Εχει μια λύπη η δέησή μας-δέηση του Δεκαπενταύγουστου

Ελα σαν αυγουστιάτικο μελτέμι
– προτού οι εφτά πληγές σφραγίσουνε το τέλος –
παραπονεμένος άνεμος
να χαϊδέψης το κατώφλι μας.

Η φωνή μας σε περιμένει
– έχει απομείνει μονάχη –
τραγούδι επίμονο του τζίτζικα στο κοιμητήρι.

Περιδιάβασε ανάμεσα στις τύψεις μας.
΄Εχει μια λύπη η δέησή μας,
από έναν παιδικό καιρό, που ξανάνθισε
μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς
που καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.

Κατέβα από τους λόφους,
φέρε την πηγή του ελέους σου
ν’ αναβλύση πλάι στην πληγή μας.

Μάζεψε πάλι εκ περάτων
τα μηνύματα της χαράς,
φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες
που σημαίνουν την Παράκληση
και φέρτα να τα καρφώσης
στεφάνι στην πόρτα μας!