Προς το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Υπό του Γέροντος Μαξίμου Ιβηρίτου
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ – Η Ελληνική Επανάστασις του 1821 εσήμαινε δι’ ολόκληρον τον Ελληνισμόν αληθινήν κοσμογονίαν.
Κατ’ αυτήν επραγματοποιήθη η ανάστασις μέρους του Ελληνισμού, διά της συστάσεως Ελληνικού Έθνους<Κράτους, ελευθέρου και ανεξαρτήτου, ώστε να διαδραματίση τον ρόλον αυτού εις την νεωτέραν Ιστορίαν.
Οι Έλληνες επανεστάτησαν τότε, προκειμένου να καταφέρουν να ανακτήσουν τον πολιτισμόν αυτών, τον οποίον με κάθε θυσίαν και υπερηφάνειαν είχον διαφυλάξει κατά τα σκληρά έτη της Τουρκοκρατίας, της Φραγκοκρατίας και της Αραβοκρατίας. Η ανάστασις της Ελληνορθοδοξίας τω καιρώ εκείνω, ήτο η κυριαρχούσα ιδεολογία εις όλα τα ευρύτερα στρώματα του λαού.
Από την Επαναστατικήν ήδη περίοδον, εκφρασταί του πολιτικού βίου εγένοντα τα λεγόμενα κόμματα. Τα ονόματα αυτών δείχνουν άμεσον συνάφειαν προς τας ιδεολογικο<κοινωνικάς διαφοροποιήσεις, αίτινες συνετελέσθησαν εις την Χώραν. Εξ αρχής, τα Ελληνικά κόμματα εβαπτίσθησαν ξενικά και έπαιζον τα παιχνίδια των εσωτερικών αντιθέσεων του ξένου κυριάρχου. Καθώς απεδείχθη, κατεστάθησαν όργανα της ξενικής επιρροής και μεταφοράς του διεθνούς πολιτικού ανταγωνισμού επί Ελληνικού εδάφους.
Ως επί το πλείστον, οι στόχοι των κομμάτων εχαράχθησαν εφεξής έξωθεν της Ελλάδος, εις σημείον ώστε να σχηματίζη κανείς την εντύπωσιν, ότι αι πολιτικαί εξελίξεις εις την Ελλάδα να λαμβάνουν χώραν ερήμην των Ελλήνων. Η ξενική επέμβασις εις τα Ελληνικά δρώμενα είναι συχνάκις τοσούτον βαθεία και προφανής,
ώστε να λησμονή τις τας εσωτερικάς δυνάμεις, αίτινες την προεκάλεσαν ή συνεχίζουν να την προκαλούν.
Τα κόμματα εις την στοχοθεσίαν αυτών δεν εδέθησαν λειτουργικώς με την εγχώριον παράδοσιν, ακόμη και μετά την Ελληνικοποίησιν αυτών από του 1843. Η οργάνωσις και τα ιδεολογικά πρότυπα έμειναν περισσότερον ξένα, παρά Ελληνικά.
Άναμφισβητήτως, το μόνον καθαρόν Ελληνικόν στοιχείον, είναι αι προσωπικαί φιλοδοξίαι των αρχηγών, οίτινες δίδουν εις τα κόμματά των τον γνωστόν προσωπικόν χαρακτήρα.
Από του 1875, ήτοι επί Χαριλάου Τρικούπη και την «αρχήν της δεδηλωμένης», τα Ελληνικά κόμματα απέκτησαν και «αρχάς», όπως το Επτανήσιον ριζοσπαστικόν κόμμα, το οποίον ιδρύθη εις την Κεφαλληνίαν το 1848, με πρόδηλον όμως και εδώ την παρουσίαν του ξενικού στοιχείου, όπως του αστισμού και αργότερον του μαρξισμού.
Από πλευράς επιδιώξεων, τα κόμματα εκινήθησαν εις ένα λαβύρινθον ιδεολογικής ταυτότητος, άνευ ουσιαστικάς διαφοροποιήσεις μεταξύ των εις ο,τι αφορά την Ελληνο<Ρωμαιικήν παράδοσιν, και ότε ακόμη τα μετέπειτα διαμορφούμενα κοινωνικά συστήματα θα είχον διαφοράς. Η στάσις αύτη έναντι της παραδόσεως, δείχνει να συμπίπτη σχεδόν πάντοτε.
Παρ’ όλα ταύτα, τα κόμματα δεν έπαυσαν να αντιπροσωπεύουν τας τοπικάς κοινωνικάς δυνάμεις και τα κοινωνικά στρώματα με τα συμφέροντα αυτών.
Αλλά και όταν ακόμη δείχνουν να ενεργούν Ελληνοπρεπώς, δεν παύουν να διακρίνωνται από μίαν ιδιωτικότητα, ένεκα του ότι είναι κλειστά σύνολα, εντός των οποίων λαμβάνονται αι αποφάσεις.
Και επειδή το αρχικόν ιδεολογικόν αυτών περίβλημα έχει σχηματισθή έξωθεν της Ελλάδος, διαμορφώνουν την πολιτικήν ζωήν εντός προδιαγεγραμμένων σχημάτων, τα οποία μεταφυτεύονται ως πρώτη ύλη εις το εσωτερικόν.
Ως εκ τούτου, διαμορφώνουν αναλόγως και αυτόν τον Νεοελληνικόν πολιτικόν βίον εντός του
ευρυτέρου Ευρωπαικού πλαισίου, δίχως να λείπουν βεβαίως και τα υπερκαλυπτόμενα ενδογενή στοιχεία.
