Ι.Μ.Βεροίας: Πανηγύρισε η Ιερά Μονή Αγίων Πάντων Βεργίνης

Ι.Μ.Βεροίας: Το διήμερο 26 και 27 Ιουνίου εορτάστηκε στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας η εορτή των απανταχού της Οικουμένης εν Ασία, Λιβύη και Ευρώπη, Βορρά τε και Νότω, Αγίων Πάντων εορτήν στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή των Αγίων Πάντων Βεργίνης.

Την παραμονή της εορτής τελέστηκε Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.

Ανήμερα της εορτής το πρωί τελέστηκε Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονος.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά τον Πανηγυρικό Εσπερινό ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καί εγώ μάρτυς Κύριος ο Θεός». Τήν υπόσχεση αυτή τού Θεού, τήν οποία έδωσε διά τού προφήτου Ησαΐου οκτακόσια περίπου χρόνια πρίν από τή γέννηση τού Χριστού, καί τήν οποία επιβεβαίωσε καί ο ίδιος ο Κύριός μας λέγοντας ότι «όστις ομολογήσει εν εμοί έμπρο­σθεν τών ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν τού Πα­τρός μου τού εν ουρανοίς», ακού­σαμε πρό ολίγου στά αναγνώσματα τού Μεγάλου Εσπερινού τών αγίων Πάντων, τούς οποίους εορ­τάζει από σήμερα η Εκκλησία μας καί πα­νη­γυ­ρίζει ιδιαιτέρως ως προστάτες της η Ιερά αυτή Μονή.

Γιατί όμως αναφέρεται στούς μάρ­­τυρες, εφόσον στή χο­ρεία τών αγίων Πάντων συναριθμούνται πά­ν­τες οι ευαρεστήσαντες τόν Θεό, απόστολοι, ιεράρχες, όσιοι καί θεο­φόροι πατέρες καί μητέρες, άγιοι πού έζησαν μέσα στόν κόσμο καί στήν οικογένεια, δίκαιοι καί ευσε­βείς, οι οποίοι ετελειώθησαν εν ει­ρήνη, όπως διαβάζουμε καθημε­ρι­νά στά συναξάρια.

Η απάντηση είναι απλή καί ευνόητη. Μάρτυρες δέν είναι μό­νον όσοι μαρτύρησαν δι’ αίματος καί προσέφεραν τόν εαυτό τους καί τή ζωή τους στόν Χριστό. Αυτοί έδω­σαν τήν μαρτυρία τού Ιησού Χρι­στού μέ τόν πιό εμφανή τρό­πο, ομολογώντας τό όνομά του «ενώ­πιον εθνών καί βασιλέων» καί επι­λέγοντας τόν θάνατο μαζί μέ τόν Χριστό από μία ζωή χωρισμένη από τήν αγάπη του.

Όμως οι δι’ αίματος μάρτυρες δέν είναι οι μόνοι, οι οποίοι έδωσαν τήν μαρτυρία τού Ιησού στόν κό­σμο. Μάρτυρες είναι οι απόστολοι, όχι μόνο γιά τό μαρτυρικό τέλος πού είχαν οι περισσότεροι, αλλά γιατί μέ τό κήρυγμά τους έγιναν μάρτυρες τής ζωής καί τής διδα­σκαλίας τού Χριστού σέ όλη τήν οικουμένη.

Μάρτυρες είναι οι πατέρες καί οι διδάσκαλοι τής Εκκλησίας, γιατί καί αυτοί μέ τόν λόγο καί τή ζωή τους έδωσαν τή μαρτυρία τού Ιη­σού Χριστού στούς ανθρώπους, αλλά καί υπέμειναν πολλές φορές γι’ αυτή τους τή μαρτυρία τόν φθό­νο καί τήν κακία τών ανθρώ­πων, υπέμειναν συκοφαντίες καί εξο­ρί­ες, υπέμειναν αδικίες καί διωγ­μούς.

