Προς το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Υπό του Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ: Εν δυσχειμέροις καιροίς και χρόνοις διά τον σύμπαντα Ελληνισμόν κατά την προεπαναστατικήν περίοδον, και εν ημ έραις χαλεπαίς διά το νεοσύστατον μικρόν Ελληνικόν Έθνος κατόπιν τετρακοσίων ετών Οθωμανικής δουλείας, εφάνη ως αστήρ εωθινός εν Πελοποννήσω ανήρ ισχυρός κατά την ψυχήν, ο περιώνυμος Μοναχός Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος ή Παπουλάκος με το λαικόν παρωνύμιον (†1861).
Ο από Θεού απεσταλμένος ιερός ανήρ ήτο ισχνός τω σώματι, αλλ’ όμως χαλκέντερος τη ψυχή. Ο Παπουλάκος, ορμώμενος ως ακράτητος χείμαρρος από το μικρόν ορεινόν χωρίον Άρμπουνα Καλαβρύτων, περιήλθεν άπασαν την Πελοποννησιακήν χώραν, την Α ττικήν και διαφόρους παρακειμένους νήσους, κηρύττων και σπείρων μετά ζήλου τον ευαγγελικόν σπόρον και επιστρέφων εις θεοσέβειαν τους εκ τη ς οδού της αληθείας αποσκιρτήσαντας κατά τα πρώτα έτη της ελευθέρας Ελλάδος.
Ο λόγος αυτού άλατι ηρτυμένος και ο ζήλός του ένθεος ως του Προφήτου Ηλιού, διέρρηξε τον τότε Βαυαρικόν ιστόν της αράχνης, εις σημείον ώστε να πολεμηθή απηνώς υπό του συστήματ ος και να αγαπηθή σφοδρώς υπό του αδικηθέντος Ελληνικού λαού. Το κήρυγμά του έκαμνε ζωηράν εντύπωσιν εις τον λαόν και συνεκέντρωνε πέριξ αυτού χιλιάδας ακροατών.
Ο Παπουλάκος υπήρξε συνεχιστής το υ έργου του Εθνοιερομάρτυρος Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και στενός συνεργ άτης του λογίου και Ομολογητού Διδασκάλου Κοσμά Φλαμιάτου, Προέ δρου της Εταιρείας Φιλορθοδόξων, καθώς και άλλων αγνών αγωνιστών· με ταξύ αυτών και του Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου Λαμπροπούλου, είτα Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ο Παπουλάκος ηναντιώθη εις την Βαυαροκρατίαν του Μάουερ και του Όθωνος Α ́, καθώ ς και εις τον Θεόκλητον Φαρμακίδην και άλλους, οίτινες ηθέλησαν να εισαγάγο υν εις την καθ’ ημάς ανατολήν το
πνεύμα του Προτεσταντισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού.
Ως εκ τούτου, εστοχεύθη ουχί μόνον υπό των ξενοφέρτων Βαυαρών, αλλά και υπό των εντοπίων δυτικοφρόνων Διαφωτιστών, θεωρηθείς ως εμπόδιον εις τα βέβηλα σχέδια αυτών διά την Ελληνορθοδοξίαν και την Ελευθέραν Ελλάδα.
Αι δικαστικαί επίσης αρχαί και τα εκτελεστικά όργανα του Κράτους της Βαυαροκρατίας, εκινήθησαν με σφοδρό τητα εναντίον αυτού, με την δήθεν κατηγορίαν της «καθοσιώσεως» [= εσχάτης προδοσίας].
Τα Κρατικά όργανα, με την σύμφωνον γνώμην και αυτής της δυστύχου τότε Εκκλησιαστικής αρχής, έκαμον έρευ ναν παντού διά την σύλληψιν αυτού,ακόμη και εις την οικίαν του λογίου Κω νσταντίνου Οικονόμου, πράξις ήτις εχαρακτηρίσθη «ως εσχάτη ηθική σμικρότης και πολιτική ασυνεσία, άδικος και αναιδεστάτη προσβολή». Επίσης, αρ κετοί λαικοί, μονα χοί και κληρικοί ερρίφθησαν με την βίαν εις τας φυλακάς της Πάτρας, του Ρίου και αλλαχού, θεωρούμενοι ως ομοιδεάται και προστάται του Παπουλάκου.
