Παρακλητικός Κανών εις την Οσία Σοφία της Κλεισούρας
Εΰλογήσαντος τού ίερέως άρχόμεθα άναγινώσκοντες τον ΡΜΒ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον τής προσευχής μου, ενώτισαι τήν δέησίν μου εν τή αληθεία Σου, εισάκουσον μου εν τή δικαιοσύνη Σου καί μή εισέλθης εις κρίσιν μετά τού δούλου Σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν Σου, πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός τήν ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γήν τήν ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς, ως νεκρούς αιώνος καί ηκηδίασεν επ εμέ τό πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοίς έργοις Σου, εν ποιήμασι τών χειρών Σου εμελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός Σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε τό πνεύμα μου. Μή αποστρέψης τό πρόσωπόν Σου απ εμού καί ομοιωθήσομαι τοίς καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό έλεός Σου, ότι επί Σοί ήλπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι πρός Σέ ήρα τήν ψυχήν μου. Εξελού με εκ τών εχθρών μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με τού ποιείν τό θέλημά Σου, ότι Σύ εί ο Θεός μου. Τό Πνεύμα Σου τό αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν τού ονόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τή δικαιοσύνη Σου εξάξεις εκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί εν τώ ελέει Σου εξολοθρεύσεις τούς εχθρούς μου. Καί απολείς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος Σου ειμί.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, καί επικαλείσθε τό ονομα τό άγιον αυτού.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β. Πάντα τά έθνη εκύκλωσάν με, καί τώ ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, καί έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος, καί επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
καί τό εξής:
Ήχος πλ. δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Ασκητριών τών πάλαι άρτι εκθύμως ακολουθήσασαν οδοίς εν Κλεισούρα, Σοφίαν, ενδιαίτημα σοφίας Θεού, ως καθυπομείνασαν τού χειμώνος τό ψύχος ευσθενώς καί τήξασαν χαμευνία τήν σάρκα, μελισταγέσι μέλψωμεν ωδαίς λιτάς πρός Κτίστην αυτής εξαιτούμενοι.
Δόξα. Τό αυτό. Καί νύν. Θεοτοκίον.
Ού σιωπήσομέν ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ει μη γάρ συ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ούκ αποστώμεν, Δέσποινα, εκ σου. σούς γάρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.
Είτα ο Ν΄ (50) Ψαλμός
Ελέησόν με ο Θεός κατά τό μέγα έλεός σου, καί κατά το πλήθος τών οικτιρμών σου, εξάλειψον τό ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνόν με από τής ανομίας μου, καί από τής αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, καί η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διά παντός. Σοί μόνω ήμαρτον, καί τό πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα όπως άν δικαιωθής εν τοίς λόγοις σου, καί νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας τά άδηλα καί τά κρύφια τής σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, καί καθαρισθήσομαι πλυνείς με, καί υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν καί ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον τό πρόσωπόν σου από τών αμαρτιών μου, καί πάσας τάς ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, καί πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοίς εγκάτοις μου. Μή απορρίψης με από τού προσώπου σου, καί τό Πνεύμα σου τό άγιον μή αντανέλης απ εμού. Απόδος μοι τήν αγαλλίασιν τού σωτηρίου σου, καί πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τάς οδούς σου, καί ασεβείς επί σέ επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός τής σωτηρίας μου αγαλλιάσεται η γλώσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ανοίξεις, καί τό στόμα μου αναγγελεί τήν αίνεσίν σου. Ότι, ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, ο Θεός, ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τή ευδοκία σου την Σιών καί οικοδομηθήτω τά τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν καί ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί τό θυσιαστήριόν σου μόσχους.
καί ο Κανών, ού η Ακροστιχίς
Σοφία, Κλεισούρας εύχος, φρούρει με. Χ. Μ. Μ.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Σοφία, σεμνότης ασκητριών, Μονής Παναγίας ενδιαίτημα ιερόν, ημίν καθιλέωσαι τόν Κτίστην τοίς εκζητούσι τάς θείας πρεσβείας σου.