Μάρτυρες είναι οι όσιοι, άνδρες καί γυναίκες, οι οποίοι αρνήθηκαν τόν κόσμο καί τά τού κόσμου καί έζησαν αγωνιζόμενοι νά τηρούν τίς εντολές τού Θεού, υπομένοντας τό εκούσιο μαρτύριο τής συνειδή­σεως αλλά καί τών πειρασμών τού αρχεκάκου, όλοι εκείνοι οι οποίοι έδωσαν αίμα καί έλαβαν πνεύμα, καί έγιναν μέ τή σιωπή τους καί τήν άσκησή τους εύγλωττοι μάρτυρες τής διδασκαλίας τού Χριστού.

Μάρτυρες όμως τού Χριστού λο­γί­ζονται καί όσοι μέσα στόν καθη­μερινό αγώνα τής ζωής, μέσα στούς πειρασμούς καί τίς προ­κλή­σεις τού κόσμου, αγωνίζονται νά ζούν σύμ­φωνα μέ τό θέλημα τού Θεού, προσπαθούν νά προΐστανται «κα­λών έργων», όπως συστήνει ο πρω­­τοκορυφαίος απόστολος, έτσι ώστε διά τών καλών τους έργων, τών έργων δηλαδή τής αρετής αλ­λά καί τής ευποιΐας, νά τούς ανα­γνωρίζουν οι άνθρωποι ως μα­θη­τές τού Χριστού, ομολογώ­ντας μέ τόν τρόπο αυτό καί αυτοί τό όνομα τού Θεού μετα­ξύ τών ανθρώπων.

Επομένως η υπόσχεση τού Θεού δέν αφορά κάποιους μόνον αγίους, αλ­λά όλους τούς αγίους, τούς οποί­ους τιμούμε καί γιά τούς οποίους θά ακούσουμε αύριο καί τόν πρω­το­κορυφαίο απόστολο Παύλο νά λέ­γει ότι «ούτοι πάντες μαρτυρη­θέ­ντες διά τής πίστεως», αναμέ­νουν καί εμάς, «ίνα μή χωρίς ημών τε­λειωθώσι».

Καί μάς περιμένουν όντως νά δώ­σουμε καί εμείς τή μαρτυρία τού Ιησού, νά αποδείξουμε μέ τή ζωή μας ότι όντως ανήκουμε στόν Χρι­στό, ότι όντως τόν πιστεύουμε καί τόν θεωρούμε ως Κύριο καί Θεό μας, γι’ αυτό καί αγωνιζόμεθα καί προσπαθούμε όχι κάποιες φορές, αλλά διαρκώς νά ζούμε σύμφωνα μέ τό θέλημά του, αγωνιζόμεθα νά ταυ­τιζόμεθα μαζί του, αγωνιζό­με­θα γιά νά μπορούμε νά επαναλαμ­βά­νουμε καί εμείς τούς λόγους τού αποστόλου Παύλου «ζώ δέ ουκέτι εγώ, ζή δέ εν εμοί Χριστός».

Καί εάν κατόρθωσε ένας πρώ­ην εχθρός καί διώκτης τού Χριστού νά ταυ­τισθεί μέ τόν Χριστό καί νά γί­νει ο με­γαλύτερος κήρυξ τού Ευαγ­γε­λίου του, μπορούμε νά τό κάνου­με όλοι μας. Αρκεί νά τό θελήσουμε. Αρ­κεί νά επιθυμεί η ψυχή μας σφο­δρά καί διαρκώς νά ζεί μέ τόν Χριστό, νά ζεί γιά τόν Χριστό, νά ζεί καί νά αισθάνεται όχι απλώς τήν παρου­σία του, αλλά μέσα στήν παρουσία του, καί νά μήν αφήνει τίποτε νά τήν ελκύσει από τά τερ­πνά τού κόσμου, τίποτε νά τήν απο­θαρ­ρύ­νει από τόν αγώνα καί τήν προ­σπάθεια νά ζεί εν Χριστώ.

