Το καλωσόρισμα στον Οικουμενικό Πατριάρχη από τον ηγούμενο της Ι.Μ. Διονυσίου

Στο Άγιο Όρος βρίσκεται από χθες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψής του, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την ενσωμάτωση της Αθωνικής μοναστικής πολιτείας στην Ελλάδα.

Ακολουθεί η προσφώνηση του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Διονυσίου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κατά τη σημερινή έκτακτη πανηγυρική διπλή ιερά σύναξη:
 
Πα­να­γι­ώ­τα­τε καὶ θε­ο­φρού­ρη­τε Πάτερ καὶ Δέ­σπο­τα,

Σύμ­πας ὁ Ἁγι­ο­ρει­τι­κὸς κό­σμος κα­τὰ τὸ πα­ρὸν Σω­τή­ρι­ον Ἔτος 2013 ἑορ­τά­ζει ἐν εὐφροσύνῃ πολλῇ τὴν Ἑκα­το­στὴν Ἐπέ­τει­ον ἀπὸ τῆς ὑπο­γρα­φῆς τοῦ Ἱε­ροῦ Ψη­φί­σμα­τος, τῆς ἑνώ­σε­ως τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους με­τὰ τῆς Ἑλ­λά­δος, καὶ εὐ­λο­γεῖ τὸ Πανάγιον ὄνο­μα τοῦ Πα­νοι­κτίρ­μο­νος Θε­οῦ διὰ ταύτην τὴν εὐ­δο­κί­αν Αὐ­τοῦ. Συ­νε­κά­λε­σε δὲ κα­θη­κόν­τως τὴν Ὑμε­τέ­ραν Πα­να­γι­ό­τη­τα, εἰς τὸ κλῖ­μα τῆς Κανονι­κῆς δι­και­ο­δο­σί­ας ἧς καὶ ἀνή­κει ὁ Ἱε­ρὸς ἡμῶν Τό­πος, εἰς τὴν χα­ρὰν αὐ­τοῦ· τὴν χα­ρὰν τῆς ὡς ἄνω Ἐπε­τεί­ου ἥτις ἀπο­τε­λεῖ ση­μαν­τι­κώ­τα­τον στα­θμὸν εἰς τὴν Ἁγιορειτικὴν ἱστο­ρί­αν. Τὸ πρὸ ὀλί­γου ἀνα­γνω­σθὲν Ἱε­ρὸν Ψή­φι­σμα Πα­να­γι­ώ­τα­τε Δέ­σπο­τα, ὑπῆρ­ξεν ἀπόρ­ροια τῆς ἀγω­νί­ας καὶ τοῦ πόνου τῶν πρὸ ἡμῶν Πα­τέ­ρων, ὅπως συ­νε­χι­σθῇ ἀναλ­λοί­ω­τος ἡ ἰσχὺς «τοῦ αὐ­το­δι­οι­κή­του μο­να­στη­ρι­α­κοῦ πο­λι­τεύ­μα­τος τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους ὑπὸ τὴν πνευ­μα­τι­κὴν δι­και­ο­δο­σί­αν τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­άρ­χου», πα­ραλ­λή­λως πρὸς τὴν ἀνα­γνώ­ρι­σιν εἰς τὸ τό­τε Ἑλ­λη­νι­κὸν Βα­σί­λει­ον καὶ μό­νον, τοῦ δι­και­ώ­μα­τος τῆς πο­λι­τι­κῆς προ­στα­σί­ας αὐτοῦ. Προ­σέ­τι ἀπέ­κρουε ἐν­τό­νως τὴν τά­σιν τῆς πο­λι­τι­κῆς ἐκμε­ταλ­λεύ­σε­ως τοῦ Ὄρους ὡς ὀλε­θρί­αν διὰ τὸ μέλ­λον τοῦ Ἁγι­ο­ρει­τι­κοῦ Μο­να­χι­σμοῦ.

