Άγιο Όρος: Τελέστηκε την περασμένη Τρίτη, 16 Απριλίου, στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, η πάνδημη εξόδιος ακολουθία του Ιερομονάχου Σεραπίωνα Σιμωνοπετρίτη.
Του Γιώργου Θεοχάρη
Στην ακολουθία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, συμπαραστατούμενος από τν Μητροπολίη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνο.
Στην εξόδιο τελετή έλαβαν ακόμη μέρος, εκτός του Καθηγουμένου της οικείας Ι. Μονής Σίμωνος Πέτρας, οι Καθηγούμενοι των Ιερών Μονών Βατοπεδίου, Ιβήρων και Οσίου Διονυσίου εν Ολύμπω, και πλήθος ιερομονάχων, εκπροσώπων των άλλων Αγιορειτικών Μονών.
Τον π. Σεραπίωνα συνόδευσαν στην τελευταία κατοικία του στο κοιμητήρι της Σιμωνόπετρας σύσσωμη η Αδελφότητα της Μονής, πολλοί Αγιορείτες πατέρες και λαϊκοί, φίλοι και γνωστοί του εκλιπόντος από την μακρά διακονία του στην Μονή και στο Μετόχι της στην Ορμύλια.
Κατά την παρατεθείσα μετά την εξόδιο ακολουθία κατάμεστη τράπεζα, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, συνδεόμενος με μακρά φιλία με τον αείμνηστο π. Σεραπίωνα, εξήρε την προσωπικότητά του και την προσφορά του, αλλά προπάντων την παρουσία του ως Αγιορείτη Μοναχού, αναφερθείς καταλλήλως και στην σημασία που έχει ο Αγιορειτικός μοναχισμός για την Εκκλησία μας.
Στη συνέχεια διαβάστηκε συλλυπητήριος επιστολή της Ιεράς Επιστασίας Αγίου Όρους και ακολούθησε το καθιερωμένο κέρασμα, όπου μίλησε με θερμούς λόγους για τον εκλιπόντα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος.
Η ομιλία του Μητροπολίτη Φιλαδελφείας:
Σεβασμιώτατε ἀδελφέ Μητροπολῖτα Νέας Κρήνης και Καλαμαριᾶς κύριε Ἰουστῖνε,
Θεόλεκτος καί Μαριοσκέπαστος τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων χορεία,
Πενθηφοροῦσα, σεβασμία καί προσφιλής Ἀδελφότης τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τοῦ Ὁσίου Σίμωνος τοῦ μυροβλύτου,
Σεβάσμιοι ἅγιοι Καθηγούμενοι Βατοπαιδίου καί Ἰβήρων καί λοιποί ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Πατέρες καί ἀδελφοί,
Διαλογίζομαι ἀπό τῆς χθές, ὅτε προσεκλήθην ὑπό τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Πανοσιολογιότητος, ἅγιε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, τι θά ἠδυνάμην να εἴπω διά τον Ἁγιορείτην ἐν γένει μοναχόν, ὁ μηδέποτε, ἔστω και ἀμυδρῶς, δυνηθείς νά ἐμβαθύνω εἰς τό μυστήριον τοῦτο τῆς ἀφιερώσεως κατά πάντα καί διά πάντα εἰς τόν Θεόν καί εἰς τήν Κυρίαν τοῦ τόπου τούτου τοῦ Ἁγίου Θεοτόκον. Πολύ περισσότερον ὅταν πρόκηται περί προσώπου, ὡς ὁ πρό ὀλίγων μόλις λεπτῶν κατατεθείς ἐν τάφῳ εἰς την δακρύβρεκτον γῆν τοῦ Ἄθω ἀδελφός και φίλος και συνοδίτης τοῦ βίου ὑμῶν, Ἡγούμενε Ἐλισαῖε, και ὑμῶν, Ἡγούμενε Μάξιμε, ἀλλά και πολλῶν ἄλλων συνασκητῶν ἐνταῦθα, και ἐμοῦ τοῦ ὁμιλοῦντος, Ἱερομόναχος Σεραπίων.
Ἐπιχειρῶ ὅμως να ψελλίσω ὀλίγους λόγους, ὁ ἄμοιρος τοῦ Ἁγιορετικοῦ μοναχισμοῦ, τούς ὁποίους ἐστοχάσθην ἀναλογιζόμενος την μακράν ἀφιερωτικήν προσφοράν τοῦ ἀδελφοῦ.