Καί όταν ζούμε εν Χριστώ, τότε μιλά η ζωή μας γι’ Αυτόν, τότε γι­νό­μεθα μάρτυρές του στούς αν­θρώ­­πους, όπως έγιναν καί οι άγιοι Πάντες τούς οποίους εορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε, αλλά καί τών οποίων επικαλούμεθα τίς πρεσβεί­ες καί τή μεσιτεία, γιά νά αξιω­θούμε καί εμείς νά μιμηθούμε τό παράδειγμά τους καί νά τούς συ­να­ντήσουμε στή βασιλεία τού Θεού, «όπου ήχος καθαρός εορτα­ζόν­των» καί υμνούντων τό υπε­ρύ­μνη­το όνομα τού Χριστού.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του κατά την Θεία Λειτουργία ανέφερε μεταξύ άλλων: «Όγκον αποθέμενοι πάντα καί τήν ευπερίστατον αμαρτίαν, δι’ υπο­­μονής τρέχωμεν τόν προκεί­με­νον ημίν αγώνα».

Κυριακή τών αγίων Πάντων καί η Εκκλησία μας τιμά καί πανη­γυρί­ζει σήμερα τή μνήμη όλων εκείνων τών ευλαβών καί πιστών τέκνων της, τά οποία μέ τή ζωή τους ευαρέ­στη­σαν τόν Θεό. Τιμά όσους μέ τόν προσωπικό τους αγώνα καί μέ τή χάρη τού Θεού επέτυχαν νά φθά­σουν από τό κατ’ εικόνα στό καθ’ ομοίωσιν καί νά γίνουν τέκνα τής χάριτος τού Θεού καί κληρονόμοι τής βασιλείας του.

Καί όπως όλες οι μνήμες τών αγίων τής Εκκλησίας μας δέν έχουν ως μόνο σκοπό τήν τιμή τών αγίων αλλά καί τή μίμησή τους, διότι η αληθινή τιμή τής μνήμης τών αγίων είναι η μίμηση τής ζωής τους, τό ίδιο ισχύει καί γιά τή μνή­μη πάντων τών αγίων, η παρουσία τών οποίων επισκιάζει τή ζωή τής Εκκλησίας καί τή ζωή τών πιστών.

Γι’ αυτό καί στό αποστολικό ανά­γνωσμα πού ακούσαμε σήμερα ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύ­λος μάς υποδεικνύει τρείς προϋπο­θέ­σεις μέ τίς οποίες θά μπορέσουμε καί εμείς νά μιμηθούμε τούς εορ­ταζομένους αγί­­ους Πάντες καί νά τούς τιμή­σουμε επαξίως.

Η πρώτη προϋπόθεση είναι νά απαλ­λαγούμε από τά πάθη καί τήν αμαρ­τία. «Όγκον απο­θέμενοι πάν­τα καί τήν ευπε­ρίστατον αμαρτί­αν», συστήνει ο απόστολος Παύ­λος.

Κα­λούμεθα νά απομακρύνουμε από τήν ψυχή μας «πάντα όγκον», οτι­δή­πο­τε, δηλα­δή, υπάρχει μέσα μας καί κατα­λαμ­βάνει χώρο, τόν χώρο πού θά πρέ­πει νά καταλάβει ο Χριστός καί η αγάπη του, καί ακόμη οτι­δήποτε βαρύνει τήν ψυχή μας καί δέν τήν αφήνει νά υψω­θεί πρός τόν Θεό.

Δέν αρκεί όμως αυτό· θά πρέπει νά αγωνιζόμεθα νά αποφεύγουμε καί «τήν ευπερίστατον αμαρτίαν», τήν αμαρτία δηλαδή πού κάθε στιγ­μή μάς περιτριγυρίζει καί επι­διώκει νά μάς παρασύρει καί νά κυ­ριαρχήσει στήν ψυχή μας.

Η πρώτη προϋπόθεση, λοιπόν, εί­ναι η διά τής μετανοίας καί εξομο­λο­γή­σεως προσπάθεια τής καθάρ­σεως καί τής αποφυγής τής αμαρ­τίας, η οποία θά μάς βοηθήσει νά εκπλη­ρώ­σουμε τή δεύτερη προϋ­πό­θεση, τόν πνευματικό αγώνα διά τήν εν Χριστώ ζωή καί τελείω­ση.

