμό ιδίως για τον Καρυστίας και Σκύρου κ.Σεραφείμ, αυτήν την λαμπρή μορφή της Ιεραρχίας, αυτόν που στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η πραγματική έννοια του Επισκόπου… Αναπολεί τις μέρες της Ριζαρείου από την οποία απεφοίτησε και τον Άγιο που τόσο την μνημόνευσε πλέον εις τους αιώνες, τον Επίσκοπο Πενταπόλεως Νεκτάριο .
Μα πιο πολύ τον ενδιαφέρει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Κάθε αδερφός του που τα σκοτάδια των ημερών μας του καλύπτουν τη ζωή. – Θα σου πω δυο λόγια και θέλω να τα μεταφέρεις εκεί έξω …μου είπε. -Ο Χριστός μας είναι Πατέρας και είναι τόσο όμορφος και υπέροχος ο τρόπος που μας φέρεται…
Ο σύγχρονος άνθρωπος όμως, θα κληθεί να πληρώσει είτε το τίμημα της Ομολογίας, είτε το αντίτιμο της απωλείας του Παραδείσου! Σημείωσέ το αυτό! Πως αλλιώς ο Θεός να σώσει έναν κόσμο που καταρρέει; Κλήρος και λαός τον απογοητεύουμε συνεχώς!
Μα Θεός είναι και δικαιοσύνη. «Δίκαιος Κύριος και δικαιοσύνας ηγάπησεν». Και επειδή τόσο μας αγαπά, αγαπά και την δικαιοσύνη, την μόνη που συγκρατεί τον άνθρωπο που αμαρτάνει ασύδοτα χωρίς μέτρο ….Ή θα ομολογήσουμε λοιπόν νοιώθοντας όσο ποτέ άλλοτε το βαρύ τίμημα ή θα υποταχθούμε στα ανίερα χάνοντας την αιώνια ζωή του Παραδείσου ….
Άφησα πίσω δυο μάτια δακρυσμένα που μίλησαν αληθινά χωρίς ενδοιασμούς και μισόλογα. Το δίλημμα έχει τεθεί ήδη …
Το Άγιο Όρος που το βράδυ σαν ένα ολοφώτεινο κερί με φλόγα άσβεστη οράται θαυμαστά από το διάστημα έχει δώσει εδώ και πολλούς καιρούς την απάντηση , την καλή ομολογία ….
Τα λόγια που άκουσα από τον Πατέρα Γ. ήταν τα τελευταία της φετινής μας περιπλάνησης στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια του Άθωνα . Ήταν ένας επίλογος στο φετινό ημερολόγιο Αγίων ή ένας πρόλογος στο ημερολόγιο της σκοτεινής και δολίως πλανεμένης εν τω κόσμω καθημερινότητας. Ομολογία ή Απώλεια στην επικεφαλίδα της …
Στις 7 το πρωί μετά τις ακολουθίες στο Καθολικό και το βορινό της Λιτής Παρεκκλήσι της Φοβεράς Προστασίας, προσπαθώ να γράψω τα πρώτα λόγια τις πρώτες λέξεις –μνήμες …. Τις δείχνω στον Μιχάλη, τον Παναγιώτη, τον Αριστοτέλη και τον Νικόλα, που κάθονται στο μπαλκόνι πίσω απ το βαρύ το τάλαντο .
Χρόνοι πολλοί περάσανε μέσα σε λίγες μέρες.
Στο Περιβόλι της Κυράς, στου Άθωνα τα πυκνόβλαστα τα υγρά τα μονοπάτια.
Στην μνήμη μας φωλιάσανε μορφές Αγίων Ασκητών, του Αντίμαχου φοβέρες,
Να ζωντανεύουν τ’ όνειρο πως κάποτε θα ανταμώσουμε στα Ουράνια Παλάτια…
Τι τίτλο να βάλουμε παιδιά; Τους ρωτώ …-Να χει Παράδεισο οπωσδήποτε! Μη λείψει και φέτος ο Παράδεισος απ τον τίτλο … Είναι η πιο ταιριαστή λέξη!
Ναι, να μην λείψει ο Παράδεισος ούτε από τον τίτλο στο φετινό ημερολόγιο, ούτε απ τους ύπνους μας ώσπου να ξανανταμώσουμε στο περιβόλι της Κυράς …
Κάνε Θεέ μου να βγει αληθινό του Παραδείσου τ’ όνειρο ….
Στο δρόμο της επιστροφής γράφω σαν να προσπαθώ να υποσχεθώ στον ταλαίπωρο εαυτό μου:
Μέσα από λέξεις θα ρχομαι ξανά στην Πολιτεία,
που προστατεύει ακοίμητα των Πάντων η Κυρία…
Μητέρα Προστατεύουσα θα ρχομαι στην αυλή σου …
Γέμισε όλων μας τις ζωές μ’ όνειρα Παραδείσου…
Του Παραδείσου τ’ όνειρο θα χω για φυλαχτάρι
και κομποσκοίνι Γέροντα κάτω απ το μαξιλάρι,
να με φυλάει απ τον εχθρό όποτε με ζυγώνει,
θα ψάχνω για παρηγοριά και αυτό θα με λυτρώνει ….
Ξημέρωσε αποχαιρετισμός , μια αγκαλιά δεν φτάνει…
Τα δάκρυα μας θα μπλεχτούν τώρα με το μελάνι …
){kind=link}