Ἡ βα­θυ­τά­τη συγ­κί­νη­σις καὶ ἡ χα­ρὰ καὶ ἀγαλ­λί­α­σις τῶν Ἁγι­ο­ρει­τῶν  Πα­τέ­ρων «ἐπὶ τῷ ἱστο­ρι­κῷ καὶ εὐ­φρο­σύ­νῳ γε­γο­νό­τι τῆς ἀπε­λευ­θε­ρώ­σε­ως τοῦ Ἱε­ροῦ ἡμῶν Τό­που ἐκ τῶν δε­σμῶν τῆς δου­λεί­ας» ἐν ἔτει 1912, δι­ε­τυ­πώ­θη τό­τε σὺν τοῖς ἄλ­λοις καὶ δι’ ὁλο­σφρα­γί­στου ὑπὸ τῶν Εἴ­κο­σι Ἱε­ρῶν Μο­νῶν γράμ­μα­τος πρὸς τὴν Αὐ­τοῦ Με­γα­λει­ό­τη­τα τὸν Βα­σι­λέα τῆς Ἑλ­λά­δος Γε­ώρ­γι­ον τὸν Α΄. Τὸ κεί­με­νον ἐκ­θει­ά­ζει τοὺς ὑπὸ τὸν διάδοχον Κωνσταντῖνο ὡς ἀρχιστρατήγου ἀγῶ­νας τοῦ ἐν­δό­ξου Ἑλ­λη­νι­κοῦ Στρα­τοῦ, πρὸς ἀπε­λευ­θέ­ρω­σιν τῆς Μα­κε­δο­νί­ας, τῆς Ἠπεί­ρου καὶ τῶν νή­σων τοῦ Ἀρ­χι­πε­λά­γους καὶ τὴν «ἀπό­δο­σιν τοῦ στε­νά­ζον­τος Ἑλ­λη­νι­σμοῦ εἰς τὴν Μη­τέ­ρα Ἑλ­λά­δα».

Ὡστό­σον, τὸν ἀρ­χι­κὸν ἐν­θου­σι­α­σμὸν τῶν Πα­τέ­ρων ἡμῶν διὰ τὴν ἐκ­πλή­ρω­σιν τῶν προ­αι­ω­νί­ων πό­θων αὐτῶν, δι­ε­δέ­χθη ἀγὼν τι­τά­νι­ος καὶ πο­λυ­μέ­τω­πος διὰ τὴν δι­α­φύ­λα­ξιν τοῦ ἰδι­ο­τύ­που ἁγι­ο­ρει­τι­κοῦ κα­θε­στῶ­τος, τό­σον ἔναν­τι τῆς πο­λι­τι­κῆς ἐκμε­ταλ­λεύ­σε­ως τοῦ Ὄρους ὑπὸ ἀν­τι­κρου­ο­μέ­νων συμ­φε­ρόν­των καὶ ἀλ­λο­τρί­ων σκο­πι­μο­τή­των τῶν τό­τε Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων ὅσον καὶ ἔναν­τι τῆς γε­νι­κευ­θεί­σης λό­γῳ τῶν πο­λέ­μων ἀσυ­δο­σί­ας ἐπι­χω­ρί­ων τι­νῶν ἀλ­λὰ καὶ τῆς ἀγνοί­ας τῶν ὑπη­ρε­σι­ῶν καὶ  τῶν δη­μο­σί­ων λει­τουρ­γῶν τοῦ τό­τε Ἑλ­λη­νι­κοῦ Κρά­τους.

Ὑπὸ τοι­αύ­τας συν­θή­κας, τὸ Ἅγι­ον Ὄρος, με­τὰ τὴν κα­τά­παυ­σιν τοῦ πο­λέ­μου, εἰ­σέρ­χε­ται εἰς τὴν νε­ω­τέ­ραν φά­σιν τῆς ἱστο­ρί­ας αὐ­τοῦ. Ἐν ὄψει τῆς προ­ε­τοι­μα­σί­ας τῆς Συν­θή­κης Εἰ­ρή­νης, ἡ πρὸς τοῦ­το συγ­κλη­θεῖ­σα Πρε­σβευ­τι­κὴ Δι­ά­σκε­ψις τοῦ Λον­δί­νου ἀνε­κή­ρυ­ξε τὴν 18ην Ἰα­νου­α­ρί­ου 1913 τὸ Ἅγι­ον Ὄρος Ἄθω ὡς Δη­μο­κρα­τί­αν ἀνε­ξάρ­τη­τον, οὐ­δε­τέ­ραν καὶ αὐ­τό­νο­μον ὑπὸ τὴν προ­στα­σί­αν πα­σῶν τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Βαλ­κα­νι­κῶν Βα­σι­λεί­ων, ἐνῶ τὸν Μάρ­τι­ον τοῦ 1913 ἐμ­φα­νί­ζε­ται καὶ ἡ Ρωσ­σία δι­εκ­δι­κοῦ­σα τὸ ἀνα­λο­γοῦν αὐ­τῇ με­ρί­δι­ον προ­στα­σί­ας (ἐν­τὸς εἰ­σα­γω­γι­κῶν) τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους, πλη­ρο­φο­ρί­αι δὲ ἐξ Ἀθη­νῶν ἀνέ­φε­ρον ὅτι ἡ Ρωσ­σι­κὴ πρό­τα­σις ἐγέ­νε­το εὐ­με­νῶς δε­κτὴ εἰς τὴν Ἑλ­λά­δα».

