Επιμέλεια: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ι.Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ: Υπό τον τίτλο: “Σύντομο περίγραμμα της μέχρι σήμερα διακονίας μας. Σκέψεις για το μέλλον”, το γραφείο Αιρέσων και Παραθρησκειών της Μητρόπολης Πειραιώς κάνει τον απολογισμό για την δεκαετή πορεία και κάνει λόγο για τον Νο.1 που δεν είναι άλλος από τον παναιρετικό Οικουμενισμό
Διαβάστε αναλυτικά το ανακοινωθέν:
Η τοπική μας Εκκλησία, με την φροντίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Σεραφείμ, έχει θέσει ως μία από τις πρωταρχικές μέριμνές της την προστασία του Ορθοδόξου πληρώματος της περιφερείας μας από τις σύγχρονες, ποικιλώνυμες αιρέσεις μέσω του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών, στο οποίο, με την Χάρη του Θεού, έχουμε την ευλογία να διακονούμε εδώ και μια δεκαετία περίπου.
Το Γραφείο μας στην χρονική αυτή περίοδο κλήθηκε να αντιπαλαίσει με μια πληθώρα αιρετικών και παραθρησκευτικών ομάδων και να διεξαγάγει ένα πολυμέτωπο αγώνα. Στον αγώνα αυτόν, θεωρήσαμε αναγκαίο κατ’ αρχήν, να διακρίνουμε και να επισημάνουμε, ποιά απ’ όλες αυτές τις αιρετικές ομάδες είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός της Εκκλησίας, έχοντας υπ’ όψη μας τον λόγο του μακαρίου Παύλου: «εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω», (Κολ.4,5).
Διαπιστώσαμε ότι ο υπ’ αριθμόν ένα θανάσιμος εχθρός είναι σήμερα ο παναιρετικός Οικουμενισμός, (Διαχριστιανικός και Διαθρησκειακός), το γνήσιο αυτό τέκνο της Μασονίας και της Νέας Εποχής, που προετοιμάζει την νέα παγκόσμια θρησκεία του σατανά. Γι’ αυτό και προς την κατεύθυνση αυτή στρέψαμε το μεγάλο βάρος του αγώνος, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι αμελήσαμε την αντιμετώπιση και των άλλων πολυειδών αιρέσεων, οι οποίες ταλανίζουν το Eκκλησιαστικό Σώμα. Θεωρήσαμε δε τον Οικουμενισμό ως την μεγαλύτερη απειλή, κυρίως για τους παρακάτω λόγους:
α) Διότι εν προκειμένω η Εκκλησία πολεμείται από «μέσα» και όχι από «έξω», σε αντίθεση με τις άλλες αιρέσεις, τον Παπισμό, Προτεσταντισμό και Μονοφυσιτισμό, οι οποίες έχουν καταδικασθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία επίσημα και Συνοδικά από πλήθος Συνόδων, Οικουμενικών και Ενδημουσών. Αντίθετα και κατά παράδοξο τρόπο, ο Οικουμενισμός δεν έχει, δυστυχώς, μέχρι σήμερα καταδικαστεί σε πανορθόδοξο επίπεδο, ενώ έχουν παρέλθει 100 και πλέον χρόνια από της εμφανίσεώς του, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στη ζωή και τη συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας μας.
β) Διότι απέναντι στις άλλες αιρέσεις, (όπως για παράδειγμα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ή τους Νεοπαγανιστές), τόσον η Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων με τις Πανορθόδοξες Συνδιασκέψεις, όσο και όλες σχεδόν οι Ιερές Μητροπόλεις της Ελλάδος, (άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο), διεξάγουν αντιαιρετικό αγώνα με φυλλάδια και Ημερίδες. Απέναντι όμως στη λαίλαπα του Οικουμενισμού ελαχιστότατοι είναι οι ποιμένες και ακόμη πιο ελάχιστοι οι Αρχιερείς, που τολμούν να αρθρώσουν λόγο αντιαιρετικό και να ελέγξουν δημοσίως, όσους την προωθούν.