Ωρισμένα χαρισματικά πνεύματα, όπως ο Κοσμάς Φλαμιάτος ή ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, είχον συλάβει τον τρόπον λειτουργίας των πολιτικών δυνάμεων της Χώρας υπό την καθοδήγησιν και εποπτείαν των ξένων δυνάμεων και τας συνεπείας αυτής εις την διαμόρφωσιν της Εθνικής πολιτικής, εσωτερικής τε και εξωτερικής.
Η ανάλυσις, την οποίαν μας έδωσαν τα πρόσωπα ταύτα, ένεκα του χαρακτήρος αυτής, αποκρούεται συνήθως από την φερομένην ως δήθεν «καθαράν επιστήμην», όπως συνέβη και με τους οφαλμούς των δήθεν σοφών Φαρισαίων, οίτινες δεν ηδύναντο να ίδουν τα επιτελούμενα υπερφυσικά θαύματα του Ιησού Χριστού.
Εκτός από τον πολιτικόν χώρον, μία βαθμιαία απομάκρυνσις από τας παραδοσιακάς συνισταμένας παρατηρείται και εις τον χώρον της λαικής ευσεβείας, την οποίαν εξέφραζον ο αοίδιμος στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης και άλλοι, εις αντίθεσιν με τον Αδαμάντιον Κοραήν όστις επροπαγάνδιζε το δουλοπρεπές
Νεογραικικόν πνεύμα εις την Φραγκικήν υπεροψίαν.
Ο ίδιος το 1825 εισηγήθη την διακοπήν του Αγώνος και εζήτησε να τεθή η Χώρα υπό Γαλλικήν προστασίαν, ήτοι να καταστή Γαλλικόν προτεκτοράτον. Με την άφιξιν επίσης του Ιωάννου Καποδιστρίου εις την Ελλάδα, εζήτησεν από τους Χίους μεγαλεμπόρους να διαπραγματευθούν την ανεξαρτησίαν της Χίου απευθείας με τον σουλτάνον, διά να μη γίνουν δήθεν «δούλοι»» της Ελλάδος.
Σοβαρώτατον σύμπτωμα της παθολογίας του Νεωτέρου Ελληνισμού, συμφώνως και με τον αείμνηστον Πανεπιστημιακόν Καθηγητήν και Πρωτοπρεσβύτερον Γεώργιον Μεταλληνόν (†2019), εις το ομότιτλον βιβλίον του «Παράδοση και αλλοτρίωση» (Αθήνα 1986), είναι η δουλική στροφή προς την Δύσιν, ήτοι η μανία του
εκδυτικισμού.
Η τάσις αύτη, ήτις εξεδηλώθη πριν ακόμη από της πτώσεως της Βασιλευούσης εις τας χείρας του εξ Ανατολών δυνάστου, εκορυφώθη εις τας αρχάς του 19ου αιώνος, συντηρουμένη και τροφοδοτουμένη καταλλήλως από μίαν μεγάλην μερίδα διανοουμένων, οίτινες ήνοιξαν διάπλατα τας πύλας προς την ολοκληρωτικήν εξάρτησιν του Ελληνισμού από την Φραγκικήν Δύσιν. Πρόκειται δι’ εν πολιτιστικόν και πνευματικόν μέγεθος, διαμετρικώς αντίθετον προς την παράδοσιν
της Ελληνορθοδοξίας.
Αυτό το τίμημα πληρώνουν και οι σημερινοί Έλληνες. Είδομεν εσχάτως πως ενήργησαν εις το γνωστόν ξενόφερτον Σοδομιτικόν Νομοσχέδιον. Και ενώ αλληλοσπαράσσονται τα κόμματα μεταξύ των, εις την κορυφήν της πυραμίδος συνεργάζονται προς ζημίαν της Πατρίδος, κατευθυνόμενα υπό ξενικών εξουσιαστικών κέντρων, τα οποία αφού επιβάλουν εκείνο το οποίον επιθυμούν, πετούν ακολούθως εις τα σκουπίδια εκείνους τους οποίους εχρησιμοποίησαν.
Είμεθα νυν παρατηρηταί, εις το πως πληρώνουν και από Θεού το αντίτιμον της προδοσίας, εκείνοι οι οποίοι απεργάζονται παν μη ηθικόν και νόμιμον, αντιστρατευόμενον εις τον Θεικόν Νόμον. Ήδη, εις το δεκανίκιον του κόμματος της αποδομηθείσης δεξιάς προς ψήφισιν του επαράτου Νομοσχεδίου διά τον
Ελληνισμόν, αυτό της αριστεράς του Σύριζα, ήρχισαν τα όργανα «πριν αλέκτορα φωνήσαι».
Τούτο θα συμβή ασφαλώς και εις όλους τους στρουθοκαμηλίζοντας δεξιούς ή ημιδεξιούς, μερικοί εκ των οποίων ήρχισαν πλέον να κατανοούν το αδικαιολόγητον σφάλμα των και να σπεύδουν προς εξιλέωσιν εις τον Άθωνα. Ίσως είναι αργά, πολύαργά δι’ αυτούς, διότι ο άνεμος διεσκόρπισεν εις τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος τα «πούπουλα» της επιλλογής των και ευκόλως δεν συνάγονται ταύτα.
[20. 2.2024]