Ἡ ἀν­τί­δρα­σις τῶν Ἁγι­ο­ρει­τῶν ὑπῆρ­ξεν ἄμε­σος καὶ ἔν­το­νος, κα­θό­σον διὰ τοῦ προ­ω­θου­μέ­νου τού­του σχε­δί­ου ἐκιν­δύ­νευε νὰ κα­τα­λυ­θῇ τὸ ἀπ᾽ αἰ­ώ­νων αὐ­το­δι­οί­κη­τον κα­θε­στὼς τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους. Ἡ δι­α­μαρ­τυ­ρία ἐξε­φρά­σθη διὰ τη­λε­γρα­φη­μά­των κατ’ ἀρ­χὴν καὶ εἶ­τα δι’ Ὑπο­μνή­μα­τος πρὸς τοὺς Ὑπουρ­γοὺς τῶν Ἐξω­τε­ρι­κῶν καὶ τοὺς ἐν Λον­δί­νῳ Πρε­σβευ­τὰς τῶν Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων. «Με­τὰ θλί­ψε­ως», ἀνα­φέ­ρε­ται εἰς τὸ ἁγι­ο­ρει­τι­κὸν Ὑπό­μνη­μα, «ἐπλη­ρο­φο­ρή­θη­μεν ὅτι με­λε­τᾶ­ται πα­ρὰ τῶν Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων καὶ τῆς ἐν Λον­δί­νῳ Πρε­σβευ­τι­κῆς Συν­δι­α­σκέ­ψε­ως πρό­τα­σις ὅπως ἡ χερ­σό­νη­σος τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους Ἄθω, με­τὰ τῶν ἐν Μα­κε­δο­νίᾳ, Θρά­κῃ, Ἑλ­λη­σπόν­τῳ, Προ­πον­τί­δι καὶ ταῖς νή­σοις τοῦ Αἰ­γαί­ου ἀπε­ράν­των κτη­μά­των τῶν Ἁγι­ο­ρει­τι­κῶν Μο­νῶν, τε­θῇ πο­λι­τι­κῶς ὑπὸ τὴν προ­στα­σί­αν τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Κρα­τῶν, ἅτι­να θὰ δι­ο­ρί­ζω­σιν ἐπὶ τού­τῳ ἀνὰ ἕνα ἀν­τι­πρό­σω­πον αὐ­τῶν καὶ ὑπὸ τὴν πνευ­μα­τι­κὴν δι­και­ο­δο­σί­αν τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­άρ­χου. Ἐθλί­βη­μεν δ᾽ ἔτι πε­ρισ­σό­τε­ρον, αὐ­θεν­τι­κῶς πλη­ρο­φο­ρη­θέν­τες, ὅτι συν­τάσ­σε­ται ἤδη πα­ρὰ τῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Κρα­τῶν ὁ νέ­ος Ὀρ­γα­νι­κὸς χάρ­της τῆς ἐξω­τε­ρι­κῆς καὶ ἐσω­τε­ρι­κῆς δι­οι­κή­σε­ως τῆς ἱε­ρᾶς ἡμῶν χερ­σο­νή­σου!… Ἡ τοι­αύ­τη πα­νορ­θό­δο­ξος δι­ε­θνο­ποί­η­σις μέλ­λει ἀνα­πο­δρά­στως νὰ κα­τα­στή­σῃ τὴν χερ­σό­νη­σον τοῦ Ἄθω καὶ τὰς πο­λυ­α­ρί­θμους κτή­σεις τῶν Ἱ. Μο­νῶν ἐν τῷ Αἰ­γαίῳ, στά­δι­ον λα­ϊ­κῶν πα­θῶν καὶ θέ­α­τρον πο­λι­τι­κῶν βλέ­ψε­ων καὶ ἀν­τα­γω­νι­σμῶν, εἰς οὓς κατ᾽ ἀνάγ­κην θὰ με­τά­σχω­σι καὶ ἄλ­λαι Με­γά­λαι Δυ­νά­μεις, αἱ ἀρι­θμοῦ­σαι ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἱκα­νοὺς ὀρ­θο­δό­ξους ὑπη­κό­ους καὶ αὐ­τὴ ἡ Χώ­ρα, εἰς ἣν ἵστα­ται ὁ Οἰ­κου­με­νι­κὸς Πα­τρι­άρ­χης καὶ βι­οῦ­σι πο­λυ­ά­ρι­θμοι ἀρ­χι­ε­ρεῖς καὶ ἑκα­τομ­μύ­ρια ὀρ­θο­δό­ξων Ὀθω­μα­νῶν ὑπη­κό­ων!». Ἐν τέ­λει δὲ τοῦ Ὑπο­μνή­μα­τος δι­ε­κη­ρύσ­σε­το ἡ βού­λη­σις τῶν ἁγι­ο­ρει­τῶν «νὰ δι­α­τη­ρη­θῇ ἀπα­ρα­μεί­ω­τον τὸ ἐπὶ Ἱε­ρῶν Κα­νό­νων, νό­μων καὶ θε­σμῶν δη­μι­ουρ­γη­θὲν ἀρ­χαῖ­ον κα­θε­στὼς καὶ ἀπο­κρου­σθῇ ἡ ἀσύγ­γνω­στος λα­ϊ­κὴ ἐπέμ­βα­σις, ἀνα­γνω­ρι­ζο­μέ­νης ὑπὸ τῶν Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων τῆς ἑνώ­σε­ως ἡμῶν με­τὰ τῆς Ἑλ­λά­δος, ἥτις καὶ στρα­τι­ω­τι­κῶς ἤδη ἀνε­κτή­σα­το τὴν ἡμε­τέ­ραν χερ­σό­νη­σον καὶ ἥτις, ὡς οὐ­δα­μῶς ἀμ­φι­βάλ­λο­μεν, σε­βα­σθή­σε­ται τε­λεί­ως τὴν ἀρ­χαί­αν αὐ­το­δι­οί­κη­σιν καὶ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴν ἀνε­ξαρ­τη­σί­αν ἡμῶν».