Οσίων απαύγασμα νεαυγών, Σοφία, λιταίς σου αποδίωξον σκοτασμόν ημών τών σπευδόντων προσκυνήσαι λειψάνων θήκην σου τήν χαριτόβρυτον.
Φανέ νεοφώτιστε ακραιφνούς νηστείας, Σοφία, χαμευνίας καί προσευχής, φωτί σών ευχών αδιαλείπτων ημών παθών σκοτομήνην απέλασον.
Θεοτοκίον.
Ιάσεων φρέαρ παντοδαπών, αγνή Θεοτόκε, ανεδείχθη η σήν εικών, ήν έχει Κλεισούρα Καστορίας ως θησαυρόν πολυτίμητον, Δέσποινα.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Αρετής εκμαγείον, τών συμφορών πέλαγος βίου σταθηρώς διελθούσα εις όρμον άκλυστον, Σοφία, τών ουρανών, έφθασας, ένθα πρεσβεύεις τώ Κυρίω πέμψαί μοι χάριν καί έλεος.
Κιβωτόν ως σοφίας καί αρετής πάγχρυσον σέ υμνολογούντες, Σοφία, πίστει κραυγάζομεν Η Θεοτόκου Μονήν καθαγιάσασα πόνοις
σής στερράς ασκήσεως, σκέπε σούς πρόσφυγας.
Λυπηρών τών εν βίω ημών αχλύν δίωξον φέγγει πρεσβειών σου, Σοφία, η βίον άπαντα τή τού Κυρίου Μητρί τή θαυμαστή παραθείσα
ολοθύμως, πάνσοφε όντως ασκήτρια.
Θεοτοκίον.
Επακούουσα, Μήτερ τού Λυτρωτού πάναγνε, σού τών δεομένων μή παύση επισκιάζουσα τούς προσκυνούντας πιστώς σήν παναγίαν εικόνα, ελεούσαν άπαντας, Θεογεννήτρια.
Διάσωσον, ώσπερ στρουθός η ασκήσασα εν Κλεισούρα καί ασκήσει δόξαν Θεού σαφώς κελαδήσασα, Σοφία, ημάς εκ παντός κινδύνου.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν τού σώματος κάκωσιν καί ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.
Αίτησις καί τό Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Τήν προπτωτικήν κατάστασιν βιώσασαν σύν τοίς τού δρυμού θηρίοις καί σκηνώσασαν Αγίων σύν τάγμασιν Παναγίας εν Μάνδρα τιμήσωμεν, σεπτήν Σοφίαν, ήνπερ πρός Θεόν προβάλλομεν πρέσβειραν ακοίμητον.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα, Κύριε.
Ικετών εις βοήθειαν σπεύσον σών ενθέρμων, Σοφία πάνσεμνε, Πόντου βλάστημα θειότατον καί Μακεδονίας σεμνολόγημα.
Στερηθείσα τού τέκνου σου έδραμες βιώσαι καθάπερ άϋλος τέκνα οιομένη άπαντας τούς πιστούς, Σοφία εγκρατεύτρια.
Ολικώς ατενίζουσα πρός τόν μόνον σώζοντα πάντας Κύριον ως μωρά διήλθες βίον σου, πρέσβειρα ημών, Σοφία, ένθερμε.
Θεοτοκίον.
Υπερόπτας ανάδειξον σχέσεων προσύλων τούς ανυμνούντάς σε, Θεοτόκε, παρακλήσεσι τής μητρός Σοφίας, τής θεόφρονος.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Ρείθροις σών λιτών σβέσον πάθη τά χαμαίζηλα τών σπευδόντων σοι, Σοφία, ευλαβώς, καί τήν θήκην προσκυνούντων τών λειψάνων σου.
Αίγλη θεϊκή αυγασθείσα τών προσφύγων σου καταφώτισον, Σοφία, τών ψυχών ζόφον φέγγει τών παμφώτων σου δεήσεων.