Ο φιλόθεος, φιλάγιος και φιλόπατρις ούτος Απόστολος της Ρωμιοσύνης, διωχθείς έως εσχάτων υπό της ειρημένης συνομοταξίας, εγεύθη και το πικρόν ποτήριον της αχαριστίας και προδοσίας ακόμη και παρ’ ομογαλάκτων ψευδαδέλφων, διά να εκπληρωθή και εις αυτόν ο αδιάψευστος προφητικός λόγος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ει εμέ εδίωξα ν, και υμάς διώξουσιν» (Ιω. ιε ́, 20).
Διά την αντιμοναρχικήν του δραστηριότητα συνελήφθη εν Καλάμαις υπό στρατιωτών την 22 Ιουνίου 1852, κατό πιν προδοσίας του γραικύλου ιερέως Αθανασίου Βασίλαρου εκ της Λαγκάδας της Δυτικής Μάνης. Ο ίδιος δε ο Παπαβασίλαρος ετελειώθη αργότερον δι’ αποκεφαλισμού, πληρώσας το τίμημα της προδοσίας.
Απόγονος δε το υ ιδίου, επισκεφθείς προ τινων ετών την ημετέραν Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, μοί εξεμυστηρεύθη ότι ουδείς εκ του οικογενειακού δένδρου του ιερέως εκείνο υ είδε προκοπήν μέχρι σήμερον, και μοί εζήτει συμβουλάς περί του πρακτέου.
Ακολούθως ο Παπουλάκος ενεκλείσθη εις τας φυλακάς του Ρίου Πατρών, όπου παρέμεινεν εκεί εις τελείαν απομόνωσιν επί δύο έτη. Μετά ταύτα του εδόθη αμνηστεία, αλλά την 22 Ιανουαρίου 1854 μετεφέρθη εις την Ιεράν Μονήν του Προφήτου Ηλιού Θήρας όπου εφυλακίσθη, διά να καταλήξη εν τέλει εις την Ιεράν Μονήν της Παναχρ άντου Άνδρου, όπου και ετελεύτησεν ογδοηκοντούτης το 1861 εις εν σκοτεινόν υπόγειον κελλίον.
Συμφώνως με τα όσα μο ι διηγήθη εν Αγίω Όρει ο εξ Άνδρου ορμώμενος Ιερομόναχος Κυπριανός, ο Παπουλάκος , ωρισμένας φοράς εχάνετο από την φυλακήν· πολλάκις δε κατά το θέρος επέστρεφε με σύκα εις τας χείρας, τα οποία εμοίραζεν εις τους φρουρούς του, ιστάμενος έξωθεν της θύρας. Και αφού τους τα έδιδε, τους έλεγε: «τώρα ανοίξτε να μπω μέσα». Κατά τον ίδιον πάλιν αφηγητήν, εν χωρίον κείμενον εις το απέναντι μέρος, ήτο αφιλόξενον. Και ο Παπουλάκος προεφήτευσεν, ότι: «τ ούτο το χωριό δεν θα έχη μέλλον». Πράγματι, ηρήμωσε παντελώς!
Ο εθνικός Ήρως και μέγας Ιεραπόστολος κατέλιπεν εις το διάβα του μνήμην Προφήτου και Οσίου ανδρός, διά τούτο και τιμάται εις τας συνειδήσεις των Ορθοδόξων πιστών ως Άγιος. Απ’ όπου διήρχετο εγίνοντο σημεία και τέρατα, ομολογούμενα μέχρι σήμερον. Εις εν χωρίον της Γορτυνίας Πελοποννήσου, εις το οποίον ελοιδορήθη και μάλιστα κατεδιώχθη υπό διατεταγμένων κυνών [= σκύλων], οι υπεύθυνοι είχον άσχημον τέλος και αι όψεις αυτών έλαβον επί της νεκρικής κλίνης την μορφήν βοός [= βοδιού].
Ήκουσα παιδιόθεν, ότι επεσκέφθη και το ημέτερον χωρίον, τους Καμενιάνους Αροανίας Καλαβρύτων, και εφιλοξενήθη εις την οικίαν της Βασιλάκαινας [= την σημερινήν του Νικολάου Β. Καλο γεροπούλου, κάτωθεν του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου]. Μάλιστα εις μίαν στιγμήν παρεκάλεσε την οικοκυράν να του φέρη ολίγον ύδωρ. Εκείνη μετέβη προθύμως εις το εγγύς ποτάμιον ρεύμα, εκ του οποίου ελάμβανον πόσιμον ύδωρ όλαι αι γυναίκες του χωρίου, και το προσέφερεν εις τον απλούν Γέροντα Μοναχόν. Όμως εξεπλάγη, διότι της είπε: «Καημένη, φοβήθηκες (ήτο νυξ) και δεν επήγες εκεί που έπρεπε».