Ὁ ἀγὼν τῶν Ἁγι­ο­ρει­τῶν Πατέρων ἡμῶν δὲν ἔπαυ­σε. Πρὸς τούτοις Τὴν 11ην Αὐ­γού­στου ἡ Πρε­σβευ­τι­κὴ Συ­νε­δι­ά­σκε­ψις τῶν Ἀν­τι­προ­σώ­πων τῶν 6 Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων κα­θώ­ρι­σε δι­ε­θνῶς τὴν θέ­σιν τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους ὡς αὐ­το­νό­μου, οὐ­δε­τέ­ρας καὶ ἀνε­ξαρ­τή­του Πο­λι­τεί­ας, ἀφῆ­κεν ὡστό­σον ἐκ­κρε­μῆ τὰ ζη­τή­μα­τα τῆς ἐπι­κυ­ρι­αρ­χί­ας καὶ τῆς συν­τά­ξε­ως Ὀρ­γα­νι­κοῦ Χάρ­του. Οὕ­τω, τὴν 8ην Σε­πτεμ­βρί­ου τοῦ αὐ­τοῦ ἔτους 1913, ἡ Ἱε­ρὰ Κοι­νό­της ἀπέ­στει­λε δεύ­τε­ρον Ὑπό­μνη­μα πρὸς τὸν Σὲρ Ἔδου­αρδ Γκρέϋ, Πρό­ε­δρον τῆς ἐν Λον­δί­νῳ Συν­δι­α­σκέ­ψε­ως τῶν Πρε­σβευ­τῶν, ὅπερ ὑπῆρ­ξεν ὁ πρό­δρο­μος τοῦ Ἁγι­ο­ρει­τι­κοῦ Ψη­φί­σμα­τος τῆς 3ης Ὀκτω­βρί­ου 1913 καὶ ἐξέ­φρα­ζε διὰ μί­αν εἰ­σέ­τι φο­ρὰν τὴν ἀν­τί­θε­σιν αὐ­τῆς «εἰς τὴν ἐκλα­ΐ­κευ­σιν τοῦ Ἱε­ροῦ ἡμῶν Τό­που καὶ τὴν κα­τάρ­γη­σιν τοῦ πα­ναρ­χαί­ου κα­θε­στῶ­τος τοῦ ἐπὶ χί­λια ἔτη δι­έ­πον­τος τοῦ­τον».

Ἐκεῖ πε­ρι­γρά­φε­ται τὸ δι­οι­κη­τι­κὸν σύ­στη­μα τῶν Μο­να­στη­ρι­α­κῶν Ἀρ­χῶν, ὁ ρό­λος τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου καὶ ἡ θέ­σις τῶν πο­λι­τι­κῶν ἀρ­χῶν τῆς ἕως τοῦ 1912 κα­τα­κτη­τρί­ας χώ­ρας ἥτις «οὐ­δὲν δι­καί­ω­μα ἐπεμ­βά­σε­ως εἶ­χεν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, οὗ μά­λι­στα ἐσε­βά­σθη τὸ ἀρ­χαῖ­ον τῆς αὐ­το­δι­οι­κή­σε­ως κα­θε­στώς». Ἐν συ­νε­χείᾳ γί­νε­ται ἀνα­φο­ρὰ εἰς τὸ ὅτι ἐν­ταῦ­θα γί­νον­ται δε­κτοὶ «οἱ πά­σης φυ­λῆς, ὀρ­θό­δο­ξοι, ἐρ­χό­με­νοι ἐν­ταῦ­θα» καὶ τέ­λος ὅτι «οἱ Μο­να­χοὶ τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους ἐξ οἱ­ασ­δή­πο­τε χώ­ρας καὶ ἂν προ­έρ­χον­ται θὰ δι­α­τη­ρη­θῶ­σιν ἐν ταῖς ἑαυ­τῶν κτή­σε­σι καὶ τοῖς πρό­σθεν προ­νο­μί­οις καὶ θὰ ἀπο­λαύ­ω­σιν ἄνευ ἐξαι­ρέ­σε­ως πλή­ρους ἰσό­τη­τος δι­καί­ων καὶ προ­νο­μί­ων».
 
