Ξεχνάς το χρόνο
Ή μάλλον τον προσπερνάς.
Σε αφήνει αδιάφορο…
Έτσι νιώθεις, όταν ζεις μια αγιορείτικη αγρυπνία.
Μια αγρυπνία στο Άγιο Όρος.
Στο περιβόλι της Παναγιάς.
Ξεκινάς λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Μπαίνεις στην εκκλησία,
ανάβεις το κεράκι σου,
προσκυνάς τις άγιες εικόνες και παίρνεις τη θέση σου στο στασίδι…
Σκέφτεσαι πως ίσως κουραστείς.
Ίσως βαρεθείς.
Ίσως αποκοιμηθείς.
Δεν είναι και λίγο να αντέξεις μια τέτοια αγρυπνία! 8 ή 9 ώρες…
Εκεί, εκείνη τη στιγμή παύεις να σκέφτεσαι λογικά.
Και λες:
“Θεέ μου, εδώ θα μείνω.
Σ’αυτό το στασίδι.
Δεν θα βγω.
Δεν θα φύγω.
Θα καθίσω εδώ”.
Και αρχίζεις μια πάλη.
Μια πάλη με το Θεό.
Δώσ’του κομποσκοίνι,
δώσ’του ψαλμοί, ύμνοι.
Το ρολόι χάνει την αξία του.
Ο χρόνος αλλάζει προοπτική.
Χάνεται.
Συστέλλεται μπροστά στη απεγνωσμένη προσπάθεια της ψυχής σου να πιάσει
επικοινωνία με τον άυλο κόσμο.
Μέσα στην καρδιά σου Τον ζητάς.
Του μιλάς.
Αισθάνεσαι.
Ζεις. Ζεις!..
Ο χρόνος περνάει.
Εσύ εκεί.
Προσεύχεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους.
Για τους κεκοιμημένους.
Για τον εαυτό σου.
Ευχαριστείς. Κουράζεσαι.
Παίρνεις μια ανάσα,
ακούς τις αγγελικές φωνές των μοναχών.
Βλέπεις τις θαυματουργές εικόνες.
Πόσο όμορφα.
Ξανά το κομποσκοίνι.
Ρέει η ευχή.
Κυλάει σε όλο τον κόσμο.
Βλέπεις και τους γύρω σου να κάνουν προσευχή..
Όλα για όλα.
Όλα για το Θεό…
Μέχρι που -χωρίς να το καταλάβεις- τελειώνει.
Η αγρυπνία τελειώνει….
Οι αχτίνες του ήλιου λούζουν το καθολικό.
Τα αηδόνια και τ’άλλα πουλιά αρχίζουν τις δικές τους μελωδίες.
Και εσύ;
Εσύ πλέον έχεις ζήσει.
Έχει η καρδιά σου εμπειρίες.
Εμπειρίες χαραγμένες βαθιά.
Μια απέραντη, απέραντη γλύκα.
Μια ελπίδα που άλλη της καμιά. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο.
Τίποτε άλλο…