Εκείνη έρριψεν ευθύς το ύδωρ εις την γην και μετέβη υψηλότερον από το αρχικόν μέρος. Όταν δε επέστρεψε, της είπε και πάλιν: « Ε !, δεν σου είπα να πας εκεί πάνω που πήγες». Όλα τα έβλεπε!
Ο Χριστοφόρος Παπουλάκος τιμάται ως Άγιος εις άπασαν σχεδόν την Πελοπόννησον, την Στερεάν, τας Κυκλάδας και αλλαχού. Εις τον νεόκτιστον Ιερόν Ναόν του Αγίου Νεοσιομάρτυρος Παύλου εις το Σοπωτόν ή Αροανίαν Καλαβρύτων, ούτος απεικονίζεται εις τοιχογραφίαν με φωτοστέφανον εις την κεφαλήν· και τούτο, εξ αποφάσεως τω ν κτητόρων Αικατερίνης και Ιωάννου Αναγνωστοπούλου και εμού προσωπικώς , όστις είχον πλην των άλλων και την ευθύνην της ιστορήσεως των τοιχογρα φιών.
Προς τούτο είχομεν τότε και την αμέριστον ευλογίαν του οικείου Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου. Ανάλογοι τοιχογραφικαί απεικονίσεις του Οσίου με φωτοστέφανον εις την κεφαλήν αυτού απαντώνται και εις άλλους Ιερούς Ναούς και Μονάς της χώρας, καθώς και εις πλείστας φορητάς του Εικόνας.
Εις το χωρίον επίσης του Οσίου, τον Άρμπουνα Καλαβρύτων, έχει συσταθή Ινστιτούτον, με την επωνυμίαν: «Χρι στοφόρος Παπουλάκο»ς, Πρόεδρος του οποίου τυγχάνει ο φιλόσιος και φιλάγιος Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ν. Πέττας, γόνος Αγίων γονέων, όστις έχει παρουσιάσει άχρι τούδε εν αξιόλογον και πολύπλευρον κτητορικόν και συγγραφικόν έργον διά τον Όσιον και άλλους Αγίους. Είμεθα παντ ως βέβαιοι, ότι εν καιρώ ευθέτω και η καθ’ ημάς Εκκλησία της Ελλάδος και η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία θα προβούν καθηκόντως εις την επίσημον Αγιοκατάταξιν του Παπουλάκου.
Η Αγιοκατάταξις του Παπουλάκου ασφαλώς θα είχε επιτευχθή προ πολλού, αλλά δυστυχώς, ευρέθησάν τινες εκ των κύκλων των λεγομένων ορθολογιστώνή και οπαδών του επαράτου Δυτικού Διαφωτισμού, οίτινες ημπόδισαν και συνεχίζουν έως σήμερον την πανίερον ταύτην Εκκλησιαστικήν πράξιν, προς βλάβην των ευαισθήτων συνειδήσεων του πιστού λαού. Μεγάλην έκπληξιν προεκάλεσεν εις το κοινόν η επίμονος θέσις του άρτι αποβιώσαντος Σεβ. Μητροπολίτου Ηλεί ας και Ωλένης Γερμανού εναντίον του Παπουλάκου, όστις με την γραπτήν εισήγησιν αυτού προς την Μόνιμον Συνοδικήν Επιτροπήν επί των Δογματ ικών και Νομοκανονικών ζητημάτων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την Συνεδρίαν της 20 Ιαν. 2005, ανέτρεψε το εύλογον και δίκαιον αίτημα της Αγιοκατατάξεως του Παπουλάκου, υποβληθέν υπό του εν εν εργεία τότε Σεβ. Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγαλείας κ. Αμβροσίου.