Εἰς τὴν προ­σπά­θει­αν ταύτην τοῦ Ὄρους, τὸ Οἰ­κου­με­νι­κὸν Πα­τρι­αρ­χεῖ­ον ἐστά­θη μέ­γας ἀρω­γὸς καὶ προ­στά­της, ἡ δὲ πα­ρέμ­βα­σις αὐ­τοῦ πρὸς τὴν πρε­σβευ­τι­κὴν Δι­ά­σκε­ψιν ὑπῆρ­ξε κα­θο­ρι­στι­κή. Οὕ­τω τὸν Ἰού­νι­ον τοῦ 1913 πα­τρι­αρ­χοῦν­τος Γερ­μα­νοῦ τοῦ Ε΄ ἀπε­στά­λη ἐκ Φα­να­ρί­ου ἓν βα­ρυ­σή­μαν­τον Ὑπό­μνη­μα πρὸς τὴν πρε­σβευ­τι­κὴν Δι­ά­σκε­ψιν, εἰς τὸ ὁποῖ­ον ἀπο­τυ­ποῦ­ται ἐναρ­γῶς τὸ προ­νο­μι­α­κὸν κα­θε­στὼς τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους, τὸ εἶ­δος τῶν πο­λι­τει­α­κῶν σχέ­σε­ων με­τα­ξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου ὡς καὶ τῆς γεί­το­νος χώ­ρας, προ­τεί­νε­ται δὲ ὅπως ἡ Ἑλ­λάς, πα­ρά­σχῃ τὰς αὐ­τὰς ὡς καὶ ἡ γεί­των χώ­ρα ἐγ­γυ­ή­σεις.

«Τὸ κα­θε­στὼς τοῦ­το», ἀνα­φέ­ρε­ι χαρακτηριστικῶς εἰς τὸ Ὑπό­μνη­μα τοῦ Πα­τρι­αρ­χεί­ου, «ὁρι­σθὲν πρῶ­τον ὑπὸ Ἰω­άν­νου τοῦ Τσι­μι­σκῆ τῷ 969, ἀνε­πτύσ­σε­το, ὁλο­ὲν ἐπε­κτει­νο­μέ­νης τῆς ἐξου­σί­ας τῆς μο­να­στη­ρι­α­κῆς συμ­πο­λι­τεί­ας, οὕ­τως ὥστε πε­ριτ­τὴ νὰ κα­θί­στα­ται πᾶ­σα κο­σμι­κὴ ἐξου­σία ἐπὶ τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους· καὶ τοῦ­το, δι­ό­τι ἡ πο­λι­τι­κὴ καὶ κο­σμι­κὴ ἐξου­σία τῆς μο­να­στη­ρι­α­κῆς συμ­πο­λι­τεί­ας ἐθε­ω­ρή­θη ἀνέ­κα­θεν ὡς ἐγ­γύ­η­σις καὶ ἐξα­σφά­λι­σις τῆς θρη­σκευ­τι­κῆς καὶ πνευ­μα­τι­κῆς ἐλευ­θε­ρί­ας τῶν μο­να­χῶν· δι­α­τε­λοῦν­τες δὲ οὕ­τω ἀπηλ­λα­γμέ­νοι πά­σης ἔξω­θεν ἐνο­χλή­σε­ως τῶν κο­σμι­κῶν ἀρ­χόν­των καὶ πά­σης αὐ­τῶν ἐπη­ρεί­ας νὰ δύ­ναν­ται μό­νοι μό­νῳ τῷ Θεῷ νὰ προ­σο­μι­λῶ­σι καὶ νὰ ἀπο­λαύ­ω­σι τῆς ἀγ­γε­λι­κῆς γα­λή­νης. … Τοι­οῦ­τον ὂν τὸ κα­θε­στὼς ἐσε­βά­σθη­σαν ἐπὶ μα­κροὺς αἰ­ῶ­νας οἱ αὐ­το­κρά­το­ρες τοῦ Βυ­ζαν­τί­ου, ἐσε­βά­σθη­σαν δὲ καὶ αὐ­τοὶ οἱ Τοῦρ­κοι, οἱ ὁποῖ­οι μό­λις τῷ 1869 ἐθέ­σπι­σαν τὸν θε­σμὸν τοῦ πο­λι­τι­κοῦ δι­οι­κη­τοῦ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει· πάν­το­τε δὲ ἡ Ἱ. Σύ­να­ξις εἶ­χε τὸ δι­καί­ω­μα ὡς ἐσω­τε­ρι­κὴ αὐ­τό­νο­μος ἀρ­χὴ νὰ ἀνα­φέ­ρη­ται εἰς τὸ ὑπουρ­γεῖ­ον τῶν ἐξω­τε­ρι­κῶν, ὃν τρό­πον ἔπρατ­τε τό­τε καὶ τὸ Οἰκ. Πα­τρι­αρ­χεῖ­ον.