«Δι’ υπο­μονής τρέχωμεν τόν προ­κεί­μενον ημίν αγώνα», μάς προ­τρέπει ο απόστο­λος. Καί τί εν­νοεί; Εννοεί ότι στόν πνευ­μα­τικό αγώ­να δέν χρειάζεται βια­σύνη. Δέν είναι αγώ­νας ταχύτητος, αλλά μα­ραθώνιος, καί γι’ αυτό θά πρέπει νά έχουμε υπομονή καί καρτερία γιά νά αντι­μετωπίσουμε οτιδήποτε συνα­ντού­με. Καί υπομονή δέν μπο­ρούμε νά κάνουμε, εάν δέν έχουμε απαλλα­γεί από τά βαρίδια τής ψυ­χής μας, εάν δέν έχουμε απο­θέσει «όγκον πάντα», όπως μάς συνέ­στη­σε ο από­στολος Παύλος.

Υπάρχει όμως καί μία τρίτη καί πολύ σημαντική προϋπόθεση γιά νά επιτύχει η προσπάθειά μας νά μιμηθούμε τούς αγίους, καί μέ αυτήν ολοκληρώνει τόν λόγο του ο μέγας απόστολος. Τί λέγει; «αφορώντες εις τόν τής πίστεως αρχηγόν καί τελειωτήν Ιησούν».

Δέν αρκεί, δη­λα­δή, νά απαλλα­γούμε από τό βά­ρος τών παθών καί από τίς αδυνα­μί­ες μας. Δέν αρκεί νά μήν παρασυ­ρό­μεθα από τήν αμαρ­τία πού κυ­κλο­φορεί στόν κό­σμο, ούτε μόνο νά αγω­νιζόμεθα μέ υπο­μονή καί καρ­τερία. Όλα αυτά είναι χρήσιμα καί ωφέλιμα γιά τή διαμόρφωση τής προσωπικότητος τού ανθρώ­που, γιά τήν καλλιέρ­γεια ενός ευγενούς καί ηθικού χαρα­κτήρος, αλλά δέν οδηγούν στή μί­μη­ση τών αγίων Πάντων. Γι’ αυτήν χρειάζε­ται νά έχουμε πά­ντο­τε στραμ­­μένο τό βλέμμα μας «εις τόν τής πίστεως αρχηγόν καί τελειω­τήν Ιησούν». Είναι ανάγκη νά βλέ­πουμε πάντοτε πρός τόν Χρι­­στό, στόν οποίο θέλουμε νά ομοιά­­σουμε καί χάριν τού οποίου αγωνιζό­μεθα. Είναι ανάγκη νά έχουμε στραμ­μέ­νο πρός Αυτόν τό βλέμμα μας, γιά νά λαμβάνουμε δύναμη, αλλά καί γιατί, όπως, όποιοι αγωνί­ζονται στούς κοσμι­κούς στί­βους επικε­ντρώ­νουν τήν προ­σο­χή τους στόν στόχο τους, έτσι καί εμείς θά πρέπει νά είμεθα προ­ση­λωμένοι στόν Χριστό, τόν οποίο θά πρέπει νά αγαπούμε σέ τέτοιο βαθμό, ώστε τίποτε νά ρεί νά αποσπάσει τήν προσοχή μας από Εκείνον, ο οποίος θά μάς χα­ρίσει τή σωτηρία.

Δέν είναι δυνα­τόν νά θέλουμε νά φθάσουμε στόν Χριστό καί εμείς νά ασχο­λού­μεθα μέ ανθρώπους ή νά εντυ­πωσια­ζόμεθα από τή συμπε­ρι­φορά τους. Δέν είναι δυνατόν νά θέλουμε νά φθάσουμε στόν Χριστό καί νά αφήνουμε τόν εαυτό μας νά παρα­σύρεται από υλικά πράγματα καί νά χάνει τόν στόχο του, διότι ό,τι καί άν επιτύχουμε μέ τόν αγώ­να μας, αυτό δέν θά έχει καμία αξία, εάν δέν μάς οδηγήσει στόν τελικό μας προορισμό πού είναι μόνον ο Χριστός.

Γι’ αυτό καί άς συγκεντρώσουμε τίς δυνάμεις μας καί τόν νού μας καί άς τηρήσουμε τίς προϋποθέσεις πού μάς υποδεικνύει ο άγιος από­στολος Παύλος ως σοφός παιδα­γωγός, γιά νά αξιωθούμε νά βρε­θού­με καί εμείς κοντά στόν Χριστό μαζί μέ όλους τούς αγίους, στή χαρά τής βασιλείας τών ουρανών.