Ἀδελφοί,
Ὁ φίλος ἡμῶν καί ἀδελφός Σεραπίων Ἱερομόναχος κεκοίμηται, πληρώσας τό κοινόν τοῦ βίου χρέος. Ἡμεῖς δέ ὅλοι, οἱ ζῶντες καί περιλειπόμενοι, μετά κραυγῆς δεήσεως τόν προπέμπομπεν ἀπό τῶν λυπηροτέρων τοῦ παρόντος πλάνητος βίου ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα τῆς παραμονίμου πατρίδος, ὅπου δικαιοσύνη καί εἰρήνη
κατοικεῖ. Ἔνθα οὔκ ἐστι λύπη, στεναγμός, περισπασμοί, μέριμναι καί φροντίδες, καί ποικίλοι διαλογισμοί.
Ὁ ἱερός ψαλμωδός Δαυϊδ, ὁμιλῶν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, διδάσκει ὅτι, τήν καί κατά τήν ἡμέρα τοῦ σαββατισμοῦ τοῦ καθενός μας, ἀπόλλυνται πάντες οἱ διαλογισμοί μας, ἀγαθοί ἤ μή ἀγαθοί. Πέριξ τῶν πάντοτε ἀγαθῶν διαλογισμῶν τοῦ ἀδελφοῦ Σεραπίωνος περιστρέφεται ἡ ἐξόδιος αὐτή λαλιά τοῦ ἐνώπιόν του καί ἐνώπιόν σας, ἀδελφοί, εὐλαβῶς ἱσταμένου, ἀναξίου διακόνου τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου, τοῦ περιπαθῶς ἀγαπῶντος και θαυμάζοντος το Ἅγιον τοῦτο Ὄρος καί πολλά ὠφεληθείς ἐξ αὐτοῦ πνευματικῶς. Εἰς ἐμέ τόν ἐλάχιστον διάκονον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς ποτνίας Μητρός ὅλων μας ἀνεξαιρέτως, τῆς Ἐκκλησίας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων, συγχρόνως ὅμως καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Χριστοῦ Σοφίας, Δυνάμεως καί Εἰρήνης, τῆς ὁποίας ἡ ἀήττητος δύναμις ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται, ἔλαχε, λέγω, ὁ θρηνώδης κλῆρος νά ἐξάρω τό κατά δύναμιν τήν ἀρετήν καί τήν διάκρισιν τοῦ μόλις κατατεθέντος ἐν τάφῳ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ.
Τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας και τοῦ σεπτοῦ Προκαθημένου αὐτῆς και Ἐπισκόπου και τοῦ Ἁγίου Ὄρους Παναγιωτάτου Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ ἐπιδείξαντος θερμουργόν ἐνδιαφέρον καθ’ ὅλην την διάρκειαν τῆς δοκιμασίας τοῦ ἀδελφοῦ, τήν ἐξόδιον προσευχητικήν δέησιν καί τόν Πατριαρχικόν παραμυθητικόν λόγον πρός τάς ἀπορφανισθείσας ἀδελφότητας τῆς Σιμωνόπετρας και τῆς Ὁρμυλίας διερμηνεύω την στιγμήν αὐτήν, διαβεβαιῶν διά την πατρικήν στοργήν, με την ὁποίαν περιέβαλλεν ὁ Πατριάρχης μας τον μακαριστόν.
Ἐκφράζων, πιστεύω, τό κοινόν αἴσθημα καί τῶν ἀεί συσταυρουμένων Χριστῷ Ἁγιορειτῶν μοναχῶν, ὡς ἀποκαλύπτει τό ποικιλόχρωμον μαρτυρικόν μαφόριον ἑκάστου μεγαλοσχήμου Ἁγιορείτου μοναχοῦ, ἐπιθυμῶ νά ὑπογραμμίσω ἐνώπιον τῆς ἀγάπης σας τούς καλούς αὐτούς διαλογισμούς τοῦ ἀδελφοῦ Σεραπίωνος.
