Οι πράξεις πάνω απο προσευχές και κηρύγματα
Εκτιμώ τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου της «Κιβωτού» και το έργο του. Μπροστά του δεν πιάνουν μια τα κηρύγματα, οι προσευχές, τα πολιτικά σχόλια «σφήνες» ανάμεσα στα Ευαγγέλια από τους άμβωνες, οι καλόγεροι που νομίζουν ότι αν κάποιος γυρίσει ένα διαφημιστικό στους βράχους θα έρθει η Συντέλεια του κόσμου.
Έβλεπα μια συνέντευξη που έδωσε πριν μερικούς μήνες.
Προσπαθούσε να πει με τον πιο ευγενικό τρόπο ότι στην αρχή είχε την ρετσινιά του «τρελού» όταν αποφάσισε να μαζέψει τα παιδιά από το δρόμο για να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή. Και μάλλον την έχει μέχρι σήμερα.
Είναι το τίμημα που πληρώνουν οι μονάδες όταν βγαίνουν από το πλαίσιο και αφήνουν στην άκρη τους τύπους για να κάνουν κάτι. Άνθρωποι που δεν ακολουθούν την πεπατημένη όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις. Και προσπαθούν να κρατήσουν το έργο τους μακριά από κομπασμούς και προβολή. Αυτές είναι οι υπερβατικές πράξεις του καιρού μας.
Σήμερα, όπου το «επαναστατικό» εξαντλείται στις φωνές, την διαμαρτυρία και το θόρυβο τέτοια παραδείγματα μας υπενθυμίζουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει από τις μονάδες, τους «τρελούς», αυτούς που δεν ακολουθούν το κοπάδι, που το ουρλιαχτό τους είναι οι πράξεις τους.
Και δεν (θα έπρεπε να) έχει σημασία αν είσαι πόρνη και θες να δωρίσεις χωρίς τυμπανοκρουσίες ένα φωτοτυπικό μηχάνημα σε σχολείο(σ.σ Κυρία Σούλα) ή αν είσαι παπάς και θες να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία στα παιδιά του δρόμου. Θα έπρεπε να μετράει η πράξη και μόνο. Πράγμα δύσκολο σε μια κοινωνία που μετράει η ταμπέλα.
Ομιλία στην TED:
{youtube}HrQZ8evZ5Wk{/youtube}
){kind=link}