Τὸ κα­θε­στὼς τοῦ­το ἐλ­λεί­ψει ἀκρι­βε­στέ­ρου ὅρου προ­σέ­λα­βε τὸ ὄνο­μα τῆς αὐ­το­νο­μί­ας, ἥτις ἐν­ταῦ­θα ἔχει ἔν­νοι­αν δι­ά­φο­ρον τῆς κοι­νῶς εἰς τὴν λέ­ξιν ταύ­την ἀπο­δι­δο­μέ­νης ἐν­νοί­ας· καὶ ἐνῷ ἀλ­λα­χοῦ ἡ αὐ­το­νο­μία συ­νε­πά­γε­ται καὶ τὴν προ­σω­πι­κὴν ἐλευ­θε­ρί­αν τῶν ἐπὶ μέ­ρους ἀτό­μων, ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ὅπου ἡ αὐ­το­νο­μία, ὡς ἐλέ­χθη, ἐδό­θη πρὸς τε­λει­ο­τέ­ραν ἐφαρ­μο­γὴν τοῦ ἰδε­ώ­δους τοῦ μο­να­χι­κοῦ βί­ου, ἀπαι­τεῖ τὴν ἄρ­νη­σιν πά­σης προ­σω­πι­κῆς ἐλευ­θε­ρί­ας· καὶ τοῦ­το, δι­ό­τι οἱ μο­να­χοὶ τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους, ὧν πρώ­τη εὐ­χὴ εἶ­νε ἡ τῆς εὐ­πει­θεί­ας καὶ ὑπο­τα­γῆς, κα­θῆ­κον ἔχου­σι νὰ πα­ραι­τῶν­ται πά­σης ἐλευ­θε­ρί­ας.»

Ἐν τέ­λει δὲ τοῦ Ὑπο­μνή­μα­τος ἐπι­ση­μαί­νον­ται οἱ κίν­δυ­νοι τῆς προ­τά­σε­ως πε­ρὶ ὑπο­κα­τα­στά­σε­ως τῆς ἐπὶ τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους τουρ­κι­κῆς κυ­ρι­αρ­χί­ας διὰ κυ­ρι­αρ­χί­ας δι­ε­θνοῦς οὕτως:

 «Ἐκ τοι­αύ­της συγ­κυ­ρι­αρ­χί­ας πλὴν ἄλ­λων θὰ προ­κύ­ψῃ καὶ τοῦ­το τὸ κα­κόν, ὅτι αἱ Μο­ναὶ θὰ ὑφί­σταν­ται τὸν ἀν­τί­κτυ­πον τῶν δι­α­φω­νι­ῶν καὶ τῶν ἀν­τι­θέ­των βλέ­ψε­ων τῶν συν­δι­α­φε­ρο­μέ­νων κυ­βερ­νή­σε­ων· τὸ δὲ Ἅγι­ον Ὄρος θὰ ἀπο­βῇ ἑστία ἐρί­δων καὶ δι­ε­νέ­ξε­ων φυ­λε­τι­κῶν καὶ οἱ μο­να­χοὶ ἐπη­ρε­α­ζό­με­νοι ἔξω­θεν θὰ ἀφή­σω­σι τὴν ἐμ­πρέ­που­σαν τῷ μο­να­χι­κῷ βίῳ γα­λή­νην καὶ θε­ω­ρί­αν τοῦ θεί­ου καὶ θὰ πα­ρα­δο­θῶ­σιν εἰς ἐσω­τε­ρι­κοὺς σπα­ρα­γμούς. … Τὸ Ἅγι­ον Ὄρος δι­ή­νυ­σε βί­ον χι­λι­ε­τῆ ἀκρι­βῶς, δι­ό­τι ἔμει­νεν ἀμε­τά­βλη­τον καὶ ἵνα δι­α­τη­ρη­θῇ καὶ ἐν τῷ μέλ­λον­τι πρέ­πει νὰ πα­ρα­μεί­νῃ ἄθι­κτον. Μό­νον ἀφοῦ ἐν τῇ κυ­ρι­αρ­χίᾳ τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους ἡ Ἑλ­λὰς ἀν­τε­κα­τέ­στη­σε τὴν Τουρ­κί­αν πρέ­πει νὰ ζη­τή­σω­μεν παρ᾽ αὐ­τῆς νὰ πα­ρά­σχῃ τὰς αὐ­τὰς ὡς καὶ ἡ Τουρ­κία ἐγ­γυ­ή­σεις. Τὸ δὲ Πα­τρι­αρ­χεῖ­ον θὰ φρον­τί­ζῃ, ὅπως μη­δὲ ἡ ἐλα­χί­στη με­τα­βο­λὴ ἐπέλ­θῃ εἰς τὸ πα­νάρ­χαι­ον τοῦ­το κα­θε­στώς». Εἰς τὸ ὡς ἄνω μνημειῶδες καὶ ἱστορικὸν κεί­με­νον Πα­να­γι­ώ­τα­τε, δι­α­τυ­ποῦ­ται πε­ρι­τρά­νως μί­αν εἰ­σέ­τι φο­ράν, ἡ συ­νή­θης καὶ ἀπὸ αἰ­ώ­νων στορ­γι­κὴ πρό­νοια καὶ φρον­τὶς τῆς Μη­τρὸς ἡμῶν Ἁγί­ας τοῦ Χρι­στοῦ Με­γά­λης Ἐκ­κλη­σί­ας πρὸς τὸ Ἁγι­ώ­νυ­μον Ὄρος, γε­γο­νὸς ὅπερ κα­θι­στᾶ τοῦ­το καὶ ἡμᾶς τοὺς οἰ­κή­το­ρας αὐ­τοῦ ὑπο­χρέ­ους εἰς τὸν αἰ­ῶ­να πρὸς Αὐ­τήν.

Τὸ μο­να­δι­κὸν καὶ ἱστο­ρι­κὸν ὅθεν γε­γο­νὸς τῆς ὑπο­γρα­φῆς ὑπὸ τῶν Κα­θη­γου­μέ­νων καὶ ἀν­τι­προ­σώ­πων τῶν εἴ­κο­σι Κυ­ρι­άρ­χων Βα­σι­λι­κῶν, Πα­τρι­αρ­χι­κῶν καὶ Σταυ­ρο­πη­γι­α­κῶν Μο­νῶν τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους, ἐνώ­πι­ον τῆς Θαυ­μα­τουρ­γοῦ καὶ Χα­ρι­το­βρύ­του Εἰ­κό­νος τῆς Θε­ο­τό­κου «Ἄξι­όν Ἐστιν» τοῦ ψη­φί­σμα­τος τῆς ἑνώ­σε­ως αὐ­τοῦ με­τὰ τῆς ἐλευ­θέ­ρας Ἑλ­λά­δος συ­νε­ορ­τά­ζον­τες με­τὰ τῆς Ὑμε­τέ­ρας προ­σκυ­νη­τῆς καὶ θε­ο­φρου­ρή­του Πα­να­γι­ό­τη­τος τοῦ Παν­σε­βά­στου Αὐ­θέν­του καὶ Δε­σπό­του ἡμῶν ἐκ­φρά­ζο­μεν ἐν τῷ Προ­σώ­πῳ Ὑμῶν σὺν τοῖς ἄλ­λοις καὶ τὴν θερ­μὴν εὐ­χα­ρι­στί­αν ἡμῶν πρὸς τὴν πο­τνί­αν Μη­τέ­ρα ἡμῶν Ἐκ­κλη­σί­αν τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως κα­τὰ τὴν συ­νή­θη ἔκ­φρα­σιν τοῦ μα­κα­ρι­στοῦ προ­κα­τό­χου ἡμῶν Γέ­ρον­τος Γα­βρι­ὴλ τοῦ Δι­ο­νυ­σι­ά­του, διὰ τὴν στορ­γι­κὴν μέ­ρι­μναν, πρό­νοι­αν καὶ προ­στα­σί­αν Αὐ­τῆς πρὸς τὸ Ἁγι­ώ­νυ­μον Ὄρος ἐν ταῖς ἡμέ­ραις ἐκεί­ναις, ἐν αἷς δι­ή­νυε τοὺς τι­τα­νί­ους ἐκεί­νους ἀγῶ­νας ἀλ­λὰ καὶ νῦν ὅτε ὁση­μέ­ραι οἱ ἀγῶ­νες καὶ αἱ προ­σπά­θει­αι ἐγ­γί­ζου­σιν εἰς μέ­γε­θος καὶ ἔν­τα­σιν εἰς ἐκεί­νους. Εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν ὅμως Πα­να­γι­ώ­τα­τε, δι­ό­τι ἐν τῷ ἱλα­ρῷ καὶ πα­τρι­κῷ Ὑμῶν βλέμ­μα­τι, ἀτε­νί­ζο­μεν τὸν πλέ­ον με­τὰ Θε­ὸν δυ­να­τώ­τα­τον Προ­στά­την καὶ θε­μα­το­φύ­λα­κα τῶν ὡς ἄνω ἱε­ρῶν προ­νο­μί­ων τοῦ Ἁγί­ου Ὄρους, τὸ ὁποῖ­ον ὡς καὶ ἡμᾶς τοὺς τα­πει­νοὺς οἰ­κή­το­ρας αὐ­τοῦ, πε­ρι­βάλ­λε­τε πάν­το­τε με­τὰ πολ­λῆς πα­τρι­κῆς στορ­γῆς καὶ ὃ ἐπε­σκέ­φθη­τε πλει­στά­κις ὅσον οὐ­δεὶς τῶν ἀπὸ αἰ­ώ­νων προ­κα­τό­χων Ὑμῶν.