Καί τοῦτο θά ἦτο ἴσως περιττόν, διότι περί τῆς δυναμικῆς διακονίας, ἀλλά καί τῆς ἐν εἰρήνῃ πάντοτε ἐν τῷ βίῳ πορείας τοῦ ἀδελφοῦ, φθέγγονται τά ὄρη καί οἱ βουνοί τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, καί αἱ εὔφοροι, μεταφορικῶς καί πραγματικῶς, κοιλάδες τῆς Ὁρμυλίας καί τοῦ ἡγιασμένου καί κλεινοῦ Ἄθω, ὁ ὁποῖος σμιλεύει διά τῆς νοερᾶς νυχθημέρου προσευχῆς, τῶν νηστειῶν καί τῆς ἀδιακόπου ἀσκήσεως τούς ἐν αὐτῷ οἰκοῦντας, καί τούς καθιστᾷ, ἐν τέλει, «ἀγγέλους ἐν
σώματι, ὁμολογητάς, ὁσίους, ἱεράρχας καί μάρτυρας» (ἀπολυτίκιον ὁσίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων).
Οἱ διαλογισμοί τοῦ ἀειμνήστου παιδιόθεν περιεστρέφοντο πέριξ ἑνός καί μόνον ἄξονος: τοῦ ἄξονος τοῦ μόνου Ἀγαθοῦ, τοῦ Ἑνός Χρεία τῆς Μαρίας τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ διαλογισμοί τοῦ π. Σεραπίωνος ἦταν ὁ πολιός μέντωρ του καί μέντωρ τῆς Ἀδελφότητος τῆς ὑψιβάμονος Σιμωνόπετρας Γέρων Αἰμιλιανός, τά ἀγέρωχα Ἱερά Μετέωρα, ἡ κλεινή Σιμωνόπετρα, ἡ προσευχητική Ἱερά καί Θεοφιλής Μάνδρα τῆς Ὁρμυλίας. Ταῦτα πάντα ἦσαν τό ἀπόρθητο κάστρο καί τό διαρκές ἀνύσστακτο ἐνδιαφέρον πάσης τῆς βιοτικῆς του μερίμνης: Ἁγιορείτης γνήσιος, λάτρης τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῆς Εὐαγγελιστρίας, ἐμπνευστής μεγάλων καί ἱερῶν ἔργων, ὁμοῦ καί μετά τῆς Γεροντίσσης Νικοδήμης καί τῆς ἐκλεκτῆς Συνοδείας της, πάντοτε ὐπό τό ἀνύστακτον ὄμμα τοῦ ἐν δοκιμασίᾳ σήμερον πνευματικοῦ πατρός του Γέροντος Αἰμιλιανοῦ καί τοῦ σήμερον ἀξίως συνεχίζοντος τήν ἱεράν μαρτυρίαν καί τόν δόλιχον αὐτοῦ πατρός Ἐλισαίου, τῆς ὑμετέρας φίλης Πανοσιολογιότητος, σεβαστέ ἅγιε Καθηγούμενε.
Ἰδιαιτέρως ὅμως Ἐπιστολή του, γεγραμμένη ούχί ἐπί λιθίνων πλακῶν, ἀλλά πλαξί καρδιῶν θεοφιλῶν, προσευχομένων καί αἰνουσῶν και ἀεί δοξολογουσῶν τον Κύριον, ὑπῆρξε τό Ἱερόν Πατριαρχικόν και Σταυροπηγιακόν Μετόχιον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ἐν Ὁρμυλίᾳ Χαλκιδικῆς.
Ὁ Ἱερομόναχος Σεραπίων κατέστη, ἰδιαιτέρως διά τό Ἱερόν Κοινόβιον τῆς Ὁρμυλίας, ὁ ἄλλος «σώφρων καί δίκαιος φύλαξ τῆς Θεοτόκου Ἰωσήφ», ὁ συν-κτίτωρ καί ἀνύστακτος διακονητής του μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς, φρουρός τῶν ἱερῶν καί ὁσίων του, τά ὁποῖα συμποσοῦνται εἰς τό μέγα ἀπό πάσης πλευρᾶς ἔργον καί τήν μαρτυρίαν, τήν ὁποίαν, ὡς ἄλλη ὄασις ἐν μέσῳ τοῦ αὐχμῶντος συγχρόνου κόσμου μας, μεταδίδει διαχρονικῶς τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν το ἱερόν τοῦτο μοναστικόν καθίδρυμα. Καί ἀκριβῶς αὐτοί οἱ διαλογισμοί δημιουργικότητος καί συνέσεως, τόλμης καί διακρίσεως, προσευχῆς καί πράξεως, πνεύματος δηλαδή ἀμιγῶς θεανθρωπίνου, ἐξαίρονται τήν στιγμήν ταύτην, ὡς τό κατ᾽ ἐξοχήν στίγμα τῆς διελεύσεώς του ἐκ τοῦ παρόντος βίου. Ὁ φίλος Σεραπίων ὑπῆρξε δημιουργός καί συγχρόνως ἄνθρωπος εἰρήνης και πραότητος, τήν ὀποίαν εἰρήνην τήν μετουσίωνε εἰς χαράν ἀνεκλάλητον, διά τοῦ ἁπλοῦ
ἀρχαγγελικοῦ χαιρετισμοῦ «χαῖρε», τό ὁποῖον ἀπηύθυνε καί ἡρμήνευε συμφώνως και πρός τό ἰδικόν του προσωπικόν βίωμα.