Στήριξον ημάς εν τή πίστει, η στηρίξασα τοίς σοίς λόγοις τούς προστρέχοντας πιστώς Παναγίας εις Μονήν, Σοφία πάνσοφε.
Θεοτοκίον.
Εύφρανον ημάς ευωδία σών δεήσεων πρός Υιόν σου, Μήτερ, τόν μονογενή, αφθαρσίας μύροις πάντας τόν ηδύναντα.
Ωδή στ΄. Τήν δέησιν.
Υμνούντές σε ως σοφίας σκήνωμα καί ταμείον αρετών ψυχοτρόφων εκδυσωπούμέν σε Μήτερ Σοφία, Μακεδονίας σεπτόν ενδιαίτημα, εθνών τούς άρχοντας λιταίς τούς ασόφους αόκνοις σου σόφισον.
Χρηστότητος βάθρον καί συνέσεως αδιάσειστον, Σοφία Οσία, η τήν Μονήν Παναγίας αρτίως σή αγωγή τή ενθέω κλείσασα,
τούς σούς ικέτας σωφρονείν καί διάγειν σεμνώς καταξίωσον.
Οδήγησον ευσεβείς πρός θέωσιν τούς υμνούντάς σου τήν σκληραγωγίαν εν τού χειμώνος δριμύτητι, μήτερ, καί παγετώ καί χιόνι, ισάγγελε Σοφία, φλόγα εν ψυχή ανημμένην τής πίστεως έχουσα.
Θεοτοκίον.
Σκοτόμαιναν πάντων αποδίωξον τών παθών καί λογισμών τών ατάκτων, Θεοκυήτορ, τών σοί προστρεχόντων καί προσκυνούντων τήν σήν χαριτόβρυτον εικόνα εν τή ιερά Γενεθλίου σου Μάνδρα, πανάχραντε.
Διάσωσον, ώσπερ στρουθός η ασκήσασα εν Κλεισούρα καί ασκήσει δόξαν Θεού σαφώς κελαδήσασα, Σοφία, ημάς εκ παντός κινδύνου.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί τήν εμήν χαλεπήν τού σώματος κάκωσιν καί ίασαι τής ψυχής μου τό άλγος.
Αίτησις καί τό Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Τοίς τών αιμάτων σου.
Τήν αρνηθείσαν ασθένειαν φύσεως καί αληθώς ανδρικώ εν φρονήματι ασκήσασαν πίστει τιμήσωμεν, σεπτήν Σοφίαν, βοώντες Αξίωσον ημάς σοφώς επί γής πολιτεύεσθαι.
Προκείμενον.
Ήχος δ΄. Υπομένων υπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι.
Στίχος. Καί έστησεν επί πέτραν τούς πόδας μου καί κατηύθυνε τά διαβήματά μου.
Ευαγγέλιον κατά Μάρκον (Κεφ. η΄ 34- θ΄ 1).
Καί προσκαλεσάμενος τόν όχλον σύν τοίς μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν καί αράτω τόν σταυρόν αυτού, καί ακολουθείτω μοι. Ός γάρ άν θέλη τήν ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν ός δ άν απολέση τήν εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού καί τού ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τί γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τόν κόσμον όλον, καί ζημιωθή τήν ψυχήν αυτού; Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα τής ψυχής αυτού; Ός γάρ εάν επαισχυνθή με καί τούς εμούς λόγους εν τή γενεά ταύτη τή μοιχαλίδι καί αμαρτωλώ, καί ο υιός τού ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τή δόξη τού πατρός αυτού μετά τών αγγέλων τών αγίων. Καί έλεγεν αυτοίς αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινες τών ώδε εστηκότων, οίτινες ου μή γεύσωνται θανάτου έως άν ίδωσι τήν βασιλείαν τού Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.
Δόξα.
Ταίς τής Σής Οσίας πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Καί νύν.
Ταίς τής Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με, ο Θεός, κατά τό μέγα έλεός Σου .
