Αναγνώστης του «Αγιορείτικου Βήματος» διηγείται…
«Αρχές του έτους 2012 άρχισα να νοιώθω εξαντλητική κούραση. Η δουλειά μου απέχει από το σπίτι μου μια ώρα με το τρένο. Περί τα τέλη Ιανουαρίου του 2012 δεν προλάβαινα να διαβάσω ούτε μια σελίδα από την εφημερίδα. Μόλις ξεκινούσε το τρένο, ανεξάρτητα αν ήταν πρωί η απόγευμα εγώ έγερνα στο κάθισμα και κοιμόμουν. Ο ύπνος μάλιστα ήταν τόσο βαθύς, ώστε ενοχλούσα τους συνταξιδιώτες με το ροχαλητό μου. Η κατάσταση χειροτέρεψε δραματικά στις αρχές Φεβρουαρίου. Στα καλά καθούμενα με έπαιρνε ο ύπνος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο, τόσο βαθιά πάλι ώστε να ροχαλίζω. Οι συνάδελφοι με ξυπνούσαν βεβαία και ο διευθυντής μου έδινε εβδομαδιαίες άδειες να ξεκουραστώ. Παρόλα αυτά η κατάσταση δεν καλυτέρευε. Ο προσωπικός μου γιατρός με έστειλε σε έναν ειδικό πνευμονολόγο για να εξετάσει αν έχω άπνοιες την νύχτα κατά την διάρκεια του ύπνου και ποσό αυτές επηρεάζουν την κούραση την οποία ένοιωθα.
Ο πνευμονολόγος διέγνωσε πολλές άπνοιες και απεφάνθη ότι αυτές δημιουργούν το πρόβλημα της κούρασης. Μου έδωσε μια μάσκα να φορώ την νύχτα κατά την διάρκεια του ύπνου, η οποία θα με βοηθούσε να κοιμούμαι καλύτερα και χωρίς διακοπές του ύπνου από τις άπνοιες. Αν και ύπνος μου καλυτέρεψε σημαντικά το πρόβλημα με τον ύπνο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή δεν ξεπεράστηκε. Ευτυχώς το έργο στο οποίο δούλευα εκείνο τον καιρό τέλειωσε στις 31. Μάρτιου. Είχα προγραμματίσει μετά το πέρας του έργου δυο εβδομάδες διακοπές. Στις 7 Απριλίου πέταξα για Θεσσαλονίκη, νοίκιασα ένα αυτοκίνητο, κοιμήθηκα το βραδύ σε συγγενείς μου και το πρωί της επόμενης ημέρας ξεκίνησα για την Ουρανουπολη. Εδώ πρέπει να αναφέρω πως το πρόβλημα μου είχε αρχίσει να φαίνεται αισθητά. Όποιος με έβλεπε πίστευε πως είμαι μεθυσμένος. Η ομιλία μου ήταν αργή και σιγανή, υπήρχε απώλεια κάθε ντροπής. Από την νύχτα της παραμονής μου στους συγγενείς μου μου έχουν μείνει μονό μερικές σκηνές στο μυαλό μου. Πολλά πράγματα δεν τα θυμάμαι καθόλου.
Το άλλο πρωί, Κυριακή των Βαΐων ξεκίνησα για την Ουρανουπολη. Από την διαδρομή θυμάμαι μόνο να έχω δει την πινακίδα κοντά στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης που έδειχνε τον δρόμο προς την Ουρανούπολη. Η επομένη σκηνή που θυμάμαι είναι στο γραφείο που πήρα το διαμονητήριο. Οι επόμενες σκηνές είναι από τον αρσανά της Κερασιάς (κλέφτικο). Κατά ένα περίεργο τρόπο από τον αρσανά και μέχρι την καλύβα των Εισόδων της Θεοτόκου στην Κεράσια θυμούμαι σχεδόν όλη την διαδρομή. Για καλή μου τύχη με ανέβασε ένας Αλβανός στην καλυβά, ο όποιος είχε μουλάρια και είχε φορτώσει τα περισσότερα με πράγματα που κατέβασε το καράβι και χρειάζονταν οι μοναχοί.
Στην Καλυβά συνάντησα τον Καλλίνικο τον μοναχό, τον οποίο γνώριζα από τα φοιτητικά του χρονιά στην Ζυρίχη και για τον οποίο μάλιστα επισκέφτηκα το Όρος. Με φιλοξένησε στην Καλυβά μέχρι την Μεγάλη Τρίτη το πρωί. Από την διαμονή μου εκεί θυμούμαι πάλι μονό σκηνές, αρκετές όμως σε σχέση με την διαμονή μου στην Θεσσαλονίκη και το ταξίδι μου με το αυτοκίνητο μέχρι την Ουρανούπολη. Την Μεγάλη Τρίτη το πρωί με ξεπροβόδισε δείχνοντας μου το δρόμο που βγάζει στον αρσανά και μου είπε πως σε δυο ώρες το πολύ θα είμαι κάτω. Μου δώρισε και ένα ξύλινο σταυρό που φαραώ μέχρι σήμερα ανελλιπώς.