Το 2013 ο γηραιός Ιεράρχης εδραστηριο ποιήθη και πάλιν διά σχετικών του δημοσιευμάτων εναντίον του Παπουλάκου, γεγονός το οποίον προεκάλεσε πλείστας αντιδράσεις. Τότε ηγέρθη μεγάλη οργή εις άπαν τον Καλαβρυτινόν κόσμον και πέραν αυτού, και επηκ ολούθησαν ψηφίσματα διά τον Όσιον
Καλαβρυτινόν Μοναχόν Χριστοφόρον Παπουλάκον από τον κ. Κωνσταντίνον Κατσιάρην, Πρόεδρον της Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων: «Ο Αρχαίος Κλείτωρ». Ο δε Γερμανός, αντι στεκόμενος και εκεί νος, προέβη εις Εξώδικον Διαμαρτυρίαν-Δήλωσιν την 23.4. 2013, δι’ όσα του κατελογίζοντο. Ομολογουμένως, ο άρτι κοιμηθείς πρώην Μητροπολίτης Ηλείας και Ωλένης Γερμανός, ενώ υπήρξε μία χαρισματική, ισχυρά και εξέχουσα προσωπικότης· όμως, τα επιχειρήματα αυτού κατά της Αγιοκατατάξεως του Καλαβρυτινού
Ιεραποστόλου Χριστοφόρο υ Παπουλάκου τυγχάνουν λίαν επιθετικά και ορθολογιστικά, μη δυνάμενα να εξηγηθούν με το μέτρον του ανδρός. Απ’ ο,τι πάντως δυνάμεθα να συμπεράνωμεν, ο μακαριστός Γερμανός, έλκων εκ γονέων και ο ίδιος την καταγωγήν εκ Καλαβρυτινού χωρίου, προφανώς
έφερεν οικογενειακά κατάλοιπα εξ αρών ενδεχομένως του Παπουλάκου προς παρεκτραπέντας προγόνους του, τας οποίας αράς = κατάρας δεν ηδυνήθη να διαχειρισθή. Ο δε Όσιος Παπουλάκος ητ ο αυστηρός εις τας περιοδείας του: προς διόρθωσιν επάτασσε λόγοις και έργοις τας ληστείας, τας ζωοκλοπάς, τας ύβρεις προς τα θεία και όλας τας εν γένει παρεκτροπάς, και δεν έκαμνεν εκπτώσεις εις ουδένα, όπως και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.
Ο Χριστοφόρος Παπουλάκος εις την τε ταραγμένην αυτού εποχήν υπήρξε σημείον αντιλεγόμενον διά πολλούς, κα ι απετέλεσε πιστόν αν δύο Προφητών της Νέας Εποχής: Εν ωχ και Ηλιού του Θεσβίτου. Όπως
ασήμως ενεφανίσθη ούτος εις τον κα ιρόν της Βαυαροκρατίας, παρομοίως ασήμως θα εμφανισθούν και οι δύο Πρ οφήται, καθώς υποστηρίζουν οι Άγιοι Πατέρες: ο Αρέθας, ο Ανδρέας Καισαρείας, ο Ιππόλυτος Ρώμης, ο Εφραίμ ο Σύρος, ο Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός κ.α., με σκοπόν όπως ελέγξουν τον κόσμον επί της εποχής του Αντιχρίστου. Αμφότεροι θα γίνουν πι στευτοί κυρίως από τους ασήμους και ταπεινούς ανθρώπους, το λεγόμενον «λείμμα».
Οι δύο Προφήται της Αποκαλύψεως Ενώχ και Ηλίας αποτελούν τύπον της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού, και απόδειξιν της μελλούσης ιδικής μας αναστάσεως. Εις το σχετικόν δε χωρί ον της Αποκαλύψεως αναφέρεται, ότι: «ούτοί εισιν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γης εστώσαι» (Αποκ. ια ́ 4),
Οι δύο Προφήται ουχί μόνον δεν θα πιστευθούν από τον κόσμον, ιδίως τους πλουσίους και τους ισχυρούς της γης, αλλ’ ούτε και από τους Αρχιερείς, τους Κληρικούς, τους Θεολόγους και τους Επιστήμονας, εκτός τινων φωτεινών εξαιρέσεων. Άπαντες, λοιπόν, θα τους εκλάβουν ως ανοήτους ή ασημάντους, ένεκα της ασήμου εμφανίσεως αυτών με την μορφήν του Παπουλάκου, και του σφοδρού ελέγχου τον οποίον θα εξ ασκούν ιδίως εναντίον των αρχόντων της Πολιτείας και αυτής της Εκκλησίας της εποχής. Εν τέλει, αφού τους κατηγορήσουν και στοχοποιήσουν ως «θορυβοποιούς και μανιακούς», θα τους παραδώσουν οι ίδιοι ως πρόβατα επί σφαγήν εις τας χείρας του Δολομήτου σατάν προς θανάτωσιν· εκεί εις τον το πον όπου ο Κύριος Εσταυρώθη, εις την πλατείαν έξωθεν της εισόδου του Πανιέρου Ναού της Αναστάσεως των Ιεροσολύμων (Αποκ. ια ́, 3-7).