Μέ αὐτούς τούς διαλογισμούς ἐπορεύθη τά ἑξήκοντα ὀκτώ δημιουργικά ἔτη τῆς ἐπιγείου βιοτῆς του καί ὡρμίσθη ἤδη ἀπό τῆς χθές εἰς τόν γαληνόν ὅρμον τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ προσῆλθε τήν προπαραμονήν τῆς κοιμήσεώς του εἰς ἐκ βαθέων ἐξομολόγησιν ἐνώπιον Σεπτοῦ Λευΐτου τῆς Χάριτος, χρισθείς δέ διά τοῦ ἱεροῦ συγχωρητικοῦ Ἐλαίου μετέλαβε Σώματος καί Αἵματος Χριστοῦ, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον. Ὡρμίσθη ἡρέμα πλησίον Ἐκείνου, τόν Ὁποῖον ἠγάπησεν παιδιόθεν, ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας, καί τόν Ὁποῖον κενωτικῶς καί θυσιαστικῶς διηκόνησε, παρασχών ἑαυτόν ἄμωμον ἱερεῖον πρός σωτηρίαν ψυχῶν. Καί ὅπως ἔγραφε εἰς τό τελευταῖον Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του πρός ὡρισμένους φίλους καί ἀδελφούς του ἐν Χριστῷ, ἠξιώθη νά καταστῇ ἱερουργός μυστηρίων Θεοῦ καί διαγγελεύς τῆς βασιλείας Του, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1, 33). Δηλαδή νά διακηρύξῃ ἁπλά, ἁπτά, ἐμπειρικά τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ πρός πάντα τά δημιουργήματά Του, ἀπό τῆς φύσεως μέχρι καί τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καί τοιουτοτρόπως κατήρτισε ἑαυτόν καί τούς συνανθρώπους του εἰς τό ἀγαπᾶν καί λατρεύειν Θεόν ζῶντα. Ο π. Σεραπίων, διά τῆς ὅλης πολιτείας του, έβίωσε ἀποστολικῶς τήν ρῆσιν τοῦ θεορρήμονος Παύλου «τὰ γὰρ ἀόρατα τοῦ Θεοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται» (Ρωμ. 1, 20). Διά τῶν νοημάτων, τῶν διαλογισμῶν του, ὅπως προεῖπον, καί διά τῶν ποιημάτων του-τῶν ἔργων- ἀπεκάλυψε και αὐτός, «κατά τό μέτρον τῆς πρός αὐτόν δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (πρβλ. Ἐφ. 4, 7), «τήν ἀϊδιον τοῦ Θεοῦ δύναμιν καί θειότητα» (Ρωμ. 1, 20), ὁδηγήσας εἰς δοξολογίαν καί εὐχαριστίαν τοῦ μόνου κραταιοῦ καί ἀγαπῶντος τόν κόσμον καί τόν κάθε ἄνθρωπον Κυρίου.