Όρνις ως φιλέρημος εν τή Μονή Θεοτόκου καλιάν ασκήσεως νυχθημέρου έπηξας, μήτερ ένδοξε, η εκ νεότητος θλίψεις καί στερήσεις υπομείνασα καί δάκρυα πολλά εκχύσασα, ώσπερ Παραδείσου απέναντι καθήμενοι προπάτορες, ένθεε Σοφία, διδάσκουσα
πάντας υπομένειν τάς λύπας καί τάς θλίψεις ακλινώς παρόντος βίου προσβλέποντες χαρμονήν εις άληκτον.
Σώσον, ο Θεός, τόν λαόν Σου
Ωδή ζ΄. Οι εκ τής Ιουδαίας.
Φέγγει πόνων, Σοφία, σών αόκνων πρός κτήσιν σοφίας άνωθεν καί αρετής ενθέου φωτίσασα αρτίως ευσεβών τά συστήματα, φωτί αύλω τόν νούν ταχύ καταύγασόν μου.
Ρυπογόνους εστίας μολυνούσας καρδίας πιστών τοίς νάμασιν απόπλυνον ευχών σου πρός τόν Χριστόν, Σοφία, παρ εστίαν τήν αύλειον η καθημένη σαρκί ανάπαυσιν διδούσα.
Ουρανίων δωμάτων κληρονόμος εγένου, Σοφία πάνσεμνε, η σήν ουρανοδρόμον τελέσασα πορείαν εν Μονή Θεομήτορος διό τήν χάριν τήν σήν καί αρωγήν αιτούμαι.
Θεοτοκίον.
Υμνητών σου, Παρθένε, ικεσίας προσδέχου ώσπερ θυμίαμα ευώδες, οία πόνους Σοφίας ασκητρίας, καί αυτάς τώ Παντάνακτι καί σώ αχράντω Υιώ προσάγαγε καί Κτίστη.
Ωδή η΄. Τόν Βασιλέα.
Ροάς δακρύων τών ικετών σου, Σοφία, τών ευχών σου απόσμηξον μάκτρω πρός Χριστόν, Ού κάλλος οράς μορφής τό θείον.
Εγχειρισθείσα υπό Παρθένου, Σοφία, χάριν εύρες αυτής συνεργεία απελαύνειν νόσους πιστών τάς ανιάτους.
Ιλύος πάσης τών μεριμνών υπερτέρα καθ εκάστην οφθείσα, Σοφία, κάθαρον ικέτας τούς σούς παθών ιλύος.
Θεοτοκίον.
Μονής Κλεισούρας ακέστορ καί αντιλήπτορ, Θεοτόκε, πρεσβείαις Σοφίας ασκητρίας, ρύσαι ημάς εχθρού παγίδων.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Εώας μυροβόλον λείριον αρτίως τό εξανθήσαν σαλότητος μόχθοις σου, Σοφία, δείξόν με σκήνωμα οσιότητος.
Χαράς, ής απολαύεις, εν σκηναίς αφθίτοις μέτοχον δείξον, Σοφία πανεύφημε, τούς μεγαλύνοντας πόνους τής σής ασκήσεως.
Μετά τής Θεοτόκου, ής τώ φερωνύμω αυτής Σεμνείω καλώς υπηρέτησας, υπέρ ημών εκδυσώπει, Σοφία, Κύριον.
Θεοτοκίον.
Μυράλειπτρον αγνείας, Κεχαριτωμένη, σής περικλύστου Μονής θείον κόσμημα, χαράς αφθίτου εν πόλω ημάς αξίωσον.
Άξιόν εστιν ως αληθώς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον τήν αειμακάριστον καί παναμώμητον, καί Μητέρα τού Θεού ημών. Τήν τιμιωτέραν τών Χερουβίμ, καί ενδοξοτέραν ασυγκρίτως τών Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σέ μεγαλύνομεν.
και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις, τής Χαλδίας σεπτός βλαστός, χαίροις, Πόντου κρίνον μυροβόλον καί ευανθές, χαίροις, τής Κλεισούρας κιννάμωμον, Σοφία,
η ακραιφνεί ασκήσει κόσμον ηδύνασα.