Αν και ήμουν μόνος η κατάβαση μου άρεσε πολύ. Μια παρέα προσκυνητές, τους οποίους είχαμε συναντήσει με τον Καλλίνικο σε άλλη Καλυβά με έφτασε και για να με βοηθήσουν πήραν το σακίδιο μου που είχα στον ωμό μου. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι θα νόμισαν ότι είμαι μεθυσμένος και γι αυτό περπατούσα αργά. Σε κάποιο μέρος του φιδωτού μονοπατιού στάθηκα και κοιτούσα προς την κορυφή του βουνού, επειδή μου φάνηκε παράξενο ότι σε εκείνο το μέρος είχαν ξεκολλήσει κάτασπρες πέτρες από την κορυφή σχεδόν και έφταναν μέχρι τη θάλασσα περίπου. Δημιουργούσαν μια αντίθεση με το καταπράσινο του βουνού. Όπως στεκόμουν και τις κοιτούσα σαν ένα χέρι να με έσπρωξε προς τα πίσω. Άπλωσα τα χεριά μου και τα ποδιά μου όσο γίνονταν πιο πολύ για να μην φτάσω στην θάλασσα, επειδή το βουνό είναι αρκετό απότομο εκεί. Δεν φοβήθηκα καθόλου παρόλο που έκανα τρεις ανάποδες κωλοτούμπες. Στην δεύτερη μάλιστα ένοιωσα μια πετρά να ακουμπήσει στο αριστερό μέρος του κεφαλιού μου λίγο πιο πάνω από το αυτί. Από το πέσιμο είχα κόψει την δεξιά μου παλάμη, αρκετά βαθιά, αλλά χωρίς να βγάλει αίμα και χωρίς να με πονάει καθόλου. Το κόψιμο το είδα πολύ αργότερα, μετά από μια ημέρα. Ούτε αργότερα με πόνεσε, απλώς η πληγή έκλεισε σιγά σιγά. Σήμερα αν το προσέξει κάποιος καλά μπορεί να διακρίνει την ουλή που άφησε το κόψιμο. Κατά τα αλλά ήταν σαν να είχα πέσει πάνω σε στρώμα. Δεν είχα χτυπήσει πουθενά. Αργότερα είδα ένα μαύρισμα στον αριστερό μου γλουτό, αλλά ούτε και αυτό με πόνεσε ποτέ. Μετά την τρίτη ανάποδη κωλοτούμπα κάθισα στις πέτρες πάνω και γελούσα με τον εαυτό μου. Μάλιστα κοιτούσα γύρω μου μήπως με είδε κάποιος και γελάσει μαζί μου.
Από εκεί και μετά φοβήθηκα ότι θα χάσω το καράβι, διότι κάθε βήμα χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια. Δεν είχα σχεδόν καθόλου ισορροπία και στηριζόμουν σε ένα πρόχειρο ξύλο που είχα βρει και το χρησιμοποιούσα σαν μπαστουνάκι. Ο Θεός έδωσε και πέρασε ένας Αλβανός πάλι με το μουλάρι του και με κατέβασε κάτω στον αρσανά. Εκείνη την ώρα είχε φτάσει και το καράβι. Οι άνθρωποι που είχαν πάρει το σακίδιο μου φοβηθήκαν και αυτοί ότι θα χάσω το πλοίο.
Η διαδρομή με το καράβι και η επιστροφή στην Ουρανούπολη δεν είναι πλέον στην μνήμη μου. Από την Ουρανούπολη θυμούμαι μόνο να νοικιάζω ένα δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο. Όταν είπα στον υπάλληλο ότι θα πάω να παρκάρω και θα έρθω αυτός προθυμοποιήθηκε να το παρκάρει ο ίδιος. Είμαι σίγουρος ότι πίστεψε ότι είμαι πολύ μεθυσμένος. Τέλος πάντων, να τον έχει καλά ο Θεός. Την άλλη μέρα ξεκίνησα για Θεσσαλονίκη. Το αεροπλάνο για Βασιλεία πετούσε στις 14:30 περίπου. Από την διαδρομή Ουρανούπολη-Θεσσαλονίκη δεν θυμούμαι απολύτως τίποτα. Ούτε μισό δευτερόλεπτο. Είμαι σίγουρος δε πως κατά την διαδρομή πρέπει να κοιμήθηκα. Αν όχι σε όλη την διαδρομή τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος. Το λέω αυτό διότι από το πέσιμο και μετά ήθελα μόνο να κοιμούμαι.
Έφτασα στο αεροδρόμιο, παρέδωσα το αυτοκίνητο, δεν θυμούμαι πως. Μέσα στο αεροδρόμιο είδα τον πρώην προπονητή της ομάδας άρσης βαρών και πήγα και τον χαιρέτησα. Μάλιστα παρακάλεσα και κάποιον να μας βγάλει φωτογραφία, την οποία και έχω. Το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση, δυο φόρες μάλιστα το ανακοίνωσαν αυτό από τα μεγάφωνα. Όταν όμως έπρεπε να πετάξει στις 18 η ώρα εγώ το έχασα. Στην κατάσταση που ήμουν καθόλου περίεργο.