Περί των λεκτέων τούτων και πως με λλει ταύτα γενέσθαι, σαφή εικόνα λαμβάνομεν και από την παρούσαν εποχήν. Αναφερόμεθα εις την υπόθεσιν του ενσκύψαντος Κορωνοιού, ότε ενώπιον του τεθέντος ηθικού ζητήματος διά την σύστασιν των εμβολίων, ο κόσμος εις μέγα ποσοστόν «εμετρήθη, εζυγίσθη
και ευρέθη ελλιπής» (Δαν. ε ́ 25-29).
Η στάσις των ισχυρών αρχόντων έναντι των ολίγων αντιδρόντων αρχομένων της ενεστώσης δυστύχου εποχής, καθώς και η αγαστή συνεργασία Πολιτείας και Εκκλησίας εις ηγετικόν επίπεδον, αποτελούν δείγμα και προεικόνισμα διά την μέλλουσαν πεπροφητευμένην Αντίχρ ιστον εποχήν. Αψευδείς μάρτυρες είναι οι άδικοι εκτοπισμοί χιλιάδων ευσεβών υγειονομικών, τα επιβληθέντα πρόστιμα και οι εστοχευμένοιαποκλεισμοί των ανεμβολιάστων εις ορισθέντας χώρους, εδημιούργησαν αυθω ρεί μέγαν διχασμόν εις τους οικογενειακούς και
κοινωνικούς ιστούς των Κρατών.
Ακόμη και εν Αγίω Όρει υπήρξεν μερι κοί μεγαλοσχήμονες, οίτινες άκουσον- άκουσον εζήτουν εισαγγελικήν παρέμβασιν προς εκφοβισμόν και εκτοπισμόν μεγάλου πλήθους Αγιορειτών Μοναχών, αντιταχθέντων σθεναρώς τε και ευσεβώς εις τας συστημικάς εντολάς, προσβαλλούσας την ελευθερίαν του ανθρώπου.
Αλλά και ταύτα δεν απέχουν πολύ απ ο μίαν άλλην προγ ενεστέραν εποχήν, εκείνην του γνωστού αρχηγού του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτου. Ο ίδιος και οι οπαδοί του επρέσβευον, ότι από το σύνολον των υπαρχό ντων Ελλήνων της δεκαετίας του 1940, ήρκουν να έμενον μο νον ολίγοι· οι δε λοιποί έπρεπε να σφαγούν, διότι δεν ήσαν ομοιδεάται του κινήματός του. Επανερχόμενοι εις τα περί του θεμο υργού κήρυκος Μοναχού Χριστοφόρου Παπουλάκου, όστις «απεστάλη υπό Θεού εν ζήλω Ηλιού διά να κηρύξη τα θεία διακιώματα, να διδάξη την πατρώαν πίστιν και να ελέγξη οθνείας επιδράσεις εις την λειτουργίαν του εκκλησιαστικού και κοινωνικού σώματος»
(Πατριαρχικόν Γράμμα προς τον Αρχιμ . Νεκτάριον Ν. Πέτταν, από 24 Δεκ. 2009), παρατηρούμεν ότι καίτοι παρήλθ ον χρόνοι πολλοί από την προς Κύριον εκδημίαν του Οσίου Μοναχού Χριστοφόρου Παπουλάκου, εν τούτοις το κήρυγμα αυτού, τα πολλά θαύματα, αι διδαχαί και αι προητείαι αυτού παραμένουν μέχρι σήμερον ανεξιτήλως κεχαραγμένα εις την μνήμην πολλών ευσεβών ανθρώπων. Ανεξαρτήτως δε απ ο την επίσημον αυτού αναγνώρισιν ως Οσίου, το πρόσωπόν του θα συνεχί ση να είναι σημείον αναφοράς εις την
σύγχρονον πραγματικότητα.