Πάντας τούς προστρέχοντας ευλαβώς σαίς θερμαίς πρεσβείαις ρύσαι βλάβης τού πονηρού, η αυτού ενέδρας σαλότητι, Σοφία,
Μονή εν Παναγίας άρτι πατήσασα.
Χαίροις, καλλικέλαδε αηδών Πόντου καί στρουθίον παρ εστίαν σεπτής Μονής Παναγίας άρτι, Σοφία, εν υπαίθρω τό καλιάν αγώνων
πήξαν, πανθαύμαστε.
Χαίροις, τής Παρθένου θεραπαινίς, η σκληραγωγία, χαμευνία καί προσευχή εν εσχάτοις χρόνοις ελκύσασα τήν χάριν τού Πνεύματος, Σοφία, θεία ασκήτρια.
Χάρις επεσκίασε δαψιλώς Πνεύματος αγίου σέ, Σοφία θεοσεβές, καί ανέδειξέ σε ταμείον θαυμασίων καί ρείθρον ιαμάτων καί προοράσεως.
Δεύτε, ασπασώμεθα ευλαβώς θήκην τών λειψάνων ασκητρίας τής θεαυγούς Θεοτόκου Μάνδρας, Σοφίας, τής αρτίως σαλότητι λαμψάσης καί αγαθότητι.
Πάσαι τών Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι πάντες, μετά τής Θεοτόκου ποιήσατε πρεσβείανεις τό σωθήναι ημάς.
Τό Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υιώ, καί αγίω Πνεύματι,
καί νύν, καί αεί, καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τάς ανομίας ημίν Άγιε, επίσκεψαι καί ίασαι τάς ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί
Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς, αγιασθήτω τό όνομά σου ελθέτω η βασιλεία σου γενηθήτω τό θέλημά σου, ως εν ουρανώ, καί επί τής γής. Τόν άρτον ημών τόν επιούσιον δός ημίν σήμερον καί άφες ημίν τά οφειλήματα ημών, ως καί ημείς αφίεμεν τοίς οφειλέταις ημών καί μή εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από τού πονηρού.
Ότι σού εστιν η βασιλεία καί η δύναμις καί η δόξα τού Πατρός καί τού Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν καί αεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων.
καί τά Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι τήν ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής τών ανομιών ημών. Αλλ επίβλεψον καί νύν ως εύσπλαχνος καί λύτρωσαι ημάς εκ τών εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών καί ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου καί τό όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Καί νύν.
Τής ευσπλαχνίας τήν πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σέ μή αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σού τών περιστάσεων Σύ γάρ η σωτηρία τού γένους τών Χριστιανών.
καί τό Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Εκ τού Πόντου αρτίως εξανατείλασαν ώσπερ νεόφωτον άστρον ασκητικής αγωγής καί Κλεισούραν Καστορίας καταυγάσασαν
φέγγει αόκνου προσευχής, κατατήξεως σαρκός εμπόνου σκληραγωγίας καί θαυμασίων, Σοφίαν, ημών ως πρέσβειραν υμνήσωμεν.
Εκτενής καί Απόλυσις, μεθ ήν ψάλλομεν τό εξής
Ήχος β΄. Ότε εκ τού Ξύλου.
Μάνδρας Παναγίας θησαυρέ άσυλε καί πάντιμον γέρας ενθέων ασκητριών, η σοφίας έμπλεως Θεού καί σκήνωμα αρετής πολυτίμητον, Οσία Σοφία, σόφισον τούς σπεύδοντας ταίς ικεσίαις σου καί ανευφημούντας εκθύμως τής σκληραγωγίας σου πόνους πρός τήν ολοκλήρωσιν καί θέωσιν.
Δέσποινα, πρόσδεξαι τάς δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου είς σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι ευχών τών Αγίων Πατέρων ημών.
Κύριε Ιησού Χριστέ ό Θεός ημών έλέησον ημάς.
Αμήν.
Δίστιχον.
Εφραιμίας Συνοδίαν φρούρει, εύχος
Κλεισούρας, Σοφία, βοά Χαραλάμπης.