γ) Διότι η εν λόγω παναίρεση εξαπλώνεται προϊόντος του χρόνου, μη υπαρχουσών ικανών αντιστάσεων, όλο και περισσότερο, διαβρώνοντας την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία του πιστού λαού του Θεού. Έτσι παρατηρείται το αλγεινό φαινόμενο να προσκαλούνται πρόσωπα και να επευφημούνται, χειροκροτούμενοι από το ανυποψίαστο και ακατήχητο ποίμνιο ως μεγάλες προσωπικότητες, καθ’ όν χρόνον αυτοί διακηρύσσουν επισήμως κακοδοξίες.
δ) Διότι η εν λόγω παναίρεση δυστυχώς βρήκε την πλήρη συνοδική νομιμοποίησή της στη «Σύνοδο» που διοργανώθηκε πριν από πέντε χρόνια, (το 2016), στο Κολυμπάρι της Κρήτης. Το πολυκέφαλο θηρίο του Οικουμενισμού προχωρεί τώρα ακάθεκτο με πολύ περισσότερη ορμή και αποφασιστικότητα στην πραγματοποίηση των στόχων της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής, στην πραγματοποίηση δηλαδή του οράματος της Πανθρησκείας. Μετά την «Σύνοδο» η οικουμενιστική θύελλα εν είδει τυφώνος σαρώνει πλέον τα πάντα στο πέρασμά της. Η διάβρωση μέσα στον χώρο της Ιεραρχίας, στον υπόλοιπο κλήρο, στον Μοναχισμό, στο Άγιον Όρος, στις Θεολογικές μας Σχολές, (με ελάχιστες εξαιρέσεις), είναι πρωτοφανής και άνευ προηγουμένου.
Και σαν να μην έφθαναν όλα τα παρά πάνω, ήρθε να προστεθεί ένα ακόμη τραγικό γεγονός, (ίσως θλιβερότερο από όλα όσα προηγουμένως αναφέραμε), το γεγονός δηλαδή της αποδυναμώσεως και διασπάσεως της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών». Η διάσπαση αυτή, η οποία προήλθε εξ’ αιτίας κυρίως της αποτειχίσεως ορισμένων μελών της, είχε ως αποτέλεσμα να υποβαθμισθεί σημαντικά ο αγώνας κατά του Οικουμενισμού. Η «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», όπως είναι γνωστό, μέχρι το 2017 αποτελούσε ένα ισχυρό ανάχωμα κατά της οικουμενιστικής λαίλαπος και έπαιζε ένα σημαντικότατο ρόλο στα εκκλησιαστικά δρώμενα της ελλαδικής Εκκλησίας.
Αναλογιζόμενοι όλα τα παρά πάνω καθώς και την αδυναμία της Εκκλησίας μας να αντιμετωπίσει σήμερα συνοδικά και αποτελεσματικά την φοβερή αυτή αίρεση, εύλογα γεννήθηκε μέσα μας το καυτό ερώτημα: Άραγε υπάρχει ελπίδα να επιτευχθεί η συνοδική της καταδίκη κάποτε στο μέλλον; Υπάρχει δηλαδή ελπίδα στο μέλλον να θριαμβεύσει και πάλι η Ορθοδοξία, όπως εθριάμβευσε απέναντι σε όλες τις προηγούμενες αιρέσεις, που εμφανίσθηκαν στην ιστορική της πορεία; Αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα προφητικά λόγια που είπε κάποτε ο αείμνηστος μεγάλος χαρισματούχος γέροντας κυρός Αθανάσιος Μυτιληναίος ότι ο Οικουμενισμός αποτελεί τον «τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου», τότε μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι η φοβερή αυτή αίρεση θα εξακολουθεί να υπάρχει και να θριαμβεύει σ’ όλα τα επόμενα χρόνια, μέχρις ότου εμφανιστεί ο Αντίχριστος. Το συμπέρασμά μας αυτό ενισχύεται και από το γεγονός, ότι η παναίρεση αυτή στηρίζεται, χρηματοδοτείται και προωθείται από ισχυρές πολιτικές δυνάμεις, από τον Διεθνή Σιωνισμό και την Μασονία. Η πρόβλεψή μας αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, που ομίλησαν για τα έσχατα, (άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, άγιος Μεθόδιος Πατάρων, άγιος Ταράσιος Κωνσταντινουπόλεως, άγιος Νείλος ο μυροβλήτης κ.α.), επισημαίνουν και τονίζουν ότι στην εποχή των εσχάτων οι κληρικοί θα καταντήσουν χειρότεροι από τους λαϊκούς και τους αθέους.
Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση και ας το χωνέψουμε, ότι στο μέλλον η εκκλησιαστική κατάσταση, (τουλάχιστον εις ό,τι αφορά το θέμα αυτό), όχι μόνον δεν θα καλυτερεύει, αλλά θα γίνεται όλο και χειρότερη, καθώς θα βαδίζουμε προς τα έσχατα. Ούτε η δική μας η γενιά, ούτε οι επόμενες, μέχρι την εποχή του Αντιχρίστου, θα ζήσουμε τη χαρά της νίκης της Ορθοδοξίας απέναντι στο οκουμενιστικό τέρας.
Επίσης, χωρίς να είμαστε προφήτες, αλλά αξιολογώντας τα πράγματα με βάση τα σημερινά εκκλησιαστικά δεδομένα, θεωρούμε πολύ πιθανόν να πραγματοποιηθεί και η θρυλούμενη «Ένωση των Εκκλησιών» στο κοινό Ποτήριο με την παπική παρασυναγωγή το 2025, με αφορμή την επέτειο των 1700 ετών από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Θα πρόκειται για μια «Ένωση» παρόμοια εκείνης της επί των ημερών του αγίου Μάρκου του Ευγενικού γενομένης, μόνο που τότε θα είναι λίαν αμφίβολο, αν θα υπάρξει νέος άγιος Μάρκος Ευγενικός. Είναι υπερβέβαιο, ότι την «Ένωση» αυτή θα την αποδεχθεί η συντριπτική πλειοψηφία των Επισκόπων και του λοιπού κλήρου, των Μοναστηριών του αγίου Όρους, αλλά και των άλλων Μοναστηριών στον ελληνικό χώρο. Εμείς, όπως έχουμε δηλώσει ξεκάθαρα και επανειλημμένως σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μας, δεν πρόκειται να αποδεχθούμε αυτή την «Ένωση» και θα διακόψουμε κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με όσους την αποδεχθούν.
Το Γραφείο μας έχοντας πλήρη επίγνωση όλης αυτής της εξόχως τραγικής καταστάσεως και ότι κάθε προσπάθειά της, ανθρωπίνως κρινόμενη, να αντιστρέψει την ροή των πραγμάτων, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, δεν αποθαρρύνθηκε. Με την βεβαιότητα ότι έχουμε την Αλήθεια – Χριστός με το μέρος μας και χωρίς φυσικά να τρέφουμε αυταπάτες, ότι θα γίνουμε «σωτήρες» της Εκκλησίας, προσπαθήσαμε να πράξουμε το αυτονόητο καθήκον μας. Να επισημάνουμε τους κινδύνους και να δώσουμε την ομολογία μας, αφήνοντας την έκβαση των πραγμάτων στην παντοδύναμη πρόνοια του Θεού. Στις πάμπολλες δημοσιεύσεις μας, αντιοικουμενιστικού χαρακτήρος, προσπαθήσαμε να μην αφήσουμε αναπάντητη καμία σημαντική εκτροπή στο χώρο αυτό. Πέρα από τα ενημερωτικά φυλλάδια που εκδώσαμε, τις θεολογικές κριτικές και μελέτες που δημοσιεύσαμε και τις Ημερίδες, που διοργανώσαμε, προχωρήσαμε και σε μια νέα έκδοση με τίτλο: «Η ‘Σύνοδος της Κρήτης’. Προπαρασκευή, Συγκρότηση, Αποφάσεις, Συνέπειες». Πρόκειται για μια εργασία, στην οποία περιγράφουμε συνοπτικά όλα τα σχετικά με τη «Σύνοδο» αυτή, τον τρόπο της προπαρασκευής της, τη συγκρότησή της, τις αποφάσεις που έλαβε και τις μετασυνοδικές εξελίξεις.