Πως πήγα στα πρακτορεία λεωφορείων δεν θυμούμαι πλέον. Αυτό που θυμούμαι είναι ότι ο εισπράκτορας στην Κοζάνη με είχε πιάσει από τον γιακά και με σκουντούσε δυνατά για να ξυπνήσω. Ούτε πως πήρα ταξί για να πάω στο χωριό μου θυμούμαι. Στο χωριό έμεινα με την μανά μου μέχρι το Μεγάλο Σάββατο το πρωί. Είδα και μίλησα με πολλούς ανθρώπους αλλά πάλι δεν θυμούμαι τίποτα. Στο καφενείο του χωριού μάλιστα με πηρέ πάλι ο ύπνος και φώναξαν την εξαδέλφη μου να με πάει στο σπίτι. Την Μεγάλη Πέμπτη με πήγε η μανά μου στα Γρεβενά να δούμε την αδελφή μου, αλλά ούτε και αυτήν ούτε και τα ανίψια μου θυμούμαι να έχω δει.
Φτάνοντας στη Βασιλεία με παρέλαβε με το αυτοκίνητο ένας φίλος μαζί με τον γιο μου για να με πάνε στην Ζυρίχη. Είχαν ειδοποιηθεί από την εξαδέλφη μου ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Κατά την διάρκεια της διαδρομής κοιμήθηκα πάλι. Φτάνοντας στην Ζυρίχη ούτε ο φίλος μου ούτε ο γιος μου μπορούσαν να με ξυπνήσουν, τόσο βαθιά κοιμόμουν. Η γυναίκα μου κατάφερε να με ξυπνήσει και ανεβήκαμε στο σπίτι. Η κούραση μου ήταν πλέον τόσο μεγάλη που με έπαιρνε ο ύπνος πριν προλάβω να καταπιώ το νερό η την μπουκιά που έβαζα στο στόμα μου. Η γυναίκα μου άνοιγε το στόμα μου να τα βγάλει για να μην πνίγω.
Την Τρίτη μετά την Ανάσταση με πήγαν στον πνευμονολόγο γιατί είχα ραντεβού μαζί του και μετά στον προσωπικό μου γιατρό. Αυτός με έστειλε στην πανεπιστημιακή κλινική και από τις εξετάσεις που έγιναν εκεί οι γιατροί είπαν ότι έχω ένα επισκληριδιο αιμάτωμα. Η εγχείρηση έγινε την επομένη ημέρα, Τέταρτη. Ο χειρούργος μου είπε ότι είχα δυο αιματώματα. Ένα παλαιό και ένα νεότερο, το οποίο προσήλθε από το πέσιμο στο Άγιο Όρος. Εκτατέ αισθάνομαι πολύ καλά. Η αξονική που έγινε ένα μήνα μετά την εγχείρηση δεν έδειξε απολύτως τίποτα και ο γιατρός είπε ότι δεν θα χρειαστεί να ξανακάνω εξετάσεις. Όμως το παλαιότερο αιμάτωμα δεν θα είχε βρεθεί αν δεν είχε υπάρξει το νεότερο και θα μπορούσε να μου δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα (απώλεια μνήμης, παράλυση ακόμα και να με οδηγήσει και στο θάνατο). Αλλά και τίποτα να μην είχε συμβεί από αυτά θα είχα χάσει σίγουρα την δουλεία μου. Από που και πως δημιουργήθηκε το παλαιό αιμάτωμα δεν μπορούν να μου το πουν οι γιατροί γιατί δεν γνωρίζουν. Υποθέτουν από υπερβολική χρήση ασπιρίνης. Είχα καταναλώσει τον Ιανουάριο ένα ολόκληρο κουτάκι σε μια εβδομάδα. Δεν έχει όμως πλέον σημασία.
Έτσι λοιπόν πιστεύω ακράδαντα ότι το πέσιμο αυτό στο Όρος έγινε με την βοήθεια της Παναγίας. Το κόψιμο στην παλάμη και το μαύρο σημάδι στον γλουτό έγιναν για να καταλάβω αργότερα όταν ανέκτησα τα λογικά μου ότι το πέσιμο ήταν αρκετά επικίνδυνο και ότι θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί εκεί. Επίσης και η διαδρομή Ουρανούπολη-Θεσσαλονίκη δεν έγινε από το δικό μου χέρι. Κάποιος Άγιος κρατούσε το τιμόνι. Αυτά δεν τα λέω από έπαρση αλλά θα ήθελα να τα κάνω γνωστά στον κόσμο για να δείξω ότι σε όλους μπορεί να συμβεί ένα μικρό η μεγάλο θαύμα.
Ο αναγνώστης μας παρακάλεσε να μη δημοσιευτεί το όνομα του…