Σεῖς οἱ θαυμαζόμενοι ὑπό πάντων ἡμῶν τῶν ἐν τῷ κόσμῳ Ἁγιορεῖται, βιώνετε ἐδῶ, εἰς τόν ἱερόν Ἄθωνα, τήν θεανθρωπίνην ἀξίαν τῆς ἀφιερωτικῆς προσφορᾶς. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς διδάσκει ὅτι, ὁ Θεός Πατήρ ἔδωκε ἐξουσίαν εἰς τόν Υἱόν Του «καί κρίσιν ποιεῖν, ὅτι Υἱός ἀνθρώπου ἐστιν» (Ἰω. 5, 27). Ὁ Θεός οὐδένα κρίνει, ποιεῖ ὅμως κρίσιν, δωρίζων τά χαρίσματα, μέ τά ὁποῖα στεφανώνει τούς ἐκλεκτούς του, οὐχί διά νά τά κρύψουν ὑπό τήν γῆν, ἤ ὑπό τόν μόδιον, ἀλλά διά νά τά φανερώσουν καί νά τά ἀποκαλύψουν ὡς πρᾶξιν ζωῆς. Ὡς γνήσιος
Ἁγιορείτης μοναχός ὁ π. Σεραπίων τά ἐμπιστευθέντα αὐτῷ πολλά τάλαντα ἀπό Θεοῦ ὄχι μόνον τά ηὔξησε, ἀλλά καί μᾶς τά παραδίδει ὡς μίαν παρακαταθήκην ζωῆς, διδάσκων δι᾽ αὐτῶν ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται εἰς τούς κεκλημένους υἰούς τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι οὐδεμίαν κριτικήν ἀσκοῦν, μᾶλλον δέ καί κρίνονται ὑπό τῶν ἰδίων ἔργων.
Ὁ ἀδελφός ἡμῶν Σεραπίων κεκοίμηται καί τό πήλινον σῶμά του παρεδόθη εἰς τήν γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη. «Ὀφθαλμοί κατέδυσαν, ἐδέθησαν χεῖρες, χείλη ἡσυχάζουσι, γλῶσσα τῇ σιγῇ συγκρατεῖται….» (στιχηρόν νεκρώσιμον ἐξοδιαστικοῦ τῶν μοναχῶν). Καί ἡμεῖς λυπούμεθα ἀνθρωπίνως ὡς στερούμενοι «πνευματικοῦ ἀδελφοῦ, χθές συμπαρόντος ἡμῖν καί φωτός ἀπολαύοντος, τόν σταυρόν τοῦ Κυρίου ἐπί τῶν ὤμων ἄραντος». Πορεύεται τήν θεοπρεπῆ ὁδόν πρός τόν Κύριόν Του, τήν Ἀνάστασιν καί τήν Ζωήν, καί ἤδη κατέλαβε τήν ἑτοιμασθεῖσαν αὐτῷ μονήν εἰς τούς οὐρανίους θαλάμους.
Καίτοι ἀποθανῶν, πιστεύει καί πιστεύομεν ὅτι ζῇ. «Καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. 11, 26), λέγει ἀψευδῶς ὁ Κύριος. Ἡμεῖς ἀνθρωπίνως δακρύομεν ἐνώπιον τοῦ σεπτοῦ σκήνους του, ὡς ὁ Κύριος ἐδάκρυσε, καθορῶν νεκρόν τόν φίλον Του Λάζαρον, τόν ὁποῖον τιμῶμεν κατ᾽ αὐτάς, προγευόμενοι τῆς μεγάλης καί ἐπιφανοῦς Ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Εὐχόμεθα ὁ μακαριστός Σεραπίων νά ὑπάρχῃ ἐν δόξῃ πλησίον τοῦ ἑτέρου πτωχοῦ Λαζάρου. Διότι ἐγκατέλειψε στάδιον ἴσως πλούσιον ζωῆς διά νά ἀφιερωθῇ καί νά κηρύξῃ δι᾽ ἔργων, διά λόγων, δι᾽ ὁρατῶν καί ἀοράτων καί διά παντός ἑτέρου προσφόρου μέσου τήν δόξαν καί τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ πρός καί διά τόν συνάνθρωπον.
Καί νῦν, ἀδελφοί, ὁ ἀδελφός ἡμῶν Σεραπίων προηγήθη ἡμῶν καί εἰσῆλθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου του, ὡς ἄλλος δοῦλος ἀγαθός καί πιστός εἰς τήν κλῆσίν του, καί εἰς ὅσα ἔλαβε καί παρέλαβε καί μετέδωκε, ὡς πολιστής τοῦ Ἄθω, ἀλλά καί ὡς μάρτυς τῶν μεγαλείων του, μεγαλείων τοῦ Θεοῦ καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἐδέχθη εἰς τό Περιβόλι της τό κεκαθαρμένον ὡς χρυσός ἐν τῇ καμίνῳ τῆς ἀσθενείας πολύαθλον σαρκίον του.