Σή­με­ρον Πα­να­γι­ώ­τα­τε, οὐ­σι­α­στι­κῶς συ­νή­χθη­μεν, προ­ε­ξάρ­χον­τος Ὑμῶν, ἵνα ἀπο­τεί­σω­μεν φό­ρον τι­μῆς πρὸς τοὺς Πνευ­μα­τι­κοὺς ἡμῶν γεν­νή­το­ρας, καὶ ποι­οῦ­μεν μνη­μό­συ­νον ὑπὲρ τῆς ἀνα­παύ­σε­ως τῶν μα­κα­ρί­ων αὐ­τῶν ψυ­χῶν, ἀνθ’ ὧν ἠγω­νί­σθη­σαν καὶ πε­ρι­ε­θρίγ­κω­σαν τὰ ἔκ­πα­λαι προ­νό­μια καὶ τὰ τί­μια συμ­φέ­ρον­τα τοῦ Ἱε­ροῦ ἡμῶν Τό­που. Ὧν «ἀνα­θε­ω­ροῦν­τες τὴν ἔκ­βα­σιν τῆς ἀνα­στρο­φῆς καὶ τὴν πί­στιν», τὴν εὐ­θυ­κρι­σί­αν, τὴν δι­ο­ρα­τι­κό­τη­τα, τὸ ἀκραι­φνὲς μο­να­χι­κὸν φρό­νη­μα, τὸν γνή­σι­ον καὶ ὑγι­ῆ καὶ μα­κρὰν ἐθνο­φυ­λε­τι­κῆς δι­α­θέ­σε­ως Πα­τρι­ω­τι­σμόν των καὶ πρὸ πάν­των τὴν με­τα­ξὺ αὐ­τῶν φι­λα­δελ­φί­αν, ὁμο­ψυ­χί­αν καὶ συλ­λο­γι­κό­τη­τα, πα­ρα­δει­γμα­τι­ζό­με­θα ἐσα­εί, ὅπως γε­νό­με­θα μι­μη­ταὶ αὐ­τῶν καὶ ἄξι­οι συ­νε­χι­σταὶ τῆς ἐκεί­νων μαρ­τυ­ρί­ας. Εὔ­χε­σθε Πα­να­γι­ώ­τα­τε, ὅπως καὶ σή­με­ρον τὸ Ἅγι­ον Ὄρος «ἐξέλ­θῃ νι­κῶν καὶ ἵνα νι­κή­σῃ» εἰς τοὺς κα­τὰ τοὺς δυ­σχει­μέ­ρους συγ­χρό­νους και­ροὺς ἀγῶ­νας αὐ­τοῦ, εἰς οὓς θε­ω­ρεῖ Ὑμᾶς τὸν πρῶ­τον σύμ­μα­χον καὶ προ­α­σπι­στὴν με­τὰ Θε­ὸν καὶ τὴν Κυ­ρί­αν Θε­ο­τό­κον, ἧς ταῖς πρε­σβεί­αις καὶ εὐ­χαῖς Ὑμῶν ἀξι­ω­θεί­η­μεν τῆς Βα­σι­λεί­ας τῶν Οὐ­ρα­νῶν ἐν Χρι­στῷ Ἰη­σοῦ τῷ Κυ­ρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δό­ξα καὶ ἡ τι­μὴ καὶ προ­σκύ­νη­σις εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας. Ἀμήν.