Παράλληλα η δράση και η μαρτυρία του Γραφείου μας δεν περιορίστηκε μόνον στον αντιαιρετικό τομέα. Επεκτάθηκε και σε άλλου είδους θέματα, κοινωνικού και εθνικού περιεχομένου. Επεκτάθηκε στο σχολιασμό αντιχρίστων αποφάσεων της Πολιτείας, σε θέματα που αφορούν την παιδεία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην αλλοίωση του μαθήματος των θρησκευτικών και την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Επίσης σε θέματα που αφορούν την πανδημία, την λαθρομετανάστευση, την απειλή του Ισλάμ, τον αγιορειτικό Μοναχισμό και γενικότερα την κατάσταση του σύγχρονου Μοναχισμού, την προβολή και ανάδειξη μεγάλων προσωπικοτήτων και θεολογικών μορφών της εποχής μας, το σχίσμα των παλαιοημερολογητών, κ.α.
Για όλα τα παρά πάνω σοβαρότατα προβλήματα, που ταλανίζουν την πατρίδα μας το Γραφείο μας έδωσε στις δύσκολες και εσχατολογικές ημέρες μας την ιδική του μαρτυρία με λόγο Ορθόδοξο και Πατερικό, με άρτια θεολογική θεμελίωση και προπαντός με πνεύμα αγάπης προς τους αντιφρονούντες. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη που μας παροτρύνει να επιτελούμε αυτή την ταπεινή διακονία μας. Να υπηρετούμε την Αλήθεια, που είναι ο Χριστός, επισημαίνοντας και στηλιτεύοντας τις σύγχρονες αιρέσεις, που απειλούν την σωτηρία μας και ασκώντας κριτική, πάντοτε με γνώμονα τον θεόπνευστο λόγο του Θεού και την πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Επίσης θεωρούμε χρέος μας να δηλώσουμε για μια ακόμη φορά με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι δημοσιεύσεις και κριτικές μας δεν στοχεύουν στο να κατασπιλώσουν την προσωπική ζωή και αξιοπρέπεια προσώπων, όποια και αν είναι αυτά. Ουδέποτε μέχρι σήμερα, με τη Χάρη του Θεού, θίξαμε πρόσωπα για τα ατομικά τους πιστεύω, πάνω σε θέματα άσχετα και ξένα προς την δογματική διδασκαλία και Παράδοση της Εκκλησίας μας. Αυτό θα πράξουμε και στο μέλλον. Η κριτική μας, είτε επώνυμη, είτε ανώνυμη, θα στοχεύει πάντοτε στην ανατροπή κακοδόξων απόψεων και διδασκαλιών, δημοσίως εκπεφρασμένων, που απειλούν να αλλοιώσουν τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, να φθείρουν το εκκλησιαστικό φρόνημα και να ακυρώνουν τη σωτηρία των πιστών.
Κλείνοντας, για πολλοστή φορά θέλουμε να τονίσουμε τη βαθειά μας πεποίθηση, πως οι αιρετικοί δεν είναι εχθροί μας, αλλά πλανεμένοι αδελφοί μας. Δεν τους μισούμε, αλλά τους αγαπάμε, τους συμπονούμε, τους νουθετούμε με πνεύμα αγάπης και προσευχόμαστε για την επιστροφή τους στην Εκκλησία. Ωστόσο η αγάπη μας και η όποια κατανόηση προς αυτούς σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει έκπτωση από την Ορθοδοξία μας. Εδώ έγκειται μια πολύ σημαντική διαφορά μας με τους θιασώτες του Οικουμενισμού, οι οποίοι εν ονόματι μιάς κίβδηλης και απροϋπόθετης αγάπης προς τους αιρετικούς, παραβιάζουν την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Αυτή τη γραμμή και αυτές τις αρχές θα ακολουθήσωμε και στο μέλλον, όσον καιρό ακόμη θελήσει ο Θεός, διακονώντας στο νευραλγικό τομέα της αντιαιρετικής δράσεως, στον οποίο μας έταξε η Τοπική μας Εκκλησία και συμβάλλοντας στο όλο ποιμαντικό έργο της. Ευχόμαστε από καρδίας σε όλους τους αναγνώστες μας η νέα εκκλησιαστική χρονιά, στην οποία μπήκαμε εδώ και μερικές ημέρες, να είναι ειρηνική, αγωνιστική, αγία και καρποφόρος.