Ἀλλά, ἀδελφοί καί πατέρες, μονασταί καί μιγάδες, τοῦ Ὄρους τοῦ Ἁγίου τούτου, ἡ στιγμή αὐτή δέν εἶναι ἀσφαλῶς ὥρα ἐξάρσεως ἔργων καί πράξεων τοῦ κοιμηθέντος ἀδελφοῦ. Ἀντιθέτως, εἶναι ὥρα δεήσεως
καί καιρός προσευχῆς. Ὥρα προσευχητικοῦ κομβοσχοινίου. Εἶναι ὥρα σιγῆς και διαλογισμῶν ἐμπρός εἰς τό ἐκτυλισσόμενον ἐνώπιόν μας μυστήριον τοῦ θανάτου, τόν ὁποῖον πᾶσα ζῶσα σάρξ θά δοκιμάσῃ: τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐτραυματίσθη, ἐδεσμεύθη καί κατηργήθη (βλ. ἀκολουθίαν Λαζάρου) ἅπαξ καί διά παντός ὑπό τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τοῦ προαναστήσαντος τόν φίλον αὐτοῦ Λάζαρον, τούς ἑπτά παῖδας τούς ἐν Ἐφέσῳ, καί μέλλοντος ἀνιστᾶν πάντας τούς εἰς Αὐτόν πιστεύοντας εἰς ἀνάστασιν ζωῆς ἤ εἰς ἀνάστασιν κρίσεως, ἀναλόγως πρός τά ἐν τῷ βίῳ τούτῳ ἔργα μας.
Ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου διδάσκει ὅτι τά ἔργα ἀκολουθεῖ μεθ᾽ ἡμῶν (Ἀποκ. 14, 13). Καί ἀληθῶς τά ἔργα θά ἀκολουθοῦν τόν Σιμωνοπετρίτην Σεραπίωνα, ὡς καί πάντα Ἁγιορείτην μοναχόν, εἰς τόν αἰῶνα.
Προπέμψαντες καί καταθέσαντες τό γεηρόν σκῆνός του εἰς τήν ἡγιασμένην Ἀθωνικήν γῆν, δεόμεθα καί ἱκετεύομεν καί παρακαλοῦμεν τόν πανάγαθον Κύριον ὅπως τόν δεχθῇ ὡς θυμίαμα εὔοσμον ἐνώπιόν Του, καί συγχρόνως συγχωρήσῃ αὐτῷ τυχόν ἐλλείποντα καί ἀσθενῆ, ὥστε νά καθίσταται ὡς ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι εὐάρεστος Αὐτῷ, καί θερμουργός πρέσβυς καί μεσίτης ὑπέρ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοί, τῶν κεκλημένων νά συνεχίζητε τόν ἱερόν δόλιχον τῆς μοναχικῆς ἀσκήσεως καί νυχθημέρου προσευχῆς ὑπέρ τοῦ κόσμου παντός ἐν τῷ περιβολίῳ τῆς Κυρίας Θεοτόκου.
Ἀδελφέ Σεραπίωνα,
Καλή Ἀντάμωση, ὅπως σύ ηὐχήθης εἰς τόν Γέροντά σου μόλις τό παρελθόν Σάββατον, δύο ἀκριβῶς ἡμέρας πρό τοῦ ἰδικοῦ σου προσωπικοῦ σαββατισμοῦ. Καί ἐν ἑνί σώματι καί ἐν μιᾷ φωνῇ σέ ἀποχαιρετῶμεν ἀπό τῆς σήμερον προεορτίως μέ τόν θριαμβευτικόν παιᾶνα:
Χριστός Ἀνέστη!
Καί σέ ἀκούομεν νά μᾶς ἀναφωνῆς: «Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαριζόμενος». Ἀμήν.
———————-
Ἐλέχθη ἐν τῇ Τραπέζῃ, κατά τό Ἁγιορειτικόν ἔθος, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας, ἀμέσως μετά τόν ἐνταφιασμόν τοῦ μακαριστοῦ, τῇ Δευτέρᾳ, 3ῃ/16ῃ Ἀπριλίου 2019.
